Επιστροφή για τους FLOTSAM & JETSAM με τον δωδέκατο και ομώνυμο studio δίσκο τους. Για να μπούμε κατευθείαν στην ουσία, ο δίσκος αυτός είναι απλά δισκάρα. Γερή επιστροφή για μία μπάντα που σίγουρα δεν είχε την αναγνώριση που θα της άξιζε, αν και κάποιες μουσικές επιλογές της μπάντας δεν ήταν ότι καλύτερο μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια ύπαρξης. Παρόλα αυτά όμως, ποια μπάντα με τόσα χρόνια ύπαρξης δεν έχει βγάλει και δίσκους κατώτερους των προσδοκιών μας ή των δυνατοτήτων τους; Όλες!!! Πόσες μπάντες όμως μετά από 30 χρόνια ύπαρξης, βγάζουν τέτοια δισκάρα που είναι κλωτσιά στα … δόντια; Ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Eric A.K. επιστρέφει με διαφορετική σύνθεση και αυτή την φορά. Επανέρχεται με δύο γνώριμους βετεράνους της μπάντας, τον Michael Gilbert στην κιθάρα και στο μπάσο τον Michael Spencer και νέες δύο προσθήκες. Στην δεύτερη κιθάρα ο Steve Conley, που είναι στην μπάντα από το 2013 και στα ντραμς τον Jason Bittner (SHADOWS FALL) που είναι στην μπάντα από το 2014.
Αυτό το άλμπουμ είναι ένα παράδειγμα του χαρακτηριστικού σφιχτού, mid-tempo και αρκετά μελωδικού Thrash Metal ήχου τους. Τα αιχμηρά, έντονα riffs σε συνδυασμό με το σφυροκόπημα του εξαιρετικού Bittner και το επιβλητικό βαρύ παίξιμο του Spencer, δείχνει να δουλεύουν πολύ καλά μαζί. Τα φωνητικά του Eric Α.Κ. είναι σε εξαιρετική φόρμα σε έναν ακόμα δίσκο και συνεχίζουν να διαδραματίζουν τεράστιο ρόλο σε ό, τι έχει να κάνει με το ότι τα τραγούδια ακούγονται τόσο δεμένα και δυνατά όπως στο “Smoking Guns” και στο “Creeper”. Ο δίσκος ξεκινάει με το thrashy “Seventh Seal”, ένα τραγούδι του οποίου το εισαγωγικό-riff σου σκαλώνει στο νου και θα αποτελέσει αναμφισβήτητα συναυλιακό hit όπως και το “Iron Maiden” το οποίο τραγούδι, δεν έχει σχέση με το κλασσικό έπος των βρετανών Iron Maiden. Το “Verge of Tragedy” είναι σύνθετο αλλά την ίδια στιγμή δυνατό και ευθύ, ενώ το “L.O.T.D.” είναι σεμινάριο πώς να παίζεις απλό thrash to 2016 χωρίς να ακούγεται μία από τα ίδια, με το δυναμικό intro να είναι όλα τα λεφτά. Επίσης τo “Forbidden Territories”, ένα «υποχθόνιο» τραγούδι το οποίο έχει πολλές εναλλαγές, είναι heavy με αρκετά mid-tempo στοιχεία στις κιθάρες, γίνεται επιθετικό, ξανά ρίχνει τον ρυθμό σε ένα διεστραμμένο αργόσυρτο tempo και κλείνει με ένα καταιγιστικό solo του Gilbert. Αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει και δείχνει και την ποικιλία που υπάρχει σε αυτό τον δίσκο καθώς κυριολεκτικά δεν υπάρχει στιγμή που να επαναλαμβάνονται.
Μία μπάντα που έρχεται μετά από 30 χρόνια, με ότι κορυφαίες στιγμές είχε στην έναρξη και αρκετές αναποδιές στην πορεία, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και αξιέπαινο το ότι κυκλοφόρησαν έναν δίσκο δυνατό, φρέσκο και ριζωμένο στα βασικά στοιχεία του thrash ήχου των FLOTSAM & JETSAM που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. Ασχέτως αν τους ακολούθησε κάποιος πιστά από τα μέσα του ‘80 ή έχασε την επαφή μαζί τους από τα μέσα του ‘90, ο δίσκος αυτός ρίχνει «λάδι στην φωτιά» αυτών που την ακολουθούν ακόμα αλλά δίνει και την αφορμή να ξανασχοληθούν μαζί της όσοι πίστευαν ότι δεν είχαν κάτι άλλο να πάρουν από τους Αμερικανούς. Αναμφίβολα βάζει υποψηφιότητα για ένας από τους κορυφαίους thrash δίσκους της χρονιάς.
8,5 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
