Πόσοι από εσάς παρακολουθούν τους HAMMERFALL; Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από την στιγμή που όλη η Ευρωπαϊκή metal σκηνή στράφηκε στους Σουηδούς για την αναγέννηση του κλασικού metal ήχου. Όσο βαρύγδουπη κι αν ακούγεται αυτή η δήλωση σήμερα, ήταν η πραγματικότητα τότε και η απήχηση της μπάντας ήταν πραγματικά απίστευτη την περίοδο που ακολούθησε το ντεμπούτο τους. Όλοι μας τσιμπιόμασταν με την αρτιότητα του “Glory to the brave”, τον επικό τους χαρακτήρα και την εξαιρετική απόδοση των κλισέ που έπαιζαν.
Στην πορεία η παρέα των Σουηδών από το Γκέτεμποργκ, είχε τα σκαμπανεβάσματά της, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως παρέμειναν πιστοί στον ήχο τους και την αγάπη τους για το κλασικό metal. Ο καθένας μας μπορεί να έχει διαφορετικές κυκλοφορίες τους που να ξεχωρίζουν, αλλά για μένα η πορεία τους ήταν φθίνουσα από το 2005 κι έπειτα, με το “Chapter V” να παραμένει το τελευταίο τους άλμπουμ που ευχαριστήθηκα. Χωρίς να θέλω να τους μειώσω, πιστεύω πως έχασαν τον παράγοντα της έκπληξης και του ενθουσιασμού που είχαν στις αρχές. Παρότι εμπορικά συνέχισαν να γιγαντώνονται οι HAMMERFALL δεν με συγκίνησαν με κάποιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ.
Μέχρι το 2019 όμως, διότι το “Dominion” είναι ένα φοβερό άλμπουμ γεμάτο με κομμάτια προσεγμένα και την σωστή αναλογία σε δύναμη, ταχύτητα και εύστοχα ρεφραίν. Από το “Dead by dawn”, με το απόλυτα συναυλιακό ρεφραίν, μέχρι τα φοβερά riff στο ομώνυμο “Dominion” και το εναρκτήριο “Never forgive, never forget” που μπορούμε να τα αποκαλέσουμε και κλασικά HAMMERFALL-τραγούδια. Οι Σουηδοί, που τίμια και με συνέπεια κυκλοφορούν νέα δουλειά κάθε 2 με 3 χρόνια, λες και δούλεψαν περισσότερο το “Dominion”. Λες και βάλθηκαν να αποδείξουν πως περνά η μπογιά τους ακόμα και τώρα που είναι στην Napalm Records, συνθέτουν πιο προσεγμένα και με μια νέα σπίθα. Ναι, δεν καινοτομούν, αλλά έγραψαν επιτέλους κομματάρες. Το “Bloodline” για παράδειγμα πατά στις παραδοσιακές τους HELLOWEEN-PRIEST-MAIDEN επιρροές, όπως και οι άλλες γρήγορες power metal-ικές στιγμές, τα “Testify” και “Scars of a generation”. Είναι τραγούδια που θυμίζουν τις πρώτες τους ένδοξες μέρες και συνδράμουν στο να ξανακερδίσει η μπάντα τον ενθουσιασμό από το ακροατήριό της κρατώντας αναμμένη την σπίθα του κλασικού power.
Το τραγούδι που ξεχωρίζει λόγω της διαφορετική μουσικής του ταυτότητας είναι το “Sweden rock”, πιστεύω ο επόμενος ύμνος του ομώνυμου φεστιβάλ και ένα από τα πιο πιασάρικα που έχουν γράψει ποτέ. Οι βάσεις του μπήκαν στο Los Angeles όταν ο Joacim Cans βρέθηκε εκεί για να συνεργαστεί με τον Michael James των SIXX:AM και με στίχους που εξυμνούν τους αντιπροσώπους της Σουηδικής σκηνής, από τους CANDLEMASS και τον Malmsteen, μέχρι τους IN FLAMES και τους UNLEASHED. Σε άλλες εποχές θα το αποκαλούσαμε “Ραδιοφωνικό χιτ”, σήμερα απλά… πιασάρικο.
Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε πόσο καλό είναι το “Dominion”, πόσο καλύτερο είναι από αυτά που μας έδωσαν τα τελευταία χρόνια, πόσο ευχάριστο είναι και πόσο πιστεύω πως πρέπει να το αποκτήσετε. Οι “Βασιλιάδες του βόρειου φωτός” σαν να ξανάνιωσαν απότομα και μας ξάφνιασαν θετικά. Σηκώστε λοιπόν το σφυρί ψηλά κι αφήστε τους Σουηδούς να σας ξεσηκώσουν.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
