Οπαδό των FLOTSAM AND JETSAM δε με λες. Δεν τους έχω στο κατόπι ώστε να παρακολουθώ κάθε τους βήμα, δεν ξέρω απ’ έξω τη δισκογραφία τους, δεν τους είχα ποτέ και δεν τους έχω στις προτεραιότητές μου, άσε που για πάρα πολλά χρόνια με το ζόρι έπιαναν τη βάση. Η απανωτή τριάδα των “Flotsam and Jetsam” (2016), “The end of chaos” (2019) και “Blood in the water” (2021) μ’ έκανε να στρέψω πιο ζωηρά το βλέμμα μου επάνω τους, αλλά και πάλι, θεωρώ πως πήραν ακριβώς όσα άξιζαν να πάρουν και μόνο αδικημένους δεν πρέπει να τους λέμε. Οπότε, θα αναρωτιέσαι τώρα εσύ, για ποιον ακριβώς λόγο μου ανατέθηκε να φέρω εις πέρας αυτό το “worst to best”…
Είναι απλό. Δεν έχει σημασία ποια είναι τα γούστα μας, δεν έχει σημασία ποιες οι μεγάλες μας αγάπες και οι προτιμήσεις μας, δεν εξετάζουμε τι έκαναν στην πορεία, οι FLOTSAM AND JETSAM έχουν κυκλοφορήσει δύο δίσκους τους οποίους θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν σε περίοπτη θέση όλοι όσοι ασχολούνται ή θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το βίτσιο που ονομάζεται «συντακτιλίκι». Αποτελούν γνώσεις Δημοτικού, πως το λένε. Αναφέρομαι φυσικά στους δύο πρώτους. Το “No place for disgrace” και τούτο δω, το μεγάλο ντεμπούτο, το μεγάλο album.
Το “Doomsday for the deceiver” κυκλοφόρησε από την Metal Blade ανήμερα 4ης Ιουλίου, δηλαδή κατά την επέτειο της Ημέρας Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α, το 1986. Και είναι κάπως ειρωνικό, αλήθεια, το γεγονός πως οι Βρετανοί ήταν αυτοί που πρώτοι το αποθέωσαν μέσω του κραταιού τότε Kerrang!, το οποίο έδωσε στο άλμπουμ έξι “Κ”, με άριστα τα πέντε! Υπερβολή; Μάλλον όχι. Όσο «λούστρο» και «βελούδο» του έλειπε, με τον ελάχιστο προϋπολογισμό των 12.000 δολλαρίων και ηχογραφημένο μέσα σε μόλις δύο βδομάδες, τόσο ποιοτικό ήταν συνθετικά. Ήξεραν οι Slagel και Metoyer τί θησαυρό είχαν μπροστά τους και την ώρα των ηχογραφήσεων, σίγουρα θα έτριβαν τα χέρια τους.
Η αρμάδα του μπασίστα/συνθέτη/στιχουργού και αρχηγού Jason Newsted κατέθεσε έναν δίσκο που θα μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων ως μια από τις υψηλότερες κορυφές του αμερικανικού και όχι μόνο thrash. Έναν δίσκο που αν είχε κυκλοφορήσει από το Big 4, θα απολάμβανε αυτοκρατορικές δάφνες. Μια κυκλοφορία που την έκανε (την αρμάδα) να ξεπροβάλλει ως το “next big thing” της σκηνής αλλά που δυστυχώς, η φυγή του Jason έβαλε φρένο στην πορεία της νωρίς-νωρίς. Μη μου πεις για το “No place for disgrace”, σε προλαβαίνω. Έχει κι αυτό φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του Ιάσωνα, τα «απόνερα» του “Doomsday…” είναι, απλά το τσουνάμι ήταν τόσο μεγάλο, που και τα απόνερα πλημμύρισαν τα πάντα!
Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να κατατάξουμε τα τραγούδια του album από το «χειρότερο» στο «καλύτερο» και ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει!
The DOOMSDAY FOR THE DECEIVER countdown
10.Flotzilla (06:12)
Ο Flotzilla είναι η ομώνυμη mascot της μπάντας. Τώρα αυτό το συμπαθέστατο πλασματάκι που φιγουράρει στο εξώφυλλο κι έχει βάλει κάτω τον Εξαποδώ και τον πατάει, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω με τι μοιάζει.. Πάντως με τον Godzilla δε μοιάζει, για να δικαιολογήσω το όνομά του. Τέλος πάντων, το εν λόγω instrumental κομμάτι, μπαίνει τελευταίο διότι πολύ απλά δεν υπήρχε σε καμία εκδοχή του δίσκου (βινύλιο, κασσέτα, CD) στην Ευρώπη ως το 1992. Το ήξεραν μονάχα οι Αμερικανοί metalheads. Εμείς το μάθαμε στην επανακυκλοφορία της χρονιάς εκείνης, από την Metal Blade Records. Ωραίο είναι, έχει και μια Maiden-ίλα που μόνο ως credit μπορώ να την εκλάβω, αν είχε «λόγια» θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλο άσμα.
9.Fade to black (02:05)
Δε χρειάζεται να πω πόσο άμεσο μπορεί να είναι ένα κομμάτι που έχει διάρκεια δύο λεπτών, έτσι; Και μάλιστα, σε αυτά τα δύο λεπτά, οι Flots τα χώρεσαν όλα: τρία κουπλέ, δύο leads, αλλαγές στις ταχύτητες, ένα ευκολομνημόνευτο refrain… Και επειδή σίγουρα δεν είμαι ο μόνος, μπορώ να χρησιμοποιήσω πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και να πω πως όταν αποκτήσαμε για πρώτη φορά το εν λόγω album σε κασσέτα ή CD (αυθεντικό ή αντιγραμμένο δεν έχει σημασία), μέχρι να φτάσει η ώρα του, είχαμε την εντύπωση πως θα ακούγαμε μια διασκευή στο αντίστοιχο έπος των METALLICA. Έτσι δεν είναι; Όπως μπαίνει το riff, στην αρχή, μου θυμίζει κάτι από “20,000 FT” (SAXON) και “Spotlight kid” (RAINBOW). Εσένα;
8.U.L.S.W (04:23)
Το πιο αδύναμο, από τα «μεγάλα» (σε αξία και διάρκεια), τραγούδια του album, θα μπορούσε σε πλείστες άλλες περιπτώσεις δίσκων να έχει πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά είναι τέτοια η αξία των περισσοτέρων από τα «αδερφάκια» του, που το αφήνει πίσω. Τώρα ποια είναι η “ugly lying stinking wench” (αμετάφραστο) δεν ξέρω, πάντως έδωσε έμπνευση στον Jason Newsted και στον Edward Carlson να γράψουν ένα ακόμη ωραίο κομμάτι. Συναυλιακά δε, σίγουρα πετυχαίνει τον σκοπό του, που όλοι ξέρουμε ποιος είναι σε αυτές τις περιστάσεις.
7.Der Furher (05:46)
Η ήρεμη εισαγωγή δίνει τη θέση της σε ένα κλασσικό Flotsam riff, με τον Eric A.K να μας αρπάζει από τον λαιμό με την θεσπέσια τσιρίδα του και τους υπόλοιπους να ακολουθούν εξίσου αγριεμένοι. Από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνουμε το θεματικό περιεχόμενο τούτου δω του δυναμίτη. Η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ (“Far away across the sea, early twentieth century, a demon with a man’s face… rose to power in Germany”), τα φρικτά του εγκλήματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (“Swastika, horrid miscreation, in the camps of concentration”), η σύγκρουσή του με τις δυνάμεις των Συμμάχων (“Allied forces go to war, bloody battles by the score”) και μια ευχή: προσωπικότητα σαν τη δική του, να μη ξαναζήσει ποτέ η Ανθρωπότητα (“So much pain and misery, far away across the sea, hope he never lives again”)
6.Metalshok (08:18)
Το δεύτερο κατά σειρά, μεγάλο σε διάρκεια, τραγούδι του δίσκου. Η δομή και η εξέλιξή του, πιστοποιούν πως οι Flots μόνο «κολλημένοι» thrashers δεν ήταν. Περιπετειώδες, ευέλικτο, ενθουσιώδες όσο και μεστό, το “Metalshok” δε βρίσκεται πιο ψηλά στην εν λόγω λίστα, μόνο και μόνο διότι η πεντάδα που ακολουθεί είναι τόσο ισχυρή και στέρεη, που δε δύναται να διαπεραστεί ούτε καν από αυτό το οκτάλεπτο έπος. Κιθάρες για σεμινάριο, μπάσο για βραβείο, συνεχείς εναλλαγές, υπέροχα φωνητικά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Οι στίχοι του είναι αλληγορικοί, αφού αν τους πάρεις τοις μετρητοίς, διαβάζεις για ένα μεταλλαγμένο ον (ο Flotzilla ίσως;) που αναδύεται σε έναν Μεταποκαλυπτικό κόσμο και διδάσκει εκ νέου το heavy metal στους ανθρώπους, για να μπει εκ νέου στα έγκατα της Γης και να περιμένει τη λήξη του Δ’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να ξαναβγεί. Τρέχα γύρευε.
5.Iron tears (03:52)
Νάτος πάλι ο Eric σε επίδειξη «αναρρίχησης», να δίνει το έναυσμα για μετωπική επίθεση. Μουσικά, μιλάμε για ένα σαρωτικό speed metal κομμάτι, όμως αν διαβάσεις τους στίχους του, τέτοια καψούρα και πικρία για τις ερωτικές και συναισθηματικές σχέσεις, έβρισκες τότε κυρίως στις «μπαλάντες» των SCORPIONS και όλων των εκπροσώπων της hard rock, «ποζεράδικης» κοινότητας. “What is this game we play with broken hearts and tears? Been played by young and old for oh so many years, can you tell me honestly you’ve never been a pawn?” από τη μια, καυτό ταχυδύναμο μέταλλο από την άλλη. Ωραίος συνδυασμός!
4.Desecrator (03:50)
“You’ll soon wish you could die…it can be arranged…” Από τα πιο thrashy κομμάτια του “Doomsday…”, χωρίς επιρροές και δάνεια από το USPM και το κλασσικό heavy metal. Μόνο ατόφιο, αγνό, διυλισμένο thrash metal. Η «μονομαχία» μεταξύ Gilbert και Carlson είναι “all the money” εδώ και «δένει» τέλεια με τον ορυμαγδό των συμπαγών riffs και το ανελέητο σφυροκόπημα του rhythm section, με τον Kelly David-Smith να αποδεικνύεται μηχανή πραγματική. Από εκείνα τα τραγούδια που σου δίνουν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που περιμένεις και ζητάς. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
3.Hammerhead (06:16)
“Hello, how are you? Ready tonight?” Από τα πλέον χαρακτηριστικά και αξιόλογα openers όχι μόνο για το αμερικανικό thrash metal, αλλά γενικότερα για την ευρύτερη US metal σκηνή. Ταχύτατο, με χαρακτηριστική live εισαγωγή, το μπάσο του Newsted να το οδηγεί και τους Gilbert και Carlson να ανταλλάσσουν lead «πιτσιλιές» στην αρχή του, το “Hammerhead” εξελίσσεται σε έναν μεταλλικό τυφώνα, από αυτούς των οποίων ο συνδυασμός μουσική/φωνή, οδηγούσε κάποτε αβίαστα κάποιους να τους κολλήσουν την ταμπέλα “power/thrash” και να ξεμπερδεύουν. Δεν τους αδικώ. Άκου τα υπέροχα, μελωδικά φωνητικά του A.K και πες μου αν έχουν, ή δεν έχουν, power metal feeling. Εγώ λέω πως έχουν.
2.She took an axe (05:15)
Η ιστορία της ψυχοπαθούς δολοφόνου Lizzie (ή Lizzy) Borden, η οποία δολοφόνησε με τσεκούρι τον πατέρα και τη μητριά της, στην Αμερική των τελών του 19ου αιώνα. Οι στίχοι “Lizzie Borden took an axe, (and) gave her mother forty whacks, when she saw what she had done, she gave her father forty-one…” «σκαρώθηκαν» επιτόπου από έναν εφημεριδοπώλη, για να πουλήσει πιο εύκολα τις εφημερίδες του, με το έγκλημα στην πρώτη σελίδα. Δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς την πραγματικότητα, καθώς η Abby Borden δέχτηκε δεκαοχτώ ή δεκαεννιά και ο Andrew Borden έντεκα, αλλά η δουλειά να γίνεται. Υπάρχει και δεύτερη στροφή, που λέει “Andrew Borden now is dead, Lizzie hit him on the head, up in heaven he will sing, on the gallows she will swing”. Κατάλαβες τώρα για ποιον ακριβώς λόγο κρατά τσεκούρι ο θεούλης Lizzy Borden; Επίσης, να σου πω πως το σπίτι των Borden, στον αριθμό 230 της 2ας οδού, στην περιοχή του Fall River, στη Μασαχουσέτη, λειτουργεί ως διαδραστική πανσιόν-μουσείο.
- Doomsday for the deceiver (09:12)
Έπος επών, το magnum opus του “Doomsday for the deceiver”, το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Flots, μπορεί να χάσει την πρωτοκαθεδρία του μόνο από το “Escape from within” του “No place for disgrace” και αυτό τις μονές, ίσως, μέρες του μήνα. Το thrash των ΜΕΤΑLLICA ενώνεται με το power metal των METAL CHURCH και SANCTUARY, σε ένα σπονδυλωτό κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος. «Καλά ρε συ, όλα τα τραγούδια αρχή μέση και τέλος δεν έχουν;» θα ρωτήσεις περιπαικτικά. Ναι, έχουν, αλλά απαιτεί μεγάλο ταλέντο να απλώσεις εννιά και κάτι λεπτά ΕΤΣΙ. Κάποτε από τα special thanks καταλαβαίναμε πολλά. Και σε τούτο το άλμπουμ, οι Flots ευχαριστούν τους S.O.D, MOTORHEAD, AC/DC, METALLICA, Al Di Meola, Niccolo Paganini, Stanley Jordan, MEGADETH, ARMORED SAINT, BITCH, EXCITER, ICON, MALICE, MERCYFUL FATE, METAL CHURCH, ALCATRAZZ, RIOT, AYTOGRAPH, SURGICAL STEEL, SAVAGE, RAGE, SACRED REICH και TUFF. Αλήθεια, θες άλλο πειστήριο για το πόθεν προέκυψε αυτό το καθόλου αρτηριοσκληρωτικό metal των FLOTSAM AND JETSAM; Εγώ, όχι.
ΥΓ: Α ρε Knutson, η φωνάρα σου…
Δημήτρης Τσέλλος
