a
Οι HAKEN αρέσουν. Και αρέσουν σε όλο και περισσότερους, αν πάρουμε σαν γνώμονα τα views, τα likes και τα σχόλια των ηλεκτρονικών/έντυπων περιοδικών. Είναι μια περίπτωση συγκροτήματος που με σταθερά βήματα έχτισε το όνομα του, χωρίς να έχει συγκεκριμένη οπτική στο πως αντιλαμβάνεται το progressive metal. Χωρίς παράτολμες κινήσεις και πειραματισμούς με αβέβαια αποτελέσματα, κατάφεραν πριν τρία χρόνια, με το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους, το εκπληκτικό “The mountain”, να θεωρούνται ως μια από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του προοδευτικού χώρου. Η επιστροφή τους με το “Affinity”, λίγα χρόνια αργότερα θα τους βρει σε σταθερή πορεία, όμως χωρίς να ανακαλύπτουν κάποια νέα κορυφή του ήχου. Με το μουσικό concept να φωνάζει “80’s revival”, οι Βρετανοί επιλέγουν να μπλέξουν αρκετά την απλότητα της δεκαετίας αυτής, με το κλισεδιάρικο 90’s progressive metal και την σύγχρονη σκηνή των αμερικανικών djent σχημάτων. Με λίγα λόγια ξεχάστε τις 70’s αναφορές του “The mountain” και τις μακροσκελείς συνθέσεις που εξαιρετικά διαμορφώσαν το magnum opus τους.
Με τα πλήκτρα να απολαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο πλέον και την όμορφη φωνή του Ross Jennings να σμιλεύει όμορφες καμπύλες στο εύηχο metal των HAKEN, το “Affinity” σε αιχμαλωτίζει με την απλότητά του. Ακόμα και με τις πρώτες ακροάσεις, ο ακροατής αντιλαμβάνεται τις δομές πολύ πιο εύκολα, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι και τα πιο τεχνικά σημεία διαθέτουν πιασάρικα hooks/refrains που δεν αφήνουν το αποτέλεσμα να γίνει δυσνόητο. Αν και όχι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της απλότητας, η πιο μακροσκελής σύνθεση, υπό τον τίτλο “The architect”, περιλαμβάνει ουσιαστικά 8 υποτμήματα που δένουν εξαιρετικά μεταξύ τους, με το αποτέλεσμα (τουλάχιστον) να μην κουράζει.
Το αρνητικό που βρίσκω στο “Affinity” έχει κυρίως να κάνει με τα κομμάτια που καλοβλέπουν το βρετανικό ραδιόφωνο ή έχουν γραφτεί χωρίς ρίσκο. Όπως για παράδειγμα το “Earthrise”. Ή ακόμα και το “The Endless Knot”. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι δύο εκ των καλύτερων τραγουδιών του άλμπουμ και δεν θα είχε καθόλου άδικο. Είναι όμορφα τραγούδια, με ρυθμό, refrains, riffs, όμως αποτελούν και συνθέσεις που ακολουθούν κανόνες. Έτσι χάνεται αρκετή από την μαγεία που δημιουργούν τα μεγάλα progressive albums, όταν φλερτάρουν με το απροσδόκητο και πετυχαίνουν τον αιφνιδιασμό του ακροατή. Το “Affinity” είναι ένα πανέμορφο album, που θα επισκεφτεί πολλές φορές το record/cd/MP3 player σας, αλλά δεν θα μείνει στην συνείδηση της σκηνής ως κάτι το ιδιαίτερο.
7,5 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
