a
Τι μπορεί και τι πρέπει να περιμένει κανείς από συγκροτήματα σαν τους GATEKEEPER, εν έτει 2023; Μουσική η οποία να κινείται σε συγκεκριμένα πλαίσια, τρόπο σύνθεσης που να ακολουθεί συγκεκριμένες μεθόδους και μεράκι, πάθος, ενθουσιασμό. Σεβασμό σε θεμελιώδεις αξίες, προσήλωση στο studio, «χαμηλό προφίλ», πολλές ώρες «σκληρής δουλειάς» και σωστές πηγές έμπνευσης. Αν όλα αυτά επιτευχθούν, τότε το αποτέλεσμα που παίρνει ο οπαδός στα χέρια του εξαργυρώνει κάθε cent της τελικής του τιμής. Και αυτοί εδώ οι Καναδοί, με καταγωγή από το Edmonton της Alberta και βάση το Vancouver της British Columbia, ακολουθούν αυτήν τη μέθοδο, εδώ και δέκα χρόνια που υπάρχουν στο δισκογραφικό «στερέωμα». Και γίνονται βήμα με το βήμα, καλύτεροι.
Το δεύτερο full length τους, τους βρίσκει με διαφορετικό line up, κατά τα 2/5, μετά τις αποχωρήσεις του κιθαρίστα Kenny Kroecher και του frontman Jean-Pierre Abboud. Ο αρχηγός Jeff Black όμως, δεν πανικοβλήθηκε. Στρατολόγησε τους Adam Bergen και Tyler Anderson για να καλύψει τα κενά στις αντίστοιχες θέσεις και κατάφερε να πάρει το καλύτερο δυνατόν τόσο από αυτούς, όσο και από τα παλαιά μέλη της μπάντας του. Έστω σε επίπεδο studio ηχογραφήσεων, γιατί αυτό μπορούμε να δούμε και από αυτό μπορούμε να κρίνουμε ως τώρα, φαίνεται πως υπάρχει μεταξύ παλαιάς και νέας φρουράς μια πολύ καλή «χημεία» και ένα πολύ ωραίο «δέσιμο».
Επίσης, πληροφορούμαστε από το info που συνοδεύει το album, πως η πηγή της έμπνευσης του Jeff, αυτήν τη φορά, βρίσκεται στις δυτικές ακτές του Καναδά (“From western shores”), όπου οι παραλίες, τα βουνά και τα δάση, δημιουργούν υπέροχα τοπία. Έτσι, μοιραία ίσως, η μουσική άλλαξε σε κατά βάση πιο αργή και εμφανώς πιο επιβλητική, επική και ατμοσφαιρική από την αντίστοιχη των προηγουμένων κυκλοφοριών του group. Θεωρώ το «πείραμα», ή σωστότερα την αλλαγή αυτή, γιατί δε νομίζω πως πρόκειται για πείραμα σε τελική ανάλυση, μια κίνηση αρκετά επιτυχημένη την οποία θα μπορούσαν οι GATEKEEPER να συνεχίσουν και να εξελίξουν περαιτέρω.
Πίσω στο 2018, το “East of Sun” το είχα βρει αξιόλογο. Είχε πολύ καλά στοιχεία, αλλά του έλειπε αυτό το «κάτι» που θα οδηγούσε τη μπάντα μπροστά. Και αυτό ήταν οι συνθέσεις που θα μπορούσαν να σταθούν αυτόφωτα, οπουδήποτε. Το ντεμπούτο λοιπόν ακουγόταν ευχάριστα στο σύνολό του, αλλά πλην του “Blade of Cimmeria” και ίσως του “Bell of Tarantia”, δεν είχε να σου δώσει τραγούδια που να σε αναγκάζουν να τα ακούσεις κατά μόνας και όχι στα πλαίσια της ολικής ακρόασης του δίσκου. Το “From the western shores”, στον αντίποδα, έχει πολλά τέτοια, με κορυφαία την πρώτη του πεντάδα.
Το “Death on black wings” φέρνει στο νου το τελευταίο SUMERLANDS album, “Dreamkiller” (ίσως λόγω συμμετοχής του Arthur Rizk ο οποίος ανέλαβε τη μίξη) ενώ το ομώνυμο, το “Shadow and stone”, το “Nomads” και πάνω απ’όλα το “Exiled king”, διέπονται από αυθεντικό επικό συναίσθημα. Το τελευταίο μάλιστα, μακράν η αγαπημένη μου σύνθεση του δίσκου, ξεφεύγει από τον χώρο του μυθολογικού/φανταστικού και περνά σε αυτόν της Ιστορίας, εμπνευσμένο από τον Harald Sigurdsson, ή αλλιώς Harald III ή Harald Hardrada («σκληρός», «τυραννικός»). Long story short, όπως λένε, ο Harald, πριν γίνει βασιλέας των Vikings, είχε πολεμήσει ως διοικητής του Τάγματος των Βαράγγων, στην υπηρεσία αρκετών Ρωμαίων (Βυζαντινών) αυτοκρατόρων σε Μεσόγειο, Μικρά Ασία, Σικελία, Συρία, Αγίους Τόπους και Βουλγαρία. Μετά, μάζεψε τους θησαυρούς που είχε κερδίσει με το τσεκούρι του, γύρισε ξανά στον πρότερο τόπο εξορίας του, το Κίεβο και από εκεί οργάνωσε την επάνοδό του στα πάτρια εδάφη. Πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αξίζει μελέτης.
Η επόμενη τριάδα (“Twisted towers”, “Desert winds” και “Keepers of the gate”) μπορεί να υστερεί λίγο, κατά προσωπικό πάντα κριτήριο, ωστόσο δε ρίχνει το επίπεδο σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μπορεί κανείς να πει πως το album έχει δραματικά πτωτική πορεία. Το ένα “click” πιο κάτω, σε αξία, περνά σχεδόν απαρατήρητο, καθώς συνεχίζεται η ακρόαση του δίσκου. Το τελευταίο μάλιστα, το “Keepers…”, είναι αφιερωμένο στους οπαδούς της μπάντας και αυτόματα με ωθεί σε μια μικρή σύγκριση, με κάτι “Laut und hart, stark und schnell” που άκουσα πρόσφατα και ακόμη προσπαθώ να συνέλθω. Περιττό να πω ποιο κέρδισε, ναι;
Οι ανανεωμένοι GATEKEEPER με εξέπληξαν πολύ ευχάριστα. Το νέο τους line-up δείχνει πως μπορεί να μακροημερεύσει, μουσικά-τεχνικά είναι εμφανέστατα βελτιωμένοι και εμπνευσμένοι, ο νέος τραγουδιστής είναι πολύ καλός (για μένα, πληρέστερος και συνεπώς καλύτερος του προκατόχου του) και φαίνεται πως αρχής γενομένης από αυτό το album, μπορούν να καθιερωθούν ως μια ποιοτική και ενδιαφέρουσα πρόταση στον χώρο του παραδοσιακού metal. Έναν χώρο που δείχνει να κατακλύζεται από συγκροτήματα και δίσκους που το μόνο που προσφέρουν είναι κακές και μέτριες κυκλοφορίες, κάνοντας κακό στο ίδιο το είδος που υποτίθεται υπηρετούν. Αν σου αρέσουν οι VISIGOTH, ETERNAL CHAMPION, MANOWAR κλπ επικοί, θα περάσεις υπέροχα ακούγοντας το “From western shores”. Όπως πέρασα κι εγώ.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
