Για την υπόθεση “Geoff Tate – QUEENSRYCHE” έχουν χυθεί τόνοι μελάνης (παραδοσιακή έκφραση που δυστυχώς, γιατί είναι ωραίο πράγμα η γραφή, δεν έχει πια εφαρμογή) και έχουν ειπωθεί τα πάντα. Συνεπώς, καθείς από μας έχει από καιρού καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα ή/και – ναι, υπάρχουν και αυτοί – έχει διαλέξει πλευρά. Το ότι θα βλέπαμε έναν από τους μεγαλύτερους performers στην ιστορία του «σκληρού ήχου» με την προσωπική του μπάντα στα λίγα μέτρα, να αποδίδει επί σκηνής δύο μεγαθήρια σαν το “Rage for Order” και το “Empire”, με το δεύτερο να έχει τελικά κατ’όνομα και μόνο την τιμητική του στον τίτλο της περιοδείας, έφτανε και περίσσευε.
Το Gagarin205 θα γέμιζε εκείνο το βράδυ Παρασκευής. Θα γέμιζε από όλους εμάς που σε κάποιο σημείο της ζωής μας, «δεθήκαμε» με τραγούδια σαν το “Walk in the shadows”, το “I will remember”, το “Anybody listening” και το “Silent lucidity”. Που τα «κουβαλάμε» μέσα μας και τα προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού, ως πολύτιμο θησαυρό. Που ανατρέχουμε στις νότες τους, στην στήριξή τους, όταν τα χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας. Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μας ήθελε να είμαστε, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, πεπεισμένοι πως θα γινόμασταν μάρτυρες και κοινωνοί μιας σπουδαίας εμφάνισης. Μη με ρωτάς πως και γιατί, ήταν κάτι που έβγαινε από μέσα μας. Ίσως μάλιστα να ήταν κάτι το μεταφυσικό.
Πριν όμως οι Tate and Co πατήσουν το πόδι τους στο σανίδι της οδού Λιοσίων, το πάτησαν οι EMERALD SUN από τη Θεσσαλονίκη. Βετεράνοι της ελληνικής σκηνής, με ιστορία που ξεκινά στα τέλη του 20ου αιώνα, με έξι δίσκους στο ενεργητικό τους, ήρθαν με σκοπό να στηρίξουν το set τους, όπως ήταν φυσικό κι ως όφειλαν, στο πλέον πρόσφατο “Kingdom of Gods” που κυκλοφόρησε φέτος. Και είχαν επιλεγεί να ξεκινήσουν το «ζέσταμα» έχοντας κι έναν μάλλον δύσκολο, δεύτερο στόχο: Εκτός από το να «ανοίξουν» για έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Tate (αν και νομίζω πως δε χρειαζόταν καν support group σε ένα τέτοιο live, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), έπρεπε να κερδίσουν και ένα κοινό το οποίο, όπως έδειξε η συνέχεια, δεν τους ήξερε. Η μπάντα λοιπόν προσπάθησε, αλλά θεωρώ πως δεν τα κατάφερε.
Καταρχάς, η επιλογή ενός συγκροτήματος το οποίο αρέσκεται στο κλασσικό heavy/power, με επιρροές από ACCEPT, HELLOWEEN, STORMWITCH και HAMMERFALL, μου φάνηκε άστοχη και δεν ταίριαζε καθόλου στο κλίμα της εκδήλωσης. Πέραν αυτού, το σημαντικότερο ήταν πως ούτε οι ίδιοι βρίσκονταν σε καλή βραδιά, ειδικά ο τραγουδιστής τους που έδειχνε να δυσκολεύεται σε αρκετά σημεία, ειδικά όταν χρειαζόταν να «ανέβει». Δεν τους έλειψε η ενέργεια, είχαν θέληση να αποδώσουν το υλικό τους όσο καλύτερα γινόταν και το διέκρινες αυτό, αλλά εκτός των προαναφερθέντων, φάνηκαν επίσης κάποια μικρά, αλλά χτυπητά λαθάκια και έδιναν την εντύπωση ότι θα έπρεπε να είναι ακόμη περισσότερο προβαρισμένοι γι’ αυτή τους την εμφάνιση. Συνεπώς όχι, δε μπορώ να πω πως η αποστολή τους στέφθηκε με επιτυχία. Μακάρι, αν τους ξαναδώ κάποια άλλη στιγμή, να με «αναγκάσουν» να γράψω/πω τα καλύτερα. Κάθετη μπαλιά τώρα στον Γιώργο Κόη, για να εξιστορήσει τα όσα συνέβησαν στις επόμενες 2+ ώρες…
Δημήτρης Τσέλλος
Από τη στιγμή που κάποιος που εξομολογείται την αμαρτία του, αυτή παύει να ισχύει, να πω ότι μέχρι και μερικές ημέρες πριν τη διεξαγωγή της συγκεκριμένης συναυλίας, δεν ήμουν ΚΑΘΟΛΟΥ ζεστός για να πάω. Θες ότι την προηγούμενη φορά με το “Operation: Mindcrime”, τόσο η απόδοση του Tate, όσο και των Ιταλών που τον συνόδευαν ήταν πολύ κάτω του αναμενόμενου, θες ότι με την προηγούμενη επίσκεψη των QUEENSRYCHE, o LaTorre πήγε την απόδοση των 80s τραγουδιών σε μια εξωπραγματική διάσταση, θες όλα αυτά μαζί, γενικά δεν ψηνόμουν. Μετά από σχετική παρότρυνση του Καραλή να δω βίντεο της περιοδείας στο YouTube, δύο-τρία δείγματα του “Rage for order” ήταν αρκετά για να αλλάξω εντελώς γνώμη και απλά να μετράω τις ημέρες.
Βλέπεις, το “Rage for order” συγκαταλέγεται μέσα στους δέκα δίσκους που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα ερημονήσι, για λιώσιμο και ακόμη μεγαλύτερη μελέτη. Και με αυτό βγήκε στη σκηνή ο Geoff Tate και τα άλλα τέσσερα παλικάρια που τον συνόδευαν, κάπου εκεί στις 10 το βράδυ. Το Gagarin 205 δεν είχε αποπνικτική ατμόσφαιρα (κάπου 900 άτομα), οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές για τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης και να έχεις τον προσωπικό σου χώρο, καθώς η χιλιοστή ακρόαση ενός δίσκου που σε έχει στιγματίσει δεν χρειάζεται distractions.
Με το που ξεκίνησε το “Walk in the shadows” ενημέρωσα τους συναδέλφους από το Rock Hard να μη με ενοχλήσουν μέχρι και τις τελευταίες νότες του “I will remember” για να βιώσω κάθε νότα και κάθε ανάσα του Tate επί σκηνής. Ο οποίος Tate επιβεβαίωσε και τα σχετικά videos, με τη φωνή του να βρίσκεται σε άψογη κατάσταση και να βγάζει το απαραίτητο συναίσθημα και τις απαιτήσεις του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ QUEENSRYCHE album (there you go). Ο ήχος επίσης ήταν πιο μπασαριστός, γεγονός που τον έκανε να είναι ταιριαστός με την εμβληματική παραγωγή του Neil Kernon.
Το να εστιάσω σε track-by-track αναλύσεις είναι μάλλον μάταιο. Εκείνο όμως που μπορώ να πω είναι ότι στα “I dream in infrared”, “Gonna get close to you”, “Neue regel” και “London” (ειδικά σε αυτό), έβλεπα πολλά “σκουπιδάκια” στα μάτια αρκετών παρευρισκόμενων. Αλήτη Tate! Η διακοπή που ακολούθησε ήταν απαραίτητη, αφενός για τον Tate για να ισιώσει την φωνή του, καθώς είχε άλλα έντεκα τραγούδια μπροστά του, αφετέρου για εμάς κάτω από τη σκηνή, για να προσγειωθούμε πάλι στην πραγματικότητα.
Το “Empire” από την άλλη είναι μια διαφορετική περίπτωση album. Μια περίπτωση που πούλησε κάποια εκατομμύρια αντίτυπα, κυρίως λόγω “Silent lucidity”, αλλά και που είχε και κάποιες πιο γήινες στιγμές των RYCHE. Τα “Della Brown”, “Resistance”, “Hand on heart” και “One and only” θα αποτελούσαν όνειρο ζωής για πολλά φτασμένα συγκροτήματα, αλλά μιλάμε για ένα δίσκο στο οποίο έβρισκε τον Tate και τους τότε συνοδοιπόρους του στο απόλυτο peak τους.
Από αυτή λοιπόν την ενδεκάδα και μετά από κάποια spoilers που μου σφύριξαν, σίγουρα περίμενα με αγωνία την αλητεία που έστησαν κάποιοι μπασκετικοί με τις βολές του Tate στο “Best I can”, που όμως δυστυχώς ποτέ δεν έγιναν (αλλά κάποιος τυχερός κέρδισε μια “σπυριάρα” με Tate αυτόγραφο. Σ.Σάκη Φράγκου: Η μπασκέτα στήθηκε, ο χώρος δεν ήταν ο κατάλληλος για να σουτάρει ο Tate, όπως συνέβαινε στην περιοδεία του “Empire”) και σίγουρα δεν περίμενα το “The thin line” στη demo εκτέλεσή της, με τα μέρη του σαξοφώνου από τον frontman himself. Επίσης δεν περίμενα και κάποια επιπλέον “σκουπιδάκια” στα “Another rainy night (without you)” και “Silent lucidity” μετά τη σοκαριστική εμπειρία του “Rage for order”, αλλά άντε να έχεις αντίλογο για μελωδίες και στίχους που έχουν ριζώσει βαθιά μέσα σου. Και, μιλώντας εκ των υστέρων, θα προτιμούσα να γίνονταν ένα skip στα “Hand on heart” και “One and only”, με αντάλλαγμα μια άρτια ερμηνεία του “Anybody listening?”, όπου η φωνή του Geoff δυστυχώς “έσπασε”.
Ή τέλος πάντων, αν κάποιο από τα “Hand on heart” ή “One and only” τα αντικαθιστούσε το “Last time in Paris”, το καλύτερο b-side ever των QUEENSRYCHE. Γιατί με αυτό ξεκίνησε το encore και εγώ έκανα σαν τρελός, όπως και μια δεκάδα ανθρώπων, αλλά η πλειοψηφία του κοινού ήταν σχεδόν απαθής (γιατί ρε παιδιά;). Τα υπόλοιπα δύο ήταν μια single εκτέλεση του “Take hold of the flame”, στο οποίο ο Tate ήταν πλέον καταπονημένος, καθώς και μια σχεδόν punk απόδοση του “Queen of the reich”, το οποίο χωρίς τις διάσημες τσιρίδες στην αρχή και στη μέση, μοιάζει σα να βγήκε από το καλάθι των προσφορών.
Ακόμη και με αυτά τα μικρά ψεγάδια προς το τέλος, η συνολική εμπειρία της συναυλίας του Geoff Tate έχει ένα θετικότατο πρόσημο μπροστά της. Και μόνο να τελείωνε με το “Rage for order”, εγώ και πάλι θα έφευγα από το Gagarin 205 με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ο Geoff Tate, παρ’ όλα τα χρονάκια του, δείχνει να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διαφυλάξει τη φωνή του στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Επίσης οι τρεις Αμερικάνοι και ο ένας Σκωτσέζος που έχει μαζί του είναι καλοπροπροβαρισμένοι και σέβονται στο μέγιστο το υλικό που αποδίδουν κάθε βράδυ με αυτόν τον χαρισματικό τραγουδιστή.
Το 2024 συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κυκλοφορία του “The warning” και 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “Promised land”. Αν είναι να ζήσω όλα όσα έγιναν την Παρασκευή, ξεκινώ από τώρα το ζέσταμα. Με διατάσεις, σταυρωτές ντρίμπλες, lay ups και hi-end ακουστικά.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
