a
Δεύτερη σερί μέρα στο αγαπημένο club της οδού Ηπείρου, τη φορά αυτή για να αλλάξουμε ηχοχρώματα. Από το ελληνοαμερικάνικο μέταλλο, στο ελληνογερμανικό. GRAVE DIGGER, MARAUDER, TERRA INCΩGNITA σε ένα ωραίο πακετάκι, που ομολογουμένως με εξέπληξε, όχι μουσικά, καθώς δεν περίμενα κάτι που δεν έχω ακούσει, αλλά όσον αφορά τη προσέλευση του κόσμου. Το Κύτταρο γέμισε, για να υποδεχτεί τους GRAVE DIGGER εν έτη 2018. Και γέμισε όχι μόνο με «γεροντάρες», αλλά και με νεαρές φατσούλες. Όμορφο θέαμα να το βλέπεις αυτό, το δίχως άλλο. Πάμε να δούμε όμως τι έγινε παρέα…
TERRA INCΩGNITA για αρχή. Δεν τους έχω ακούσει, ομολογώ, και είχα περιέργεια να τους μάθω. Άκουσα λοιπόν μελωδικό, ατμοσφαιρικό heavy, με κάποιες power metal προεκτάσεις, επικά περάσματα και λίγα, ελάχιστα, αλλά «χτυπητά», στοιχεία μοντέρνου ήχου. Ο τραγουδιστής της μπάντας Billy Vass έχει ωραία κίνηση στη σκηνή, δίνει μεγάλη βαρύτητα στην εικόνα του και έχει μια φωνή που σε μένα τουλάχιστον θυμίζει τον Lopez του Ross the Boss. Καλή απόδοση είχαν και οι υπόλοιποι μουσικοί των TERRA INCΩGNITA. Δεμένη και προβαρισμένη μπάντα, σίγουρα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως από ένα live δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα, πρέπει να τσεκάρω το υλικό τους, αλλά δεν με «γέμισαν» στο 100% τα παιδιά. Κάπου ένιωθα τα κομμάτια να κάνουν μια μικρή «κοιλιά». Επιφυλάσσομαι λοιπόν για το μέλλον, ώστε να έχω μια πλήρη εικόνα. Πάμε τώρα στους MARAUDER…
…οι οποίοι ήταν οι καλύτεροι MARAUDER που έχω δει, και έχω δει γύρω στα …δεν θυμάμαι πόσα live τους. Ο νέος τους ντράμερ Μπάμπης Ανταλουδάκης έχει δέσει πια απόλυτα με τη μπάντα (στο τελευταίο τους live στο Remedy έτρεχε λίγο παραπάνω τα κομμάτια η αλήθεια είναι), πλέον είναι «σώμα ένα». Ο Μύγας στη φωνή πρέπει να προσέξει τη διαχείριση και τη διατήρησή της, αυτό και μόνο. Επικοινωνιακά είναι μια χαρά. Για τους υπόλοιπους, Τσαούση, Σοφρωνά και Παραλή, όλα όπως πρέπει. Έπαιξαν μόνο επτά κομμάτια (“God’s Will”, “Free Like an Eagle”, “Metal Warriors”, “The Fall”, “Son of Thunder”, “Return of the Warrior”, “The Greek Revolution Begins”), αλλά ήταν αρκετά ώστε και να διατηρήσουν «ζεστό» τον κόσμο, και να δώσουν μια ασφαλή εικόνα της φόρμας τους. Τίμιο, παραδοσιακό, «τσαρουχάτο» live για μια ακόμη φορά, από ένα ζωντανό κομμάτι του ελληνικού metal.
Και τώρα προσοχή. Κάμερα σε μένα (τιτάνα Λιακό, γύρνα πάλι στα βιβλία και άσε τα μαντζούνια)! Για τους GRAVE DIGGER, δεν πιστεύω πως χρειάζονται ιδιαίτεροι πρόλογοι. Οπότε, κατευθείαν στο «ψητό». Λοιπόν, θα είμαι ειλικρινής. Θεωρώ πως από το άλμπουμ “Rheingold” και μετά, απλά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτής της μπάντας. Ξέρω πως πολλοί από σας θα διαφωνήσετε, αλλά μετά το “Rheingold” υπάρχουν μόνο κάποια καλά κομμάτια για τη μπάντα, δεν υπάρχει ολόκληρος καλός δίσκος και μάλιστα τα τελευταία τους άλμπουμ είναι μέτρια ως κακά. Και εντάξει, υπάρχει αυτό το γεγονός. Μην το ενισχύεις. Έχεις από το 2003 και πίσω τόσες δισκάρες και υποτίθεται πως το set είναι ένα οδοιπορικό σε ολόκληρη τη καριέρα σου. Πού είναι το “The Reaper”; Δεν μπορεί να παίζεις το “Tattooed Rider” από το “Return of the Reaper” που είναι μέτριος κλώνος του τρομερού “Under my Flag” από το “The Reaper” και να αγνοείς το πρωτότυπο. Το ομώνυμο; Το “Ride On”; Το “Spy of Mas’on”; Είναι ποτέ δυνατόν να ξεχνάς το καλύτερό σου άλμπουμ, το μέγιστο “Heart of Darkness”; Ποιος ο λόγος να παίζεις “The Bruce” (ύπνος), “Curse of Jacques” (ύπνος βαθύς), “Healed by Metal” (γελάνε και τα κουνέλια), “Execution” και να ξεχνάς “The Grave Dancer”, “Heart of Darkness”, “Circle of Witches”; Πού είναι ο ύμνος “Witchhunter”; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
Όχι. Δεν ήταν καθόλου καλό το σύνολο των κομματιών. Και το κάνει ακόμη χειρότερο, το γεγονός πως αν υπήρχαν οι πραγματικά μεγάλες τους στιγμές μέσα, η μπάντα θα τις απέδιδε πολύ καλά, καθώς σε γενικές γραμμές ήταν σε πολύ καλή κατάσταση (αν εξαιρέσουμε το εναρκτήριο “Scotland United” που το σφάξανε στο γόνατο Boltendahl και Ritt), με κορυφές φυσικά τον μεγάλο Jens Becker στο μπάσο και τον Marcus Kniep στα τύμπανα (πληκτράς τους για κάποια χρόνια – πού είναι ο Hans Peter Katzenburg;). Κρίμα. Χάσαμε την ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες ενός εξαιρετικού show. Τα all time classic hits “Rebellion”, “The Dark of the Sun”, “Knights of the Cross”, “Excalibur”, “Heavy Metal Breakdown” καθώς και τα “Morgane le Fay” και “Lionheart” «έσωσαν» το παιχνίδι τελικά… Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει και η απίστευτη συναυλία των THE THREE TREMORS που είδα το προηγούμενο μόλις βράδυ, πάντως εδώ, όχι, δεν έμεινα ικανοποιημένος από το σύνολο της βραδιάς. Ξανά μπράβο όμως στο κόσμο, που έδωσε πνοή με τη προσέλευσή του στα κλασσικότροπα μεταλλικά δρώμενα της πόλης.
Setlist:
Scotland United
Lawbreaker
The Clans Will Rise Again
Ballad of a Hangman
The Curse of Jacques
The Dark of the Sun
Execution
The Bruce (The Lion King)
Knights of the Cross
Tattooed Rider
Season of the Witch
Highland Farewell
Morgane le Fay
Excalibur
Rebellion (The Clans Are Marching)
Encore:
Healed By Metal
Lionheart
Heavy Metal Breakdown
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: https://www.facebook.com/kokki.erfdwek
