GRIP INC. – “Nemesis” – Worst to best #2

0
39
Grip












Grip

Είχα προσπαθήσει κάποια στιγμή να φτιάξω αυτή τη περιβόητη λίστα με τους δίσκους που θα ήθελα για παρέα στο ερημονήσι που θα ήμουν ναυαγός. Έκανα τρεις τελικά, έτσι, γιατί έχω τάσεις αυτοταλαιπωρίας. Μία με 20 δίσκους, μία με 10 και μια με 5. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι οποιαδήποτε λίστα μουσικής της ζωής μου να έκανα, αυτό το διαμάντι που λέγεται GRIP INC. – “Nemesis”, θα έχει παντοτινά θέση εκεί μέσα.

25 Φεβρουαρίου 1997 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του πιο ωραίου ονείρου που είδε ο ημίθεος Πολωνός ονόματι Waldemar Sorychta. Θεωρώ πως δεν υπάρχει νόημα να περιγράψω το τι έχει προσφέρει ο συγκεκριμένος Κύριος στο heavy metal, κυρίως ως παραγωγός αλλά και ως πολυοργανίστας μουσικός, ένα απλό net search είναι αρκετό για να προκαλέσει σοκ και δέος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως έχει προταθεί για το σουηδικό Grammy του παραγωγού της χρονιάς, για τα μαγικά που έκανε το 1995 ηχογραφώντας το “Wildhoney” των συμπατριωτών του TIAMAT. Ξυπνάει λοιπόν ένα πρωί έχοντας δει το όνειρο, και λέει, “Δεν φτιάχνω μια μπαντάρα;” Παίρνει 2 τηλέφωνα, κάνει 2 μεταγραφές αεροδρομίου, εντάξει, ως ελεύθερους τους πήρε, μπαίνουν στούντιο γράφουν μια δισκάρα με τίτλο “Power Of Inner Strength” (θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτό το μεγαλείο) και με το γκάζι τερματισμένο γράφουν το “Nemesis” προκαλώντας πάταγο. Τι ωραία χρονιά το 1997 ρε φίλε!

Με την αποχώρηση του Dave Lombardo από τους SLAYER, οι δυο τους συνεργάζονται στην άλλη έμπνευση του Waldemar, στο supergroup VOODOOCULT και αμέσως μετά ρίχνουν στον πόλεμο τους GRIP INC. Κατά την ταπεινή μου άποψη, εδώ βρίσκει ο Dave την ευκαιρία να κάνει ότι δεν έκανε με την προηγούμενη μπάντα του. Και θεωρώ πως αυτό πιστώνεται στον Waldemar, που γράφοντας μαζί τα κομμάτια, του είπε κάτι του στυλ “κάνε και γράψε ό,τι νομίζεις!”. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να παίξει τα καλύτερα τύμπανα της ζωής του! Χωρίς περιορισμούς, με πλήρη ελευθερία κινήσεων, χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές που γνωρίζει, πειραματίζεται, πότε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πότε με σπαρταριστή γκρούβα. Δεν νομίζω ότι οι GRIP INC. θα μπορούσαν να ακουστούν έτσι και να ξεχωρίσουν τόσο πολύ με απολύτως κανέναν άλλον στη θέση του ντράμερ.

Ο καλός ο σεφ όμως, για να δέσει η δημιουργία του, χρειάζεται ένα ακόμα συστατικό. Το μυστικό όπλο σε αυτή την περίπτωση είναι ένας πάνκης από το Coventry της Αγγλίας. Γενικότερα τότε σε εμάς το όνομά του δεν μας έλεγε και πολλά, αλλά στην τοπική σκηνή του Νησιού ήταν παλιά καραβάνα και σεβαστό μέλος. Ξυρισμένο κεφάλι, τατουάζ στο κρανίο, βαμμένη μοϊκάνα, σκαμμένο πρόσωπο. Αλλά αδερφάκι μου, να σου πω κάτι; Όταν άνοιγε το στόμα του να τραγουδήσει, ισοπέδωνε όλο το σύμπαν…! Έγραψε στιχάρες για τους GRIP INC., με την ιδιαίτερη οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, πίστεψε και επένδυσε πολύ στην μπάντα αλλά έχω την εντύπωση πως ήταν και ο λόγος διάλυσής της κιόλας. Ασταθής σαν χαρακτήρας, κυκλοφορεί βιντεάκι στο YouTube με πλάνο από τα τελευταία λάιβ τους, που εμφανώς στραβωμένος με τον Waldemar, λέει ξεκάθαρα “αν πω αυτά που θέλω, θα παίξουμε μπουνιές, θα σταματήσει η συναυλία κι εγώ θα πάω φυλακή…”. Αυτή η τυπάρα που δυστυχώς πριν από 17 χρόνια έφυγε απότομα από αυτόν τον κόσμο, άκουγε στο όνομα Gary Kenneth Chambers, γνωστός ως Gus.

Πρώτα άκουσα το “Nemesis” και μετά το “Power…” γι’ αυτό και το αγαπώ λίγο περισσότερο. Διθυραμβικές κριτικές από το έντυπο Metal Invader, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση εξ αρχής από το φοβερό εξώφυλλο. Και μετά το περιεχόμενο…. Ωπωπωπωωω! Πριν το βάλεις να παίξει, καταλαβαίνεις ότι θα είναι επικίνδυνο, βλέποντας απλώς τις διάρκειες των κομματιών. 2 λεπτά, 2 και 16, 2 και 54 και το μυθικό 1 και 28, συνολική διάρκεια 11 τραγουδιών μόλις 37 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα! Ο ορισμός του γκολ από τα αποδυτήρια. Όλα ένα κι ένα, δεν έχει καν σημασία η άτυπη κατάταξη Worst to best και σήμερα. Παρόλο το σύντομο πέρασμά τους, οι GRIP INC. θα είναι για πάντα στις καρδιές μας και το “Nemesis” θα στέκεται ως το τέλος του χρόνου αγέρωχο στις χρυσές σελίδες της μουσικής μας, ακριβώς όπως τα πέτρινα αγάλματα στο εξώφυλλό του

The “Nemesis” countdown:

  1. “Code of silence”

Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά ρε μάγκες μήπως μας κράξει ο ντουνιάς άμα βγάλουμε δίσκο 10 κομμάτια στο μισάωρο σύνολο…; Κάτι τέτοιο φαντάζομαι πως σκέφτηκε ο Πολωνός, και κάνανε ένα τζαμάρισμα, πάτησε 2 ριφφάρες ο μάστορας, έπαιξε και κάτι τυμπανάρες ο άλλος, το ντύσανε με ατμόσφαιρα, κούμπωσε και τους στίχους ο τρελός και κάνανε ένα 6λεπτο άσμα για φινάλε του δίσκου. Ίσως να μην είναι κι έτσι ακριβώς όπως τα λέω, αλλά μπορεί και να είναι.

  1. “Myth or man”

Με αυτήν την παράνοια για τραγούδι θα έκλεινε κανονικά ο δίσκος αν δεν είχε προηγηθεί η παραπάνω (φανταστική) ιστορία. Γι’ αυτό και τα βάζω κολλητά, αλλά και για να βγει η σειρά από τα υπόλοιπα ικανοποιητική. Ακόμα κι έτσι όμως, στην προτελευταία θέση, το βαφτίζω αντιπροσωπευτικό δείγμα για όσα ανέφερα νωρίτερα. Ο Sorychta με μιάμιση παρανοϊκή νότα, ένα στιβαρό ριφφ, ατμόσφαιρα, και φυσικά αφήνοντας ελεύθερο τον Lombardo, γράφει μουσική. Και Ιστορία.

09/08. “Empress (of Rancor)”/”Descending darkness”

Όποιος φίλος/φίλη παρακολουθεί τη στήλη και πιο συγκεκριμένα τον ψυχαναγκαστικό του περιοδικού, θα έπρεπε να ξέρει πως τραγούδια κολλητά στον δίσκο, πάνε κολλητά και στη λίστα. Στην πραγματικότητα είναι ένα τραγούδι, η αλλαγή γίνεται αρκετά smoothly στον δίσκο, το πρώτο μισό είναι το κανονικό με στίχους μουσική κτλ κτλ, μινιμαλιστική κιθαριστική δουλειά και πάλι από τον Πολωνό, υπέροχα γεμίσματα στα τύμπανα, τα οποία ο Λομβάρδιος κρατάει μέχρι το τέλος, και με το επόμενο κομμάτι να μπαίνει και αντί για φωνητικά να έχει μια απαγγελία που χώνει, με εφφέ ραδιοφώνου που λατρεύω και φυσικά τα απαραίτητα πληκτράκια που έχει πετάξει διάσπαρτα σε όλο το δίσκο ο Waldemar χτίζοντας ατμόσφαιρα. Ίσως αδικείται στην ανακατάταξη.

  1. “Silent stranger”

Άμα ερχόταν κάποιος, και πάει το μυαλό μου ήδη σε 2-3 συγκεκριμένες και σεσημασμένες φάτσες, και μου έλεγε “αδερφέ αυτό θα έπρεπε να ήταν στο νούμερο 1ενα1εναενα!”, θα έλεγα “έχεις δίκιο. Κάνε κι εσύ μια ανακατάταξη και βάλτο στην κορυφή”.

  1. “Scream at the sky”

Ισχύουν ΑΚΡΙΒΏΣ ΤΑ ΊΔΙΑ με τα παραπάνω. Ο μόνος λόγος που κερδίζει στα σημεία και σκαρφαλώνει ένα σκαλί παραπάνω, είναι γιατί ο Gus προσπαθεί να κρατήσει δυνάμεις στα κουπλέ, αλλά φτάνοντας στο ρεφρέν, ουρλιάζει τόσο δυνατά και έντονα το “SCREAM!” που είναι λες και του είπε ο Waldemar να φωνάξει τόσο πολύ που να ακουστεί στον ουρανό… Και μην ξεχνάμε, στιχάρες από τον πανέξυπνο πάνκη. My body shakes in pure frustration.

 

  1. “The summoning”

Αυτό βρίσκεται σε αυτή τη θέση μόνο και μόνο λόγω προσωπικής αδυναμίας. Λατρεύω το ριφφ του, είναι από αυτά που θα ήθελα να είχα σκεφτεί εγώ. Και λατρεύω επίσης τον τρόπο που φτύνει τις λέξεις του ο Chambers. Με την ευκαιρία, αξίζει να αναφέρουμε και το ότι η επιλογή του Gus κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Σε μια εποχή που στην Αμερική κυριαρχούσαν μπάντες όπως οι PANTERA και οι MACHINE HEAD (αναφέρω αυτές τις 2 γιατί είναι παρεμφερές το ύφος), οι GRIP INC. θέλησαν να διαφοροποιηθούν λιγάκι όσον αφορά την φωνή, και γι’αυτό διάλεξαν να παίξουν με Άγγλο τραγουδιστή. Οι νησιώτες στη μπάλα μπορεί να είναι παντοτινά άμπαλοι, αλλά στη μουσική και συγκεκριμένα στο πανκ νομίζω δεν μπορείς να τους πεις τίποτα.

  1. “War between one”

2 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα. Μυρίζει μπαρούτι εξ ορισμού. Αντιπροσωπευτικότατο δείγμα της μεγαλοφυΐας του Sorychta όσον αφορά ενορχήστρωση, μιας και τα κάνει όλα σωστά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αρχή μέση γεμίσματα τέλος, όλα σωστά. Συν τις στιχάρες του Gus, το έλεγα κι εγώ για εμένα κάποτε, πολεμάω με τον εαυτό μου. Και χάνω.

  1. “Portrait of Henry”

Η πεμπτουσία του thrash. Τρως 2 μπουκέτα, ένα στα πλευρά, και ένα στο μεσόφρυδο. Πριν προλάβεις να πάρεις χαμπάρι τι έχει συμβεί, έχεις βγει νοκ άουτ. Σε λιγότερο από ενάμιση λεπτό. Όσο κρατάει και το τραγούδι. Τόσο απλά λιτά και απέριττα.

  1. “Rusty nail”

Το hitάκι του δίσκου. Το καμάρι του “Nemesis”. Το video clip που ξεβλάχεψε πολύ κόσμο. Ίσως το πιο γνωστό τραγούδι των GRIP INC. Με αυτό διαλέξαμε να τιμήσουμε τη μνήμη του Gus Chambers με τους In Memory… στα συναυλιακά μας “μνημόσυνα”. Και πάντα χαίρομαι να βλέπω κόσμο να πορώνεται και να το χαίρεται όταν φτάνει η σειρά του στο set list. Προσωπικό σχόλιο, ίσως από τις κορυφαίες στιγμές του μεγάλου Dave Lombardo. Δεν θα διαφωνούσα με κανέναν αν το είχε στην πρώτη θέση. Εγώ όμως, αντιδραστικός παιδιώθεν, ασημένιο μετάλλιο.

  1. “Pathetic liar”

Vial, crass, gaunt, ashen faced,
Cringing, crawling, hiking in disgrace
Liar!

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα. Βρήκε κατευθείαν την θέση του στην καρδιά μου και έγινε το αγαπημένο μου τραγούδι από GRIP INC. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να δικαιολογήσω την επιλογή μου. Απλά να αναφέρω, ότι έτσι για την τρολιά της υπόθεσης, παρόλο που η θέση του μπασίστα ήταν ανέκαθεν κάτι σαν session μέλος για την μπάντα, ο Δημιουργός αποφασίζει να ξεκινήσει έτσι ο δίσκος, με ένα θέμα στο μπάσο, και τόσο χαμηλά γραμμένο, πιθανότατα για να σε υποχρεώσει να ανεβάσεις την ένταση για να καταλάβεις αν ξεκίνησε να παίζει το cd, και έπειτα να στα σκάσει όλα στη μάπα. Εγώ ακόμα και τώρα, παρόλο που το έχω ακούσει κάποια εκατομμύρια φορές, πάντα δυναμώνω την ένταση. Και πάντα μου τα σκάει στη μάπα. Ακριβώς όπως την πρώτη φορά, 27 χρόνια πριν.

Μίμης Καναβιτσάδος

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here