Δεν ξέρω αν και πόσοι μπορείτε να αντιληφθείτε τη σημασία του να λαμβάνεις βαθμολογία 6Κ (με άριστα τα 5K) στο θρυλικό περιοδικό Kerrang! εν έτει 1986. Κι όμως οι FLOTSAM AND JETSAM από το Phoenix της Arizona το κατάφεραν με μάλλον χαρακτηριστική άνεση με το τιτάνιο ντεμπούτο τους “Doomsday for the deceiver”. Ένα άλμπουμ που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ (ή “Aftershock” αν θέλετε, χο χο) στο μεταλλικό χώρο και τους εδραίωνε ως πιονέρους του δεύτερου κύματος του ένδοξου Αμερικάνικου thrash. O ίδιος ο Brian Slagel, αφεντικό της Metal Blade, έκανε την παραγωγή του δίσκου σε συνεργασία με τον μηχανικό-ήρωα Bill Metoyer (πόσες μπάντες άραγε πρέπει να πίνουν νερό στο όνομα του…). Κυκλοφορώντας στη γιορτή της Αμερικάνικης ανεξαρτησίας (4 Ιουλίου), έπιασε στον ύπνο τους πάντες κι ο Flotzilla στο εξώφυλλο διψούσε για αίμα και περαιτέρω αναγνώριση.
Κάπου εκεί έρχεται μια εξέλιξη που άλλο συγκρότημα ίσως και να το διέλυε. Ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και κύριος συνθέτης και στιχουργός του συγκροτήματος, αποφασίζει να πάρει την ευκαιρία της ζωής του και αφήνει το συγκρότημα. Ο λόγος για τον μπασίστα Jason Newsted, ο οποίος ήταν αυτός που επιλέχθηκε (μέσα από μια σειρά μεγάλων παιχτών) να αντικαταστήσει τον συγχωρεμένο Cliff Burton στους METALLICA. Οι FLOTS αποφάσισαν να συνεχίσουν ομαλά και ζήτησαν προσωρινά από τον Phil Rind των SACRED REICH να τους βοηθήσει προσωρινά μετά την τελευταία συναυλία του Newsted μαζί τους την νύχτα του Halloween το 1986.Μετά την βοήθεια του Rind, το συγκρότημα προσέλαβε τον Michael Spencer των SENTINEL BEAST (νιοστή αδικοχαμένη μπαντάρα του είδους) και πριν πάρουν μέρος στην περιοδεία “Peace Sells Tour ως support των MEGADETH μέσα στο 1987 σε Ευρώπη και Αμερική, υπέγραψαν στην τότε εταιρεία των METALLICA, Elektra Records. Κατόπιν της περιοδείας, το συγκρότημα συνέχισε τη συναυλιακή του δραστηριότητα, η οποία και μετά τον Newsted παρέμενε σε τρομερά υψηλά επίπεδα παίζοντας μεμονωμένα σόου με τους SLAYER, DARK ANGEL, POSSESSED, CELTIC FROST, SACRED REICH και EXCEL.Η προσθήκη του Michael Spencer δεν κράτησε για πολύ, έτσι το μετά την Αμερικάνικη περιοδεία το φθινόπωρο του 1987, στο συγκρότημα μπήκε ο ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ Troy Gregory (και με σκηνική παρουσία από άλλο πλανήτη να προσθέσω).
Η αύρα του Flotzilla συνόδευε το συγκρότημα και από τον Δεκέμβριο του 1987 ως και τον Φεβρουάριο του 1988, θα μπουν ξανά στο στούντιο για να γράψουν το δεύτερο δίσκο τους και να γράψουν ξανά ιστορία με τρόπο που όσο και να θέλουμε να είμαστε θετικοί με το μεγαλείο τους, μάλλον Κ-Α-Ν-Ε-Ι-Σ δεν περίμενε αν συνδυαστούν όλα τα παραπάνω. Το “No place for disgrace” λοιπόν, διότι περί αυτού του κολοσσού ο λόγος, (κρατηθείτε, ακολουθεί δήλωση-κόλαφος για πρωτοδισκάκηδες) ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟ “DOOMSDAY FOR THE DECEIVER” ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΩΣ ΙΣΟ ΠΡΟΣ ΙΣΟ! Μάλιστα κύριοι (και κυρίες), για τέτοιο ΜΕΓΑΛΕΙΟ μιλάμε εδώ μέσα και που ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πως στο καλό συνέβη. Αλλά σημασία έχει ότι συνέβη και εν τέλει, πλάι στον μέγιστο προκάτοχο του, το “No place for disgrace” δοξάστηκε με τη σειρά του. Μάλιστα, δεν είναι διόλου λίγοι όσοι πιστεύουν ότι είχαμε να κάνουμε με το κορυφαίο δίδυμο πρώτων δίσκων, όχι μόνο στο thrash αλλά και συνολικά στη μεταλλική ιστορία. Για τέτοια λατρεία και αποδοχή μιλάμε και φυσικά, μιλάμε για το 1988, δηλαδή την καλύτερη χρονιά στην ιστορία της μουσικής, δηλαδή και μόνο από αυτό τίποτα δε θα μπορούσε να πάει λάθος. Παρότι συνεχίζει κατά μεγάλο μέρος τη λογική του ντεμπούτου τους, και παρά την απουσία του Newsted, (ο οποίος ωστόσο έχει προλάβει να συνυπογράψει τρία κομμάτια που θα δούμε παρακάτω), το συγκρότημα βελτιώνεται ακόμα περισσότερο παικτικά, ενώ η ωριμότητα που κυριαρχεί εδώ ισοσκελίζει τη ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ λογική του “Doomsday for the deceiver” και είναι τόσο πολλοί και διάφοροι οι λόγοι που ακόμα και σήμερα δε μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στα δυο άλμπουμ, που αν τους αναλύσω περαιτέρω, το κείμενο θα πάρει διαστάσεις γαργαντούα και θα τα βγάλει όλα πάνω μου ο Φράγκος (ο οποίος ωστόσο μια και το πρόλαβε να βγαίνει, φαντάζομαι ότι θα μπορεί να επιβεβαιώσει μέρος όσων φαντάζουν υπερβολικά, ενώ καθότι άνθρωπος με γούστο -όταν θέλει- πιστεύω το έχει τρομερά ψηλά συναισθηματικά και μη). Παρόλα αυτά, ο Φράγκος αποφάσισε ότι θέλει κι εδώ να μπουν τα κομμάτια σε σειρά, παίρνω θέση σαν τους σαμουράϊ στο εξώφυλλο, και διαλέγω μεταξύ χαρακίρι και αποκεφαλισμού για να ξεπλύνω την ταπείνωση.
THE “NO PLACE FOR DISGRACE” COUNTDOWN
10)Saturday night’s alright for fighting (4:04)
Εύκολη θεωρητικά η επιλογή, καθώς έχουμε να κάνουμε με διασκευή και όχι δικό τους κομμάτι. Διασκευάρα βέβαια, την οποία είμαι περίεργος όλα αυτά τα χρόνια αν θα την έχει ακούσει ο ίδιος ο Elton John και ακόμα πιο περίεργος εφόσον συνέβη αυτό, πως θα αντέδρασε. Το κομμάτι έχει μεταμορφωθεί στις ορέξεις των FLOTS σε πλήρως up-tempo λογική (συγνώμη, έχω προσπαθήσει πολύ να μου αρέσει το original, δε μπορώ με τίποτα) και γενικά επειδή η εποχή –και δη για τις thrash μπάντες- ευνοούσε τις διασκευές, το συγκρότημα δεν έλειψε από αυτή τη λογική. Τοποθετημένο στο τέλος της πρώτης πλευράς, προετοιμάζει για την καταιγίδα που ακολουθεί στη δεύτερη αντίστοιχη πλευρά, ενώ σε ηρεμεί και λίγο από ότι προηγήθηκε πιο πριν. Φοβερή διασκευή, αλλά τα κομμάτια των FLOTS όπως και να ’χει έχουν μεγαλύτερη σημασία εδώ. Πάντως το βίντεο κλιπ του κομματιού εκείνη την εποχή, τους «έσπρωξε» αρκετά και τους έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.
9)The Jones (4:05)
Ένα πολύ όμορφο ορχηστρικό κομμάτι που κλείνει το δίσκο και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα που έχει χαθεί ακούγοντας το δίσκο. Για πολλούς θα μπορούσε να είναι και κανονικό κομμάτι με στίχους που θα ακουγόταν ακόμα πιο σούπερ. Χωρίς να υστερεί μουσικά, παίρνει τη συγκεκριμένη θέση, καθώς όπως και με τη διασκευή, θεωρώ ότι πρέπει να προκριθούν τα κανονικά κομμάτια που έγραψαν εκείνη την εποχή. Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω τη φωνάρα του Eric εδώ πάνω στο βαρύ κύριο ριφφ πάντως, θα έβρισκε σίγουρα ένα τρόπο να το απογειώσει όπως μόνο αυτός ξέρει. Α, και για να πω την αμαρτία μου που έχω εκμυστηρευτεί πολλάκις σε φίλους και είναι ευκαιρία να μάθουν και οι αναγνώστες του Rock Hard, είναι ο μόνος τραγουδιστής που θα ήθελα να έχει αναλάβει τη θέση του James Hetfield την εποχή που ο απόλυτος μεταλλικός frontman αντιμετώπιζε θέμα συνείδησης και ήθελε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη ρυθμική κιθάρα. Με όλο το σεβασμό James στην αγάπη σου για τον John Bush των ARMORED SAING (ΘΕΡΙΟ, τι να λέμε τώρα), ο Eric είναι ακόμα καλύτερος και ήταν πιο ιδανικός για τους METALLICA, αν κι εφόσον…
8)P.A.A.B (5:32)
Αίμα, λιντσαρίσματα, κρυμμένα συμβόλαια θανάτου, δικαστές που «τα παίρνουν», κι εσύ κάπου στη μέση όλων αυτών ως παρατηρητής, να θες να κάνεις πολλά αλλά να μη μπορείς γιατί και θα σε τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, και θα πάθεις πολύ χειρότερα από όσα βλέπεις. Και πάλι έχουμε να κάνουμε με κομμάτι που τρυπάει στις ευαίσθητες πτυχές της ζωής και με τον Eric να κάνει μια φοβερή ερμηνεία λίγο πριν το άτυπο τέλος του δίσκου για να ακολουθήσει η προαναφερθείσα «ηρεμία» με το “The Jones”. Φοβερό κομμάτι αλλά έχει την «ατυχία» να έρχεται μετά την Αγία Τριάδα που ανοίγει την δεύτερη πλευρά και θα δείτε ψηλότερα στη συνέχεια.
7)Dreams of death (5:40)
Τhrash καταιγίδα μετά το ομότιτλο έπος που ανοίγει το δίσκο, με τον απαράμιλλο τρόπο που η μπάντα έπαιρνε κεφάλια στο δρόμο της. Κορυφαίοι στίχοι για το υποσυνείδητο και τις «παρενέργειες» που μπορεί να σου προκαλέσει όταν βυθίζεσαι βαθιά στις σκέψεις σου, με έναν Eric A.K. να προκαλεί ανατριχίλες στο pre-chorus “Wake up! Subconscious death is real. Wake up! You’re living a nightmare” και με το κομμάτι να μην κάνει έκπτωση τ(ρ)αχύτητας και ποιότητας ως το τέλος. Και παρόλα αυτά πρέπει δυστυχώς να μπει σχετικά χαμηλά εδώ πέρα, γιατί «έμπλεξε» με τα υπόλοιπα «αδέρφια» του όπου το ένα βιάζεται να μεγαλώσει πιο γρήγορα από το άλλο.
6)N.E. Terror (5:57)
Ακόμα πιο κορυφαίο κομμάτι, όπου εδώ έχουμε ένα από τα τρία δείγματα γραφής που άφησε ο Newsted πριν τη φυγή του και που αποδείκνυε ότι σε σχέση με άλλα συγκροτήματα της εποχής, οι FLOTSAM AND JETSAM μπορούσαν κάλλιστα να παίζουν πιο απλωμένα στις δομές τους, χωρίς να φοβούνται τα κομμάτια τους να ξεπεράσουν το μέσο όρο των 3-4’ που έγραφαν οι περισσότεροι, αλλά να φτάνουν με άνεση τα 6-7’ και φυσικά να μην ανοίγει μύτη (μόνο κεφάλια στις συναυλίες). Άκρως συναυλιακό κομμάτι με ζοφερούς και στριφτούς σαν μαχαίρι στο κόκκαλο στίχους να μιλάνε για διαφθορά, την καθημερινή τρέλα της ζωής, την λογική να δραπετεύει και το χάος να κυριαρχεί μέσω κάθε πιθανής αρνητικής εξέλιξης. Ανέκαθεν είχαν στίχους αυτού που οι Αμερικάνοι αποκαλούν “food for thought” μεν, αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα καλύτερα στιχουργικά κομμάτια της μεταλλικής ιστορίας στο σύνολο της. Όντας τυχερός να το απολαύσω συναυλιακά, δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιο γιγάντιο (και δολοφονικό εν γένει) ακούγεται όταν τους έχεις μπροστά σου.
5)Misguided fortune (5:41)
Ίσως το «αουτσάϊντερ» κορυφαίο κομμάτι του δίσκου για πολλούς, καθώς πάρα πολλοί φίλοι το θεωρούσαν ότι καλύτερο είχαν γράψει. Κορυφαία αρχή, σαν να μαρσάρουν τα άλογα στον ιππόδρομο ανεξέλεγκτα, αλλά την πολύ μεγάλη διαφορά, την κάνει αυτό το σήκωμα στις χορδές ενώ αναπτύσσεται το κύριο riff, εκεί χάνω το μυαλό, την ψυχή και τη λογική μου, με ξεπερνάει, είναι τεράστια σύλληψη κι ας είναι τόσο απλό, απογειώνει το κομμάτι και το κάνει φονικό όπλο. Λάθη που πληρώνεις εξαιτίας άλλων και χάνεις τον ύπνο σου γι’ αυτά, βλέποντας όνειρα και εικόνες που σε στοιχειώνουν και προσπαθείς να ξεφύγεις από την όλη κατάσταση. Άλλο ένα φοβερά δυνατό κομμάτι στιχουργικά που στο τέλος αφήνει να ρεύσει ελπίδα και φως γενικότερα στο τελευταίο κορυφαίο τετράστιχο: “Against the odds you stayed alive, to rebuild this fatal mess, the life in vain that sucked you in is fading with the past. You found a home, security, the strength that you desired, to live your life long prophecy, your chance to kill the fire”. Θα ακουστεί κλισέ και ίσως χαζορομαντικό, αλλά σε νεαρή ηλικία, αυτοί οι στίχοι σε καθοδηγούν για πάντα και άθελά τους, σε κάνουν να έχεις μάτια ανοιχτά και μεγάλη προσοχή στο περιβάλλον σου. Με λίγα λόγια, σε καθορίζουν περισσότερο απ’ όσο μπορεί να ήθελες και πίστευες αρχικά.
4)Hard on you (4:50)
«Πως τους πετσόκοψες έτσι» θα μπορούσε άνετα να ονομάζεται το συγκεκριμένο κομμάτι, με τον Eric να «φτύνει» με απέχθεια τους στίχους προς τη δύναμη που θέλει να λογοκρίνει την μουσική βιομηχανία η οποία προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα είτε με τα περίφημα parental advisory αυτοκόλλητα, είτε με άλλες αθέμιτες λογικές. Ξεκάθαρο καρφί κατά της περιβόητης PMRC της Tipper Gore, η οποία «ταλαιπώρησε» αρκετά το μεταλλικό ήχο, αλλά μαντέψτε ποιος βγήκε νικητής στο τέλος. Νομίζω λίγες φορές έχει βγει μεγαλοσύνη όπως στο σημείο “There’s never a way to stop the music”. Κατά τ’ άλλα μιλάμε για ασύλληπτο κομμάτι που θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ορίζει δισκογραφίες, άλλη μπάντα δε θα τολμούσε καν να σκεφτεί να το γράψει. Για τους FLOTS, ήταν απλά μια μέρα της εβδομάδας που το έγραψαν, το έβαλαν στο δίσκο και βρέθηκαν και κάποια καλύτερα του (υποκειμενικά και μη) μεταξύ άλλων. Το αρχικό ριφφ πάντως είναι άλλο πράγμα αν το ακούς, κι άλλο να το βλέπεις. Για την ακρίβεια όταν το ακούς ζωντανά, στεναχωριέσαι να ακούς τον –τέλειο κατά τ’ άλλα- δίσκο καθώς φαίνεται υποδεέστερος.
3)I live you die (5:49)
Κομμάτι στο οποίο έχει συμμετάσχει πάλι ο Newsted και μιλάει για τους μονομάχους στην αρχαία Ρώμη. Δηλαδή πόσο καλύτερο και επικότερο αυτού θα μπορούσε να γίνει αλήθεια; Κατ’ αρχάς βλέπεις τον τίτλο και ξέρεις τι θα γίνει, δε γίνεται να μη σε γεμίσει και να μη σου κεντρίσει το βλέμμα. Και βέβαια, μιλάμε για ξεκάθαρη «ο θάνατος σου, η ζωή μου» κατάσταση. Το πλήθος ζητωκραυγάζει, το σπαθί σου γεμάτο με αίματα σκλάβων ή ελεύθερων ή τεράτων δύσμορφων, το χέρι και το βλέμμα σου βαρύ, η καρδιά όμως χτυπάει έντονα και σου δίνει το αίσθημα ότι είσαι ζωντανός, μέχρι τελικής πτώσεως. Θα είσαι εσύ ή κάποιος άλλος στη θέση σου όταν έρθει η ώρα να ζητηθεί χάρη από τον όχλο της αρένας για πάρτη σου προς τον Αυτοκράτορα; Θα δεις τον αντίχειρα ποτέ προς τα κάτω ή θα συνεχίσεις να είσαι ο αγαπημένος του κοινού; Δεν έχεις χρόνο να τα σκεφτείς όλα αυτά, άλλη μια μάχη, άλλη μια κλεμμένη ζωή,”Fight ‘till death 100 days, corpses of 2000 men”, δεν είσαι άνθρωπος, είσαι μια μηχανή πολέμου μόνος σου, γεννημένος να παίρνεις ζωές για να μην πάρουν τη δική σου, ξανά η αρένα είναι δική σου, θα ζήσεις, θα πεθάνουν, καμία δεύτερη σκέψη. Αυτά τα gang vocals (I LIVE YOU DIE) πάνω στο κατέβασμα των τυμπάνων απλά Δ-Ε-Ν είναι αντιμετωπίσιμα. Κομμάτι που συνιστάται να μην κρατάτε κάτι αιχμηρό γιατί θα γίνει gladius στα χέρια σας και θα καρφωθεί σε καμιά καρωτίδα του πλησίον σου να φεύγει σαν θερμοπίδακας. Το 2010 που μας πρωτοήρθαν και παίχτηκε σε κάποια φάση στο τέλος του κομματιού είδα να κουβαλάω δυο άτομα (ένα σε κάθε χέρι) με κεφαλοκλείδωμα, πραγματικά δεν θυμάμαι πως και τι, μάρτυρες το έχουν περιγράψει με φόβο. Δε μπλέκεις. Ύμνος ρε π…στη!
2)No place for disgrace (6:12)
Opener από άλλη εποχή, άλλη κλάση και άλλη ιδιοσυγκρασία γενικότερα. Τώρα αν βγω και πω «δεν τα φτιάχνουν έτσι τα εναρκτήρια κομμάτια σήμερα» θα ακουστώ παλιόγερος και κολλημένος, ενώ μισώ οποιουδήποτε είδους κόλλημα. Αλλά ναι, εδώ μιλάμε για κομμάτι που το ακούς και καταλαβαίνεις τι θα γίνει σε όλο το δίσκο από την αρχή. Το ύπουλο Lead σε προϊδεάζει και διαβάζοντας τους στίχους για τους Σαμουράϊ και την τιμή που πρέπει να τους ακολουθεί μέχρι θάνατο, είναι κάτι που σου μένει για πάντα. Χαρακίρι λοιπόν, καθώς δεν υπάρχει χώρος για ατιμασμό, στο πλευρό του ο εκάστοτε Σαμουράϊ που δίνει τέλος στη ζωή του οικιοθελώς, έχει τον πιστό του σύντροφο που θα φροντίσει να αποχωρίσει το κεφάλι του μετά την όλη διαδικασία για να ολοκληρωθεί το «τελετουργικό». Κορυφαία εικονοποίηση της όλης διαδικασίας και των συναισθημάτων που απορρέουν του επιλόγου… “In a man’s glory, his spirit is stored, his very being inside, dignity respected, courage is shown by his ritual suicide”. Ένα κομμάτι-ζωντανή ιστορία του μεταλλικού ήχου στο σύνολο του. Λυπάμαι που δεν μπορώ να το βάλω στην πρώτη θέση, αλλά υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που είναι πάνω από σένα και που δεν ελέγχεις τελικά…
1)Escape from within (6:47)
Ορκίζομαι ότι τόση ώρα που έγραφα ήταν όλα κομπλέ, ξεκινάω να γράφω για το magnum opus του δίσκου (και για πολλούς μιας καριέρας ολόκληρης) και έχει σηκωθεί κάθε τρίχα πάνω μου, χωρίς να κάνω τίποτα. Έχουν περάσει δεκαετίες χιλιάδων στην κυριολεξία ακροάσεων του δίσκου, κι όμως ακόμα με συνοδεύει η ρίγη που προκαλεί αυτό το τραγούδι. Ναι, τραγούδι, ενώ το thrash είναι ένα είδος κομματιών, δεν ξέρω αν και κατά πόσο μπορείτε να το διαφοροποιήσετε κάποιοι/ες, αλλά μιλάμε για σύνθεση και ερμηνεία που ξεπερνούν τη μέση περιγραφή, όριο και σκέψη που μπορεί να αποδοθεί. Να το πω βίωμα, συγκίνηση, ολοκληρωτική πληρότητα, πάλι δε θα είμαι ακριβής. Ο καλλιτέχνης που ονομάζεται Eric A.K. στην ίσως απόλυτη στιγμή της τεράστιας καριέρας του, όσο κι αν ακούγεται περιοριστικό για έναν υπερ-κορυφαίο frontman που ακόμα και σήμερα στα 56 του βάζει τα γυαλιά σε κόσμο με τη μισή (ή και 1/3 αυτής) ηλικία του, η εκφραστικότητα του πιάνει ζενίθ που ελάχιστοι «συνάδελφοι» του (ουδόλως τυχαία τα εισαγωγικά) μπόρεσαν να σταθούν δίπλα του ως ίσοι. Ίσως και το πιο συναισθηματικό thrash δείγμα όλων των εποχών; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ελάχιστη σημασία έχει, μιλάμε για κάτι που σε κάνει περήφανο που ακούς κι αγαπάς αυτή τη μουσική. Η κορυφή του δίσκου δε θα μπορούσε να είναι άλλη για μένα προσωπικά, ενώ στο «νήμα» χάνει την κορυφή όλης τους της δισκογραφίας από το “Suffer the masses” που μπήκε στο επόμενο άλμπουμ “When the storm comes down” και που κερδίζει καθαρά για λόγους βαρύτητας και εν γένει δομής.
Το θαύμα (πως αλλιώς να το πεις;) του “No place for disgrace” ολοκλήρωνε μια εποχή που οι FLOTS ήταν ότι πιο «καυτό» υπήρχε σε ότι αφορούσε νέο συγκρότημα και τους οδήγησε σε μια διετία συνεχών περιοδειών, αρχικά ανοίγοντας για τους KING DIAMOND στην Αμερική και στην συνέχεια ανοίγοντας για το πακέτο MEGADETH/TESTAMENT/SANCTUARY στην Ευρώπη για την “So far… so good… so what! Tour” (ΙΛΙΓΓΟΣ!) με τον μόνιμα «στραβό» Mustaine να τους παίρνει για δεύτερη συνεχή περιοδεία μαζί του. Αν όσα έχουν γραφτεί παραπάνω από μένα δεν έχουν και τόση σημασία στην τελική και μπορεί απλά να αποτελούν προσωπική άποψη συν προϊόν αγάπης μου για το συγκρότημα και περιέχουν 1% αμφισβήτησης (που δεν, αλλά λέμε), την κρίση του Mustaine δεν πρέπει να την αμφισβητεί στοιχειωδώς σώφρων άνθρωπος που λατρεύει τη μουσική αυτή. Κι αυτή του η ενέργεια τότε έλεγε πολλά. Το συγκρότημα περιόδευσε ξανά με τους TESTAMENT στη συνέχεια και μεταξύ άλλων έπαιξε επανειλημμένα με τους THE CRUMBSUCKERS, FATES WARNING, DESTRUCTION, METAL CHURCH, DEATH ANGEL, D.R.I., ACID REIGN και KREATOR, ενώ τίμησαν με την παρουσία τους το Milwaukee Metalfest και δις έπαιξαν στο Aardshockdag (Μάϊος 1988 και Απρίλιος 1989).
*Σύμφωνα με τον πρώην μπασίστα του συγκροτήματος, Michael Spencer, o Μichael Alago της Elektra, ήθελε να ονομαστεί ο δίσκος “Blessing in disguise”. O Spencer φεύγοντας από τη μπάντα, οδήγησε το συγκρότημα στο να χρησιμοποιήσει την αρχική επιλογή του “No place for disgrace” σαν τίτλο και τελικά τον τίτλο “Blessing in disguise” πήραν οι METAL CHURCH –όντας επίσης στην Elektra εκείνη την εποχή- για το επερχόμενο άλμπουμ τους (και τοπ 15 μεταλλικού ήχου όλων των εποχών) το 1989. Το 2013 πάντως, ο ντράμερ Kelly David-Smith αντέκρουσε τους ισχυρισμούς του Spencer λέγοντας «Ο δίσκος πάντα προοριζόταν να ονομαστεί “No place for disgrace”. Όντως ηχογραφήσαμε ένα κομμάτι που λεγόταν “Blessing in disguise” που βρισκόταν μια demo έκδοση του δίσκου, νομίζω 100 αντίτυπα πουλήθηκαν και κοιτάζοντας στο eBay είναι πλέον μια μικρή περιουσία».
33 χρόνια “No place for disgrace” λοιπόν. Μικρός με άκρατο φανατισμό ευχόμουν χαρακίρι και τη μοίρα του πρωταγωνιστή του εξώφυλλου σε όποιον δεν προσκυνούσε αυτό το άλμπουμ (και το συγκρότημα γενικά). Τώρα που μεγάλωσα και πάω 40, απλά χαμογελάω σε ανάλογες αντίθετες απόψεις προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου (τα κακά του να ωριμάζεις αντί να τους αφανίζεις όλους αυτούς) και κλείνω τα μάτια και για πολλοστή φορά κατακλύζομαι από το μεγαλείο που προσφέρει αυτό το μουσικό σύνολο.
ΦΛΟΤΖΙΛΛΑ ΜΟΝΟ ΡΕ ΑΝΑΓΩΓΟΙ!
Άγγελος Κατσούρας
