Ξεκινάμε επίσημα τη συναυλιακή σεζόν, με ένα πολύ όμορφο festival στη καρδιά της Αθήνας. Οι δικοί μας νεόκοποι LAZY MAN’S LOAD, οι μαινάδες NERVOSA και οι διεθνούς φήμης FIREWIND αποτελούν εγγύηση για μια άκρως δυνατή βραδιά, με όλα τα γούστα σχεδόν να καλύπτονται με τρία μόλις συγκροτήματα. Δεδομένης και της ακύρωσης των TIMO TOLKKI’S STRATO (να ευχηθούμε και περαστικά ως ROCK HARD), που έγερναν τη πλάστιγγα προς το power metal. Αλλά αρκετά με τις εισαγωγές. Πάμε στο ζουμί, διότι έχουμε πράγματα να πούμε.
Με το ρολόι στις 19:15, οι LAZY MAN’S LOAD, βρέθηκαν στο σανίδι της Τεχνόπολης. Με το “Heavy lies the crown” από τον επερχόμενο τους δίσκο, άρχισαν να ζεσταίνουν το κόσμο σε μια άκρως δροσερή και δυνατή βραδιά. Με τον ήχο με το μέρος τους, απέδωσαν το southern υβρίδιο που υπηρετούν, τιμώντας σχεδόν εξίσου τον επερχόμενο δίσκο, αλλά και το άκρως δυνατό τους ντεμπούτο “All hat no cattle”. με το “In for the kill” καθώς και το “Juke joint” να μου θυμίζουν γιατί μου άρεσαν τόσο μα τόσο πολύ όταν τους πρωτοείδα με NIGHTSTALKER. Και λέω υβρίδιο γιατί εκεί μέσα ακούω BLACK SABBATH της λίγο μεταγενέστερης εποχής (“Vol 4.”, “Master of reality” και τα συναφή), ακούω και μελωδίες που παραπέμπουν σε hard rock, ακούω ύστερη γκρούβα από τη δεκαετία του ’90, ενώ πάνω από όλα στέκονται τα φωνητικά.
Ξεχωριστά θέλω να σταθώ στον τραγουδιστή τους που ειλικρινά είναι μαγνήτης. Συχνά βλέπουμε frontmen σε τοπικές, νέες μπάντες που είναι κάπως υποτονικοί/μαγκωμένοι (που λογικό είναι άμα δεν έχεις εμπειρία με πλήθος). Ο συγκεκριμένος απλά λιτά και απερίφραστα σκοτώνει. Το γρέζι του και το hard rock χρώμα της φωνής του ξεχωρίζουν, αλλά η σκηνική του παρουσία είναι εξαιρετική. Κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για κάτι τέτοιο και απλά το κάνουν, γιατί μπορούν. Τα δε καινούργια κομμάτια (“Pilgrim and the witch”, “Prime evil”, “Saints full of sin”, “Slackjawed”) δείχνουν το δρόμο που θα ακολουθήσει στο νέο της άλμπουμ η μπάντα.
Στα συν τα εξαιρετικά δεύτερα γυναικεία φωνητικά που χρωματίζανε αρμονικά το αποτέλεσμα, ενίοτε βγαίνοντας και μπροστά. Εντύπωση δε, μου έκανε το πόσο ο κόσμος αντέδρασε κατευθείαν στο νέο υλικό ενώ στα υπόλοιπα από το ντεμπούτο ήταν αρκετά θερμός (“Outlaws serenade”, “Gomorrah”, “Hot as a 2$ pistol”). Δεδομένου ότι τη πρώτη φορά, με έστειλαν κατευθείαν στο πάγκο του merch για να πάρω το δίσκο, με τον δεύτερο βλέπω να εδραιώνονται στα γούστα μου ως πραγματικά δυνατό σχήμα. Εν μέσω χειροκροτημάτων η μπάντα έκλεισε την εμφάνιση της εμφατικά, ανοίγοντας με πολύ όμορφο τρόπο το δρόμο για τα υπόλοιπα σχήματα της βραδιάς. Εις το επανιδείν!
Ώρα τώρα για τις κυρίες από την Βραζιλία. Ή τουλάχιστον που ήταν Βραζιλιάνες και κατέληξαν να είναι πολυεθνικές στη σύνθεση. Τις NERVOSA. Με μόνο την κιθαρίστρια (και τραγουδίστρια πλέον) Prika Amaral ως μόνιμο μέλος από το ξεκίνημα, το συγκρότημα δεν δείχνει να μασάει από αλλαγές σύνθεσης, από online καντήλια (που σπάνια, μεταφράζονται δια ζώσης) ή οτιδήποτε άλλο. Το περίμενα χρόνια αυτό το συγκρότημα, δεδομένου ότι τις παρακολουθώ στενά από το “Victim of yourself” (2014) ντεμπούτο, οπότε χαιρόμουν που πίστεψα σε αυτές και την εξελικτική τους πορεία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο τα μάλα! Επί σκηνής δε…δεν πιάνονται!
Μπαίνει το “Seed of death” από το επερχόμενο “Jailbreak”, με το σβέρκο να παίρνει φωτιά. Είχα προβλέψει ότι η εισαγωγή του θα χρησιμέψει σαν εισαγωγή συναυλίας, οπότε νιώθω δικαιωμένος, διότι λειτουργεί καλύτερα από ότι φανταζόμουν live. Οι κοπέλες που πλαισιώνουν την Prika σε μπάσο και τύμπανα, είναι δικά μας παιδιά (Έλενα Κοτινά, Hel Pyre κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα) ενώ η Βουλγάρα Michaela Naydenova καταστρέφει με άνεση τα τύμπανα, δείχνοντας πως η Prika ως προς την καλή επιλογή μουσικών, γίνεται θηλυκός Mustaine! To ομώνυμο του “Perpetual chaos” αρχίζει σιγά σιγά να βάζει φωτιά στο pit, το οποίο ανοίγει και γίνεται ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ κύκλος όσο περνούσαν τα κομμάτια.
“Death” και “Masked betrayer” βουτώντας στο πρώτο EP τους, τιμώντας και αυτό το σκέλος της ιστορίας τους, ενώ συγκινημένη η Prika μας ευχαρίστησε για το πόσο θερμά τις υποδεχτήκαμε. Στη συνέχεια, προλογίζοντας το επόμενο κομμάτι “Για κάθε θύμα ψυχολογικής ή σωματικής κακοποίησης, δεν είσαι ποτέ μόνο σου…KILL THE SILENCE”. Και ο κύκλος σοβαρεύει εκεί, μη σταματώντας ως το τέλος της συναυλίας, με τα crowdsurf να δίνουν και να παίρνουν. Σχεδόν όλο το “Perpetual chaos” παίχτηκε για τη συνέχεια (“Under ruins”, “Genocidal command”, “Venomous”, “Guided by evil”, “Kings of domination”), με σφήνα το MOTORHEAD-meets-JUDAS-PRIEST “Jailbreak” και προ-φινάλε το σαρωτικό “Endless ambition”.
Ωραία χιουμοριστική στιγμή όταν η Prika μιλούσε για το ότι πλέον είναι μόνιμη κάτοικος Τρικάλων, οπότε έμαθε και κάποιες πρώτες “κακές” λεξούλες στα ελληνικά (χάρη στην Hel Pyre όπως μας είπε χαρακτηριστικά). Εγώ αν τις γράψω θα με κόψει ο εφέντης, όσοι ήσασταν τις ακούσατε! Για μια ώρα και δέκα λεπτά περίπου, οι Αμαζόνες του σύγχρονου thrash απέδειξαν ότι μόνο τυχαία δε βρίσκονται εκεί που βρίσκονται και με τη δυναμική που έχουν, μόνο μπροστά μπορούν να πάνε. Δεδομένης της έγκρισης που έχουν λάβει από μεγαθήρια του χώρου όπως φερ’ ειπείν ο Schmier των DESTRUCTION ή ο Erik AK των FLOTSAM AND JETSAM, που είδαν πόσο σκληρά δουλεύουν, ο ουρανός είναι το όριο. NERVOSA WILL NEVER DIE!
Γιάννης Σαββίδης
Ένας χρόνος πέρασε από το πολύ καλό live των FIREWIND στο Gagarin 205. Αν με ρωτούσες πριν ξεκινήσω το γράψιμο, νόμιζα πως είχαν περάσει λίγοι μήνες, αλλά τσέκαρα το κείμενο της τότε ανταπόκρισής μου και όντως, έγραφε «30 Σεπτεμβρίου 2022». Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε, βέβαια, έστω κι αν ο καιρός περνάει νεράκι. Απλά, η τότε εμφάνισή τους γινόταν στα πλαίσια των εορτασμών για τα 20 χρόνια της μπάντας, υπό την επωνυμία “Still raging – 20th anniversary show” ενώ αυτή εδώ, για να εορταστεί η κυκλοφορία του CD/DVD με τον ίδιο τίτλο.
Φτάνοντας στην Τεχνόπολη, η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω από πλευράς προσέλευσης κόσμου. Μια λόγω του συντόμου της περιόδου από τη μια συναυλία των FIREWIND στην άλλη και μια λόγω της ακύρωσης του Timo Tolkki, θα είμαι ειλικρινής και θα πω πως είχα χαμηλά τον πήχη. Μπαίνοντας στον χώρο, όπου διαπίστωσα πως ήταν πολύ καλά οργανωμένος κάνοντας τη ζωή μας ευκολότερη, «έπεσα» στην ώρα που επί σκηνής οι NERVOSA ακολουθούσαν το πρόγραμμα στο thrash/melodic death «ασκησιολόγιό τους». Παρατηρώντας λοιπόν περιμετρικά, είδα πως δεν ήμασταν και λίγοι οι παρευρισκόμενοι. Άρα, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι πως οι FIREWIND έχουν σταθερό, σεβαστό σε αριθμούς κοινό, ενώ οι NERVOSA και εξήψαν την περιέργεια του κοινού αυτού αλλά και είχαν, όπως απεδείχθη, τον δικό τους «πυρήνα», που ταξίδεψε και από την επαρχία ακόμη να τις δει.
Πάμε τώρα στο «ζουμί». Δεύτερη φορά που βλέπω τους FIREWIND ως τετράδα και με τον Herbie Langhans στη φωνή και μπορώ πια να πω πως η έλλειψη της δεύτερης κιθάρας δεν κάνει καμία μα καμία απολύτως αίσθηση, η μπάντα ως κουαρτέτο είναι ά-ψο-γη ενώ ο Herbie είναι, για μένα πάντα, ο ιδανικότερος και πιο ταιριαστός frontman που είχαν ποτέ. Ήταν καλύτερος από την πρώτη του εμφάνιση, επικοινωνιακά παίζει το κοινό στα δάκτυλα, φωνητικά μπορεί να πει οποιοδήποτε κομμάτι, από οποιαδήποτε εποχή του group. Άλλωστε τα είπαμε και την προηγούμενη φορά, κάθε ικανός hard rock τραγουδιστής μπορεί να σταθεί σε power metal μπάντα. Και ο Herbie είναι παραπάνω από ικανός. Α! Να τον ακούσεις και στους THE LIGHTBRINGER OF SWEDEN, έβγαλαν και φέτος έναν πολύ καλό δίσκο.
Μέσα από μια σειρά hits (κλασσικά και αναμενόμενα πια), τη φορά αυτή στο set μπήκαν και δύο καινούργια τραγούδια, από τον επερχόμενο δίσκο του σχήματος, που θα βγει στις αρχές του νέου χρόνου: το ένα ήταν το ήδη γνωστό μας “Destination calling”, το άλλο έχει τίτλο “Salvation day”. Το πρώτο κινείται σε γνωστά FIREWIND μονοπάτια, το δεύτερο όμως μου έκανε μια εντύπωση παραπάνω, καθώς μου ακούστηκε σαν τα ωραία εκείνα, μελωδικά των STRATOVARIUS, αντί όμως να ακούμε τον Kotipelto, ακούγαμε γρεζαριστά hard rock φωνητικά. Πολύ όμορφη σύνθεση.
Εκτός από τα δύο νέα τραγούδια, ακούστηκαν και δύο διασκευές: η μια είναι πλέον δεδομένη, πρόκειται για το “Maniac”. Η δεύτερη ήταν το “Breaking the law” των… ναι, σε μια εκτέλεση πιο «απογυμνωμένη» από την studio, που πολύ άρεσε στον κόσμο. Ευτυχώς, ξαναλέω, ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν είχαμε solo τύμπανα (ό,τι πιο βαρετό μπορεί να σου τύχει σε συναυλία, sorry drummers), το set ήταν έτσι «τακτοποιημένο» που είχε πολύ καλή ροή (δεκαεννιά κομμάτια πέρασαν «αέρας»), τα «τσαλίμια» του Gus τύπου «Μισιρλού» αναμενόμενα, ο ήχος ήταν πολύ καλός, ζέστη ιδιαίτερη δεν είχε… τι άλλο θέλαμε; Όλα πήγαν μια χαρά.
Καταληκτικά, οι FIREWIND έδωσαν άλλο ένα πολύ καλό show, που σίγουρα ικανοποίησε τους οπαδούς τους. Χωρίς εκπλήξεις (πλην των νέων κομματιών), ακολουθώντας τη γνώριμη οδό τους. Εμένα βέβαια, περισσότερο από κάθε τι άλλο, με ικανοποίησε η πολλή «πιτσιρικαρία» που ήταν μαζεμένη μπροστά, κάτι που από τη μια θα πρέπει να γεμίζει χαρά και αισιοδοξία το συγκρότημα, από την άλλη θα πρέπει να προβληματίσει λίγο ένα σημαντικό κομμάτι της υπόλοιπης σκηνής… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Άντε, καλή συναυλιακή σεζόν να έχουμε!
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
