GUS G. interview

“NO MORE…. F-EARS”

Μια συζήτηση με τον Gus G. είναι πάντα μεγάλη. Ο πιο επιτυχημένος και αναγνωρίσιμος Έλληνας μουσικός στον χώρο του heavy metal κι όχι μόνο, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι το “Fearless”. To τρίτο του προσωπικό άλμπουμ το οποίο είναι πιο διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει. Στο μεταξύ, στις 12 και 13 Ιανουαρίου, παίζει με τους PRIMAL FEAR σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα και βρήκαμε μία πρόσθετη ευκαιρία, να δημοσιεύσουμε τη συνέντευξη αυτή! Πάντα, βέβαια, υπάρχει η αφορμή να ρωτήσουμε για τους FIREWIND, τον Ozzy και τις κιθάρες του. Είναι εύκολο στην χώρα μας, με την δική μας νοοτροπία να περιφρονούμε ακόμη και τους καλύτερους. Εγώ από την άλλη, περηφανεύομαι πως κάποιος σαν ο Gus G, είναι Έλληνας, βιρτουόζος, καλός συνθέτης και αστείρευτο ταλέντο. Πόσο μάλλον, που έχω συχνά πυκνά την ευκαιρία να του κάνω ανάκριση!!!

Ας ξεκινήσουμε την συζήτησή μας με την ονομασία του άλμπουμ. Γιατί το ονόμασες “Fearless”;
Υπήρχε αυτό το instrumental που είχα και στο τέλος μου άρεσε ως τίτλος και σαν γενικότερη έννοια. Είναι αυτό που βασανίζει πολλούς ανθρώπους στην ζωή τους. Ο φόβος τους κρατάει πίσω και νομίζω πως είναι καλό να κάνεις αυτό που θέλεις, δίχως τον φόβο της αποτυχίας.

Ο καθένας έχει τους δικούς του φόβους. Από την δική σου πλευρά, υπήρχε καθόλου αυτό το στοιχείο όταν ολοκληρωνόταν το συμβόλαιό σου με τον Ozzy;
Καταρχήν δεν υπήρχε συμβόλαιο. Η αρχική συμφωνία ήταν για 18 μήνες και καταλήξαμε να συνεργαστούμε για 7 χρόνια, δίχως να έχουν την υποχρέωση να με πάρουν τηλέφωνο, οπότε θεωρώ ευτύχημα ότι κράτησε τόσο. Να σου πω την αλήθεια όμως, δεν είχα κάποιο φόβο αφού τα τελευταία χρόνια δεν περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο και συνέχιζα να κάνω ό,τι κάνω μόνος μου. Παίζαμε αραιά, οπότε δεν είχα τον φόβο του πώς να τα βγάλω πέρα μόνος μου. Από την περιοδεία του “Scream” κάναμε το Ozzy and friends και κάποιες μεμονομένες εμφανίσεις. Ως καλλιτέχνης που βγάζεις την μουσική σου προς τα έξω, πάντα υπάρχει ένας φόβος για το πώς θα το εκλάβει ο κόσμος και πώς θα πάνε τα πράγματα. Σε σόλο επίπεδο, οι κυκλοφορίες μου δεν είναι τόσο καταξιωμένες όσο οι FIREWIND, οπότε πειραματίζομαι και ας πούμε ότι υπάρχουν τέτοιου είδους φόβοι. Σίγουρα δεν είχα ανησυχία για το τι θα κάνω φεύγοντας από τον Ozzy. Μπορώ να σου πω ότι την επομένη είχα ήδη γεμίσει το πρόγραμμά μου.

Ξέρω ότι αγαπάς να γράφεις τραγούδια, περισσότερο από το να επιδεικνύεις την τεχνική σου σε instrumental. Πρέπει όμως να σου πω, ότι τα 2 instrumental παίζει να είναι και τα αγαπημένα μου κομμάτια στο άλμπουμ.
Ναι; Δεν είσαι ο μόνος, το έχω ακούσει κι από αλλού αυτό. Ευχαριστώ ρε συ.

Είχες κάνει παλιότερα την αναφορά σου στον Paul Gilbert, τώρα πάλι είναι διαφορετικά, περισσότερο Vai, Satriani, Malmsteen.
Δεν κρύβω τις επιρροές μου και θα ήταν και αναπόφευκτο. Αυτή είναι η σχολή από την οποία προέρχομαι. Ξέρεις, κάθε τραγούδι βγαίνει διαφορετικά και αυτά τώρα έτσι μου βγήκανε (γέλια).

Το shredding του “Fearless” με άφησε άφωνο.
Ευχαριστώ φίλε.

Όσο κυκλοφορείς προσωπικά άλμπουμ, μήπως νιώθεις περισσότερη ανάγκη ή την όρεξη να επεκτείνεις την τεχνική σου παραπέρα και να το δείξεις κιόλας;
Κοίτα, αυτό ήταν το σκεπτικό που είχα πιο έντονο στο πρώτο άλμπουμ. Ήξερα πως ο κόσμος αυτό θα περίμενε να ακούσει και οι περισσότεροι θα περίμεναν περισσότερα instrumental σε ένα προσωπικό άλμπουμ ενός κιθαρίστα. Αρκετοί μάλιστα απογοητεύτηκαν κιόλας, αν και δεν το καταλαβαίνω.

Το άλμπουμ έχει και πολλές κιθάρες μιξαρισμένες, έτσι;
Ναι έχει αρκετά. Δεν έκανα καθόλου πίσω. Ναι, το φόρτωσα. Το ότι κάναμε ένα power trio και ένα πιο ευθύ άλμπουμ, δεν σημαίνει πως θα ηχογραφήσεις μόνο μια κιθάρα. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Μπήκα με στόχο να δώσω σε κάθε τραγούδι ό,τι χρειάζεται, ακόμα κι αν αυτό ήταν 10 κανάλια κιθάρες.

Παρακολουθώντας τα βιντεάκια στο youtube, όπου σπας τα σόλο σου για το “Letting go” και το “Mr. Manson”, αναρωτήθηκα για το πώς συνθέτεις τα σόλο σου. Αυτοσχεδιάζεις πάνω στο κομμάτι ή γράφεις μέρη που τα ενώνεις και χτίζεις το σόλο;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη φόρμουλα. Μπορεί να πάει και με τους 2 τρόπους. Μπορεί τζαμάροντας να είμαι χαλαρός και να προκύψει μια ιδέα που να μου αρέσει και να την κρατήσω ή μπορεί να το στήσω από την αρχή, γράφοντας μέρος-μέρος. Στο άλμπουμ έχω και τους δυο τρόπους. Για παράδειγμα το άλλο instrumental “Thrill of the chase” είναι η αντίθετη προσέγγιση από το “Fearless”. Μπορεί στο δεύτερο να μην έχω ένα αυτούσιο σόλο, αλλά να είναι γεμάτο από κιθαριστικά θέματα, ενώ το πρώτο έχει το θέμα της μελωδίας κι έχει ένα πιο ελεύθερο σόλο.

Το ίδιο συμβαίνει και στα άλμπουμ των FIREWIND;
Ναι, συμβαίνει κι εκεί, αν και με την μπάντα τα πράγματα είναι πιο δομημένα. Στηρίζονται περισσότερο στην μελωδία του τραγουδιού, αλλά σίγουρα χρησιμοποιώ και τους δυο αυτούς τρόπους.

Αφού ανέφερες το “Thrill of the chase” μου άρεσε το διαφορετικό συναίσθημα και οι πιο Schenker-Norum επηροές.
Ναι είναι πιο hard rock, πιο Norum, πιο SCORPIONS. Κοίτα στο τέλος όμως όταν αφήνεσαι, βγαίνει στο τραγούδι ο πραγματικός σου εαυτός. Γι’ αυτό κι εδώ υπάρχει το δυνατό metal μέρος, άλλωστε κι εγώ metal κιθαρίστας είμαι.

Συγκρίνοντάς το με τα 2 προηγούμενα, το “Fearless” έχει μεγαλύτερη συνοχή, παρότι έχει ποικιλία συνθετικά. Από την μια έχεις σταθερή σύνθεση, αλλά και ηχητικά έχεις μια πιο σταθερή προσέγγιση. 
Η λέξη κλειδί, είναι η συνοχή. Ακριβώς αυτό. Ήθελα μια ομοιογένεια και γι’ αυτό δεν είχε καλεσμένους. Γενικά υπάρχει μια ροή, ένας σταθερός ήχος και λιγότερα πειράματα.

Πώς έγραψες τον δίσκο; Έγινε συνεχόμενα ή μάζεψες ιδέες που είχες σε διαφορετικά χρονικά σημεία;
Παρότι κάποιες ιδέες είναι παλαιότερες, το άλμπουμ γράφτηκε σε ένα εξάμηνο, ενδιάμεσα από την περιοδεία που είχαμε με τους FIREWIND. Όταν επέστρεφα στο σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη, θα ολοκλήρωνα ένα ή δύο τραγούδια με τον Dennis και το ξαναέκανα μόλις είχα πάλι διάλειμμα από την περιοδεία. Ξεκίνησε αυτή η διαδικασία πέρυσι τον Φεβρουάριο ή Μάρτιο και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο. Δεν κάτσαμε να το γράψουμε σε 2-3 βδομάδες όπως κάνουν άλλοι, αλλά σποραδικά σε ένα εξάμηνο περίπου.

Σε ρωτάω, επειδή θα ήθελα να καταλάβω πώς αποφασίζεις πιο υλικό θα καταλήξει στην μπάντα και πιο στο προσωπικό σου άλμπουμ;
Θεωρώ ότι οι ιδέες είναι ξεκάθαρα διαφορετικές. Όταν έχω κάτι πιο hard rock, είτε μοντέρνο είτε πιο κλασικό, θα πάει στο προσωπικό μου άλμπουμ, ενώ όταν μια σύνθεση είναι πιο heavy/power metal θα καταλήξει στους FIREWIND. Αυτό που με μπερδεύει κάποιες φορές, είναι οι μπαλάντες, διότι νομίζω πως θα ταίριαζαν και στα δύο διότι έχουν το ίδιο υπόβαθρο. Για παράδειγμα το “Lady of 1000 sorrows” που κατέληξε στο “Immortals” το προόριζα για το προσωπικό μου. Επειδή χρειαζόμασταν μια μπαλάντα όμως, το δοκιμάσαμε τότε και μου άρεσε πολύ για τους FIREWIND.

Αυτό είναι αφιερωμένο στην γυναίκα σου, αν δεν κάνω λάθος, έτσι;
Εεε, ναι (γέλια) κάπως έτσι.

Πες μου λίγο για τις κιθάρες σου. Πόσες διαφορετικές χρησιμοποίησες στο άλμπουμ;
Όχι πολλές είναι η αλήθεια. Χρησιμοποίησα τις 2 signature Jackson που έχω, 2 διαφορετικές ακουστικές και άλλη μια Charvel Pro-Mod που είχα, αλλά χρησιμοποίησα και μια Stratocaster του ’61, δηλαδή στο σύνολο 6 κιθάρες.

Παρότι έχεις τις δικές σου σειρές, δουλεύεις και με διαφορετικά μοντέλα, είτε όταν γράφεις, είτε όταν παίζεις, έτσι;
Ναι, όταν θέλω διαφορετικούς ήχους. Κοίτα ο κλασικός heavy ήχος που έχω, είναι με τις κιθάρες μου αυτές, που έχουν την συγκεκριμένη συνταγή, με τους μαγνήτες μου και τους ενισχυτές μου. Από εκεί και πέρα, όταν ψάχνουμε διαφορετικό αποτέλεσμα, εκεί που έχεις πιο στεγνά μέρη, κάποια breakdown μέρη, εκεί χρησιμοποιώ κιθάρες που έχουν λιγότερο γκάζι για να κάνουν διαφορά. Καμιά φορά βάζω πίσω από ένα ρεφραίν μια κιθάρα με κάποιο εφέ. Καλά είναι αυτά. Είναι εργαλεία όλα αυτά.

Πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια κιθάρα στον τρόπο που θα συνθέσεις ή στην διαδικασία της έμπνευσης;
Στον τρόπο που θα συνθέσω, δεν με επηρεάζει καθόλου μπορώ να σου πω. Μπορώ να γράψω κάτι σε οποιαδήποτε κιθάρα. Στον τρόπο όμως που θα παίξεις ένα σόλο, ή κάποια θέματα παίζει ρόλο και η κιθάρα. Δηλαδή όταν κρατάς μια Gibson Les Paul δεν θα παίξεις σε στυλ RACER X (γέλια), εκεί θα παίξεις πιο blues πράγματα.

Αυτός είναι ο ρομαντισμός του καλλιτέχνη, έτσι;
Κάποιες κιθάρες σε ωθούν να παίξεις συγκεκριμένα πράγματα, θέλωντας και μη. Με μια κιθάρα σαν την δική μου την Jackson, μπορείς να παίξεις πολλά πράγματα, αλλά είναι στημένη για γκάζια, για σκληρό ήχο, τεχνικά metal παιξίματα.

Σε ρωτάω, για να φτάσουμε στο “Big city” όπου δήλωσες ότι γράφτηκε, όταν έπιασες την Stratocaster στα χέρια σου. Ένα τραγούδι που είναι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα του δίσκου με το 80’s hard rock συναίσθημα. Έχεις κι άλλα τέτοια τραγούδια στην ντουλάπα σου;
Μμμ, έχω τέτοια ριφάκια αρκετά. Το τραγούδι όντως δίνει μια άλλη νότα στον δίσκο και μου άρεσε. Αλλά είναι αυτό που έλεγα, με το που έπαιξα την Stratocaster αυτό το πράγμα μου βγαίνει.

Το πρώτο μου σχόλιο, που σου έστειλα όταν άκουσα τον δίσκο, ήταν για το “Fearless” που μου άρεσε πολύ και την διασκευή στο “Money for nothing” το οποίο ήταν πολύ ωραία έκπληξη, πριν διαβάσω τίποτα για τον δίσκο. Πολύ βαριά διασκευή. 
Ναι το κάναμε heavy. Ιδέα της γυναίκας ήταν αυτό! Σκεφτόμουν για διασκευές και μου πρότεινε να κάνω το “Money for nothing”. Να το κάνω λοιπόν. Για να το ακούσουμε, λέω (γέλια)

Ωραία. Με δάχτυλα και πένα όπως ο Knopfler;
Με δάχτυλα στην αρχή, όπως στο αυθεντικό, αλλά μετά πένα. Βασικά ήχα την ιδέα να ρίξω το μέτρημα στο μισό κι έπαιξα το ριφ στις χαμηλές χορδές και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Όντως βγήκε πολύ ωραίο και το κάναμε αρκετά δικό μας.

Μεταξύ μας, μου άρεσε η αλλαγή του στίχου από “colour TV’s” σε “LCD’s” την πρώτη φορά, αλλά μετά όχι και τόσο όταν επαναλαμβάνεται. 
Πρέπει να εκσυγχρονιστούμε ρε Γιώργο (γέλια), είμαστε στο 2018, τι να πεις στον άλλον; (γέλια) Πάντως κάναμε κι άλλες αλλαγές στους στίχους, όπως εκεί που λέει “I shoulda learned to play the guitar, I shoulda learned to play them drums” εμείς το κάναμε “I shoulda learned to beatbox, I shoulda learned to loop them drums” διότι οι σημερινοί rock stars είναι οι DJ’s και αυτοί, αυτό κάνουν (γέλια).

Θέλω να μιλήσουμε λίγο για τις επιλογές  που έχεις κάνει τα τελευταία χρόνια, ώστε να καταλάβουμε και τον τρόπο σκέψης σου. Πρώτον, είναι αρκετά έντονη η κυκλοφορία τριών σόλο δίσκων σε τέσσερα χρόνια, όταν με τους FIREWIND είχες μόλις ένα. Πώς έγινε αυτό;
Κοίτα, τα δυο πρώτα άλμπουμ, βγήκαν ξεχωριστά, αλλά πολλά από τα τραγούδια του “Brand new revolution” είχαν γραφτεί στα sessions του “I am the fire”, οπότε είχα ουσιαστικά ενάμιση δίσκο στα σκαριά. Επειδή η ανταπόκριση από το πρώτο ήταν πολύ καλή και είχα αρχίσει να περιοδεύω, σκέφτηκα να κυκλοφορήσω και το δεύτερο σχετικά γρήγορα. Εκείνη την περίοδο, όπως ξέρεις δεν είχαμε και τραγουδιστή στους FIREWIND και κάπως αυτή η διαδικασία με οδήγησε στον δίσκο της μπάντας, επειδή στην περιοδεία μου, είχα πάρει για κάποιες εμφανίσεις τον Henning, επειδή ο Mats Leven δεν μπορούσε και αυτή η επανασύνδεση με τον Henning με οδήγησε στην απόφαση να τον προσκαλέσουμε στην μπάντα. Από εκεί και πέρα, ακολούθησε η επανένωση των FIREWIND με το “Immortals” αλλά εν μέρη αυτό το άλμπουμ ήταν και μια δοκιμή για εμάς. Ξεκινήσαμε αλλιώς και μας βγήκε αλλιώς στην πορεία. Δεν είχαμε σκοπό να ξεκινήσουμε πάλι στο φουλ με την μπάντα. Για να σου πω την αλήθεια, ξεκινήσαμε με στόχο να είμαστε μόνο φεστιβαλική μπάντα και κάποιες πολύ αποκλειστικές εμφανίσεις. Δεν θέλαμε να περιοδεύουμε όπως κάναμε στο παρελθόν, αλλά στο τέλος το άλμπουμ είχε μεγάλη επιτυχία, είχαμε μεγάλη ζήτηση και καταλήξαμε να κάνουμε 70-80 συναυλίες. Το “Fearless” ήταν προγραμματισμένο να ακολουθήσει, με το σκεπτικό να δίνουμε περισσότερο χρόνο σε όλους στην μπάντα να ασχολούνται με τα δικά τους και να μην κουράζουμε τον κόσμο, αλλά ούτε τους εαυτούς μας. Μου κάνει καλό και δημιουργικά, αλλά και στην διάθεσή μου. Λογικά τώρα, αυτό που θα ακολουθήσει του προσωπικού άλμπουμ, είναι το επόμενο FIREWIND.

Ανυπομονούμε. Βλέποντάς το καθαρά εγωιστικά, από την δική μου σκοπιά ως οπαδός, σκέφτομαι, πως ο Gus G. μετά από την εμπειρία και την προβολή με τον OZZY, θα μπορούσε να έχει όποιον θέλει στο μικρόφωνο, ιδιαίτερα στα προσωπικά του άλμπουμ. Είτε για εμπορικούς λόγους, είτε για λόγους έμπνευσης. Εσύ γιατί προτίμησες ένα σταθερό τρίο για το “Fearless”;
Μα κοίτα, τις συνεργασίες τις έκανα ήδη στα πρώτα δύο άλμπουμ. Δεν είχα κάτι άλλο να κάνω σε αυτό το επίπεδο. Θα μπορούσα να άλλαζα τα ονόματα, τις συνεργασίες. Από την άλλη ο Will Hunter για παράδειγμα είναι κορυφαίος drummer. Δεν τον πήρα επειδή έπαιζε στους EVANESCENCE αλλά για το πόσο φοβερός drummer είναι (σ.σ. στις συναυλίες του στην Ελλάδα, θα έρθει ο Felix Bohnke, ντράμερ των AVANTASIA και EDGUY). Από εκεί και πέρα δεν νομίζω οτι αυτό το άλμπουμ έπρεπε να έχει καλεσμένους. Είναι κάτι που το έκανα, το απέβαλλα από το σύστημά μου και ήθελα έναν πιο κλειστό κύκλο συνεργατών.

Το οποίο θα ήταν πιο εύκολο να το βγάλεις και στο δρόμο;
Σίγουρα αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο, επειδή το δοκίμασα στα πρώτα δυο άλμπουμ. Το να έχεις τόσους διαφορετικούς μουσικούς και τραγουδιστές, οι οποίοι είναι απασχολημένοι στα δικά τους project συνέχεια, έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορείς να κάνεις μια ολόκληρη περιοδεία. Από την άλλη το θετικό είναι ότι δεν βαριέσαι εύκολα, αφού ανανεώνεται το line-up. Βασίστηκα αποκλειστικά στο δικό μου όνομα, το οποίο είχε το ρίσκο του, αλλά ήταν και ένα ωραίο συναίσθημα. Από την άλλη, ναι, ήταν ένας λόγος που ήθελα σταθερή σύνθεση σε αυτό το άλμπουμ. Με τον Dennis βρήκα κι έναν που είχε ρόλο πασπαρτού. Το σκεφτήκαμε στο τέλος, διότι αυτός είχε βγάλει και τις μελωδίες των φωνητικών και κατά κάποιον τρόπο οδηγηθήκαμε σε αυτή την απόφαση. Είπαμε, γιατί όχι;

Κοίτα, λατρεύω τους PINK CREAM 69 και πολλά από τα project που έχει κάνει ο Ward, αλλά…
Εγώ πάλι δεν είχα ιδέα για τα project του, ούτε είχα ακούσει ποτέ PINK CREAM 69. Τον ήξερα ως παραγωγό και μου άρεσαν οι δουλειές του. Στην ουσία αρχίσαμε να γράφουμε μαζί επειδή μου άρεσαν οι παραγωγές του και επειδή είναι από τους ανθρώπους στους οποίους πρέπει να αποτανθείς στο χώρο του power metal στην Ευρώπη και θεώρησα ότι ήταν ένας άνθρωπος που μπορεί να με βοηθήσει για να κάνω ένα πολύ καλό άλμπουμ με τους FIREWIND. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν αλλιώς.

Εκεί θέλω να σταθώ όμως. Τι ήταν αυτό που σε έκανε μετά την συνεργασία σας στο “Immortals”, να αποφασίσεις πως θέλεις να συνεχίσεις μαζί του και για το προσωπικό σου άλμπουμ;;
Καθαρά το πόσο εύκολα συνεργαστήκαμε και η ταύτιση ιδεών. Πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη χημεία, αλλιώς δεν μπορεί να ευοδώσει μια τέτοια συνεργασία. Με τον Dennis είναι όλα πολύ εύκολα. Του στέλνω μια ιδέα, όταν μου την επιστρέφει ολοκληρωμένη, είναι τέλεια. Πέφτουμε μέσα 9 στις 10 φορές. Επίσης, δεν έχει τον εγωισμό που συναντάς σε καταξιωμένους παραγωγούς και καλλιτέχνες. Ο Dennis δεν το έχει. Σέβεται αυτόν που έχει απέναντί του. Μπορεί να γράφει μεγάλο μέρος του κομματιού, αλλά λαμβάνει υπόψην του, το τι είναι αυτό που ζητάω εγώ.

Το ζήτημα που έθεσες με τον εγωισμό, είναι σίγουρα πολύ σημαντικό.
Ίσως το πιο σημαντικό ξέρεις. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι χρόνια στον χώρο, έχουν τις ιδέες τους που πάνε να επιβάλλουν κάποιες φορές, ενώ αυτός δεν το έχει αυτό το πρόβλημα. Ήθελε να με βοηθήσει να κάνουμε τον δίσκο που εγώ είχα στο μυαλό μου .

Πάντως, με παρεξένεψε η επιλογή σου εν μέρη, διότι εκτός από τους ΚΗΥΜERA, ένα project του, ούτε στην ίδια του την μπάντα δεν τραγουδάει, ούτε σόλο άλμπουμ έχει κάνει. Εσένα πώς σου ταίριαξε τόσο πολύ η ιδέα του να παίζει αλλά και να τραγουδά, στον δίκό σου προσωπικό δίσκο;
Δικιά του ιδέα ήταν αυτό. Στην αρχή, ζήτησε να παίξει μπάσο στον δίσκο. Είπα, ότι αφού θα κάνουμε την παραγωγή μαζί, την σύνθεση, παίξε και μπάσο, αφού ήμουν στην διαδικασία να φτιάξω μια μπάντα όπως σου είπα. Μάλιστα δεν σου κρύβω πως σκεφτόμουνα να μην το κυκλοφορήσω κάτω από το όνομα Gus G., αλλά να είχε κάποιο άλλο όνομα. Θα μπορούσε να βγει και με το όνομα μια μπάντας, απλά λόγω branding και λόγω ευκολίας επέλεξα να κρατήσω το δικό μου. Η αλήθεια είναι πως έχω δουλέψει πολύ σκληρά τα τελευταία χρόνια και θα ήταν κρίμα να μην το κυκλοφορήσω έτσι. Ο κόσμος χρειάζεται κάποιον χρόνο για να το συνηθίσει και μετά από τόση δουλειά, δεν θα ήθελα να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Επειδή δουλέψαμε μαζί από την αρχή σαν ομάδα, με την φωνή του στα demo, όταν ολοκληρώσαμε την διαδικασία, σκεφτήκαμε ότι θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο να προσπαθήσουμε να βρούμε τραγουδιστή. Πρώτον διότι θα έπρεπε κάποιος να τραγουδήσει αυτά που είχε γράψει ο Dennis, οπότε είχαμε τους ενδοιασμούς μας για το αν θα πετύχαινε στο συναίσθημα και αν θα μπορούσε να βελτιώσει τα τραγούδια. Αλλά και δεύτερον, οι καλοί τραγουδιστές έχουν περιορισμένο χρόνο και υποχρεώσεις με τις μπάντες τους. Οπότε θα ερχόμουν αντιμέτωπος με το ίδιο αδιέξοδο όταν θα έβγαινα σε περιοδεία. Έτσι μου πρότεινε να τραγουδήσει και στον δίσκο. Ήταν το παιδικό του όνειρο να είναι σε ένα power trio παίζοντας μπάσο και τραγουδόντας. Ήταν ενθουσιασμένος με αυτή την ιδέα κι εγώ, αφού το σκέφτηκα πρακτικά, είπα να το δοκιμάσουμε.

Το βασικό είναι να σου ταιριάζει εσένα.
Βασικά το δοκιμάσαμε λίγο πέρυσι, όταν έκανα μια περιοδεία στην Αμερική με τον Vinnie Moore κι εκεί δοκιμάσαμε αυτό το power trio για πρώτη φορά, επειδή κι εγώ δεν ήξερα αν θα μου αρέσει αυτό το στήσιμο, αφού έχω μάθει να παίζω με έναν frontman στη μέση της σκηνής. Τελικά μου άρεσε. Ήταν διαφορετικό από τους FIREWIND και μου άρεσε, αφού έχω και περισσότερο χώρο στην σκηνή, όντως το προσωπικό μου σχήμα, έτσι;

Η AFM ενδιαφερόταν να κυκλοφορήσει το άλμπουμ έτσι κι αλλιώς ή ως σόλο Gus G.;
H AFM ήθελε να κυκλοφορήσει το επόμενο σόλο μου άλμπουμ, αλλά και σαν μπάντα να το ήθελα εγώ, δεν θα είχαν κάποια αντίρρηση. Αλλά με συμβούλευσαν κι αυτοί, ότι από την στιγμή που έχω ήδη κυκλοφορήσει δυο σόλο άλμπουμ, έχοντας κάνει τόσες περιοδείες, γιατί να μην το συνεχίσω;

Τι προοπτικές συνεργασίας βλέπεις με τον Dennis Ward, ως Gus G πάντα;
Πιστεύω ότι θα το συνεχίσουμε ρε Γιώργο. Δεν είμαστε 20 χρονών πια για να πιστεύουμε πως θα συνεχίσουμε μαζί για πάντα, αλλά το βλέπω να συνεχίζει. Θα το ήθελα και η χημεία που υπάρχει νομίζω θα μας βοηθήσει να κυκλοφορήσουμε κι άλλα δυνατά άλμπουμ μαζί. Είναι κι αυτός πολύ ενθουσιασμένος, οπότε να μην το ματιάσουμε.

Έγραψες στην Θεσσαλονίκη τις κιθάρες, με τον Μάριο (σ.σ. Ηλιόπουλο των NIGHTRAGE και πολλά χρόνια φίλο του).
Ναι, με τον Μάριο που τον έχουν προσλάβει ως manager σε αυτό το νέο στούντιο εδώ. Αλλά τα τύμπανα τα γράψαμε στην Γερμανία. Ήταν ωραία να βρίσκομαι σε έναν καινούργιο χώρο, στον οποίο έκανα ποδαρικό, αφού ήμουν ο πρώτος που έγραψε εκεί.

Α, θα πάει καλά! (γέλια)
(γέλια) Ναι, ήταν μια ωραία κατάσταση πάντως. Βέβαια, έχω κι εγώ το δικό μου home-studio, που μπορεί να μην συγκρίνεται με ένα επαγγελματικό, αλλά με την βοήθεια της τεχνολογίας σήμερα, μπορώ να γράφω άνετα και στο σπίτι. Ήταν καλή εμπειρία.

Αναφερόμενος πάλι στο άλμπουμ, θα έλεγα ότι βρίσκω για πρώτη φορά τόσες συγκρίσιμες συνθέσεις, ή ριφ με κομμάτια του Ozzy. Δεν θέλω να ακουστεί αρνητικά, διότι βέβαια ήσουν μέλος της μπάντας του, αλλά κι επειδή μου αρέσουν. Από το “Letting go”, στο “Mr. Manson” ή και το “Don’t tread on me”. Ακόμη και στο “Thrill of the chase”. 
Ήμουνα σε αυτή την μπάντα 7 χρόνια. Είναι αδύνατον να μείνω ανεπηρέαστος.

Είναι δηλαδή κάτι που βλέπεις να σου βγαίνει περισσότερο πλέον ή είναι κάτι που επιζητείς;
Κάποιες ιδέες τις προόριζα για εκεί, αλλά δεν προχώρησε αυτό προφανώς. Το “Don’t tread on me” για παράδειγμα, είναι τραγούδι που το είχα γράψει μαζί με τον Ozzy στο δρόμο, πριν 7-8 χρόνια, εγώ την μουσική κι αυτός την φωνητική μελωδία, αλλά δεν προχώρησε. Έτσι κράτησα την μουσική και βάλαμε μια νέα μελωδία από πάνω και αλλάξαμε τους στίχους. Το βασικό ριφ του “Mr. Manson” το είχα σαν ιδέα και αυτό για τον Ozzy. Είχα κι άλλες ιδέες που είχα σώσει γι’ αυτόν και τις ξαναεπισκέφτηκα, τις φρεσκάρισα λίγο και τις ξαναγράψαμε. Το “Letting go” όμως, το έγραψα γι’ αυτό το άλμπουμ και μάλλον περισσότερο θυμίζει Ozzy η φωνή του Dennis, παρά η μουσική. Ίσως και σε αυτόν να του βγήκε κάπως υποσυνείδητα αυτό το πράγμα, αλλά εμένα μου άρεσε αυτό. Όταν μου έστελνε μια καλή μελωδία, εγώ την κρατούσα ασχέτως αν θυμίζει κάτι άλλο, αρκεί να είναι η καλύτερη δυνατή ιδέα. Στην τελική, καλό είναι ν ακούγεσαι όπως ο Ozzy Osbourne.

Ναι, ίσως να μην θυμίζει τα κλασικά του, αλλά σίγουρα κιθαριστικά μου έφερε στο μυαλό το ύφος του “Scream”, γι’ αυτό ανέφερα το “Letting go”.
Ναι. Κοίτα, εγώ παίζω και στα δύο! Λογικό κι αναπόφευκτο είναι (γέλια)

Σκέφτεσαι ποτέ, το κατά πόσο σωστά έχεις εκμεταλλευτεί την προβολή σου από τα 7 χρόνια που ήσουν μαζί του; Ήταν πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα και είναι μια ταμπέλα που θα σε ακολουθεί για πάντα. Αλλά από εμπορική σκοπιά είναι κάτι που πρέπει να το εκμεταλλευτείς κι αναρρωτιέμαι αν είναι κάτι που θα έκανες διαφορετικά.
Είναι μέρος του βιογραφικού μου. Θεωρώ πως οι κινήσεις που έκανα ήταν αυτές που έπρεπε την δεδομένη στιγμή. Τώρα δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι άλλο. Γενικά πάντως, είμαι δημιουργικό άτομο και με ενδιέφερε πώς θα κάνω την δικιά μου μουσική και πώς θα συνεχίσω την μπάντα μου. Εκεί εστίαζα το ενδιαφέρον μου. Εξ αρχής σκεφτόμουν το πώς θα συνεχίσω την καριέρα μου μετά την συνεργασία μας, αφού και λόγω ηλικίας κάποια στιγμή θα σταματήσει. Άνοιξαν αρκετές πόρτες, μου δημιουργήθηκαν αρκετές ευκαιρίες και νομίζω πήρα τις καλύτερες αποφάσεις.

Πώς βλέπεις το “Scream” σήμερα;
Ακόμα το βλέπω σαν ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, με πολλές δυνατές στιγμές και καλή παραγωγή. Είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν μέρος αυτού του άλμπουμ βέβαια.

Με την πάροδο των χρόνων και τις αλλαγές που μας επιφέρει, πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σου στην μουσική γενικότερα; Το πώς δέχεσαι και το πώς ευχαριστιέσαι την μουσική σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;
Κοίτα, ασχολούμαι έτσι με την μουσική σχεδόν 20 χρόνια. Σίγουρα ο καιρός περνά και αλλάζουν τα δεδομένα. Κάποτε πάλευα να βγάζω τα προς το ζην από την μουσική. Αλλάζουν οι προσδοκίες, αλλάζουν οι καταστάσεις όμως. Όσο μεγαλώνεις θέλεις και διαφορετικά πράγματα στην ζωή σου. Σε αυτό που δεν έχω αλλάξει πάντως είναι η αγάπη μου για την μουσική. Είμαι ο ίδιος Κώστας που ήμουν στα 17-18 μου. Το θυμίζω στον εαυτό μου αυτό, διότι θέλω να είμαι πεινασμένος για μουσική. Αν το χάσεις αυτό, χάνεται και η πυγμή. Νομίζω είναι κάτι που πρέπει να το διατηρήσεις και συνεχώς να δίνεις ώθηση στον εαυτό σου. Να δοκιμάζεις πράγματα.

Μου άρεσε που βγήκε αυτό και στο ντοκιμαντέρ που έκανε η ΕΡΤ για σένα, ότι δηλαδή παρά την επιτυχία σου, δεν έχεις αλλάξει ως άνθρωπος.
Ναι, είναι σημαντικό. Επειδή η μουσική βιομηχανία είναι σκληρή, μπορεί να σε κάνει να χάσεις την δίψα σου, την έμπνευσή σου, το κίνητρό σου. Σου το λέω αυτό, επειδή φοράω και το καπέλο του manager. Μιλάω με τις δισκογραφικές, γνωρίζω από νούμερα κλπ. Είναι εύκολο να απογοητευτείς και να τα παρατήσεις όπως έχουν κάνει πολλοί. Στο θέμα της μουσικής, όμως, δεν μπορείς να αφήσεις κανέναν να επέμβει. Ούτε καν τους οπαδούς. Παίρνεις κίνητρο από αυτούς, αλλά δεν γράφεις μουσική για τον κόσμο. Γράφεις για σένα.

Στην πορεία έχεις πραγματοποιήσει πολλά από τα όνειρά σου. Τι μένει να εκπληρώσεις;
Ε… ένα μεγάλο hit θα ήταν ωραίο (γέλια). Ξέρω ότι παίζω heavy metal και δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό, αλλά καλό θα ήταν να γράψω ένα τραγούδι που μείνει και θα σε θυμούνται, ας είναι και ένα μόνο. Άλλοι έχουν 10, ή 20. Η μουσική θεωρώ πως είναι ένα ατελείωτο ταξίδι, πέραν από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Θέλω πάντα να γράφω, πάντα να βελτιώνομαι. Γι’ αυτό το κάνω.

Οπότε τι σχέδια έχεις πέραν της περιοδείας για το “Fearless”;
Θα προωθήσουμε το άλμπουμ κι έχω κάποιες περιοδείες για τις οποίες είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Θα επιστρέψω στην Αμερική το φθινόπωρο κι ελπίζω να συνεχίσει και το 2019. Έχω κάποιες πρώτες ιδέες στο μυαλό μου για το επόμενο FIREWIND, το οποίο θεωρώ πως θα είναι το βήμα παραπέρα, μετά το “Immortals”, αν και είναι λίγο νωρίς για να πω λεπτομέρειες γι’ αυτό.

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης