Πολυαγαπημένοι του ελληνικού κοινού οι Σουηδοί GRAVEYARD. Αρκετές οι συναυλίες τους στη χώρα μας και όλες τους τουλάχιστον αξιόλογες. Ακόμη και στην χειρότερή τους φάση, το 2016, ένα βήμα πριν την, προσωρινή ευτυχώς, διάλυσή τους, η απόδοσή τους την πέρασε τη βάση και με άνεση μάλιστα. Τώρα βέβαια, οι συνθήκες ήταν κατά πολύ καλύτερες, η μπάντα τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά σε σταθερή τροχιά και αυτό φάνηκε πεντακάθαρα σ’ αυτήν τους την εμφάνιση.
Στις 20:00 άνοιγαν οι πόρτες, στις 22:00 θα έβγαινε το group. Ούτε support, ούτε τίποτα. Να πω πως δε μου άρεσε αυτό; Ψέματα θα πω! Είχα επιθυμήσει μια συναυλία όπου θα πήγαινα να παρακολουθήσω μία (1) μπάντα, χωρίς να στέκομαι ώρες ολόκληρες «κλαρίνο». Συνήθισα πια και το FLOYD. Στην αρχή με μπέρδευε, με αποπροσανατόλιζε όλη αυτή η ριζική αλλαγή του χώρου, αλλά τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται περί αρίστου venue. Βλέπεις από παντού το ίδιο, ακούς το ίδιο, κινείσαι άνετα, το προσωπικό ευγενέστατο και επαρκέστατο, ο εξαερισμός είναι πολύ καλός και οι συνθήκες γενικά άψογες. Μπράβο και στο κοινό που δεν άναψε τσιγάρο (κάθε είδους) ούτε για δείγμα.
Το κοινό. Δεν έχω παρευρεθεί και σε λίγες αντίστοιχες συναυλίες! Όλο αυτό το vintage rock κίνημα το αγαπώ πολύ και το παρακολουθώ στενά. Ενώ λοιπόν όπου η πλάστιγγα γέρνει προς το 70s proto metal και το occult, με τους παραδοσιακούς metalheads είναι η πλειοψηφία, ο ηλικιακός μέσος όρος ανεβαίνει πολύ, σε σχήματα σαν τους GRAVEYARD, όπου η πλάστιγγα γέρνει προς το garage, τα blues, τη ψυχεδέλεια, ο μέσος όρος «βουτά» κατακόρυφα! Κάτι σημαίνει αυτό, όπως και να το κάνουμε! H αρένα που λες, ήταν γεμάτη από νεαρά παιδιά, από Λυκειόπαιδα και φοιτητόκοσμο, γεγονός που με γέμισε αισιοδοξία! Πολύ ωραίο θέαμα!
Σαν έδειξε το ρολόι 22:00, τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν και μετά να «παιχνιδίζουν» επάνω στο εξώφυλλο του πιο πρόσφατου “6”, που είχε τον ρόλο του background. Οι τέσσερεις Σουηδοί πήραν τις θέσεις τους και με το «καλημέρα», φάνηκε πως η βραδιά θα κυλούσε πανέμορφα. Ο ήχος; Τέλειος. Πολλά τα παράπονα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για το FLOYD, όσον αφορά τον ήχο του. Λοιπόν, να σας ενημερώσω, όλους εσάς που κάποια στιγμή παραπονεθήκατε (δικαίως, γιατί ξέρω για ποια live μιλάτε), πως δεν ευθύνεται ο χώρος, αλλά οι μπάντες που είδατε. Όσο πιο «πλούσια» η μουσική, όσο περισσότερα τα προηχογραφημένα και οι «πλάτες», τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο. Εδώ, που δεν υπήρχαν τέτοια «φτιασίδια» κι όλα θύμιζαν 60s και 70s rock δίχως «φανφάρες», ο ήχος βγήκε… λουκούμι!
Σε μεγάλα κέφια λοιπόν οι GRAVEYARD (μεγάλα για τους ίδιους, δεν τους λες και “party” τύπους), έδωσαν ένα έξοχο live με μεγάλο (πάλι για τους ίδιους) set 90 λεπτών, με τον δικό τους κόσμο να τους αποθεώνει και με μουσικόφιλους που δεν τους ήξεραν και τους είδαν πρώτη φορά να μιλούν με κολακευτικά λόγια στο τέλος (είχα σχετική συζήτηση, χαιρετισμούς στην παρέα μου κι από δω). Ήταν παραπάνω από καλοπροβαρισμένοι, απείχαν από το να χαρακτηριστούν «ρομποτάκια» και είχαν πολύ έντονη την τάση του επιτόπιου jamming (στο “Walk on” μείναμε άλαλοι), κάτι που ανέκαθεν μου άρεσε σε τέτοιου είδους μπάντες.
Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής/αρχηγός Joakim Nilsson είναι μια γνήσια rock φιγούρα. Το ίδιο και οι υπόλοιποι βέβαια. Ο μπασίστας/τραγουδιστής Truls Mörck, του οποίου η μπασαδούρα εκεί που στεκόμουν με πήρε και με σήκωσε, ο Jonatan Larocca-Ramm στη lead κιθάρα και φυσικά, αυτός που για μένα πάντα, έκλεψε όλες τις εντυπώσεις, ο μικρός θεός των τυμπάνων Oskar Bergenheim. Πίσω από το λιτό και απέριττο drum kit του, να σείει τον χώρο με τη γκρούβα του και να φτάνει να παίζει μέχρι και blastbeats (!) επάνω σε καθαρά heavy rock φόρμες! Θα έπρεπε να τον παρακολουθήσουν αρκετοί drummers, που νομίζουν πως «φορτώνοντας» με «πλαστικό», τριγκαρισμένο ήχο τη μουσική, ακούγονται εντυπωσιακοί. Να τον παρακολουθήσουν για να καταλάβουν γιατί ακούγονται αστείοι και γιατί εμείς γελάμε.
Δεν πρέπει να έχουμε παράπονο για τα τραγούδια. Ήταν λογική η εστίαση στα δύο τελευταία τους άλμπουμ “Peace” και “6”, το πρότερο υλικό το έχουν τιμήσει και με το παραπάνω στο παρελθόν. Μου άρεσε που τα πιο γρήγορα κομμάτια δεν είχαν τη μερίδα του λέοντος έναντι των αργών (μπορείς να πεις και το αντίστροφο) και έτσι το set δεν «κρέμασε» πουθενά. Σε διαμαντάκια σαν τα “Bird of paradise”, “Slow motion countdown” και “Sad song”, το συναίσθημα περίσσεψε, για να έχουμε και για του χρόνου! Όσο για τα “Uncomfortably numb” και “The Siren” που απολαμβάνουν των περισσοτέρων αποθεωτικών αντιδράσεων, μπορεί να «εκνευρίζουν», όπως «εκνευρίζει» πχ το “I want out”, το “Fear of the dark” ή το “Breaking the law”, αλλά έχουν πια και με τη βούλα το status των κλασσικών rock συνθέσεων. Θα μείνουν στον Χρόνο, δίπλα στα μεγάλα έπη του παρελθόντος, χωρίς αυτό να αποτελεί ύβρη.
Καταληκτικά, ήταν μια εξαίσια βραδιά, ευγενική χορηγία ενός από τα καλύτερα συγκροτήματα της γενιάς του. Το παρελθόν ενώθηκε με το παρόν και μαζί, ατενίζουν το μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία. Γιατί αυτό το rock, φίλε μου, είναι προορισμένο να θάψει ακόμη και τον… Highlander. Κι αν δε με πιστεύεις, ρώτα τα πιτσιρίκια στην αρένα. Αυτά, θα στα πουν καλύτερα.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
