GAMMA RAY – “Heading for tomorrow” – Worst To Best

Ήρθε και δική μου ώρα να βάλω το όνομα μου σε ένα κείμενο της στήλης του rockhard.gr, Worst To Best, μιας και μέχρι τώρα δεν μου είχε δοθεί αυτή η δυνατότητα. Φυσικά αυτό γίνεται με σικέ διαδικασία μιας και ο Σάκης Φράγκος, τιμημένος αρχισυντάκτης μας βεβαίως βεβαίως, μόλις είδε Kai Hansen και GAMMA RAY στο διάβα του σκέφτηκε “να ‘το κορόιδο (σε εισαγωγικά πάντα) που θα ριχτεί στην μάχη”, καθώς ο γράφων είναι γνωστός σεσημασμένος Hansen – ικός, τόσο μέσω των κειμένων του όσο και με την ραδιοφωνική του παρουσία στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του rockhard.gr.

Πάμε λοιπόν να μπούμε στο ψητό και να πούμε πως το ντεμπούτο των GAMMA RAY, ”Heading for tomorrow” κατά την γνώμη μου είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Όπως είχα γράψει και πριν από κάνα δίχρονο όταν και συμπλήρωνε τα 30 χρόνια κυκλοφορίας, σίγουρα ανήκει στα κορυφαία άλμπουμ των RAYS. Όμως δεν είμαι από εκείνους που θα το χαρακτήριζα ως το καλύτερο της καριέρας τους, υπάρχουν άλλα πιο ολοκληρωμένα για να παίξουν αυτό τον ρόλο, κατά την γνώμη μου πάντα. Ούτε όμως από αυτούς που θα υποστήριζα την άποψη κάποιων που το χαρακτηρίζουν ως συνέχεια των ”Keepers….”, άλλωστε είχα αναφερθεί αναλυτικά στο κείμενο που προανέφερα για τους λόγους που αυτό δεν ευσταθεί σε καμία των περιπτώσεων, ούσα μάλλον μια εξτρεμιστική ή και γραφική άποψη. Οπότε δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε αλλότρια και θα περάσω κατευθείαν στην αντίστροφη μέτρηση τοποθετώντας τα τραγούδια του δίσκου σε αξιολογική σειρά κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη. Άντε βουρ λοιπόν…..:

(Εκτός συναγωνισμού) ”Look at yourself (URIAH HEEP cover)” (4.43)
Αρχή θα κάνουμε από την υπέροχη διασκευή που, ναι μεν βρισκόταν στην έκδοση του CD αλλά όχι και στο αρχικό κόψιμο του βινυλίου. Νομίζω δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για αυτήν την υπέρ – κλασική τραγουδάρα των URIAH HEEP. Τραγούδι από αυτά που μεγάλωσαν και θα μεγαλώσουν ακόμα πολλές γενιές, μέσα σε αυτές φυσικά και αυτή του Kai Hansen και στου Ralf Scheepers. Γνωστό τοις πάσι πως οι Βρετανοί Κολοσσοί ήταν εκ των βασικών επιρροών και των δυο. Αν το βάζαμε κανονικά στην καταμέτρηση θα έπαιρνε την θέση νούμερο 7.

9. ”Free Time” (4.53)
Σύνθεση του ”ψηλού Ralf Scheepers η οποία είναι η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ. Δεν είναι από αυτές που θα πατήσεις το skip να πας παρακάτω αλλά δεν μπορεί και να σε κερδίσει παρά την poppy αισθητική της και το χαρωπό της ύφος, παρόλα αυτά όμως ακούγεται ευχάριστα στην ροή του δίσκου. Η καλύτερη του στιγμή κατ’ εμέ είναι το πολύ όμορφο κόψιμο την μέση και πανέμορφο σολάρισμα του Hansen, κάτι που φυσικά ξεχωρίζει σε όλο το δίσκο.

8. ”Hold your ground” (4.48)
Η δεύτερη πιο αδύναμη σύνθεση του δίσκου που όμως έχει πολύ καλές περγαμηνές μέχρι την γέφυρα, μετά δυστυχώς κρεμάει μόλις μπει το refrain. Διαθέτει όμως ένα πολύ ωραίο σολάρισμα και μια πιο HELLOWEEN αισθητική. Στα συν του φυσικά και η δυνατότητα που δίνει στον Scheepers να μας δείξει πόσο ψηλά μπορεί να ανεβάσει την φωνή του.

7. ”Money’‘ (3.37)
Είναι τόσο funny και ασόβαρο τραγούδι που είναι πραγματικά πολύ ωραίο. Ειδικά όταν ακούς αυτά τα εκνευριστικά ”money, money money, money, money….” μετά το σόλο κολλάς άσχημα. Φυσικά και το χαριτωμένο, έξυπνο, χιουμοριστικό στυλ του έχει ξεκάθαρα στοιχεία από την HELLOWEEN περίοδο του Hansen.

6. ”Space Eater” (4.31)
Παράδοξος ρυθμός, πολύ ωραία γέφυρα, refrain που μας δείχνει πόσο ψηλά μπορούσε να ανέβει η φωνή του Scheepers. Υπέροχες οι μπασογραμμές του Dirk Schlachter, τότε ακόμη συμμετέχοντας και όχι μόνιμο μέλος του σχήματος και μια θεματολογία σχετική με τα ναρκωτικά. Ο τίτλος του τραγουδιού χρησιμοποιείται ως περιγραφή του εθισμού στην κοκαΐνη.

5. ”Heaven Can Wait” (4.26)
Νομίζω πως κάπου εδώ τοποθετείται το single του δίσκου, θα μπορούσε και μια θέση πιο πάνω αλλά ένεκα που τα 56 δευτερόλεπτα της εισαγωγής το δικαιούνται νομίζω να πάρουν την θέση 4, θα το τοποθετήσω εδώ. Αισιοδοξία στους στίχους, υπέροχα εύθυμο και γκαζωμένο riff, ξεσηκωτική γέφυρα και ένα φανταστικό υμνικό refrain ταμάμ για live εμφανίσεις. Φυσικά ένα ακόμα υπέροχο μακροσκελές σόλο από τον Hansen σαν κερασάκι στην τούρτα.

4. ”Welcome” (0.57)
Η έκπληξη μιας και οι περισσότεροι θα περίμεναν να το έχω στις τελευταίες θέσεις απλά και μόνο γιατί είναι ένα εισαγωγικό instrumental και όχι ένα ολοκληρωμένο κομμάτι. Όμως θα δικαιολογήσω την επιλογή αρχικά με το γεγονός πως δεν μπορώ να το συμπτύξω με τον τραγούδαρο ”Lust for life” του οποίου είναι ο προπομπός. Εν συνεχεία πιστεύω και μόνο το γεγονός πως αποτελεί το μόνιμο καλωσόρισμα έκτοτε στις live εμφανίσεις των RAYS μέχρι και σήμερα του αξίζει να λάβει περισσότερη προσοχή από ένα απλό εισαγωγικό instrumental.

3. ”Lust for life” (5.17)
Το προανέφερα ήδη φυσικά πως τούτος ο τραγούδαρος που αποτελεί ένα ιδανικό μπάσιμο για άλμπουμ θα έπαιρνε την θέση νούμερο τρία. Υπέροχη speed/power δομή, PRIEST – ική riff – άρα με τα όλα της και στίχοι που αποτελούσαν ξεκάθαρη δήλωση. Εκπληκτικό τραγούδι από όποια πλευρά και αν το δει κανείς.

2. ”The Silence” (6.22)
Προσωπική αδυναμία και λατρεία αυτή η μαγευτική τραγουδάρα. Φανταστικός Ralf Scheepers στα φωνητικά γενικά, όσο και αν εγώ θα το προτιμώ πάντα από την πιο σκληρή χροιά του Hansen. QUEEN λογική και δομή στο έπακρο, ένα τραγούδι που πιστεύω δύσκολα θα τολμούσε να φέρει στους HELLOWEEN ο Hansen υπό αυτό το πρίσμα και το ύφος που είχε. Κατά τα άλλα, υπεραισιόδοξοι στίχοι, το πιάνο σε ρόλο πρωταγωνιστή και εκπληκτικά σολαρίσματα σε όλο το τραγούδι.

1. ”Heading for tomorrow” (14.29)
   ‘ΕΠΟΣ. Φυσικά και θα το έβαζα στην κορυφή μιας και τα 14 μισή λεπτά διάρκειας αυτού του εκπληκτικού τραγουδιού περιέχουν τα πάντα μέσα. Πάντα θεωρούσα εκπληκτική και σχεδόν μοναδική την δυνατότητα του Hansen να μπορεί να γράφει τρομερά ενδιαφέροντα και περιπετειώδη τραγούδια πολύ μεγάλης διάρκειας. Όντας μάλιστα ένας μουσικός που δεν ανήκει στον χώρο του progressive, κάτι που συνηθίζεται στον εν λόγω χώρο από μουσικούς, αλλά στο χώρο του power κατά βάση κάτι που είναι σπάνιο ως ασυνήθιστο. Διακυμάνσεις απίθανες λοιπόν, όλες σχεδόν οι επιρροές και οι αγάπες του Hansen σε ένα τραγούδι, από τους PRIEST και το ”Victim of changes” της εισαγωγής, σε MAIDEN, QUEEN, URIAH HEEP, RAINBOW και δεν συμμαζεύεται γενικά. Έξι και πλέον λεπτά σόλο και licks από τον Kai για όλα τα γούστα και τις ταχύτητες βρίσκονται είτε διάσπαρτα είτε μη μέσα στο τεράστιο αυτό τραγούδι από όλες τις πλευρές. Υπέροχες φωνητικές γραμμές από τον ψηλέα Scheepers με τον Hansen να πλασάρεται δίπλα του όπου υπάρχει λόγος. Προσεγμένα και μελετημένα όλα στα 14 μισή λεπτά που δεν έχουν ούτε δευτερόλεπτο χαμένο να επιδείξουν παρά μόνο σαγηνεύουν και μαγνητίζουν το αυτί του ακροατή. Πολύ απλά λοιπόν και δικαιωματικά δηλώνουμε και εμείς μαζί με των Kai και τους RAYS:
   ”We are heading for tomorrow, but we don’t know if we’re near
   Will we beg or steal or borrow, will we ever lose the fear?!’
   

Παναγιώτης “Hansen” Γιώτας