a
Τι να κάτσω να γράψω ως πρόλογο για τον Gus G., που να μην έχει γραφτεί, τουλάχιστον στη χώρα μας; Δεν βρίσκω ότι υπάρχει λόγος. Η προσωπική μου εκτίμηση κι ο θαυμασμός, είναι δεδηλωμένοι εδώ και αρκετά χρόνια. Φτάνουμε, λοιπόν, στο τρίτο σόλο άλμπουμ του, έναν χρόνο και κάτι, μετά το “Immortals” των FIREWIND. Για μια ακόμη φορά, αναγνωρίζω το γεγονός, ότι οι συνθέσεις που μπαίνουν στους προσωπικούς του δίσκους, λίγη έως καθόλου σχέση έχουν με τα τραγούδια που γράφει για τους FIREWIND, επομένως έχουν και λόγο ύπαρξης, ασχέτως αν κάποιος τα θεωρεί καλύτερα ή χειρότερα.
Δυστυχώς όμως, θα έλεγα ότι αυτό που ακούω στους σόλο δίσκους του, στα αυτιά μου τουλάχιστον, ακολουθεί φθίνουσα πορεία σε ότι αφορά το συνολικό αποτέλεσμα. Το “I am the fire” το βρήκα πολύ καλό, το “Brand new revolution” καλό +, το “Fearless” όμως ένα κλικ πάνω από μέτριο. Κι όλα αυτά για τα δεδομένα ενός μουσικού του βεληνεκούς του Gus, βεβαίως. Το πρώτο που δεν μου κάθεται καλά, για κανέναν λόγο, είναι η επιλογή του Dennis Ward, ως μόνιμου και μόνου τραγουδιστή, στο power trio που επέλεξε να έχει αυτή τη φορά, σηματοδοτώντας μία ακόμη σημαντική διαφορά με τους προκατόχους του. Ο Dennis Ward είναι μπασίστας στους PINK CREAM 69 και UNISONIC, εξαιρετικός παραγωγός και συνθέτης (μαζί με τον Gus, άλλωστε, έγραψε το “Immortals” των FIREWIND). Ξέρετε κάτι όμως; Συγνώμη, αλλά δεν είναι τραγουδιστής. Καλή φωνή μπορεί να έχει (και σ’ αυτό έχω κάποιες ενστάσεις), αλλά κι εγώ παίζω καλό μπάσκετ, δεν είμαι όμως για την Ευρωλίγκα. Τι εννοώ; Ο Gus, θα μπορούσε να είχε απλά όποιον τραγουδιστή ήθελε, με την ικανότητα, τη φήμη του και το βεληνεκές του. Έναν κανονικό τραγουδιστή, που να μπορεί να σταθεί και στη σκηνή όπως πρέπει. Ο Ward, έχει τεράστια εμπειρία, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα εκτός από το τραγούδι. Υπάρχουν στιγμές, όπως στο “Mr. Manson”, που προσπαθεί –αποτυχημένα- να ακουστεί σαν τον Ozzy ή όπως στο “Letting go”, που απλά ακούγεται «λίγος».
Στα συν του δίσκου, ότι (συμπεριλαμβάνοντας και τα bonus tracks), έχουμε τρία instrumental, που είναι εντελώς διαφορετικά από τους FIREWIND, εκεί όπου με τον Κατσιώνη στα πλήκτρα, μπορούν να κάνουν διαφορετικά κόλπα. Λατρεύω το “Fearless” με την a la Jason Becker εισαγωγή, αλλά και τα υπόλοιπα δύο είναι εξαιρετικά (“Thrill of the chase” και “Aftermath”), με πολύ ωραίες μελωδίες και φυσικά τον Gus να «σκίζει» την κιθάρα!!! Από εκεί και πέρα, μου άρεσε πολύ το “Chances” (τρελή «αμερικανιά»), το “Don’t tread on me” και το “Nothing to say”. Σε όσους θεωρούν υπερβολικές κάποιες «αναφορές» στον Ozzy, είτε μουσικά, είτε με κάποιους στίχους, τίποτα δεν είναι υπερβολικό, αφού υπήρξε μέλος της μπάντας του Double O, για πολλά χρόνια, οπότε –αν θέλετε και την άποψή μου- και λίγες μουσικές αναφορές έχει στον Madman. Άλλη μία ένσταση πάντως, έχει να κάνει με τη διασκευή στο “Money for nothing” των DIRE STRAITS, η οποία ως επιλογή μου είναι αδιάφορη και βρίσκω ότι δεν προσφέρει κάτι στο δίσκο, πέρα από τη γραφικότητα της αλλαγής του στίχου από “we gotta move these color TVs” σε “we gotta move these LCDs”…
Το γεγονός ότι γουστάρω την μουσική που έχει δημιουργήσει ο Gus μέχρι τώρα, δεν μπορεί να με κάνει να εθελοτυφλήσω στο γεγονός ότι το “Fearless”, μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση. Και πραγματικά θέλω να πιστεύω ότι δεν μου άρεσε, οφειλόταν περισσότερο στα μέτρια φωνητικά κι όχι στο γεγονός ότι οι συνθέσεις μπορεί να ήταν μέτριες.
6 / 10
Σάκης Φράγκος
