Τί χρειάζεται κάποιος για να συνθέσει εν έτει 2022, αξιέπαινο, ΣΟΒΑΡΟ doom metal; Λίγα πράγματα, στην ουσία τους δε, απολύτως απαραίτητα. Μ’ άλλα λόγια, να ακολουθήσει τη βασικότερη αξία του χώρου, ήτοι τις ογκώδεις και πιο βαριές από την Πέτρα του Σίσυφου κιθάρες του Tony Iommi, να στοχεύει στη δημιουργία μιας αίσθησης απελπισίας, τρόμου και επικείμενης καταστροφής και να δώσει στη μουσική του από τη μια έναν επικό τόνο, από την άλλη έναν occult χαρακτήρα, τραγουδώντας για μυστικιστικές, υπερφυσικές ή μαγικές δυνάμεις και φαινόμενα, διαβολικές πρακτικές ή/και ήρωες βγαλμένους από πάσης φύσεως ιστορίες τρόμου.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν μέχρι κεραίας για τους FRIENDS OF HELL, το νέο πνευματικό παιδί του πρώην μπασίστα των ELECTRIC WIZARD και νυν των MIRROR, Τάσου “Tas” Δανάζογλου. Με τον ίδιο στα τύμπανα (να και κάτι που δεν ήξερα), τον σπουδαίο Taneli Jarva (ναι, τον γνωστό) στο μπάσο, τον πρώην τραγουδιστή των REVEREND BIZARRE, Sami Albert Hynninen ή αλλιώς Albert Witchfinder και τον Jondix (GREAT COVEN) στην κιθάρα, o Τάσος δημιουργεί έναν δίσκο που έχει ως πρώτο σημείο αναφοράς τους BLACK SABBATH (ευνόητοι οι λόγοι), περνά με την πάροδο των ετών στους WITCHFINDER GENERAL οι οποίοι έγιναν και οι «νονοί» του group και «προσκυνά» τους CATHEDRAL του “larger than life” frontman Lee Dorian (και ιδιοκτήτη της Rise Above Records), ολοκληρώνοντας το puzzle των doom metal επιρροών με τους REVEREND BIZARRE, κάτι το λογικό όσο και θεμιτό.
Ξέρεις όμως που έγκειται η μεγάλη «μαγκιά» του doom; Ξέρεις τί το κάνει τόσο ξεχωριστό; Είναι από τα είδη εκείνα που μπορούν να δεχτούν αλλότρια ερεθίσματα πολύ εύκολα, και να τα αφομοιώσουν παραπάνω από απλώς επιτυχημένα. Και ο Τάσος, που υπογράφει μουσική και στίχους κατ’ αποκλειστικότητα (!), το γνωρίζει αυτό καλά. Έτσι, αφήνει να εισχωρήσουν στο «κουκούλι» του συγκροτήματος οι βουτηγμένοι ως τον λαιμό μέσα στο occult «καζάνι» MERCYFUL FATE, ενώ παράλληλα τραβά την έννοια της λέξης «έρεβος» στα άκρα, με αναφορές στους VENOM και κυρίως στους CELTIC FROST/TRYPTIKON γιατί, ως γνωστόν, παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία, «σπίτι χωρίς Warrior, προκοπή δεν κάνει».
Καθηλωτικός τούτος ο δίσκος. Είναι το ιδανικό soundtrack ενός ταξιδιού που ξεκινά από τα βουνά της Τρανσυλβανίας και τις κοιλάδες της Μοραβίας, όταν ο Vlad Tepes παλούκωνε τους Τούρκους του Μωάμεθ Β’ και ολοκληρώνεται στους αγρούς της Αγγλίας του 17ου αιώνα, τον καιρό του Αγγλικού Εμφυλίου, όταν ο Matthew Hopkins, ο περιβόητος Witchfinder General, έψαχνε να βρει μάγισσες και να ξεριζώσει το Κακό. Είναι σαν ένα κολλάζ από μακάβριες postmortem εικόνες, σαν ένας πίνακας του Ιερωνύμου Μπος, σαν τον Μαύρο Θάνατο που «πετούσε» πάνω από την Ευρώπη τον καιρό του Μεσαίωνα. Και σου δίνει την εντύπωση πως μια ακρόασή του και μόνο, είναι ικανή να ανοίξει το Φρέαρ της Αβύσσου.
Το “Friends of Hell” είναι o ορισμός του “old school” και “underground” album, έστω κι αν δεν κυκλοφορεί από underground εταιρεία. Είναι ο δίσκος που θα στείλει κάθε «true metal γατάκι» στο μπάνιο να κλάψει σε εμβρυακή στάση. «Μαύρο» και «μοχθηρό» μέχρι το μεδούλι, κάνει κάθε black metal αρλεκίνο που καμώνεται τον «αντιπρόσωπο του Εξαποδώ στη Γη», να ακούγεται σαν παιδάκι που τραγουδά το «περνά-περνά η μέλισσα» στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μου. Και εν τέλει, είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες ακραιφνούς doom metal, των τελευταίων… δε μπορώ να θυμηθώ πόσων ετών. Ο μόνος λόγος που δε δίνω το «άριστα», είναι γιατί θέλω να το δώσω στον διάδοχό του, όταν/αν με το καλό βγει. Τί έπος είν’ αυτό…
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
