Διασκεδάζετε και διασκεδάζουμε με τις «κόντρες» που φτιάχνουμε ανάμεσα σε συγκροτήματα. Αυτή τη φορά θα κινηθούμε σε εντελώς διαφορετικά πλαίσια σε σχέση με τα προηγούμενα διλήμματα. Πιο σύγχρονα σχήματα, δύο από τα πιο δημοφιλή σχήματα που γιγαντώθηκαν αυτή τη δεκαετία. Ο λόγος για τους GHOST και τους VOLBEAT. Ποιον προτιμάτε εσείς; Τον Papa Emeritus και τις μεταμορφώσεις του ή τους Δανούς “Metallica meets Johnny Cash”; Μπορείτε να ψηφίσετε, όπως πάντα, από κάτω, στο poll που ακολουθεί, αφού διαβάσετε τη γνώμη μας!
VOLBEAT ο Σάκης Φράγκος
Οι GHOST, με έχουν αναγκάσει σε μία από τις μεγαλύτερες κωλοτούμπες που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, αφού δεν άντεχα να τους ακούσω στους δύο πρώτους δίσκους, θεωρώντας ότι απλά αναμασούν μπάντες όπως οι BLUE OYSTER CULT και πουλούσαν πολύ περισσότερο το στυλ, παρά την μουσική τους. Η αλήθεια όμως, είναι ότι οι δύο τελευταίοι τους δίσκοι, με ανάγκασαν να παραδεχθώ ότι το ταλέντο του Tobias Forge, του ανθρώπου πίσω από τους GHOST, είναι τεράστιο και η ικανότητά του να σαγηνεύει τις μάζες, είναι μοναδική. Όμως, οι VOLBEAT είναι ένα σχήμα που είχα την τύχη να παρακολουθώ από το ντεμπούτο του και να βρίσκω πως είναι από τα ελάχιστα σχήματα τα τελευταία 15 χρόνια, με τόσο χαρακτηριστικό ήχο. Δεν κάνουν κάτι το ρηξικέλευθο. Παίρνουν την αγάπη τους για τον Elvis, τον Johnny Cash, τους METALLICA και το thrash metal (απ’ όπου ξεκίνησαν) και με οδηγό τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Michael Poulsen, δημιούργησαν έναν ήχο, που όμοιός του δεν υπάρχει και είναι κατ’ εξοχήν love/hate συγκρότημα (όπως και οι GHOST άλλωστε). Θεωρώ πως για να φτάσεις να είσαι love/hate, πρέπει να έχεις κάτι ξεχωριστό που είτε λατρεύει, είτε μισεί ο κόσμος, οπότε έχεις καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Να ξεχωρίζεις από την μάζα. Οι VOLBEAT, μας έχουν βομβαρδίσει με δίσκους που η αξία τους είναι τεράστια, με κομματάρες που στις συναυλίες απογειώνονται, μετρούν μαλ@@ες (“Still counting”), έχουν θετική επιρροή πάνω μου, αφού με παρακίνησαν να παντρευτώ, έχω ξενιτευτεί δύο φορές στα τέλη των 00s για να τους δω και γενικά… «μόνο VOLBEAT». Θέλετε κι άλλα για την απόφασή μου;
VOLBEAT η Έλενα Μιχαηλίδου
VOLBEAT! VOLBEAT και πάλι VOLBEAT. Θα μου πεις οι GHOST έχουν ξεσηκώσει όλη την μουσική βιομηχανία και έχουν κάνει όλους τους μεταλάδες να χορεύουν ντίσκο. Σύμφωνοι. Δεν θα διαφωνήσω ότι είναι μεγάλο εμπορικό market-ίστικο κατόρθωμα αυτό που έχουν καταφέρει οι GHOST. Πατώντας πάνω στο trick της απόκρυψης των προσώπων και ένα safe κατά τη γνώμη μου μουσικό ύφος που κινείται κάπου μεταξύ του pop και hard rock (υπάρχουν τραγούδια που θυμίζουν από ABBA και τραγούδια που θυμίζουν JETHRO TULL, πιο διχασμένη προσωπικότητα πεθαίνεις) δημιούργησαν ένα πολύ μεγάλο hype και έναν πάντα εμπορικό διχασμό στους οπαδούς. Γιατί είτε κάποιος μισεί τους GHOST, είτε τους λατρεύει, ξέρει ποιοι είναι και έχει ακούσει έστω ένα τραγούδι τους. Εμένα προσωπικά όλο αυτό μου φαίνεται σα φούσκα που μεγαλώνει, μεγαλώνει και στο τέλος σκάει.
Μπορεί και όχι έτσι κι αλλιώς ο χρόνος για μένα είναι το πιο ασφαλές κριτήριο. Ο χρόνος που απέδειξε ότι η μπάντα που ξεκίνησε το 2001 (ναι για τους VOLBEAT γράφω) με ένα εντελώς δικό της ήχο μπόρεσε να καθιερωθεί και σήμερα να είναι μια από τις μεγαλύτερες στην μουσική βιομηχανία. Με ένα τραγουδιστή που ακροβατεί ανάμεσα στον Elvis Presley και το James Hetfield (τόσο σε χροιά όσο και σε ύφος) και ένα ήχο που συνδυάζει την country, το rockabilly και το metal έφτιαξαν ένα εντελώς δικό τους κοινό και μπήκαν στις μεγαλύτερες διοργανώσεις αλλά και τα πιο συντηρητικά σαλόνια. Βέβαια δεν θα βρεις ανάμεσα στους οπαδούς τους “υπερασπιστές της αληθινής φλόγας” γιατί φυσικά και δεν είναι “true”. Με σταθερά βήματα, πολύ καλές ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, περιοδείες με live απόδοση over the top και το βλέμμα στο στόχο τους κατέκτησαν το κοινό και την ψήφο μου χωρίς την παραμικρή δεύτερη σκέψη.
GHOST ο Σάκης Νίκας
Και οι 2 μπάντες έχουν καταφέρει κάτι που φαντάζει σχεδόν αδύνατο στην εποχή μας: να κάνουν μία μεγάλη εμπορική επιτυχία η οποία μάλιστα έχει διάρκεια και ταυτόχρονα να προσελκύουν οπαδούς και αγοραστικό κοινό από ετερόκλητα backgrounds. Και μόνο για αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Η επιλογή μου βέβαια είναι ξεκάθαρα υπέρ των GHOST αφού ποτέ δεν μου “μίλησε” η μουσική των VOLBEAT. Αντίθετα ο Tobias Forge έχει καταφέρει να πλασάρει τους GHOST με έναν τόσο έξυπνο, μαρκετίστικο τρόπο υιοθετώντας βασικές 70s επιρροές (βλ. BLUE OYSTER CULT) και ψευδο-μυστικιστικές στυλιστικές αναφορές και μέσα από όλα αυτά να δημιουργήσει τη δική του ηχητική ταυτότητα. Γιατί με το που ακούς 5-10 δευτερόλεπτα από ένα κομμάτι των GHOST καταλαβαίνεις αμέσως τι είναι. Αφήστε, δε, που το “Square hammer” είναι σίγουρα μέσα στα καλύτερα τραγούδια της προηγούμενης δεκαετίας.
Κάποτε ο Alice Cooper είχε πει ότι δεν μπορείς πλέον να σοκάρεις τον κόσμο με τη μουσική και το stage show. Αυτό που έχουν καταφέρει οι GHOST είναι όμως να μιλάει ο κόσμος για αυτούς και για το ποιος…Πάπας ή Καρδινάλιος θα κάνει την εμφάνισή του στο κάθε επόμενο άλμπουμ τους. Και αυτό λέει πολλά στην τραγικά ευμετάβολη και εφήμερη εποχή του internet. Α, και κάτι τελευταίο… Οι μάσκες, τα κοστούμια, οι στολές και τα ακριβά stage shows και video clips δεν θα ήταν απολύτως τίποτα χωρίς μουσικό υπόβαθρο.
Σάκης Νίκας
GHOST ο Θοδωρής Κλώνης
Να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη από τους φίλους των VOLBEAT αλλά με το one way αυτής της εβδομάδας είναι να γελάει κανείς, όπως έλεγε κάποτε και ο Φίλιππας Συρίγος στις μεταδόσεις του. Συμπαθέστατοι οι Δανοί, έχουν κάποιες πολύ καλές δουλειές, ενίοτε και με εκλεκτούς καλεσμένους, τους γουστάρουν και οι αγαπημένοι μου MERCYFUL FATE, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη έχουμε τους GHOST. Μια από τις καλύτερες μπάντες στο χώρο και ας λένε οι “true” μέταλλοι τα δικά τους. Χωρίς να πρωτοτυπούν στον ήχο τους, έχουν αυτό το τρομερά εθιστικό “κάτι” που σε προκαλεί να τους ακούς ξανά και ξανά. Ολες τους οι δουλειές είναι εξαιρετικές και ακροβατούν περίφημα ανάμεσα στο heavy metal (ναι, heavy metal, δεν κατάλαβα τις αντιρρήσεις!) και στο hard rock , με τρόπο που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ακόμη και στον πιο δύσπιστο ακροατή. Και φυσικά δεν μπορώ να μην βγάλω το καπέλο στον ηγέτη τους Tobias Forge, έναν πανέξυπνο και διορατικότατο άνθρωπο που με τις κινήσεις του έχει οδηγήσει τους GHOST στην κορυφή. Πολύ καλοί οι VOLBEAT σε αυτό που κάνουν, και σίγουρα ιδίως μετά την εμφάνιση τους στη Μαλακάσα έκαναν πολλούς νέους φίλους αλλά εδώ σύγκριση δεν μπορεί να υπάρξει. Και ούτε πρόκειται καθώς η υπεροχή των GHOST είναι ξεκάθαρη σε όλους τους τομείς. Τόσο εύκολα, τόσο απλά.
VOLBEAT η Χαρά Νέτη
Λίγες φορές είναι αυτές που τα διλήμματα της στήλης δεν μου μοιάζουν με σωστή σπαζοκεφαλιά, με το μυαλό μου να παίρνει φωτιά μέχρι τελικά να πάρω μια απόφαση και να επιλέξω. Το δίλημμα αυτής της φοράς, για κανένα λόγο δεν θα με κάνει να πονοκεφαλιάσω, ούτε καν να σκεφτώ. VOLBEAT με τα μπούνια, VOLBEAT και ξερό ψωμί! Δεν είναι μόνο ότι τους λατρεύω έτσι κι αλλιώς, δεν είναι μόνο οι πέντε σερί αλμπουμάρες τους, από το ντεμπούτο τους μέχρι και το “Outlaw Gentlemen & Shady Ladies” του 2013, δεν είναι οι φοβερές μουσικάρες τους, το πόσο πολύ μου φτιάχνουν τη διάθεση όταν τους ακούω, η πρωτοτυπία του μουσικού τους στυλ, η φωνάρα του Michael Poulsen ή το πόσο εκπληκτικοί είναι στα live τους. Είναι ότι, εντάξει καλοί είναι οι GHOST, πολύ ωραία και τα “Meliora” και “Prequelle” αλλά εδώ μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει χτίσει το όνομά του στηριζόμενο σε γελοιότητες με δαίμονες, παπάδες και καραγκιοζιές. Χωρίς τον ντόρο γύρω από το image τους και τα διάφορα γραφικά που συμβαίνουν ανά καιρούς στην μπάντα, θα ήταν μάλλον ένα μεσαίο όνομα του χώρου και οι μισοί απ’ όσους ασχολούνται τώρα θα ασχολούνταν μαζί τους. Μιλώντας για τη μουσική τους, όπως ανέφερα, έχουν παρουσιάσει μια ανοδική πορεία, με τις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες, αλλά για τα δικά μου γούστα, δεν διαθέτουν κάτι το συναρπαστικό. Στο μυαλό μου επομένως, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης με τους λατρεμένους Δανούς.
VOLBEAT ο Θοδωρής Μηνιάτης
VOLBEAT vs GHOST – GHOST vs VOLBEAT. Δυο συγκροτήματα που τα τελευταία χρόνια έχουν τρομερό hype και ό,τι και αν κάνουν χρήζει άμεσης δημοσιότητας. Σίγουρα και τα δυο είναι μοναδικά στο είδος τους και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχουν τόσο μεγάλο πλήθος οπαδών να τους υποστηρίζουν και να τους «ακολουθούν». Για εμένα κανένα από τα δυο, πέραν του σεβασμού που σαφώς υπάρχει σε ότι έχουν καταφέρει, δεν αποτελούν πόλο έλξης για πάρα πολλές και συχνές ακροάσεις αφού άλλα ιδιώματα είναι πιο κοντά στα ακούσματα μου εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι μεν VOLBEAT ομολογώ ότι με απασχόλησαν τα τελευταία 10 χρόνια, από την κυκλοφορία του “Beyond hell/above heaven” και μετά. Τα προηγούμενα, πρώτα 3 albums τους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, δεν τα είχα ακούσει όταν κυκλοφόρησαν και μέχρι και σήμερα παραμένουν ένα κλικ πιο κάτω, στην προτίμηση μου σχετικά με αυτά από το 2010 μέχρι και σήμερα. Από εκείνη την χρονιά όμως και μετά, τους παρακολουθώ σχετικά φανατικά, προσπαθώντας να ακούσω όσο πιο γρήγορα γίνεται την κάθε καινούργια δουλειά τους αφού ό,τι έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής, είναι πάρα πολύ καλό, αν βεβαίως δηλώνεις ανοιχτόμυαλος ακροατής και ουχί παρωπιδιασμένος metal οπαδός. Οι VOLBEAT με αυτό το εύθυμο mid tempo rock’n’roll που είναι η βάση των συνθέσεων τους αλλά και ο τρόπος που τραγουδάει ο Michael Poulsen, καταφέρνουν άμεσα να σε διασκεδάσουν και να σε «κουνήσουν» από την θέση σου. Η μουσική είναι μια τέχνη που έχει τραγούδια που εναρμονίζονται πάντα με τα συναισθήματα που έχει ο κάθε ακροατής ανάλογα τις καταστάσεις που βιώνει στην καθημερινότητα του. Οι VOLBEAT αν είσαι χάλια ψυχολογικά είναι από τα groups που θα σε κάνουν να «ανέβεις», έστω και λίγο, άμεσα. Αν είσαι «στα high σου» θα σου κάνουν παρέα αφού θα σε κάνουν να νιώσεις ακόμα καλύτερα. Αν πάλι «είσαι πεσμένος» καλύτερα άκουσε κάτι άλλο αν θες οπωσδήποτε να σε συντροφεύει ηχητικά κάτι εφάμιλλο της διάθεσης σου. Από το “Beyond hell/above heaven”, και μετά, έχουν ως επί το πλείστον τραγούδια πολύ υψηλού επιπέδου που θα σε διασκεδάσουν όσες φορές και αν τα ακούσεις, με πρώτο για τον γράφοντα το “Room 24”, αφού η συνεργασία τους με τον King Diamond, δημιούργησε για μένα ένα ανατριχιαστικό αποτέλεσμα κάθε φορά που ακούω το εν λόγω τραγούδι.
Αντίθετα με τους VOLBEAT, τους GHOST, τους «γνώρισα» από την πρώτη δουλειά τους το 2010, χωρίς επ’ ουδενί βεβαίως κανείς να μπορούσε να προβλέψει την πορεία τους τα επόμενα 10 χρόνια. Όταν κυκλοφόρησε το “Opus Eponymous” εκείνη την χρονιά, τα “Ritual” και “Elizabeth”, έκαναν αμέσως αίσθηση και επιτυχία, και έτσι δεν μπορούσες να μην «πέσεις πάνω τους» κάπου. Επίσης κανένας δεν νομίζω να ήξερε ότι ο ιθύνων νους τους, Tobias Forge, μάλλον τα είχε «σχεδιάσει» όλα στο μυαλό του εξαρχής αφού οι GHOST, ότι και αν έχουν κάνει μέχρι και σήμερα είναι προσχεδιασμένο, με την καλή έννοια. Κάθε κίνηση έχει μελετηθεί πολύ πριν γίνει, αφού τυχαίο δεν είναι ότι τα πρώτα χρόνια κανείς δεν ήξερε την αληθινή ταυτότητα του τραγουδιστή και των υπολοίπων μελών αφού όλοι ήταν επιμελώς «κρυμμένοι» κάτω από τα κοστούμια τους δημιουργώντας μια τρομερή ίντριγκα γύρω από το όνομα τους. Η πρώτη τους δουλειά θα μπορούσε να είχε απλά το όνομα τους όπως κάνουν σχεδόν όλοι, αλλά και αυτό «δουλεύτηκε» αφού ο τίτλος του album σημαίνει «ομώνυμη δουλειά». Πριν από 3 χρόνια, το 2017, παλιότερα μέλη, κατηγορούν τον Forge για χρωστούμενα λεφτά, ο ίδιος αποκαλύπτει τυχαία (?) ποιος είναι «πίσω» το κοστούμι του Papa Emeritus και Cardinal Copia και με σωστό σχεδιασμό πάντα, το όνομα των GHOST είναι συνεχώς στα χείλη των οπαδών. Ίσως κάποιοι και να πιστεύουν ότι το συγκρότημα είναι ένα καλοστημένο τρικ της μουσικής βιομηχανίας. Όποια και αν είναι όμως η άποψη του καθένα, είναι σίγουρο ότι οι GHOST με τα τραγούδια τους που έχουν επιρροές από hard rock, heavy metal, doom metal, pop rock, pop, progressive rock,ψυχεδελικό rock, occult/vintage rock και arena rock έχουν καταφέρει να «μπουν» σε ολοένα και περισσότερα σπίτια ακροατών αφού κάθε δουλειά τους έχει «τραβηχτικά» εξώφυλλα», «κολλητικά» τραγούδια και video clips, τα οποία τα τελευταία χρόνια αποτελούν προϊόν υψηλής αισθητικής. Όποια ηθελημένη marketing κίνηση έχει γίνει μέχρι στιγμής έχει αποβεί σε αυτούς μόνο θετική, και έτσι έχουν γιγαντώσει, δίσκο με δίσκο, το όνομα τους. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Forge, αν όλα αυτά που είχε σχεδιάσει «του βγήκαν», γιατί με γνώμονα το γεγονός ότι η μουσική βιομηχανία μας έχει δείξει πολλές φορές το μη ρομαντικό της πρόσωπο, αν κάποιος προωθεί την δουλειά του με θεμιτούς τρόπους συνεχώς και έχει απήχηση, είναι άξιος αναγνώρισης, κάτι που οι GHOST έχουν καταφέρει, κερδίζοντας και βραβεία.
Αν και τρέφω τρομερό σεβασμό σε ότι έχει καταφέρει ο Forge μέχρι στιγμής, η ψήφος μου παρόλα αυτά, πάει στους VOLBEAT, αφού ακόμα και όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, συνειδητοποίησα ότι τα τραγούδια τους μου αρέσουν περισσότερο σε σύνολο από αυτά των GHOST, και τα έχω ακούσει και πιο πολλές φορές. Οι GHOST έχουν τραγούδια-μονάδες πάρα πολύ καλά, ενώ αντιθέτως οι VOLBEAT, ίσως και λόγω της πιο uptempo διάθεσης των συνθέσεων τους, έχουν σε σύνολο πιο ωραίες δουλειές που εμένα μου έχουν κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον.
VOLBEAT ο Γιάννης Σαββίδης
Σε όλα τα προηγούμενα διλήμματα, ήμουν ήδη γνώστης της εκάστοτε μπάντας. Κάποιες ειδικά, όπως έχουν ήδη καταλάβει όσοι διάβασαν τις αράδες μου, συνδέονται με σημαντικά μου βιώματα. Εκτός από εδώ. Με αμφότερους, είχα από μικρή γνώση (VOLBEAT) ως μαύρα μεσάνυχτα (GHOST). Επομένως είχα δύο επιλογές: ή να απέχω από το δίλημμα, ή να προβώ σε μελέτη, προκειμένου να απαντήσω όπως πρέπει. Κατέληξα στο δεύτερο, ώστε να αποφασίσω βάσει προσωπικής άποψης κι όχι βάσει της επικρατούσας άποψης για τους μεν ή τους δε. Πολλοί αποφασίζουν έτσι, εγώ όχι.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Πρόκειται για 2 μπάντες που ασχολείται πολύ μα πολύ έντονα τα τελευταία δέκα χρόνια ο κόσμος με τη πάρτη τους. Είτε επειδή τους αγαπάνε, είτε επειδή αγαπάνε να τους μισούν. Είτε επειδή “δεν είναι αρκετά metal” (σιγά ρε μάστορα, κατούρα και λίγο!), είτε επειδή “είναι προωθούμενοι από τα media και πλασαρισμένοι στα εξώφυλλα περιοδικώνε” (άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις… λες και μόνο αυτοί είναι στα εξώφυλλα περιοδικών) Που βρίσκομαι εγώ ρωτάτε; Εγώ κοιτάζω απλώς αν μου αρέσει κάτι, ανεξάρτητα αν είναι πρωτοποριακό, τετριμμένο, επιδραστικό ή οτιδήποτε τέτοιο. Αυτά είναι μεν σημαντικά, αλλά πρωτίστως μετράμε αν μας αρέσει αυτό που ακούμε.
Οι VOLBEAT συνδυάζανε ανέκαθεν μια μοντέρνα Johnny-Cash-meets-Elvis-Presley-meets-METALLICA αισθητική με τους εκλεκτούς καλεσμένους και την υψηλού επιπέδου τραγουδοποιία τους. Γνήσια Αμερικάνικη αισθητική, από Δανούς παρακαλώ! Μου έκανε και με τη μια κλικ η φοβερή φωνή του Michael Poulsen, και η ικανότητα του ως frontman, δεν ήθελε και πολύ. Είναι πιο χύμα πιστεύω, χωρίς πολλά φτιασίδια και αυτό επειδή είμαι thrasher (ήτοι θιασώτης της to the point αντίληψης) με κερδίζει σαν ακροατή. Είναι πιο ουσιαστικοί με λιγότερο marketing γύρω από το όνομα τους, με κλασσικούς μεγάλους (METALLICA φερ’ ειπείν) να τους έχουν ψηλά και να τους παίρνουν από το χέρι σε περιοδείες. Έτσι, οι VOLBEAT έγιναν ένα από τα πλέον καυτά ονόματα, δικαιώνοντας την εμπιστοσύνη των μεγάλων σε εκείνους. Συν τοις άλλοις, (μια και το αναφέραμε δηλαδής) τη μια φορά που τους είδα, ήταν φοβεροί live!
Oι GHOST στον αντίποδα, έχουν αρκετά καλά και δικαίως ασχολείται πιστεύω ο κόσμος που ασχολείται μαζί τους. Παίζουν όμορφα ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ το παιχνίδι του marketing (κάπου κουράστηκα με τις μυστικές ταυτότητες και τις λοιπές αηδίες, δεν το κρύβω, σε βαθμό που νόμιζα ότι είναι μόνο προϊόν marketing), και παίζουν και όμορφη μουσική συν τοις άλλοις που τραβάει οπαδούς εντός και εκτός του metal. Α και κάτι ακόμα: όχι, δεν παίζουν metal. Εάν αυτό είναι δηλαδή το πρόβλημα μας. Που ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που δε μπορώ να παλέψω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ σε αυτή τη μπάντα, είναι αυτά τα ΑΝΙΑΡΑ φωνητικά. Από τη πρώτη φορά, μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μου αρέσουν ΚΑΘΟΛΟΥ. Θεωρώ ότι με άλλο τραγουδιστή, ειλικρινά θα μου άρεσαν δύο με τρία σκαλιά πιο πολύ, γιατί παίζουν όμορφα, και τα φωνητικά μου χαλάνε την όποια καλή διάθεση.
Ως εκ τούτου, οι VOLBEAT για μένα νικούν κατά κράτος. Δόξα και τιμή στην ατομάρα που λέγεται Michael Poulsen. Μακάρι να τους ξαναδώ live.
VOLBEAT ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Διαφορετικό One Way Or Another αυτή τη φορά. Δύο μπάντες που ηχητικά δεν έχουν καμία μα καμία σχέση μεταξύ τους, με την όποια κοινή συνιστώσα τους να είναι ότι και οι δύο έρχονται από Σκανδιναβικές χώρες, οι μεν GHOST από τη Σουηδία, οι δε VOLBEAT από τη Δανία. Και τέλος. Όμως έχουν ένα άλλο, σημαντικότατο κοινό. Την εμπορικότητα! Γιατί ό,τι και να λέμε στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ειδικά, και οι δύο, θεωρούνται τεράστια ονόματα, για αυτό και τους βλέπουμε και στις υψηλότερες θέσεις των festivals που συμμετέχουν.
Τους GHOST τους εκτίμησα στο τρίτο άλμπουμ. Για την ακρίβεια, δε μου αρέσουν ακόμα και σήμερα τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, αλλά απόλαυσα στο μέγιστο βαθμό τα δύο επόμενα. Με ανάγκασαν να κάνω μία ωραία κωλοτούμπα, με τριπλό άξελ και διπλό τόλουπ μαζί. Και αυτό το σέβομαι απόλυτα σε μπάντες, ασχέτως που το μισεί η μέση μου. Αντιθέτως, τους VOLBEAT τους γούσταρα από το πρώτο άλμπουμ και με εξαίρεση το τελευταίο, που το θεωρώ κακό για τα δεδομένα τους, γουστάρω την κάθε μία κυκλοφορία τους. Ποιοτικά όμως, όσον αφορά τη δισκογραφία τους, στα αυτιά μου, αυτές οι μπάντες έχουν ανάποδη τροχιά, καθώς οι μεν VOLBEAT πέφτουν με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι GHOST ανεβαίνουν. Το παράδοξο είναι ότι και οι δύο ακολουθούν παρόμοια πορεία όσον αφορά την εμπορικότητα του ήχου τους. Απλά φαίνεται ότι οι GHOST το έχουν πάει καλύτερα εκεί. Όμως στο θέμα της απήχησης, το πάνε και οι δύο εξαιρετικά.
Στο δίλημμα GHOST vs VOLBEAT, πάω στο χαλαρό με VOLBEAT πάντως. Μία μπάντα που μου έκατσε καλά από την αρχή, που κατάφερε να μπλέξει τον Johnny Cash με τους METALLICA και που όντας Δανοί, κατάφεραν να περάσουν μία Αμερικανοβλαχιά καλύτερα και από Αμερικάνους πολλές φορές. Έχω πολλά περισσότερα κομμάτια τους που γουστάρω τρελά, κάτι στο οποίο βέβαια παίζει ρόλο ότι έχουν 7 δίσκους, έναντι 4 των GHOST και είναι αυτό το προνόμιο που έχουν να σου φτιάχνουν τη διάθεση με τον ήχο τους. Αν φυσικά τους αντέχεις, γιατί η αλήθεια είναι, ότι είναι από τις love or hate μπάντες της εποχής μας. Και να ακόμα ένα κοινό που έχουν αυτά τα δύο σχήματα.
GHOST ο Δημήτρης Τσέλλος
(Το παρακάτω κείμενο γράφεται με γάντια και μάσκα)
GHOST vs VOLBEAT, VOLBEAT vs GHOST. Μουσικά δεν έχουν καμία μα καμία σχέση, αλλά είναι δύο μπάντες που κυριάρχησαν εμπορικά στο παγκόσμιο στερέωμα τα τελευταία δέκα χρόνια, οπότε ας μπούμε στο «τριπάκι» και ας συγκρίνουμε. Καταρχάς, οι GHOST έχουν βγάλει και μία-δύο δισκάρες πριν το ρίξουν εντελώς στο pop/disco, δες και το αφιέρωμα στο vintage rock. Πρόσφεραν σε όλο αυτό, αναζωογόνησαν το δόγμα του shock rock, είχαν και έχουν λόγο ύπαρξης. Λόγω των GHOST επανασυνδέθηκαν μέχρι και οι MERCYFUL FATE, και μην σου φαίνεται παράξενο. Οι άλλοι, κάτι Δανοί που θέλουν να το παίξουν βλάχοι METALLICA (κλαίω), ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο υπάρχουν στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Και πόσο ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΗ η φωνή του τραγουδιστή τους ρε παιδί μου! Ψηφίζω GHOST και πάω για απολύμανση με αντισηπτικό.
VOLBEAT ο Ντίνος Γανίτης
Στο δίλλημα που έθεσε ο Φράγκος είμαι με τους VOLBEAT. Kαι θα σας πω το γιατί με μία μικρή ιστορία.
Είχα την τύχη να μοιράζομαι το ίδιο πάθος με τον Σάκη τον Φράγκο. Μας άρεσε και μας αρέσει το μπάσκετ! Επίσης, είχα την τύχη να μένω στην ίδια περιοχή μαζί του και να παίζουμε στην ίδια ομάδα, την Ερμάρα (Εκεί παίζουν και τα παιδιά μας, like fathers –like sons). Γνωριζόμαστε από το 2000, αν θυμάμαι καλά. Το 2008, έχω γυρίσει από φοιτητής για λίγες μέρες στην Αθήνα. Συνήθιζα να παίρνω τηλέφωνο τον coach Σπύρο και να τον ρωτάω αν μπορώ να πάω για προπόνηση να ξεσκουριάζω. Φυσικά και δεν μου αρνήθηκε ποτέ. Έχοντας τελειώσει μία από αυτές τις προπονήσεις, ετοιμαζόμασταν να πάμε για σουβλάκια, κλασσικά, παραδοσιακά, Ερμαϊκά. Μου λέει ο Σάκης να πάω μαζί του. Μπαίνω στο αμάξι και μου λέει: «Άσε λίγο τα 80s και άκου εδώ». Του λέω «τι θα βάλεις;». VOLBEAT! Πάτησε το «play» και όλα πήραν τον δρόμο τους από τότε!
Να διευκρινίσω, πως και οι δύο μπάντες μου αρέσουν πάρα πολύ. Μπορεί να μην είμαι οπαδός των πρώτων δίσκων των GHOST, αλλά τους δύο τελευταίους του γουστάρω ασύλληπτα πολύ. Από την άλλη τους VOLBEAT τους παρακολουθώ εδώ και δώδεκα χρόνια, οπότε η πλάστιγγα γέρνει προς του Σκανδιναβούς. Τους οποίους και γούσταρα με την ζωή μου στο Rockwave του 2018 πριν την εμφάνιση των MAIDEN! Λοιπές προτάσεις που θα αναλύουν μουσικούς λόγους δύσκολα θα διαβάσετε από εμένα, ψάξτε στα άλλα κείμενα. Εγώ ψήφισα με γνώμονα τον Ερμή, τα σουβλάκια και το αμάξι του Φράγκου που με πήγε σε αυτά με ωραία μουσική!
VOLBEAT (πριν καν μπούμε στο γήπεδο) ο Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Η Σκανδιναβία είναι η καρδιά της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια για την σκληρή μουσική και χτυπά δυνατά, δίνοντάς μας συγκροτήματα που επεκτείνουν τους ορίζοντές μας, αλλά έχουν και απήχηση εμπορική. Έτσι και με τα δύο υποψήφια συγκροτήματα αυτή την εβδομάδα. Εδώ μου δίνετε ευκαιρία να δηλώσω πως όχι μόνο δεν ακούω GHOST, αλλά πραγματικά δεν μπορώ την φωνή του Πάπα Ιωάννη Παύλου του 35ου. Σέβομαι την επιτυχία και την απήχηση που έχουν, αλλά όμως το στυλ τους είναι τουλάχιστον αδιάφορο για μένα, ενώ αν θέλω να αφήσω την κακία μου να με κυριεύσει, θα το χαρακτήριζα επιτηδευμένο και δίχως συναίσθημα. Από την άλλη λατρεύω την μουσική και το ύφος των Δανών VOLBEAT. Φέτος έψαχνα ευκαιρία να του δω ζωντανά και πάλι, παρότι το τελευταίο τους άλμπουμ, ήταν μέτριο σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Βέβαια, μιλάμε για μπάντα που μας έχει δώσει 5 δισκάρες, 1 καλό και μόνο 1 μέτριο (που για άλλους θα ήταν αρκετά καλό). Έτσι η ψήφος μου είχε πέσει πριν καν ακουστεί το GHOST! Και για να το πούμε στο ύφος των ίδιων, αν οι VOLBEAT είναι οι Outlaw Gentlemen τότε οι GHOST είναι …. οι Shady ladies.
VOLBEAT o Λευτέρης Τσουρέας
Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση στους VOLBEAT, αλλά τους παραδέχομαι γιατί στο μίξερ των επιρροών τους έχουν δική τους ταυτότητα. Οι GHOST αντιθέτως για εμένα είναι ο ορισμός της ρετρολαγνείας! Ένα συγκρότημα που κλέβει κυριολεκτικά από το παρελθόν και δημιουργεί κάτι καινοφανές! Η τραγωδία είναι ό τι τους έχω δει τρεις φορές και δεν με κέρδισαν ούτε στο live τους! Αντίθετα οι VOLBEAT μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στο Hellfest το 2013! Αν πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο vintage και στο ρετρό, θα επιλέξω το πρώτο δαγκωτό!
VOLBEAT ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Εύκολο τούτο δω. Μια κουβέντα παραπάνω στο συνοικιακό καφενέ, με ένα τσιγάρο να έχει αποκάμει ανάμεσα στα ροζιασμένα από το μέτρημα χρήματων δάχτυλα. Παραδίπλα , φτηνό τσίπουρο και μεζές, μια σαρδέλα, λίγη γραβιέρα κρητικιά, δυο ελιές, η ιστορία μιας χώρας σε ένα πιατάκι, μικρό σαν πιθαμή, αλλά που συνάμα κατέχει μέσα του τη δύναμη αυτού του λαού. Εκεί διπλά στο παλιό τζουκμποξ, που μας θωρεί παραπονεμένο, γεμάτο με τα 45αρια του Στελάρα και του Στράτου, είναι το iphone /speaker σύστημα του γιου του καφετζή, του Τεό, γιου του κυρ Θόδωρα, με πτυχίο στο ΤΕΙ, μεταπτυχιακό στο Παρίσι και μετεκπαίδευση στη Νορβηγία. Γιός και πατέρας, μας έμαθαν ότι η μουσική έχει όρια. Χωρίζεται σε καλή και κακή.
Με αυτούς, τον κυρ Θόδωρα βασικά, που του άρεσε και ο Αττίκ, άκουσα πρώτη φορά GHOST και λούφαξα στην ψάθινη καρέκλα, αναπολώντας μνήμες από τη Λεωφόρο και τους BOC. Συνέχιζαν να μας ποτίζουν φαρμάκι με νέες δουλειές, όλο και πιο «πιασάρικες», εμπορικές, αλλά ταυτόχρονά όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε αφήναμε στο μεταλλικό τραπέζι το «Φως» και ονειρευόμαστε την Ευρώπη στους ήχους του “Square Hammer”. Τα παντελόνια στένεψαν και ξαναφάρδυναν, τα παλιά ματογυάλια που έδινε το ΙΚΑ, έγιναν φακοί επαφής, αλλά εκεί ο Papas Emeritus άλλαξε τους μουσικούς, όπως άλλαζε ο Ανδρέας, μεγάλη η χάρη του και τα δάνεια που έδωσε στο χωριό, τους υπουργούς του και συνέχιζαν να βγάζουν άλμπουμ βινυλίου, τίμια, πιασάρικα που όσο έπαιζαν τα λάτρευα και μετά χάνονταν στο βάθος μαζί με τις σημαίες με τον ήλιο, που μας έδινε η κλαδική για τη συγκέντρωση στην πλατεία , το βράδυ πριν τις εκλογές.
Ο Τεο, παλικαράκι ακόμα, έδειξε τα δόντια του, σε όλη την ομήγυρη, όταν αμφισβήτησε την τιμιότητα Σημίτη για την είσοδο μας στο Ευρώ αλλά και τη Σουηδική μελωδία. Αυτό δεν είναι το τίμιο το ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο είπε κι ξεκίνησε να αλλάζει τη μουσική στο ipod. Τότε γνωρίσαμε και τους VOLBEAT, βολμπίτ μας είπε λέγονται με τον τόνο στο τέλος. Δανοί, παλικάρια, κάτι σαν την Εθνική ποδοσφαίρου τους που από τις παραλίες, με το τσιγάρο, πήρε το Ευρωπαϊκό και έκλαψα, όταν θυμήθηκα τις επιδοτήσεις για τα καπνά. Η μίξη τέλεια, METALLICΑ, rockabilly, Johnny Cash και ακόμη και τα μέτρια άλμπουμ τους , με τράβηξαν γιατί είχαν αυτό το κάτι, που ξεχωρίζει τον Τσοχατζοπουλο από τον Παπαντωνίου. Τον ανδρισμό, την μαγκιά στην τελευταία γύρα της ζεμπεκιάς. Μελωδία, συναίσθημα αλλά και μαγκιά. Δίχως ρόμπες, καλυμμαύκια, αναφορές στους καθολικούς και στο ξενόφερτο. Μόνο αντρίκια παραδοχή, ότι τα πάντα είναι σκληρό rock n’ roll, που τραγούδαγε και ο Βασίλης, ο Παπακωνσταντίνου ντε, όταν δε έλεγε για την αγροτιά, στις συναυλίες μαζί με τα καλόπαιδα από τη Γερμανία, τους SCORPIONS ντε. Μας τα είπαν και στην Μαλακάσα εκείνο το βράδυ και ακόμη σκεφτόμαστε, γιατί τόσοι λίγοι, για ένα τόσο καλό σχήμα.
Στον καφενέ είμαστε πια μοιρασμένοι. Δυο μαγαζιά σε ένα. Εκεί οι γυναικωτοί, με το «παπαδαριό» και τα μουσικές που θέλανε να γίνουν ποπ, αλλά ποπ είναι μόνο η Σαμπρίνα ρε και δεν έχουν πάρα τραγούδα που χάνονται στο χρόνο. Λοξοκοιτάνε την μαγκιά μας, αλλά λικνίζονται σε κάθε μελωδία των GHOST.
Απέναντι δίπλα στο παλιό ψυγείο με τις μπλε ΗΒΗ και την μπίρα Φιξ, είμαστε εμείς. Με το μπεγλέρι. Την εικόνα του ροκ υπουργού μας του Αντώνη του Τρίτση, δίπλα στην κάρτα της ΑΤΕ, μουστάκι , σαγιονάρα δίχαλη και τζην σορτσάκι, Πελοπόννησος ρε….Αλλά μόλις παίζει ο Poulsen την πενιά , όλοι όρθιοι σε ένα βαρύ, ακλόνητο πυρρίχιο, τραγουδάμε για τη Λόλα τη Μοντέζ, που ήρθε και κουνήθηκε στο σκυλάδικο, έξω από το χωρίο και ας έφαγε , δύο Ντελορ πακέτα… Βολμπίτ γιατί ή μάνα μας, μας έκανε άντρες…
VOLBEAT ο Άγγελος Κατσούρας
Σκανδιναβικό το ντερμπάκι (κατ’ευφημισμόν) αυτή τη φορά. Δανία εναντίον Σουηδίας (ή αλλιώς τα δύο σιχάματα που στήσανε το 2-2 στο Euro 2004 για να μην περάσει η Ιταλία, δεν ξεχνάμε). Στα ‘90s αυτό το ντέρμπι θα είχε ενδιαφέρον ποδοσφαιρικά. Όσον αφορά την περίπτωση των VOLBEAT εναντίον των GHOST, θα δανειστώ μια φράση του αφεντικού Σάκη Φράγκου, «δεν υπάρχουν ντέρμπι, μόνο κατηφορικά γήπεδα». Θα είμαι δίκαιος (όπως πάντα κι αυτό το ξέρουν όλοι, ακόμα κι όσοι με αντιπαθούν) και θα αναγνωρίσω ότι υπάρχει κάτι που οι GHOST το κάνουν ολόσωστα, για την ακρίβεια το κάνει ο Tobias Forge ολομόναχος και κινεί τα υπόλοιπα ghoul στο δικό του ρυθμό και ορέξεις. Σίγουρα η παγκόσμια επιτυχία τους οφείλεται σε σωστούς χειρισμούς, τρομερό (επιθετικό) μάρκετινγκ και μάλλον το ότι όλα χρειάζονται τη σωστή στιγμή να συμβούν. Όσο κι αν προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό το ΤΟΣΟ σούπερ που βρίσκουν όλοι σε αυτούς, δε γίνεται να μην το παραδεχτώ ότι είναι σημείο αναφοράς εδώ και 10 χρόνια και πως ότι κινείται γύρω τους είναι απόλυτα μελετημένο με δολοφονική –όπως αποδεικνύεται- ακρίβεια. Από την άλλη έχουμε τους VOLBEAT. ΒΟΛΜΠΙΤΑΡΑ για την ακρίβεια όπως τους έχω βαφτίσει (από τις πρώτες μπάντες με την –άρα κατάληξη ενδεικτικό της λατρείας μου). Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι πολύ βασικός λόγος λατρείας ήταν η ανέκαθεν ευθεία αναφορά στους METALLICA αλλά και το ύψιστο ον που περπάτησε ποτέ στον πλανήτη, τον Βασιλιά Elvis Presley. Όντας φαν των DOMINUS, της προηγούμενης ντεθμεταλλάδικης μπάντας του Michael Poulsen, όταν εμφανίστηκαν και έχοντας μάλιστα όνομα από τίτλο δίσκου των DOMINUS (“Vol.beat”), θέλησα να τους τσεκάρω όταν είχαν πρωτοβγεί (σαν χθες μου φαίνεται, πως περνάει ο καιρός). Σοκαρίστηκα περιμένοντας μια άλλη death metal μπάντα και ήρθα αντιμέτωπος με αυτή την άκρατη Αμερικανιά που έβγαινε από τα ηχεία. Κάποτε βλέποντας αρκετοί την πώρωση μου κι ενώ τους παρότρυνα να τους ακούσουν, μου ζητούσαν να τους περιγράψω όσο πιο λιτά μπορούσα. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. ΚΕΦΙ! Ακούς VOLBEAT κι ανοίγει η καρδιά ρε παιδί μου, ενισχύεται το είναι σου, οξύνονται οι αισθήσεις, σου σηκώνεται… Η διάθεση και δεν πέφτει με τίποτα, δε δίνεις σημασία σε ότι δεν πρέπει και απλά κοιτάς μπροστά με χαμόγελο γιατί απλά αυτό πρέπει να κάνεις. Αναζωογονητικότατοι και λες και σε παίρνουν από το χέρι με το μαλακό για να σε ρίξουν σε τοίχο με το ζόρι, οι VOLBEAT είναι μοναδική ηχητική περίπτωση στα χρονικά. Η πλάκα είναι ότι κάποτε έλεγα για πλάκα «αυτοί αν υπάρχει Θεός θα γεμίζουν στάδια» και μετά από χρόνια επιβεβαιώθηκα, ποιος θα το περίμενε. Έχουν όμως κι αυτοί αυτό το κάτι που κάνει τον κόσμο να τους αγαπάει με πάθος και φυσικά τους εχθρούς να τους μισούν θανάσιμα με πρόφαση κυρίως τη φωνή του Poulsen. Ενώ ο Πάπας ας πούμε, ΦΩΝΑΡΑ ρε παιδί μου έτσι; Εκεί δε μας πειράζει. Τέλος πάντων, ας μην αρνηθούμε επίσης το γεγονός ότι πρόκειται με βάση το αποτέλεσμα για τίγκα φασέϊκες μπάντες και τις δυο, πολύ εύκολες στην πρόσβαση και στην είσοδο σε παρέες και απόσπαση προσοχής από τον όχλο για την ψαγμενιά (και καλά) της υπόθεσης. Που δεν είναι απαραίτητα κακό, όπως ούτε και απαραίτητα καλό. Θα ομολογήσω ευθαρσώς ότι τα 2 τελευταία άλμπουμ των GHOST μου αρέσουν πολύ περισσότερο από τα 2 τελευταία άλμπουμ των VOLBEAT, οι οποίοι γενικά για μένα μέχρι το “Beyond hell/above heaven” πάνε τρένο και μετά έχουν τραβήξει φρένο, ενώ οι GHOST έχουν βρει τον ήχο τους και το πάνε καλά (σίγουρα μου έχουν γίνει πολύ πιο συμπαθείς απ’ ότι στα 2 πρώτα άλμπουμ). Παρ’ όλα αυτά, για να τονίσω τη διαφορά ποιότητας, ας πούμε ότι μπαίνουν στο ρινγκ ο Poulsen με τον Forge, o Forge κανονικά φοράει τα γάντια του και το αθλητικό oufit, ενώ ο Poulsen έχει μπει μέσα με το αμάνικο φανελάκι, το μαύρο τζιν και την αλυσίδα να κρέμεται και χωρίς γάντια βγάζει νοκ άουτ τον Forge μόνο με μπατσάκια, δεν του δίνει καν μπουνιά γιατί τον λυπάται, μπάτσες μέχρι να κοκκινίσει το μάγουλο και να μάθει να σέβεται. Σε ευθεία ποδοσφαιρική σύγκριση, έχουμε Δανία των αδελφών Λάουντρουπ εναντίον Σουηδίας χωρίς καν Ιμπραΐμοβιτς, 5-0 ημίχρονο και φερ πλέϊ στο δεύτερο για να μη γίνουν ρεζίλι.
ΒΟΛΜΠΙΤΑΡΑ ΘΑ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΛΑΙΤΕ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΩΝΙΕΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ ΣΕ ΚΥΚΛΙΚΕΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ.
GHOST ο Γιώργος Κόης
Μιας κι ακόμα κλαίμε για το φετινό Graspop με τον Κουκουλάκη, ας πάω έντεκα χρόνια πίσω, σε εκείνο το ιστορικό του 2009, όπου με είχε στείλει το έντυπο τότε Rock Hard, μαζί με τον Γιώργο Βογιατζή. Μια ημέρα πριν ξεκινήσω για το Βέλγιο, η εντολή από τον Φράγκο ήταν σαφής και λακωνική: “Αν δεν κάνεις report για τους VOLBEAT, θα επιστρέψεις με τα πόδια”. Message received. Οι VOLBEAT εκείνη την εποχή περιόδευαν για την προώθηση του “Guitar gangsters & cadillac blood” κι εγώ ίσα που πρόλαβα να το ακούσω στα πεταχτά το βράδυ πριν τη δεύτερη ημέρα του fest. “Ρε καλοί είναι αυτοί”. Επειδή δεν είχα καμία διάθεση να περπατήσω τόσα πολλά χιλιόμετρα, λίγο πριν τους headliners εκείνη την ημέρα SLIPKNOT, ανέβηκαν στη σκηνή της μιας από τις δύο τέντες οι Δανοί. Σχεδόν ΟΛΟ το fest είχε μαζευτεί εκεί, με αποτέλεσμα να ξεχειλίζουν πολλές γραμμές έξω από την τέντα. Για μια ώρα και κάτι ψιλά άπαντες γκαρίζαν τα τραγούδια τους. Από τότε έγινα και εγώ φίλος των VOLBEAT, για να μην πω οπαδός. Οι οποίοι προσέφεραν μόνο δισκάρες, μέχρι που ήρθε η πρόσφατη πατάτα “Rewind, replay, rebound” και με (προσ)γείωσε απότομα.
Από την άλλη, η σχέση μου με τους GHOST ξεκίνησε ανάποδα. Το “Opus eponymous” με είχε αφήσει σχεδόν αδιάφορο, παρ’ όλα αυτά είχα πάει σε εκείνη τη συναυλία όπου ήταν support στους CANDLEMASS. “Δες τους τώρα, γιατί σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ ακριβοί για την Ελλάδα”. Με το “Infestissumam” η απογείωση ξεκίνησε, στο “Meliora” έγινε εκτόξευση και με το “Prequelle” έχουν γίνει συγκρότημα-ορόσημο για τη δεκαετία που μας πέρασε και πιθανότατα και για αυτήν που μόλις ξεκίνησε. Όχι, δε μετανιώνω ούτε γραμμή για όσα έγραψα δικαιολογώντας το “δεκάρι” στο “Prequelle” και εξακολουθώ να το θεωρώ αριστούργημα. Και νιώθω τυχερός που τους είδα πριν μερικούς μήνες στη Βουδαπέστη, σε μια συναυλία-υπερπαραγωγή που σου έκοβε την ανάσα και να μου αποδεικνύουν ότι πλέον οι GHOST είναι stadium συγκρότημα, πράγμα σπάνιο για τις εποχές που ζούμε.
Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Από τη μία έχουμε τους VOLBEAT που δεν έφτασαν ακόμη στο σημείο να γεμίζουν στάδια και έχει αρχίσει η πτώση τους και από την άλλη τους GHOST που και γεμίζουν στάδια και πλέον δεν ξέρουμε αν μας επιφυλάσσουν ένα ακόμη αριστούργημα τους επόμενους μήνες. Κλαμπ εναντίον γηπέδου, σημειώσατε 2.
Περίπατος για τους VOLBEAT όπως διαβάζετε! 11-4 η επικράτηση των Δανών, έναντι των Σουηδών. Εσείς τι λέτε, αλήθεια; Ψηφίστε από κάτω:
