Τρίτος δίσκος για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα rock συγκροτήματα της εποχής μας. Οι HÄLLAS δεν έχουν «ταίρι» σε αυτό που κάνουν, το μόνο σίγουρο. Εκατοντάδες συγκροτήματα ξεπετάχτηκαν από το αγαπημένο μου αναγεννησιακό κίνημα του 70s rock, σαν τους HÄLLAS κανένα. Και όπως έγραψα και στο κείμενό μου όταν είχε κυκλοφορήσει το δεύτερό τους άλμπουμ “Conundrum”, οι ξεχωριστοί πρέπει να τυγχάνουν αναγνώρισης και ευσήμων, όπως και να’ χει. Βγάζουμε λοιπόν το καπέλο στο ταλέντο και στο όραμά τους, παράλληλα όμως φοράμε το πλέον αυστηρό προσωπείο μας, όταν καλούμαστε να μιλήσουμε για τη μουσική τους. Γιατί οι ξεχωριστοί δεν είναι μόνο άξιοι κολακειών. Είναι και υπεύθυνοι ως προς τη διατήρηση της ποιότητάς τους, με οποιοδήποτε κόστος.
Το 2017 οι Σουηδοί κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα rock albums των τελευταίων δέκα (τουλάχιστον) ετών, το “Excerpts from a future past”. Με κυρίαρχη τη δική τους θεώρηση επί του πως θα πρέπει να παίζεται το παλαιομοδίτικο rock, είχαν πάρει τα καλύτερα στοιχεία των WISHBONE ASH, ELOY και NEKTAR και τα είχαν μεταφέρει στο «σήμερα», κάνοντάς τα εξίσου ελκυστικά. Οι ίδιοι χαρακτήρισαν τη μουσική τους ως “dark retro adventure rock” και δε θα μπορούσαν να υιοθετήσουν πιο ταιριαστή και εύστοχη περιγραφή ως και σήμερα. Στο “Conundrum” που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, συνετελέσθη μια αξιοσημείωτη αλλαγή. Ο λυρικός prog rock χαρακτήρας του “Excerpts…” μπορεί να διατηρήθηκε, αλλά η μπάντα έδειχνε να απογειώνεται προς άγνωστες κατευθύνσεις, εμπλουτίζοντας τη μουσική της με πάμπολλα psych, space και pop στοιχεία, αφήνοντας τα synths να πάρουν τα ηνία από τις διπλές κιθάρες. Μέχρι και rhythm ‘n’ blues ακούσαμε, πάντα υπό τη δική τους, «φευγάτη» άποψη. Η ποιότητα δεν «έπεσε», η προοδευτική προσέγγιση του group έμεινε ανέπαφη, το άλμπουμ ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένο εμπορικά αλλά η αλήθεια είναι πως το νέο «πρόσωπο» των HÄLLAS απογοήτευσε μερικούς από τους πιο «παραδοσιακούς» ακροατές/φίλους τους.
Ίσως να το διαπίστωσαν αυτό οι HÄLLAS, ίσως όχι, πάντως με το “Isle of Wisdom” φανέρωσαν μια επιστροφή στην κεντρική ιδέα του “Excerpts…”, αλλά με αναβαθμισμένες τις κιθάρες των Alexander Moraitis και Marcus Petersson και λιγότερα πλήκτρα. Ή μάλλον, διαφορετικά κατανεμημένα, έχοντα διαφορετικό ρόλο. Επανέρχονται συνεπώς στην αρχική τους φιλοσοφία και συνεχίζουν την ιστορία του ιππότη ο οποίος σ’ ένα παράλληλο, μεσαιωνικό σύμπαν, βαδίζει προς το πεπρωμένο του. Καταπληκτική δουλειά έχει γίνει, πρέπει να τονιστεί αυτό, στην παραγωγή. Οι Linn Fijal και Vilma Colling έχουν δημιουργήσει έναν τέλειο ήχο στα Riksmixningsverket (δεν είναι όνομα αυτό, βρείτε άλλο!) Studios. Ένα μέρος που έχει φιλοξενήσει στο παρελθόν καλλιτέχνες όπως η Celine Dion και οι ABBA, αξιώνοντας έτσι τους HÄLLAS να εκμεταλλευτούν τον εξοπλισμό του και να χρησιμοποιήσουν ξανά τα μοναδικά synthesizers των δεύτερων, για την ηχογράφηση του “Isle of Wisdom”.
Μεγαλοπρεπές, αισθαντικό και νοσταλγικό, το νέο album των Σουηδών είναι ένα ακόμη εξαίσιο δείγμα προοδευτικού 70s hard rock, με πολλές proto – metal και folk επιρροές, μυστηριακή όσο και επική ατμόσφαιρα και αφηγηματικό τόνο. Το προσωπικό μου και μόνο γούστο, είναι που ξεχωρίζει περισσότερο τα “Earl’s theme” (αυτές οι χορωδίες…), “Elusion’s gate” και “Stygian depths”, όλα τους βγαλμένα από τα χρυσοφόρα κατάστιχα των WISHBONE ASH και ELOY, την υπέροχη μεσαιωνική μπαλάντα “The inner chamber” και το έπος “The wind carries the world”, το οποίο αν ακούσει ο Steve Harris θα αποκτήσει έμπνευση και κίνητρο για άλλους δέκα δίσκους! To πόσο πρωταγωνιστικές και δουλεμένες είναι οι κιθάρες όχι μόνο στο εν λόγω τραγούδι αλλά γενικότερα στο νέο άλμπουμ, είναι άλλωστε το ισχυρότερο χαρτί του.
Πριν δύο χρόνια, είχα εκφράσει την πεποίθηση πως με τα “Excerpts from a future past” και “Conundrum” να είναι θεωρητικά ισάξια, υπήρχε η προσμονή το επόμενο άλμπουμ να είναι και το απόλυτο αριστούργημά τους. Δεν ξέρω αν το πέτυχαν. Βασικά, ξέρω, αλλά θα αφήσω τον χρόνο που είναι ο καλύτερος κριτής να το αποφασίσει, όταν έρθει η ώρα. Για τον συντάκτη που γράφει τούτες τις γραμμές, το “Isle of Wisdom” θα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Μιας χρονιάς που ήδη στο πρώτο τέταρτό της, δείχνει μια αξιοζήλευτη ποιότητα, οπότε μπορείς να το θεωρήσεις αυτό ως ένα ακόμη credit.
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
