Στην Ελλάδα, κάποια συναυλιακά δεδομένα που είχαμε στο μυαλό μας, αρχίζουν σιγά σιγά να αλλάζουν. Είχαμε τη τάση μέχρι αρκετά πρόσφατα, να βλέπουμε τις μπάντες που κάνουν την «έκρηξή τους» μια δεδομένη χρονική στιγμή, αρκετά χρόνια μετά όταν πλέον έχουν καθιερωθεί. Παραδείγματα πάμπολλα και δεν θα αναλωθώ σε αυτά εδώ. Ωστόσο, λίγο η επιμονή κάποιων γενναίων διοργανωτών, λίγο ότι το κοινό αλλάζει με τα χρόνια ως προς την αντίληψη, βλέπουμε πράγματα και θαύματα. Η συναυλία των φοβερών Ιταλών MESSA (ο Γιώργος Κόης, σας είπε αναλυτικά τι έγινε εκείνο το βράδυ, δε θα σας κουράσω) ήταν τέτοιο παράδειγμα.
Άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα, είναι οι καταπληκτικοί blacksters από τη Πορτογαλία παρακαλώ, με το όνομα GAEREA οι οποίοι τη πρώτη Κυριακή του μηνός Φεβρουαρίου, με τους δικούς μας WARHAMMER και ISOLERT στο πλευρό τους, έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, συγκεκριμένα στη σκηνή του ιστορικού Κυττάρου, στα πλαίσια της προώθησης του εξαίσιου “Mirage” που βγήκε το φθινόπωρο του ‘22. Το ROCK HARD, άδραξε την ευκαιρία να κάνει μια διαδρομή στη σύντομη μα και τόσο ουσιώδη δισκογραφία του Πορτογαλικού θηρίου που αναλαμβάνει μετά τους MOONSPELL να βάλει ακόμα πιο δυνατά τη Πορτογαλία στο χάρτη του metal.
“Gaerea” EP (2016, Everlasting Spew)
Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Λένε επίσης, ότι καμιά φορά η πρώτη σου δουλειά, μπορεί να είναι “δειλή”, ως συγκρότημα νεόκοπο που ψάχνει τα πατήματα του στη μουσική σκηνή. Οι GAEREA πάτησαν γερά τα πόδια τους, με το ιδιαίτερο μα φρέσκο και τόσο λυσσασμένο black metal τους που παρουσίασαν στο φερώνυμο EP τους, δίνοντας δυνατά διαπιστευτήρια ποιότητας, δημιουργώντας υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον που θα τους ξεχωρίσει. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή πολλών σπουδαίων πραγμάτων που θα λάμβαναν χώρα.
“Unsettling whispers” (2018, Transcending Obscurity)
Από την μικρή ανεξάρτητη Ιταλική Everlasting Spew το να πηγαίνεις στην εδραιωμένη Trascending Obscurity, το λες και αλλαγή επιπέδου όσον αφορά το εμπορικό status. Το να ανεβαίνεις ουσιαστικά και συνθετικά στο ντεμπούτο σου, είναι η σημαντικότερη. Έχοντας ήδη κάνει το σούσουρο με την εκκεντρική σκηνική παρουσία τους, οι GAEREA άρχισαν να δουλεύουν στην ουσία. Εκεί που το EP παρουσίαζε την (για τα δεδομένα τους) πρωτόλεια black metal μορφή της μπάντας, το “Unsettling whispers” έριξε μέσα στο μείγμα στοιχεία sludge και hardcore που ποτέ προσωπικά δε φανταζόμουν ότι θα έδιναν μια τόσο ιδιαίτερη μουσική γεύση σε ένα black metal συγκρότημα. Και εμένα, αυτό με μαγνήτισε σε εκείνους. Ότι ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα.
“Limbo” (2020, Season Of Mist)
Αλλαγή πίστας, αλλαγή καριέρας μπαίνοντας στο δυναμικό μιας εκ των πλέον ιστορικών δισκογραφικών όσον αφορά τον ακραίο ήχο. Η Γαλλική Season Of Mist, έχει μακρά ιστορία όπως γνωρίζετε ήδη, στο να φιλοξενεί ιδιότυπες μπάντες με κοινό γνώμονα την ακρότητα και τους πλείστους όσους τρόπους που αυτή μπορεί να εκφραστεί. Το ιδανικότερο “σπίτι” για τους GAEREA δηλαδή. Όσο περνάνε οι δίσκοι, οι GAEREA αποδεικνύουν ότι είναι σε θέση να δημιουργούν ηχοτόπια με το black metal τους προσθέτοντας από αυτό το δίσκο και πέρα κάποια ambient περάσματα και ψαλμωδίες, που μετατρέπουν το δίσκο σε ένα ζοφερό soundtrack για τα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού (που αποτελεί και το γενικότερο μοτίβο της στιχουργίας της μπάντας). Μεγαλειώδες άλμπουμ, που άρχισε να βάζει πραγματικά πολύ κόσμο στο συγκρότημα.
“Mirage” (2022, Season Of Mist)
Το μεγάλο στοίχημα. Ο κρισιμότερος δίσκος όλων όσων προηγήθηκαν. Όλες οι προηγούμενες δουλειές, ήταν σημαντικές με το δικό της τρόπο η κάθε μια, αλλά οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη σπουδαιότερη όλων. Το “Mirage”. H παρτίδα νικήθηκε, οι GAEREA μας πήραν ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, το όνομα τους φιγούραρε σε λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, μετατρέποντας τους στη νέα υπερδύναμη του black metal με τη βούλα. Τι κάνανε οι τσόγλανοι το λοιπόν εδώ μέσα; Πήγαν ακόμα ένα βήμα παραπέρα από το εξαιρετικό “Limbo”, προσθέτοντας στο χώρο που τους δίνει το ατμοσφαιρικό/ambient στοιχείο της ταυτότητας τους, διάφορες folk ή και gothic πινελιές, περασμένες μέσα από το φίλτρο της μπάντας. Έτσι, όχι μόνο δεν αλλάζει τη μπάντα που ακούς εκείνη τη στιγμή, μα και φροντίζει να δεις επιπλέον πτυχές του ίδιου ήχου, που δεν ήξερες ότι θα μπορούσε να έχει. Αυτό λέγεται ωρίμανση, αυτό λέγεται δισκάρα, αυτό λέγεται εμπορική καταξίωση. Δεν περιγράφω άλλο!
Μετά από αυτή τη σύντομη διαδρομή, καταλαβαίνετε πόσο τυχεροί είμαστε που θα τους δούμε σε αυτή τη φάση της καριέρας τους έτσι δεν είναι; Οι τύποι κατακτούν το κόσμο αυτή τη περίοδο και είναι το προνόμιο μας να βρισκόμαστε εκεί και να είμαστε μάρτυρες αυτού. Ειδικά οι «μη συμβατικοί» blacksters (και μη, γιατί όχι;) που απλά δεν έτυχε να τους ακούσετε, κάντε το δώρο στον εαυτό σας και θα ευγνωμονείτε τη τύχη σας μετά.
Γιάννης Σαββίδης
