Αν το ερώτημα “μα καλά, βγάζουν ακόμα άλμπουμ αυτοί;” αιωρείται στον αέρα, η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Οι GOD IS AN ASTRONAUT, κλείνουν αισίως δύο δεκαετίες δισκογραφικής πορείας στη post rock/metal σκηνή, ενός ιδιώματος που εδώ και αρκετά χρόνια έχει χάσει πολύ από τον “post” χαρακτήρα του. Αυτό το “μετά-ροκ” ως έκφραση διαδοχής μιας παλιομοδίτικης συνθετικής φόρμας, έχει εδώ και χρόνια παγιώσει ένα νέο ηχητικό κατεστημένο, στο οποίο, δυστυχώς, έχουν αιχμαλωτιστεί μαζί με πολλά άλλα σχήματα του χώρου και οι GIAA. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφερόμαστε σε αυτό το γεγονός (ίσως έχει γίνει και κουραστικό), αλλά κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με έναν δίσκο που φωνάζει “μία από τα ίδια”, οφείλουμε να το σημειώσουμε.
Το “Ghost Tapes #10” είναι η δέκατη επίσημη κυκλοφορία του συγκροτήματος (συμπεριλαμβάνεται και ένα EP) και το μεγαλύτερο θετικό του στοιχείο είναι ότι δεν μοιάζει με τον προκάτοχό του. Εκ διαμέτρου αντίθετο με το αργόσυρτο, σχεδόν μελαγχολικό, “Epitaph”, το “Ghost Tapes #10” ανεβάζει ρυθμούς, πατώντας το γκάζι στο τέρμα όπου χρειάζεται. Θα τολμούσα να πω ότι υπάρχουν σημεία μέσα στον δίσκο που παραπέμπουν στους πρώιμους RUSSIAN CIRCLES, αλλά παραείναι βαρύγδουπη η δήλωση. Όχι γιατί οι GIAA δεν ακολουθούν την επιθετική instrumental συνταγή της τριάδας από το Σικάγο, αλλά διότι υπάρχουν ακόμα στιγμές μέσα στον δίσκο όπου αναδεικνύεται ξανά η παρελθούσα φλυαρία. Αν υπήρχε η επιλογή για το πως θα ήθελα να ακούω τους GIAA σήμερα είναι περισσότερο σαν τα “Burial” και “Spectres” παρά σαν τα “Barren Trees” και “Luminous Waves”.
Ο καιρός των βραδύκαυστων συνθέσεων θαρρώ πως έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για αυτό και το ύφος του “Ghost Tapes #10” βρίσκεται στον σωστό δρόμο προς την “επιτυχία”. Παρόλα αυτά, το γκάζι στις συνθέσεις όταν καταντά αυτοσκοπός χάνει από την αυθεντικότητά του. Οι μουσικές που μας χαρίζουν οι GIAA σε αυτόν τον δίσκο δεν είναι μακριά από ότι μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όταν είχε βγει το “Origins” πριν από 8 χρόνια, παρότι δεν είχε την αποδοχή που του έπρεπε, έδινε κάτι το διαφορετικό στον ήχο της μπάντας κάτι που δεν το συναντούμε εδώ. Άρα, από την στιγμή που απουσιάζει η διαφορετικότητα, αλλά και η “μεγάλη στιγμή” από τον δίσκο, θα έλεγα ότι καταλήγουμε στην αρχική δήλωσε του “μια από τα ίδια”, με ένα θετικό πρόσημο αυτή την φορά.
7 / 10
Νίκος Ζέρης
