Οι HAKEN, είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες στο χώρο του progressive metal, από καλλιτεχνική άποψη. Από εμπορική άποψη, δεν μπορούν να καυχιόνται όπως οι DREAM THEATER ή ο DEVIN TOWNSEND, χαίρουν ωστόσο υψηλής δημοτικότητας σε βρετανικούς κύκλους και δοξάζονται από σκληροπυρηνικούς prog οπαδούς. Από καλλιτεχνικής άποψης όμως, μιλάμε για μία μπάντα που κρατά ψηλά τον πυρσό του progressive metal, πράγμα που επιβεβαιώνεται με το καινούργιο τους άλμπουμ, εν έτει 2020, με τίτλο “Virus” (δηλωμένα χωρίς καμία εκούσια αναφορά στον κορωνοϊό του 2020).
Τον Οκτώβριο του 2018, οι Λονδρέζοι κυκλοφόρησαν το αμφιλεγόμενο “Vektor”, ύστερα από το πιο εμπορικό “Affinity”, που είχε το δύσκολο έργο να ακολουθήσει το αριστουργηματικό “The mountain”. Τα δύο αυτά άλμπουμ, φανέρωσαν κάποιες άλλες πτυχές της μπάντας και μία διάθεση για πειραματισμό, που τους έφεραν κάπως μακριά από το πιο ορθόδοξο, μελωδικό και λυρικό prog που προέταξαν με τα πρώτα τους άλμπουμ. Το “Affinity” απο τη μία, έχει κάποια εκπληκτικά κομμάτια και ανέδειξε μία μπάντα που δεν φοβάται να πειραματιστεί με άλλα είδη και να προκαλέσει, αλλά ο δίσκος πάσχει από απουσία συνοχής και μία υπερβολική αφοσίωση στη φόρμα αντί για τη σύνθεση πρώτιστα. Κάτι τέτοιο παρατήρησα και στο “Vektor”, που περιέχει μερικά από τα αποφάγια του προκατόχου του και ήταν γενικά λίγο σαν άλμπουμ, με μόλις 45 λεπτά διάρκεια, δύο fillers και σόλο ενότητα σε ένα μόνο τραγούδι. Όλα αυτά διορθώνονται με το “Virus”.
Εδώ λοιπόν, βρίσκουμε το sequel του “Vektor”, μιας και είναι, στιχουργικά τουλάχιστον, η συνέχεια του concept. Το εξώφυλλο έχει επίσης την ίδια μινιμαλιστική προσέγγιση και η σκοτεινή ατμόσφαιρα (χάρη στη παραγωγή του Adam Getwood και στα δύο άλμπουμ) κολλάει πολύ αρμονικά με εκείνη του “Vektor”. Επιπλέον, κάποια μουσικά θέματα από το πρώτο επαναλαμβάνονται σε διάσπαρτα σημεία στο “Virus”. Αυτό φυσικά μας βάζει σε σκέψεις σχετικά με τη σκοπιμότητα ενός νέου δίσκου, ενάμιση χρόνο μετά το “Vektor” και αν θα μπορούσαμε να είχαμε εξαρχής ένα διπλό δίσκο (αφού η μπάντα έχει δηλώσει πως θέλει να παίξει και τα δύο back to back σε ερχόμενες συναυλίες). Οι ομοιότητες πάντως τελειώνουν εκεί.
Ήδη, με το πρώτο single, “Prosthetic”, που ανοίγει το δίσκο, ένιωσα πως οι HAKEN ξαναβρήκαν την αγάπη τους για τους GENTLE GIANT και DREAM THEATER. Επιπλέον, ο δίσκος ανοίγει με ένα καθόλου επιτηδευμένα heavy κομμάτι, με τρομερά στακάτα thrash riffs και leads που θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι DREAM THEATER διοχέτευαν τους METALLICA στα πρώτα άλμπουμ. Το δεύτερο single, “Canary yellow”, είναι το μοναδικό ambient κομμάτι που μπορεί να θυμίσει τις ξεκάρφωτες ambient στιγμές του “Affinity”, χωρίς όμως να ξεφεύγει από την ατμόσφαιρα και τη διάθεση που χτίζεται μέχρι αυτό το σημείο. Εν ολίγοις, μιλάμε για ένα καλό prog τραγούδι, που εμπεριέχει το ambient ως αρωγό και όχι αυτοσκοπό. Το τρίτο single, “Invasion”, είναι μάλλον από τα αποφάγια του “Vektor”, αλλά η μεταδοτική και επική μελωδία του με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν συμπεριλήφθηκε αρχικά στο “Vektor”. Όλα πολύ καλά μέχρι τώρα.
Τo τρίτο κομμάτι, “Carousel”, είναι ένα δεκάλεπτο έπος που θα ζηλέψουν οι DREAM THEATER, γεμάτο όλα όσα κάνουν το ορθόδοξο prog metal απαιτητικό και πολύπλοκο, χωρίς να θυσιάζεται η μελωδία, ο λυρισμός και η προσήλωση στη σύνθεση. Επιτέλους ακούμε και εμπνευσμένα instrumental μέρη που μας είχαν λείψει πολύ στο “Vektor”, με το δίδυμο Griffiths/Henshall στις κιθάρες και τον μαθητή του Jordan Rudess, Diego Tejedia, να μονομαχούν προτού γίνουν ένα. Το “The strain” που ακολουθεί, μπορεί να είναι μόλις πέντε λεπτά, αλλά, όπως το “Carousel”, χωράει τόσα πολλά χωρίς να κουράζει. Το καλύτερο όμως το φυλάνε για το τέλος, με το “Messiah complex”, προτού ο δίσκος κλείσει με ένα πολύ όμορφο και σκοτεινό outro. Το “Messiah complex” σημαίνει την επιστροφή του μεγαλεπήβολου prog έπους, φτάνοντας στα δεκαεπτά οργιαστικά λεπτά. Θα μπορούσα να γράψω μία νουβέλα για αυτό το κομμάτι, αλλά, αντ’ αυτού, θα πω λίγα για να μη χαλάσω την έκπληξη. Εδώ συναντάμε τις καλύτερες μέρες των DREAM THEATER, πλάι στις γνωστές εμμονές των HAKEN, σε έναν οργανικό συνδυασμό, χωρίς να περισσεύει ή να λείπει τίποτα. Και επιτέλους, θα μάθουμε ποιος είναι ο “Cockroach king”, του οποίου το βασικό θέμα ακούμε σε διάσπαρτα μέρη που μπορεί να διαφύγουν της προσοχής σας μέσα στο prog όργιο.
Εκτός αν βρεθώ προ εκπλήξεως, το “Virus” είναι η καλύτερη prog κυκλοφορία για το 2020!
8.5/10
Φίλιππος Φίλης
