Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Όσο και να το λέμε, να το γράφουμε και να το βιώνουμε μερικές φορές είναι σχεδόν τρομακτικό. Ακόμη θυμάμαι έντονα να βλέπω τη συναυλία των GAMMA RAY στο Ρόδον δίπλα δίπλα με τον Joacim Cans όταν οι HAMMERFALL άνοιγαν τις συναυλίες των πρώτων στα πλαίσια της “Somewhere out in space Tour”. Οι HAMMERFALL είχαν κυκλοφορήσει το θρυλικό ντεμπούτο τους και ο Cans βρισκόταν ανάμεσα στον κόσμο θαυμάζοντας τον Kai Hansen και την παρέα του σαν γνήσιος metal fan. Από τότε έχουν περάσει 27 χρόνια και το όνομα των HAMMERFALL έχει γιγαντωθεί με τους Σουηδούς να απολαμβάνουν καθολικού σεβασμού όπου και να παίζουν. Επιπλέον, η δισκογραφία τους αριθμεί πλέον 13 στούντιο άλμπουμ και εμείς είμαστε εδώ για να τα κατατάξουμε σε μία αξιολογική σειρά η οποία πιστεύω θα βρει σύμφωνη την πλειονότητα των Templars εκεί έξω. Πάμε να τα δούμε, ανυπομονώντας να τους ξαναδούμε επί σκηνής στο Rock Hard Festival Greece, την Παρασκευή 12/9, ως headliners (περισσότερα στο www.rockhardfestival.gr)…
- “Infected” (2011): Όλες οι μπάντες με πλούσια δισκογραφία, «δικαιούνται» σχεδόν νομοτελειακά να κυκλοφορούν μερικές φορές δίσκους κατώτερους των περιστάσεων και του ονόματος τους. Οι HAMMERFALL δεν αποτελούν εξαίρεση και το “Infected” είναι με διαφορά ο δίσκος εκείνος που οι περισσότεροι οπαδοί της μπάντας θέλουν να ξεχάσουν. Αρκεί μια ματιά και μόνο στο εξώφυλλο να σε πείσει για του λόγου το αληθές. Όπως και να έχει 1-2 κομμάτια διασώζονται εδώ από το ναυάγιο…
Highlight: “B.Y.H.”
- “No sacrifice, no victory” (2009): Δύο χρόνια πριν το “Infected”, οι HAMMERFALL μας είχαν προσφέρει ένα μετριότατο άλμπουμ το οποίο δε θύμιζε σχεδόν σε τίποτα την ένδοξη οκταετία 1997-2005. Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ με τον Pontus Norgren στην κιθάρα ύστερα από την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους Stefan Elmgren. Παρόλα αυτά, ακόμη και ένα σχετικά αναιμικό άλμπουμ των HAMMERFALL περιέχει πάντα ορισμένες δυνατές στιγμές. Εν προκειμένω το ομώνυμο κομμάτι, το “Any means necessary”, το “Legion” και το…
Highlight: “Bring the hammer down”
- “Hammer of dawn” (2022): Η αλήθεια είναι πως το “Hammer of dawn” δεν είναι ένα κακό άλμπουμ. Δεν είναι όμως και τίποτα ιδιαίτερο. Για την ακρίβεια θα έλεγα ότι είναι ένας ασφαλές δίσκος με τους Σουηδούς να εμφανίζονται κάπως διεκπεραιωτικοί προκειμένου να ικανοποιήσουν (τόσο…όσο) τους οπαδούς τους. Και το παράδοξο είναι ότι ξεκινάει με μία τριάδα κομματιών που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν κλασικά της ύστερης εποχής. Ακόμη και έτσι είναι ένα ΟΚ άλμπουμ που απασχολεί όμως μονάχα την παγκόσμια κοινότητα των Templars εκεί έξω.
Highlight: “Hammer of dawn”
10. “Built to last” (2016): Εκείνη την εποχή περίμενα πολύ περισσότερα από το διάδοχο του αγαπημένου μου “(r)Evolution”. Ο πήχης είχε ανέβει ξανά ψηλά και οι προσδοκίες ήταν ξανά μεγάλες. Όμως το “Built to last” ήταν ένα ακόμη ΟΚ άλμπουμ για τους HAMMERFALL οι οποίοι μπορεί να μην απογοήτευαν αλλά σίγουρα δεν ενθουσίαζαν κιόλας με τις νέες τους συνθέσεις. Πάντως για να σας πω τη μαύρη την αλήθεια, το “Built to last” δεν ακούγεται τόσο παρωχημένο σήμερα και μάλιστα ο χρόνος έχει αποδειχθεί επιεικής απέναντι του αλλά και πάλι…
Highlight: “The sacred vow”
- “Avenge the fallen” (2024): To τελευταίο πόνημα των HAMMERFALL ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό τους οπαδούς τους. Προσωπικά το ήθελα λίγο καλύτερο αλλά πάντα περιμένω το άριστο τελικό αποτέλεσμα από τους Σουηδούς. Δεν είναι, βέβαια διόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός ότι οι HAMMERFALL συνδυάζουν εκτεταμένες περιοδείες με μία σταθερή παραγωγή δίσκων. Έτσι, το “Avenge the fallen” ενέχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των Σουηδών οι οποίοι επαναλαμβάνω ότι ικανοποιούν αλλά δεν ενθουσιάζουν.
Highlight: “The end justifies”
- “Threshold” (2006): Το “Threshold” ήταν το πρώτο άλμπουμ των HAMMERFALL όπου ένιωσα ένα πρώτο μούδιασμα ύστερα από ένα εντυπωσιακό σερί πέντε δίσκων. Μπορεί ο δίσκος να ήταν καλός και να είχε κάποιες πολύ αξιόλογες συνθέσεις αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν και 3-4 fillers κάτι που δεν μας είχαν συνηθίσει οι HAMMERFALL στο παρελθόν. Επιπλέον και η παραγωγή ήταν λίγο παράταιρη με την όλη φυσιογνωμία της μπάντας. Οπότε βάζουμε οριακά θετικό βαθμό στο “Threshold” αλλά ως εκεί…
Highlight: “Rebel inside”
- “Dominion” (2019): Αυτό μάλιστα! Οι HAMMERFALL κυκλοφορούν ξανά ένα δίσκο που μπορεί να θεωρείται -με όσο το δυνατόν αντικειμενικούς όρους- άρτιος και απολύτως χαρακτηριστικός του ήχου των Σουηδών. Το “Dominion” είναι με μεγάλη άνεση το καλύτερο άλμπουμ των HAMMERFALL από το 2016 και μετά. Θα έλεγα μάλιστα ότι υπάρχουν σημεία που θυμίζουν και το κλασικό στίγμα των πρώτων χρόνων (π.χ. στα κομμάτια “Bloodline” και “Never forgive, never forget”) αλλά ταυτόχρονα είναι ευδιάκριτη η ύστερη (ηχητικά) ταυτότητα τους. Όπως και να έχει, μιλάμε για ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που συγκαταλέγεται στα αγαπημένα άλμπουμ των οπαδών της μπάντας.
Highlight: “(We make) Sweden rock”
- “(r)Evolution” (2014): Πίσω στο 2014 οι οπαδοί των HAMMERFALL είχαν κάπως απογοητευτεί από τη δισκογραφική πορεία της αγαπημένης τους μπάντας αφού δίχως υπερβολή οι πρόσφατες κυκλοφορίες τους (2006-2011) μπαλανσάριζαν κάπου ανάμεσα σε μία χρυσή μετριότητα και σε ένα ΟΚ επίπεδο. Όταν όμως βγήκε το πρώτο single “Hector’s hymn” όλοι μας αναθαρρήσαμε αφού η συγκεκριμένη σύνθεση ήταν ένα instant classic που κοίταζε στα ίσα τις καλύτερες στιγμές της μπάντας. Και μπορεί τα υπόλοιπα τραγούδια να μην έφτασαν το επίπεδο του πρώτου single αλλά όλα διέθεταν τη στόφα των παλιών, καλών HAMMERFALL. Εξαιρετική δουλειά.
Highlight: “Hector’s hymn”
- “Chapter V: Unbent, unbowed, unbroken” (2005): Και κάπου εδώ ξεκινάει το απόλυτο Top 5 των HAMMERFALL. Μέσα στα 8 πρώτα τους χρόνια οι HAMMERFALL κυκλοφόρησαν τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους οι οποίοι έχουν αντέξει με περίσσεια άνεση στο πέρασμα του χρόνου προσφέροντας μας πολλά, κλασικά hits. Για την προώθηση του συγκεκριμένου δίσκου, η Nuclear Blast έστειλε τους Joacim Cans & Oscar Dronjak σε μία promo tour για συνεντεύξεις η οποία πέρασε και από τη χώρα μας. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό και των δύο για τη νέα τους (τότε) δουλειά αλλά και για την ικανοποίηση τους που οι πρώτες αντιδράσεις ήταν εξόχως θετικές. Στα αξιοσημείωτα είναι το γεγονός ότι ο Cronos (VENOM) συμμετέχει στο δίσκο…
Highlight: “Blood bound”
- “Renegade” (2000): Πολλοί fans είχαν κάπως παραξενευτεί με την επιλογή των HAMMERFALL να ηχογραφήσουν στην Αμερική υπό την καθοδήγηση του παραγωγού Michael Wagener. Το αποτέλεσμα όμως τους δικαίωσε μιας και ο ήχος ήταν κρυστάλλινος με τις κιθάρες να ακούγονται μεν πιο «καθαρές» και μπροστά στη μίξη αλλά να διατηρείται ακέραια η μουσική ταυτότητα των Σουηδών. Ο Wagener είχε κάνει άριστη δουλειά και οι HAMMERFALL μας έδιναν έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο με το ομώνυμο κομμάτι να προκαλεί ενθουσιασμό κάθε φορά που ακούγεται στις συναυλίες της μπάντας.
Highlight: “Always will be”
- “Crimson thunder” (2002): Τεράστιος δίσκος! Ένα πραγματικό κόσμημα στη δισκογραφία των HAMMERFALL το οποίο περιλαμβάνει μόνο κλασικές συνθέσεις. Διάολε, ακόμη και η διασκευή στα “Angel of mercy” (CHASTAIN) και “Rising force” (Malmsteen) ακούγονται τόσο ταιριαστά με την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου. Από την παραγωγή του Bauerfeind και το εξώφυλλο του Didier, το “Crimson thunder” τικάρει όλα τα κουτάκια για τις προϋποθέσεις ενός κλασικού δίσκου των HAMMERFALL. Οι Σουηδοί καταγράφουν ένα εντυπωσιακό σερί power metal δίσκων που τους κατατάσσουν δικαίως στην ελίτ του ιδιώματος.
Highlight: “Riders of the storm”
- “Legacy of kings” (1998): Οι HAMMERFALL είχαν ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο: πως μπορείς να κυκλοφορήσεις κάτι αντάξιο και ισάξιο του “Glory to the brave”; Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ δυνατό αλλά οι Σουηδοί μας πρόσφεραν ένα φανταστικό δίσκο με σωρεία κλασικών συνθέσεων που γειτνίαζαν ηχητικά με το ντεμπούτο. Προσωπικά, είχα κατενθουσιαστεί τόσο με το άλμπουμ όσο και με την guest εμφάνιση του μακαρίτη Bill Tsamis. Η κιθάρα του είναι τόσο ευδιάκριτη στο σόλο του “At the end of the rainbow” που αισθάνεσαι ότι ακούς WARLORD. Να θυμίσω ότι η υπόθεση WARLORD εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά μία ξεχασμένη υπόθεση και οι HAMMERFALL «ευθύνονται» εν πολλοίς για την επανασύσταση του θρυλικού συγκροτήματος σε μία άλλη γενιά και γιατί όχι σε ένα διαφορετικό ακροατήριο. Άκρως σημαντική κυκλοφορία για τους HAMMERFALL…άκρως σημαντική κυκλοφορία για τον power metal ήχο.
Highlight: “Heeding the call”
1.“Glory to the brave” (1997): Τρεις είναι οι δίσκοι που έβγαλαν το traditional heavy metal από ένα φαινομενικά ατέρμονο τέλμα πίσω στο 1997: το “Legendary tales” (RHAPSODY), “Accident of birth” (Dickinson) και το “Glory to the brave”! Αυτή είναι η αλήθεια. Μιλάμε για ένα πραγματικό heavy metal αριστούργημα που ήρθε από το πουθενά συνταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά του χώρου. Όσοι το έζησαν real time ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου υπερβολικά αυτά τα λόγια. Ακόμη και η Nuclear Blast δεν πίστευε στα στατιστικά νούμερα από τις πωλήσεις που έφταναν στα γραφεία της από όλη την Ευρώπη. Οι Έλληνες είχαμε έναν επιπλέον λόγο να αισθανόμαστε περήφανοι για το δίσκο μιας και υπήρχε εδώ μία απίστευτη διασκευή στο “Child of the damned” (WARLORD) το οποίο μάλιστα έπαιζαν στις συναυλίες τους τότε. Η ατμόσφαιρα, η συνθετική ωριμότητα, η σειρά των τραγουδιών και βασικά τα πάντα που αφορούσαν στη δημιουργία του δίσκου (π.χ. το κομψοτέχνημα του Marschall με το εμβληματικό artwork) συντελούν τα μέγιστα στην υστεροφημία και των 9 κομματιών! Το “Glory to the brave” είναι ένας πραγματικός heavy metal ογκόλιθος που θα «ζει» στο διηνεκές προφέροντας μοναδικές συγκινήσεις σε όλους τους metal fans σε κάθε άκρη της Γης.
Highlight: ΟΛΟ το άλμπουμ!
Σάκης Νίκας
