Το “Echoes of absurdity”, πρόκειται για το τρίτο LP των FUEL EATER, αυτής της Πατρινής μπάντας κι απ’ όσο έχω ακούσει από τις προηγούμενες δουλειές τους, έχουν πάρει τον stoner/desert rock ήχο τους και τον έχουν βάλει στο μίξερ μαζί με το grunge (στην σκοτεινή, heavy έκδοσή του α λα ALICE IN CHAINS / SOUNDGARDEN) και την ίδια στιγμή, χάρη στην παραγωγή που πιάνει στην εντέλεια τις χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα, αποδίδει στον δίσκο και μια αύρα από southern metal με αυτό το punch που προσωπικά μου λείπει από αρκετές άλλες δουλειές σήμερα.
Ο δίσκος αρχίζει με το “Of Dust And Lust” με ένα πρώτο μέρος που θυμίζει QUEENS OF THE STONE AGE (αυτή η σκόνη της ερήμου του τίτλου θα έχει κάτι να κάνει με το desert rock των QTSA) για να μπει μετά με τα μπούνια στο πεδίο των ALICE IN CHAINS (τόσο τα φωνητικά όσο και οι δεύτερες φωνές, αυτό μας προσδίδουν).
Η μεγάλη έκπληξη όμως, και για μένα η κορυφαία στιγμή του δίσκου έρχεται στο δεύτερο κομμάτι, “III Noma” (τρεις νοματαίοι;), όπου παντρεύουν έξυπνα το ροκ με το ρεμπέτικο και με Ελληνικούς στίχους. Μια τρανή απόδειξη ότι όταν κατέχεις τις μουσικές ρίζες σου, μπορείς να τις ενώσεις με άλλες, πιο σύγχρονες επιρροές και να φτιάξεις κάτι καινούργιο και φρέσκο. Έτσι κι αλλιώς, οι ρεμπέτες ήταν οι δικοί μας ροκάδες και bluesmen των αρχών του 20ου αιώνα. Ακόμα και η θεματική του κομματιού (η παρανομία, οι ουσίες και η ζωή μέσα στο Γεντί Κουλέ) είναι ένα κλείσιμο του ματιού σε εκείνους τους πρωτοπόρους του λαϊκού τραγουδιού).
Το “Sen”, έχει ένα κεντρικό κιθαριστικό riff και φωνητικά που μας ξαναγυρίζει στο Seattle των ALICE IN CHAINS, ενώ δεν ξέρω αν ο τίτλος του κομματιού, “Your Friend, Jean Paul” είναι μια αναφορά στον Ζαν-Πολ Σαρτρ (το λέω λόγο του τίτλου του δίσκου). Όπως και να ‘ναι, το κομμάτι έχει αρκετό groove για να με ικανοποιήσει. Στην μέση του δίσκου έχουν βάλει ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι, συμπεριλαμβανομένων βιολοντσέλων, που προσωπικά μου θυμίζει TOOL.
Αυτό το feeling α λα TOOL συνεχίζεται και στο “Equidistant”, αφήνωντας έξω όμως τα progressive στοιχεία τους, κρατώντας το groove. To αμερικάνικο doom (SOLITUDE AETERNUS, TROUBLE) δηλώνει παρών κι αυτό στο κομμάτι “Book of Absurdity” για να κλείσουν τον δίσκο με το “Trending on Every Dimension”, το πιο ποικίλο κομμάτι του δίσκου γιατί είναι σαν να περιέχει όλα τα στυλ που περιέγραψα προηγούμενως.
Σε τελική ανάλυση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ που μας ταξιδεύει πίσω στα 90s, δείχνοντάς μας ότι η μπάντα έχει καταφέρει να περάσει όλες τις επιρροές της μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο για να μας παραδώσει έναν καλοφτιαγμένο δίσκο. Υποθέτω ότι τα πέντε χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, τους επέτρεψε να εκλεπτύνουν, διευρύνουν και να ωριμάσουν τον ήχο τους.
8 / 10
Γιώργος Γκούμας
