a
Το 1995 υπήρξε μία χρονιά ορόσημο για το ευρωπαϊκό power metal. Βγήκαν πραγματικά πολλοί και καλοί δίσκοι για το ιδίωμα κι ενδεικτικά σημειώνω το “Imaginations from the other side” των BLIND GUARDIAN, το “Black in mind” των RAGE, το “Fourth dimension” των STRATOVARIUS ή το “Eternity” των KAMELOT. Πέρα από αυτούς τους δίσκους όμως, βγήκε και το απόλυτο “Land of the free” των GAMMA RAY, ένας δίσκος που στέκεται αγέρωχος στην κορυφή του europower, μαζί με αριστουργήματα όπως τα “Keepers…” των HELLOWEEN, το “Imaginations…” των BLIND GUARDIAN και το “Visions” των STRATOVARIUS. Ο δίσκος όπου ο Kai Hansen, ύστερα από τρεις πολύ καλές προσπάθειες με τους GAMMA RAY, έφτασε στο magnum opus του και μάλιστα μέσα από μία μεγάλη δυσκολία, καθώς ο Ralf Scheepers, που έκανε τα φωνητικά στους προηγούμενους δίσκους, αποχώρησε από το σχήμα και τη θέση πίσω από το μικρόφωνο, ανέλαβε ο ίδιος ο Hansen, πολλά χρόνια μετά το ομώνυμο EP των HELLOWEEN και το “Walls of Jericho”. Το αποτέλεσμα; Μοναδικό κι ανεπανάληπτο, όπως θα διαβάσετε από κάτω και στο countdown…
The “Land of the free” countdown”:
14. “The savior” (0.39)
Το ξέρω και δεν ντρέπομαι καθόλου. Τα instrumental πάντα μας δίνουν μία ανάσα στις διαδικασίες του Worst to best. Τούτο εδώ θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως εισαγωγικό στο δίσκο, αλλά δεδομένου ότι είναι ένα concept για την επανάσταση του Καλού απέναντι στο Κακό, κάποιο λόγο θα είχε ο Hansen που το έβαλε κάπου στη μέση, ως εισαγωγή στο “Abyss of the void”.
Προφανέστατα για λόγους concept, το κομμάτι αυτό χωρίστηκε από το “Man on a mission”, του οποίου λειτουργεί ως outro και θα μπορούσε να αποτελεί μέρος του. Δεν το βάζω μαζί με το “Man…”, διότι δεν μου αρέσει να κάνω cheat. Χωριστά το έβαλαν; Χωριστά αξιολογείται!
12. “Rising of the damned” (0.43)
Δεύτερο instrumental, που λειτουργεί ουσιαστικά ως outro του “All of the damned”, αφού παίζεται η βασική του μελωδία. Κάπου εδώ, βέβαια, τα κανονάκια λήγουν…
11. “Heavy metal mania” (4.49)
…ή μήπως δεν λήγουν; Θα μπορούσα να βάλω τη διασκευή στο κλασικότατο “Heavy metal mania” των HOLOCAUST εκτός συναγωνισμού ή και καθόλου, αφού εμφανίστηκε στις επανακυκλοφορίες του 2003 κι εντεύθεν στο CD, αλλά επειδή είμαστε μίας πιο προχωρημένης ηλικίας, είχαμε πάρει real time το –πανάκριβο εδώ και χρόνια- διπλό βινύλιο, όπου ήταν τελευταίο στο tracklisting. Πολύ καλή διασκευή, απόλυτα ταιριαστή στο ύφος των RAYS και με τον τρόπο που εκτελείται, καταλαβαίνει εύκολα κάποιος πόσο έχει επηρεάσει τον Hansen στην καριέρα του.
10. “Salvation’s calling” (4.35)
Ένα old school, up tempo power metal τραγούδι, που χτυπάει από μακριά πως δεν είναι μία από τις συνθέσεις του Kai Hansen στο δίσκο. Πολύ ωραίο, καλπάζον (galloping όπως το λένε στο χωριό μου) θέμα, αλλά αδύναμο ρεφρέν σ’ ένα δίσκο που σφύζει από τέτοια. Σύνθεση του μπασίστα, Jan Rubach (να τσεκάρετε το “The state of being unable to feel pain” των ANESTHESIA, που σχημάτισε μαζί με τον ντράμερ του γκρουπ, Thomas Nack, όταν έφυγαν, μετά το “Land of the free”).
9. “Time to break free” (4.40)
Το πρώτο πράγμα που περίμενα μόλις αγόρασα το δίσκο, ήταν η στιγμή που επιτέλους ενωνόταν εκ νέου ο Michael Kiske με τον Kai Hansen και αυτή ήταν το “Time to break free”, μία σύνθεση που είναι όσο πιο HELLOWEEN πάει και πως θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο, άλλωστε! Απλά εγώ θα την τοποθετούσα ίσως την περίοδο του “Pink bubbles go ape”. Μία κλασική «αφελής», happy-happy Helloween σύνθεση, με ρεφρενάρα, αλλά όχι αυτό που περίμενα τελικά από τη σύμπραξη Hansen – Kiske. Για άλλα σχήματα, άπιαστο όνειρο, πάντως.
8. “Farewell” (5.10)
Πάρα πολύ άδικη η θέση του το ξέρω. Έχω πάψει όμως να νιώθω ενοχές μετά από τόσα χρόνια που κάνουμε worst to best. Σε τέλειους δίσκους, άψογα τραγούδια αναγκαστικά θα έχουν χαμηλότερες θέσεις, Το “Farewell”, είναι το αντίστοιχο “18 years” ή “Heal me” του “Land of the free”, όλα τους, συνθέσεις του Dirk Schlachter (ο οποίος μέχρι τότε έπαιζε κιθάρα και το γύρισε στο μπάσο από τον επόμενο δίσκο). Πάμπολλες οι QUEEN αναφορές και προς το τέλος, που αναλαμβάνει τα φωνητικά ο Hansi Kursch των BLIND GUARDIAN, απογειώνει το κομμάτι.
7. “Gods of deliverance” (5.01)
Φοβερό uptempo τραγούδι, με χαρακτηριστική τη μελωδία του μπάσου (το οποίο, σε γενικές γραμμές, λάμπει με την παρουσία του). Πολύ υψηλές ταχύτητες, πολύ ωραίο ρεφρέν και ΜΑΓΙΚΗ γέφυρα, όταν ο Kai τραγουδά “Don’t you be misled, by the illusions in your head, then the Gods of deliverance will say: “No more illustions, we’re leaving today”. Τραγούδι, που σε γενικές γραμμές συμπεριλαμβάνει όλους τους GAMMA RAYσμούς, που αγαπήσαμε και αποτέλεσε έναν «μπούσουλα» για πολλά από τα επόμενα τραγούδια του γκρουπ…
6. “Man on a mission” (5.48)
Μυθικό, επικό τραγούδι. Αγαπημένο για όλους τους οπαδούς των GAMMA RAY, αφού είναι πολύ κοντά στο “Ride the sky” ή το “March of time”. Μου αρέσουν πολύ τα uptempo τραγούδια των RAYS, αλλά, συγχωρήστε με, θεωρώ ότι τη διαφορά στο δίσκο την κάνουν οι υπόλοιπες συνθέσεις. Με τον Kai Hansen, έχουμε μιλήσει πολύ για τον συγκεκριμένο δίσκο κι όχι μόνο και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είχε πει, ότι εκείνος προσπαθούσε να γράψει πιο «περιπετειώδη» τραγούδια και ο κόσμος του ζητούσε να παίζει τραγούδια τύπου “Man on a mission”, οπότε πήγε με τα νερά του, αναγκαστικά… Από την άλλη, πως μπορεί να αδικήσεις τον κόσμο όταν είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να μην ξεσηκωθείς ακούγοντας το σημείο που λέει: “Give us a chance to live, Give us a chance to die, Give us a chance to be free, Without fire from the sky, Give us a chance to love, Give us a chance to hate, Give us a chance, before you kill us all”…
5. “Afterlife” (4.45)
Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά παραπάνω, πέρα από το γεγονός ότι το τραγούδι αυτό, είναι αφιερωμένο στον αδικοχαμένο Ingo Schwichtenberg, πρώην ντράμερ των HELLOWEEN, παιδικό φίλο και συνοδοιπόρο του Hansen, ο οποίος λίγο καιρό πριν είχε αυτοκτονήσει… Το αξιοπερίεργο είναι πως η σύνθεση ανήκει στον Jan Rubach, οι στίχοι όμως, όπως σχεδόν σε όλο το άλμπουμ, ανήκουν στον Kai. Ακούγοντάς το τώρα, θα μου ταίριαζε πολύ στο κλίμα του “The dark ride”, πρέπει να πω, παρά σε κάποιον άλλο δίσκο των GAMMA RAY. Εξαιρετικό τραγούδι, δίχως άλλο, με συγκινησιακό φορτίο.
4. “All of the damned” (5.00)
Αυτό το τραγούδι, έχει μία ιδιαιτερότητα για εμένα. Το λάτρευα και το λατρεύω και το είχα γράψει σε κασέτα (όπως και τον υπόλοιπο δίσκο) από το βινύλιο για να το ακούω στο αυτοκίνητο (μη γελάτε ρε, τότε, το 1995, τα αυτοκίνητα είχαν κασετόφωνα και γράφαμε συλλογές). Αρχές Ιουλίου, ακούγοντας αυτό το τραγούδι, είχα ένα τρακάρισμα (όχι σοβαρό, αλλά το αυτοκίνητο έπαθε αρκετή ζημιά) και από τότε, για πολλά χρόνια, απέφευγα να το ακούσω. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Το θεωρώ από τις κορυφαίες στιγμές στη δισκογραφία των RAYS, με το μπάσο στην αρχή, την κορύφωσή του, το ρεφρέν που σε κάνει να ξελαρυγγιάζεσαι. Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει κανείς; Μάλλον, τα τρία επόμενα!!!
3. “Abyss of the void” (6.01)
Τι διάολο!!! Ακούω το τραγούδι, γράφοντας το κείμενο, για νιοστή φορά και ανατριχιάζουν μέχρι και οι τρίχες από τις μασχάλες… Είναι εξωπραγματικό το γεγονός ότι τη στιγμή που ακούς το σημείο που λέει “The savior is calling, he’s riding through the night…”, σκέφτεσαι: «Τι ωραίο ρεφρέν» και σκάει το πραγματικό ρεφρέν: “All men come, To see the king of the world, The time has come for everyone, The saviour stands for all of us, Now praise the one who’ll destroy, The evil abyss of the void”. Τα ύστερα του κόσμου… Τι τραγούδαρος! Με διακυμάνσεις στα συναισθήματα που σου βγάζει καθ’ όλη τη διάρκειά του, τρομερό σόλο, έξυπνες αλλαγές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα power metal τραγούδι;
2. “Land of the free” (4.37)
Από τον τρόπο που ξεκινά, με τα σκαμπανεβάσματα στο κουπλέ, καταλαβαίνεις ότι κάτι σπουδαίο ετοιμάζεται να συμβεί. Στο “Grab your heart I’ll show you the way, Hold you head up high”, είσαι στη φάση «ε-ε-έρχεται» και σκάει το “High above at the edge of the world, We’re searching for glory and peace, When the time has come, you will see, Our return to the land of the free”. Σέκος. Αν έχεις επιβιώσει, ξελαρυγγιάζεσαι εκ νέου. Απόλυτο συναυλιακό τραγούδι, δικαιότατα είναι το title track του δίσκου. Για την ιστορία, αυτό, με τα δύο προηγούμενα, θα μπορούσαν να αλλάξουν θέση οποιαδήποτε στιγμή. Η μόνη θέση που είναι αδιαπραγμάτευτη, είναι αυτή της κορυφής που ανήκει στο…
1. “Rebellion in dreamland” (8.44)
Και σας λέω. Βάζετε να ακούσετε το δίσκο αυτόν, για πρώτη φορά. Όποτε και να συνέβη αυτό, ό,τι κι αν έχετε ακούσει προηγουμένως. Και ξεκινά με το “Rebellion in dreamland”. Εγώ επειδή θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα, είχα μουδιάσει από το δεύτερο-τρίτο λεπτό και για να το συνειδητοποιήσω, το έβαλα πάλι από την αρχή. ΜΕΓΑΛΕΙΟ!!! Heavy metal για αρχόντους! Ανεπανάληπτο έπος. Αδυνατώ να περιγράψω ένα από τα 3-4 κορυφαία τραγούδια του είδους, το μόνο που θα πω, είναι πως για μία ακόμα φορά είναι κρίμα που πετσοκόπηκε στο edit, ένα τέτοιο έπος του Hansen. Είχε συμβεί στο “Helloween”, τώρα, το “Rebellion…” από 8.44, έγινε 3.58. Προφανώς είχαν budget για τετράλεπτο video… Συνέβη και στο “Skyfall”… Φταίει ο Kai, που τα μεγάλα του τραγούδια είναι και μεγάλα σε διάρκεια! Inside info για το video: Στις σκηνές που είναι γυρισμένες στο στούντιο, φαίνεται ο τότε αρχισυντάκτης του Γερμανικού Rock Hard, ο Goetz Kuhnemund, ο οποίος στη συνέχεια του video clip, κάνει τον βασιλιά!
Σάκης Φράγκος
