Το έχω πει πολλές φορές, στο power metal είμαι “Γερμανός”. BLIND GUARDIAN, HELLOWEEN, GAMMA RAY, BRAINSTORM (ΟΚ, πιο Αμερικάνοι στον ήχο τους, αλλά και πάλι), RAGE, MYSTIC PROPHECY μεταξύ άλλων είχαν ανέκαθεν αυτόν τον όγκο και πάνω από όλα riff-άρες και ρεφρενάρες που αποζητώ στο είδος. Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους άνωθεν κυρίους, έχουν και οι GRAVE DIGGER. Ο μασίφ, ACCEPT-ικός ήχος τους, σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Chris Boltendahl, πάντα έβρισκαν μια θέση στη καρδιά μου. Η δε “μεσαιωνική” τριλογία που εκκίνησαν με το εδώ παρουσιαζόμενο άλμπουμ (“Tunes of war”) και συνέχισαν στα δύο επόμενα (“Knights of the cross”, “Excalibur”) αποτελεί και τη προσωπική αγαπημένη μου τριάδα των Γερμανών.
“Tunes of war”. Τι να πεις άραγε για το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ των GRAVE DIGGER; Όταν κάτι Γερμανοί, έγραψαν ένα δίσκο για την περήφανη και ματωμένη ιστορία των Σκωτσέζων. Αντιλαμβανόμαστε πιστεύω ότι θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε τραγέλαφο στα χέρια κάποιου που να το θέσω κομψά και ευγενικά, δε το έχει και πολύ με κάτι τέτοιο. Εκείνοι ωστόσο, έκαναν τόσο γερή κέντα με αυτό, καταφέρνοντας να κερδίσουν και ανθρώπους που δεν τους ήξεραν ως τότε, παρότι είχαν ήδη μια δεκαετία στα πράγματα με σπουδαίους δίσκους για το heavy/power ιδίωμα. Φαντάζομαι οι παλιοί θυμούνται τον χαμό που έλαβε χώρα τότε με αυτό το άλμπουμ, μέσα στη χρυσή εποχή του είδους. Ακόμα και εμένα που δε τα βίωσα, ήταν η πρώτη μου γνωριμία με το συγκρότημα.
Και τώρα που τα είπαμε ωραία και καλά, πάμε για “αξιολόγηση”. Άντε, το πνεύμα του William Wallace μαζί μας! Alba gu bràth!
The “Tunes of war” countdown:
13) “The brave (intro)” (2.24):
Η εκκίνηση της ιστορίας των γενναίων της Σκωτίας. “Βολικά” στο φινάλε της κατάταξης, προλογίζοντας το “Scotland united”. Σκεφτείτε το μουσικό αντίστοιχο της εισαγωγής του “Braveheart” με τα πλάνα από τα Highlands. Ναι, τόσο καλό.
12) “The fall of the brave (outro)” (1.56):
Και εδώ, το φινάλε της ιστορίας όπως την διηγήθηκαν οι GRAVE DIGGER. Σαν απόηχος μιας μεγάλης μάχης. Από τις πολλές που έδωσαν οι γενναίοι των γενναίων της Σκωτίας. Εκείνοι που ποτέ δε γονάτισαν στο πρόσωπο της καταπίεσης του Αγγλικού ζυγού, με μόνο όπλο το κουράγιο τους.
11) “Culloden Muir” (4.06): “We wrote a bloody history, wounds that never healed. Fight for death or glory, fight at Culloden Muir”. Η ιστορική μάχη του Culloden στις 16 Απριλίου του 1746 κατά την επανάσταση των Ιακωβιτών. Ήταν η τελευταία προσπάθεια για την παλινόρθωση των Stewart στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το δε άσμα που την εξιστορεί, εξυπηρετεί ως το δυναμικό φινάλε σε έναν αμιγώς πολεμικό δίσκο.
10) “The truth” (3.51):
“Searching for the truth, searching for eternal life”. Εδώ τα πράγματα γίνονται θρησκευτικού περιεχομένου. Το πως η θρησκεία στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου ακόμα κι αν ήταν φίλοι ή ακόμα και αδέρφια (“I’ve seen brother fighting brother, I’ve seen friends kill each other. Love is preached to mankind, Just believe death you’ll find”) σε ένα mid-tempo ύμνο, χαρακτηριστικό του ύφους των GRAVE DIGGER.
9) “The battle of Flodden” (4.05):
“Goodbye my love, I leave my fate to the king. I must be off to battle, fortune it may bring”. Ένα άκρως δυναμικό άσμα για μια μάχη μέσα από τα μάτια του πολεμιστή που απλά πρέπει να υπακούσει τις διαταγές του βασιλιά του, αποχαιρετώντας την αγαπημένη του. Εν προκειμένω, μιλάμε για την μάχη του Flodden, η οποία διεξήχθη στις 9 Σεπτεμβρίου 1513, κατά τη διάρκεια του πολέμου της ένωσης Cambrai (1508-1516). Τα πράγματα δεν πήγαν καλά θα έλεγε κάποιος (“Screams above the battlefield, steel and blood a fate is sealed”).
8) “Cry for freedom (James The VI)” (3.17):
O James ο έκτος, αυτοανακυρήχθηκε βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας το 1604, δημιουργώντας επί των ημερών του την πρώτη Αγγλο-σκωτσέζικη ένωση (παρότι λέγεται ότι δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα). Πολλοί τον θεώρησαν προδότη (“How could you give away what Braveheart died for;”) εξ ου και το επιθετικό ύφος του κομματιού. Ενός λαού, που κραύγαζε για ελευθερία, δυνατά και καθαρά!
7) “Scotland united” (4.36):
Μια Σκωτία, ενωμένη σαν μια γροθιά, ενάντια στον Αγγλικό ζυγό, με μια σκέψη στο μυαλό: ελευθερία και ενωμένη Σκωτία. “We will spell history” λένε οι Γερμανοί εδώ και διάολε, έτσι σκέφτονταν τότε! Γκαζωμένο, μασίφ, επιθετικό, υμνικό, συναυλιακό, όλα όσα είναι οι GRAVE DIGGER όταν παίρνουν φωτιά από πλευράς ταχυτήτων. “Malcolm king, Scots follow you!” ακούς να λένε και μη σου πω, ακολουθείς και εσύ τον Malcolm τον τρίτο, χωρίς να είσαι Σκωτσέζος!
6) “The Bruce (The Lion King)” (6.58):
“I am the Bruce, the king, the lion. I am the Bruce the master of war. March against me pay in blood, I rule, forevermore”. Αργό, ισοπεδωτικό σαν αποφασισμένος στρατός και με εφάμιλλη σιγουριά σε κάθε βήμα! Τους συγκεκριμένους στίχους τους θυμόμουν απέξω ενώ έγραφα το κείμενο, ενδεικτικό του πόσο το αγάπησα. Ο Robert the Bruce, θεωρείται από τους σημαντικότερους ευγενείς σε αυτό τον πόλεμο της Σκωτίας εναντίον του Αγγλικού ζυγού. Στη Σκωτία θεωρείται εθνικός ήρωας, όχι άδικα!
5) “Ballad of Mary (Queen of Scots)” (5.00):
Φτάνουμε στα πολύ ζόρια! Η μπαλάντα για την τραγική ιστορία της Mary Stuart, βασίλισσας της Σκωτίας που έχασε τον άντρα της, πιάστηκε αιχμάλωτη του Αγγλικού στρατού και φυλακίστηκε. “Silence…silence everywhere”. Άμα μπορείς να μην ανατριχιάσεις ακούγοντας αυτό το σπαραξικάρδιο κομμάτι (ειδικά το ρεφρέν)…τι να σου πω. Ο (υπο)γράφων πάντως, αδυνατεί να συγκρατηθεί…
“Cold walls are my reward
Loneliness engulfs my soul
I’ve been true I gave my heart
Stained tears I cried
I long to be free again
To walk in peace again
Scotland cries her queen is lost
Agony’s her friend again”
4) “Rebellion (The clans are marching)” (4.05):
Ναι, ξέρω, το “hit-άκι”, το έτσι, το γιουβέτσι (διάολε, πείνασα πάλι), αλλά είναι ύμνος το ρημάδι, για ένα λόγο! “Rumors know that rebellion will break out” και από εκεί, ξέρουμε πως πάει η ιστορία. Όλοι οι ευγενείς της Σκωτίας ενωμένοι και στο ρεφρέν τραγουδάς και εσύ μαζί τους. Χώρια που χρωματίζεται υπέροχα από τις γκάιντες (αλίμονο αν δεν υπήρχαν σε τέτοιο δίσκο και τέτοιο κομμάτι!).
“The clans are marching ‘gainst the law
Bagpipers play the tunes of war
Death or glory I will find
Rebellion on my mind”
3) “The dark of the sun” (4.32):
Ύμνων συνέχεια, με τους Σκωτσέζους να μη μασάνε, να τα βάζουν με Νορβηγούς, να τους κάνουν να πεθάνουν σε ξένη γη, κάνοντας νόημα στον επόμενο για να έρθει, άμα του βαστάει. Όλα αυτά, σε ένα αριστοτεχνικά στακάτο και κατά βάση mid-tempo κομμάτι, από τα κλασσικότερα της μπάντας. Ξανά, ουρλιάζεις μαζί τους “Kneel and pray – the sun turns black. God with us – we must attack…IN THE DAAAAAAARK OOOOOF THEEEE SUUUN”!
2) “Killing time” (2.53):
Η ιστορία της πτώσης του James Stuart του 7ου, που ο λαός του υπέφερε υπό τις διαταγές του. Γιατί τόσο ψηλά; Γιατί λατρεύω την περιγραφή στο πρώτο κουπλέ μέσα από τα μάτια του ίδιου (“Obey or death I’ll bring”), σε αντιπαραβολή με τη περιγραφή του από κάποιον άλλο στο δεύτερο (“His people tortured, by his own commands”), το οποίο δημιουργεί μια υπέροχη αντίθεση. Με κορύφωση στο απίστευτο, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ρεφρέν:
“Killing time
Kill the tyrant he must die
Killing time
Hang the victims hang them high”
1) “William Wallace (Braveheart)” (5.02):
Η κορυφή των κορυφών. Το κομμάτι που με κάνει με τη μια αλοιφή και μου δίνει απίστευτο κουράγιο ταυτόχρονα. Ο ύμνος εις τον εθνικό ήρωα των εθνικών ηρώων της Σκωτίας. William Wallace. Ηγέτης της επανάστασης των Σκωτσέζων, που χωρίς να είναι “ευγενής”, κέρδισε σεβασμό με το τρόπο που πάλευε για το αγαθό της ελευθερίας της χώρας του, ακόμα και απέναντι σε προδοσίες. Ένα κομμάτι που έχει μέσα τους προβληματισμούς του για το άμα θέλει να ηγηθεί (“I am just a simple man, I’m afraid to meet my end, Braveheart they call me. If they knew if they could see”), για το πως προσπαθεί να εμπνεύσει το λαό του (“I don’t wanna be a hero, but I’ll stand and never kneel. Freedom is well worth a dying, come we’ll fight with heart and steel”). Και φυσικά, φτάνει στην απόλυτη κορύφωση, που σε κάνει να πάρεις το σπαθί σου μαζί του. Δικό σας:
Vengeance burns a raging anger
I have lost the fear to die
Braveheart that’s what I am
I kill until my blood runs dry
The lust for battle in my veins
inspires me to take your life
Braveheart that’s what I am
I kill until my blood runs dry!
Ο δίσκος αποτέλεσε μόλις την αρχή της σπουδαίας μεσαιωνικής τριλογίας των Γερμανών, οι οποίοι τον έχουν ως σημείο αναφοράς στη δισκογραφία τους μέχρι και σήμερα. Δικαίως, αν ρωτάς εμένα. Μάλιστα, όχι μια, αλλά δύο φορές αποπειράθηκαν να τον “συνεχίσουν” στην ύστερη καριέρα τους (“The clans will rise again” – 2010 και “Fields of blood” – 2020). Το τι αποτελέσματα είχε αυτό, το αφήνω στη κρίση σας.
Γιάννης Σαββίδης
