a
Είκοσι ρημαδοχρόνια πέρασαν από εκείνο το βράδυ της 10ης Νοεμβρίου του 2000. Είκοσι χρόνια, από εκείνη την μυθική εμφάνιση των IRON MAIDEN στον Άγιο Κοσμά. Πιτσιρίκι, έφηβος, 15 χρονών, μαθητής στην πρώτη λυκείου. Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω την αγαπημένη μου συναυλία και φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για όλους!
Θα μπορούσα να διαλέξω άλλη εμφάνιση από τους MAIDEN αλλά η συγκεκριμένη περιέχει μυθικές καταστάσεις και θα σας εξηγήσω το γιατί. Θυμάμαι, ήταν Παρασκευή και ότι είχαμε τελειώσει το σχολείο. Με πλησίασε ο αδερφός του κουμπάρου μου και μου λέει: «Γανιτάκο, που θα είσαι σήμερα το βράδυ; Γιατί εγώ θα είμαι στους IRON MAIDEN, δε σε χάλασε;». Δεν είχα πάρει εισιτήριο. Γύρισα σπίτι μέσα στη στεναχώρια. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή ήταν ο συμμαθητής μου, ο Σπύρος ο Αδραμήτογλου. Μου λέει «Ρε μ@λ@κ@, η μάνα μου δουλεύει στον Άγιο Κοσμά και της έχουν δώσει κάτι πάσα για τη συναυλία των MAIDEN, δεν έχει τι να τα κάνει, θέλεις ένα;». Έφτασα σπίτι του πιο γρήγορα και από τον Flash… Πήρα το πάσο, γύρισα σπίτι, πήρα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου τηλέφωνο, του εξήγησα πως έχει η κατάσταση και έφυγα μέσα στο μεσημέρι για τον Άγιο Κοσμά!
Φτάνοντας, ήμουν απελπιστικά μόνος μου, ήταν και 4 ή ώρα το μεσημέρι. Ρώτησα για να κατευθυνθώ στον χώρο της συναυλίας. Από όπου και αν πέρναγα έδειχνα το πάσο και απλά άνοιγαν οι πόρτες. Μπήκα στον χώρο της συναυλίας και έφτασα μπροστά στη σκηνή που ακόμα στηνόταν. Πλησίασα έναν άσβερκο σεκιουριτά, του δείχνω το πάσο και του λέω: «Κύριε, έχω ένα αυτό εδώ, που μπορώ να πάω;» και μου ανοίγει τα κάγκελα δίπλα από τη σκηνή για να περάσω στον χώρο πίσω από αυτήν. Πέρασα και βρέθηκα στα backstage. Εκεί βρίσκονταν έξι σκηνές. Μπαίνοντας σε μία από αυτές τις σκηνές, και με το πάσο ανά χείρας λες και ήμουν ο Κάλαχαν, βρέθηκα μπροστά στον Steve Harris… Το τι ακολούθησε μπορείτε όλοι να το φανταστείτε. Και σα να μην έφτανε αυτό, να σου και οι Bruce Dickinson και Dave Murray… Ούτε φωτογραφίες καθώς δεν είχα μηχανή μαζί μου, ούτε CD, τίποτα. Μόνο τρεις υπογραφές στο πίσω μέρος του πάσου και χιλιάδες αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου. Μετά από την κατάσταση τρέλας που επικράτησε, γύρισα στον χώρο της συναυλίας περιμένοντας την έναρξή της.
Η αλήθεια είναι πως δεν διάλεξα την συγκεκριμένη συναυλία μόνο γι’ αυτό το γεγονός. Αν και θα μπορούσα πολύ εύκολα να το κάνω. Όσοι ήσασταν εκεί δεν γίνεται να μην θυμάστε τον χαμό που έγινε. Οι MAIDEN ήταν στην χώρα μας με έναν ολοκαίνουργιο δίσκο, με σκηνικά αυτή τη φορά, διότι το ’99 δεν είχαν, με full show, χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι τραγούδια θα παίξουν. Αγωνία! Πως μπορώ να ξεχάσω το “The wickerman” όπου στην κυριολεξία δεν είδα ποτέ τον Smith στο intro από τον πανικό που επικράτησε; Το είδα μετά στον “Rock in Rio” χαχαχαχαχα. Πως μπορώ να ξεχάσω το βλέμμα του Dickinson στο “Wrathchild” όταν άναψαν τα καπνογόνα; Όλοι θυμόμασταν τι έγινε έναν χρόνο πριν! Πως γίνεται να ξεχάσει κάποιος την κοπέλα που κατάφερε και ανέβηκε πάνω στη σκηνή, αν θυμάμαι καλά στο “Blood brothers” και την αγκάλιασε ο Dickinson και την πήγε πίσω από την σκηνή χορεύοντας; Εκείνη την μαγική πανσέληνο που είχε εκείνο το βράδυ και το «We have a full moon tonight Athens… The evil that men do”! To μεσαίο σημείο στο “The clansman” με τον Βρασίδα να μας παίρνει τα μυαλά με την παραλλαγή στον στίχο «No, no, we can’t let them take anymore, No, we can’t let them take anymore ALEXANDER THE GREAT!!!!!». Δε θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό, μόλις ακούστηκε το intro της εισαγωγής, εκείνο το μακρόσυρτο «ΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥ» που ακούστηκε από το δασάκι δεξιά του χώρου της συναυλίας. Πρέπει να βρισκόταν εκεί ένας στρατός που θέλησε να μπει μέσα. Φανταστικές εμπειρίες.
Βλέπαμε μπροστά μας τους IRON MAIDEN, έναν χρόνο μετά τη συναυλία του Περιστερίου. Για τον γράφοντα ήταν η τρίτη φορά και ακολούθησαν και άλλες, πολλές. Μια φανταστική συναυλία, ένα όνειρο. Οι ΜΑΙDEN έπαιξαν ονειρικά, μπορεί να το επιβεβαιώσει ο καθένας που βρισκόταν εκείνο το βράδυ δίπλα στη θάλασσα… Γι’ αυτούς του λόγους επέλεξα αυτήν ως αγαπημένη μου συναυλία. Και για πάντα θα είναι στην τριάδα των καλύτερων στιγμών της ζωής μαζί με την γνωριμία με τη γυναίκα μου και τη γέννηση του γιου μου… Απλά και όμορφα!
UP THE IRONS!
Ντίνος Γανίτης
