Συνεχίζοντας την σειρά των «αντιστρόφων μετρήσεων» σε δισκογραφίες σπουδαίων και αγαπημένων σχημάτων, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τους GHOST και να βάλουμε σε σειρά, από τον χειρότερο στον καλύτερο, τους δίσκους τους. Τους GHOST, την πιο αμφιλεγόμενη μπάντα των τελευταίων πολλών ετών. Κι όντως, έτσι είναι. Βρες μου κι άλλα συγκροτήματα που να έχουν κάνει τόσο θετικό και αρνητικό ντόρο ταυτόχρονα και θα σε παραδεχτώ (όχι, αυτοί που σκέφτεσαι και ξέρω ποιοι είναι, αυτοί με το tank από τα Lidl, δε φτάνουν αυτά τα επίπεδα). Τα «Φαντάσματα» λοιπόν έρχονται στην Ελλάδα στα πλαίσια του Athens Rocks Festival και θα εμφανιστούν μαζί με τους ROTTING CHRIST, CANDLEMASS και TYPHUS (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αυτό είναι το line-up) στο ΟΑΚΑ, σε μια βραδιά που αν όλα πάνε καλά, σίγουρα θα μνημονεύεται για καιρό. Οπότε, το ότι ακούσαμε ξανά τη δισκογραφία τους για να γράψουμε αυτό το άρθρο (σχ. Σάκη Φράγκου: Γιατί μιλάς στον πληθυντικό παιδί μου;), το λες και ένα πρώτης τάξεως «ζέσταμα». Ok, ώρα για… διατάσεις!
The GHOST discography countdown
- “IMPERA” (Loma Vista/Concord, 2022)
Πανεύκολη επιλογή για την τελευταία θέση. Στην πιο πρόσφατη στιγμή της δισκογραφικής τους πορείας (τα EPs και τα singles δε μετράνε), οι GHOST καταθέτουν το πιο αδύναμο album τους. To “IMPERA” (ο Tobias θέλει να το γράφουμε με κεφαλαία γράμματα και δεν του χαλάμε χατίρι) είναι κατά βάση ένα εύκολο, απλό, άμεσο pop-ish rock άλμπουμ, εκτός ελαχίστων στιγμών. Δεν τίθεται θέμα για το αν έχει ή όχι άψογο ήχο, αν είναι προσεγμένο σε κάθε του πτυχή, αν έχει hit-άρες (έχει, τα “Spillways” και “Call me little sunshine”)… απ’ όλα έχει, όλα πάνε σύμφωνα με το «πρόγραμμα». Το θέμα όμως είναι αν αρέσει σε όλους αυτό το «πρόγραμμα»…
Αν έχεις μάθει τη μπάντα στις πρώτες της μέρες, δύσκολα θα ταυτιστείς με το υλικό του “IMPERA”. Απορώ ρε παιδί μου, γιατί ο Tobias (ως Πάπας Emeritus IV) αναλώνεται παίζοντας ευκολοχώνευτα pop-rock-άκια… Αλλά γιατί να απορώ; Ξέρω την απάντηση. Κρίμα από τη μια μεριά για την συμμετοχή του Fredrik Åkesson (TALISMAN, OPETH, KRUX κ.α) στις κιθάρες, κρίμα από την άλλη μεριά και για το βασισμένο στο βιβλίο “The rule of empires” του Timothy Parsons, concept. Του άξιζε κάτι πομπώδες και βαρύτερο, σίγουρα. Τα “Respite on the spitalfields” (με το μικρό «δάνειο» από το “Still of the night”) και “Darkness at the heart of my love” είναι ωραία τραγούδια μα πέραν αυτών… Μιεχ…
Highlight του δίσκου: “Respite on the spitafields”
Προσωπική αδυναμία: Sorry Toby, μπορείς καλύτερα.
- “Prequelle” (Loma Vista, 2018)
Βλέπω, ακούω, διαβάζω, πως τούτο δω είναι το αγαπημένο album πολλών GHOST οπαδών. Λογικό, σίγουρα το έχουν λατρέψει όλοι όσοι τους θέλουν να παίζουν αυτό το «δικό τους» μείγμα arena/pop/rock. Πέραν των όποιων κριτικών και επαίνων, το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για το “Prequelle”, είναι ότι όχι μόνο άντεξε την σύγκριση με τον δίσκο τον οποίο διαδέχτηκε (άτοπη βέβαια η σύγκριση για μένα), αλλά τον ξεπέρασε εμπορικά. Κακά τα ψέματα, οι GHOST δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το συγκρότημα που ήταν κάποτε, αλλά έχουν χάσει 100 οπαδούς έχοντας κερδίσει 1000 οπότε, από την στιγμή που αυτό είναι το ζητούμενο για την πολυπόθητη «μακροημέρευση», σιωπή εις το ακροατήριον.
Όπως συμβαίνει και με το “IMPERA”, έτσι και με το “Prequelle” του Καρδινάλιου Copia (δεν έχει Πάπα το “Prequelle”) είναι λίγο αταίριαστο να «σκαρώνεις» ένα album που μιλά για την πανούκλα, τον Μαύρο Θάνατο του Μεσαίωνα, όπως και γενικότερα για τον θάνατο στην πορεία του ανθρώπου και να ακούγεσαι «έτσι». Για παραγωγές, ενορχηστρώσεις κλπ στανταράκια, εννοείται δε θα γίνει ούτε λόγος. Θα γίνει όμως για τις καταπληκτικές διασκευές στο “It’s a sin” των PET SHOP BOYS και στο “Avalanche” του Leonard Cohen, που για μένα είναι το απόλυτο highlight του “Prequelle”. Ρε λες το “Faith”, με τις neoclassical a la Chastain (!) κιθάρες, να ξέμεινε από το “Meliora”;
Highlight του δίσκου: “Avalanche”
Προσωπική αδυναμία: “Faith”
- “Meliora” (Loma Vista, 2015)
Δέχομαι τα όποια παράπονα. Και «μπινελίκια» δέχομαι, πες ό,τι θες, δίκιο θα έχεις. Θες να είναι αυτό το καλύτερο GHOST επίτευγμα; Να είναι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα αλλά πρώτο, συμπάθα με, δεν θα το βάλω. Δεν θα πω ψέματα, για μένα οι GHOST διάνυσαν τις καλύτερες συνθετικά μέρες τους, την τριετία 2010-2013 και αυτό θα αλλάξει μόνον εάν και εφόσον επιστρέψουν εκεί και βγάλουν κάτι καλύτερο σε εκείνο το ύφος. Ως τότε, όχι. Πως γίνεται όμως να υποβιβάσεις έναν τέτοιο δίσκο; Στο “Meliora”, οι GHOST ξεκινούν την ηχητική τους αλλαγή, όμορφα, ομαλά, όπως πρέπει, δημιουργώντας τον απόλυτο «δίσκο-γέφυρα μεταξύ δύο κόσμων» και προετοιμάζοντας το έδαφος για την εμπορική τους εκτόξευση. Κάτι που τότε, δε μας περνούσε από το μυαλό, η αλήθεια να λέγεται.
Το vintage 70s στυλ των δύο πρώτων τους κυκλοφοριών δέχεται τις πρώτες «ενέσεις» από τα arena rock στοιχεία (τα pop δεν έχουν μπει ακόμη στο κάδρο), τα οποία θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά στο μέλλον και αυτό είναι που κάνει τούτο το album ιδιαίτερο. Θα το ακούσω κι εγώ, θα το ακούσουν και ο Σαμοΐλης με τον Φράγκο που βλέπουν τα δύο πρώτα και βγάζουν σπυράκια. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι με αυτήν εδώ την κυκλοφορία ολοκληρώνεται η τριλογία του Αντιχρίστου, με την «απουσία του Θεού» να διαδέχεται κατά σειρά τον ερχομό (“Opus…”) και την παρουσία του Αντιχρίστου (“Infestissumam”). Ημέρες μεγάλης ακμής, σε αυτό το τελευταίο «κεφάλαιο», για την κουστωδία του Πάπα Emeritus του Τρίτου.
Highlight του δίσκου: “Absolution”
Προσωπική αδυναμία: “Mummy dust”
- “Infestissumam” (Loma Vista Recordings/Republic Records, 2013)
Στη δεύτερη θέση, με μικρή διαφορά, βρίσκουμε το πλέον ατμοσφαιρικό GHOST album, ακόμη πιο ατμοσφαιρικό από το ντεμπούτο. Ο Τύπος δεν το υποδέχτηκε με τον ίδιο ενθουσιασμό, επισημαίνοντας πως ήταν υποδεέστερο του “Opus eponymous”, αλλά πολύ που τον ένοιαξε τον Πάπα Emeritus II. Το occult στοιχείο παραμένει σταθερό και ακλόνητο, για να εξυπηρετήσει το εσχατολογικό concept το οποίο ξεκίνησε στο “Opus…” και θα συνεχιζόταν εδώ, με επιπλέον αναφορές σε σεξουαλικά θέματα και διαβολικές, ultra-sexy γυναίκες (combo-hit). Η μπάντα πραγματικά διαπρέπει στον τομέα του marketing, γιγαντώνει το σούσουρο γύρω από το όνομά της κι από τραγουδάρες… άλλο τίποτα! Δε θα γράψω κάτι παραπάνω, για να μάθεις με κάθε λεπτομέρεια το κάθε τι όσον αφορά το “Infestissumam”, διάβασε τούτο το πρόσφατο επετειακό αφιέρωμα.
Highlight του δίσκου: “Year zero”
Προσωπική αδυναμία: “Secular haze”
- “Opus eponymous” (Rise Above, 2010)
Η αρχή μιας λαμπρής εμπορικά καριέρας που ούτε ο ίδιος ο Tobias δεν τη φανταζόταν, στα πιο τρελά του όνειρα. Για μένα, αυτοί είναι οι GHOST. Με έναν ήχο ο οποίος ναι μεν ανακυκλώνει συγκροτήματα και καλλιτέχνες του παρελθόντος όσο λίγοι (λες και όλοι οι άλλοι εφευρίσκουν νέες τάσεις), αλλά το κάνει καλά εξαιρετικά (οπότε δε βλέπω κάτι το κακό σε αυτό), με ένα απίθανο, προσεγμένο στην εντέλεια «σατανικό» image όπου κυριαρχούσε η μυστικοπάθεια και με σωστή εκμετάλλευση συγκεκριμένων τάσεων και καταστάσεων (call me “vintage rock revival”). Έπαιξαν άλλοι καλύτερα, σε αυτό το στυλ; Ναι και αρκετά μάλιστα. Πολλά τα παραδείγματα. Πέτυχαν όμως, ό,τι πέτυχαν οι GHOST; Όχι κι αυτό είναι που μετράει, αν θέλουμε να βλέπουμε αντικειμενικά και ψυχρά το αποτέλεσμα. Παλαιότερα θεωρούσα το “Infestissumam” καλύτερο στα σημεία, σήμερα τούτο δω. Ίσως στο μέλλον, αλλάξω πάλι τις δύο πρώτες θέσεις και μόνον αυτές. Πώς να ήταν άραγε με έναν Messiah στα φωνητικά;
Highlight του δίσκου: “Con clavi con dio”
Προσωπική αδυναμία: “Elizabeth”
Τελικά, ήταν countdown όνομα και πράγμα, έτσι; Και χρονολογικά!
Δημήτρης Τσέλλος
