“Πόσοι από εσάς μας είδατε την πρώτη φορά πριν από 18 χρόνια”, ρωτάει ο Joacim Cans και έκπληκτος βλέπει το πολύ 25 άτομα να σηκώνουν το χέρι ψηλά. 18 χρόνια από τότε που μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά οι HAMMERFALL, τότε που είχε σκάσει σαν βόμβα η κυκλοφορία του “Glory to the brave”. Από τότε και τι δεν έχουμε ακούσει από τους γνωστούς μεταλοπατέρες και εξυπνάκηδες του χώρου… Τι ξεπουλημένοι είναι, τι άμπαλοι, τι ανέμπνευστοι, τι κόπιες και άλλα τόσα! Ωστόσο, οι HAMMERFALL ήταν, είναι και θα παραμείνουν μία πολύ αξιόλογη μπάντα και το live στο Fuzz το απέδειξε περίτρανα αυτό!
Ακριβείς στο λεπτό, ως προς την ώρα εμφάνισης τους, οι Ιταλοί γείτονες ELVENKING ανέβηκαν στο σανίδι του Fuzz. Όντας η πρώτη φορά που τους έβλεπα, ήθελα να εξακριβώσω περί τίνος πρόκειται. Σαφώς και γνώριζα τι παίζουν αλλά το κάθε σχήμα κρίνεται στην σκηνή, και πιστέψτε με, με τόσα συγκροτήματα που ασχολούνται με το folk/power metal είναι άξιο λόγου αν αξίζουν όλα την προσοχή μας. Δυστυχώς στις μέρες μας το να γίνεις γνωστός στον κόσμο με καλό marketing είναι εύκολο, αλλά «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» σου, ξέρουν λίγοι.
Οι ELVENKING ασχολούνται λοιπόν με το folk metal με πολλά euro power στοιχεία. Κατά τη διάρκεια της μιας ώρας που ήταν στην σκηνή, έκαναν ότι μπορούσαν για να «ζεστάνουν» τον κόσμο, κάτι που κατάφεραν. Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο τα τραγούδια τους, και «ακουμπώντας» σε όλα τα κλισέ στοιχεία του είδους, ξεσήκωσαν όσο γινόταν τον κόσμο αφού ό,τι έπαιξαν ήταν ανεβαστικό και έντονο ηχητικά. Ενώ ξεκίνησαν με κάπως δυνατό, σχεδόν εκκωφαντικό ήχο, στην συνέχεια έφτιαξε και τους βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα. Εντύπωση μου έκαναν οι αντιδράσεις του κόσμου. Κατά την διάρκεια που παίζονταν τα τραγούδια, η πλειοψηφία του κοινού απλά έβλεπε την σκηνή χωρίς πολλές αντιδράσεις. Όταν τέλειωνε το κάθε τραγούδι όμως, το χειροκρότημα ήταν κάτι παραπάνω από θερμό. Τα μέλη του συγκροτήματος, όσο τους επέτρεπε το μέγεθος της σκηνής, προσπαθούσαν να μην είναι ακίνητα. Φυσικά λόγω «θέσης» ο τραγουδιστής ήταν ο μόνος που «αλώνιζε» την σκηνή με ευκολία και είχε αναλάβει τον επικοινωνιακό ρόλο με το κοινό. Σε γενικές γραμμές δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο αλλά έπραξαν ως όφειλαν διασκεδάζοντας το κοινό πριν τον headliner. Το αν άρεσε η μουσική τους είναι σίγουρα κάτι αντικειμενικό. Ίσως εκείνο το βράδυ να κέρδισαν και καινούργιους οπαδούς παράλληλα με το έντονο χειροκρότημα. Το πλήρες set list τους ήταν:
The Manifesto
The Scythe
I Am The Monster
Runereader
Elvenlegions
Pagan Revolution
Grandier’s Funeral Pyre
The Wanderer
Moonbeam Stone Circle
The Divided Heart
Neverending Nights
The Loser
Θοδωρής Μηνιάτης
18 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που οι HAMMERFALL βρέθηκαν επί ελληνικού εδάφους για μία συναυλία. Ήταν Οκτώβριος του 1997 στο θρυλικό Ρόδον όταν οι Σουηδοί άνοιξαν τη συναυλία των GAMMA RAY σε ένα ανεπανάληπτο live που έμεινε στην ιστορία. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει πολλά studio άλμπουμ, το κοντέρ έχει γράψει εκατοντάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο και γενικότερα οι HAMMERFALL έχουν αποκτήσει πολύτιμες εμπειρίες, σημαντικό fan base και κυρίως έχουν μετατραπεί σε μία απίστευτη live μπάντα κάτι που διαπιστώσαμε και την Κυριακή το βράδυ στο Fuzz.
Λίγα λεπτά μετά τις 10 και ύστερα από μία μικρή εισαγωγή, οι HAMMERFALL μπαίνουν δυναμικά με το νέο “old school” ύμνο “Hector’s Hymn” από το τελευταίο δίσκο τους “(r)Evolution” για να συνεχίσουν τον καταιγισμό με τα “Any means necessary” και “Renegade”. Από την αρχή γίνεται σαφές ότι οι Σουηδοί βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα και είναι πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουν στη χώρα μας ύστερα από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχοντας ένα απολύτως επαγγελματικό και καλοπροβαρισμένο στήσιμο, έναν πεντακάθαρο ήχο και το…οπλοστάσιο τους γεμάτο από φανταστικά power/epic hits οι HAMMERFALL έχουν έρθει για να ισοπεδώσουν το Fuzz στο (σχεδόν) ενενηντάλεπτο set που μας επιφύλαξαν.
Οι 1000 και πλέον fans (ή καλύτερα Templars of Athens, όπως μας αποκαλούσε ο Cans) δημιουργούν μία εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που θύμιζε τις παλιές καλές μέρες όταν ήμασταν ακόμη διψασμένοι για συναυλίες και δεν σταματούν να τραγουδούν κάθε στίχο από τα τραγούδια των HAMMERFALL! Το feedback που λαμβάνουν οι Σουηδοί είναι εξαιρετικό και το ανταποδίδουν με μία μοναδική ενέργεια που θα έπρεπε να βγάζει κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του και τους οπαδούς του επί σκηνής. Ο Joacim Cans είναι ο απόλυτος επικοινωνιακός frontman και η φωνή του είναι σε εξαιρετική κατάσταση, ο Oscar Dronjak δίνει το δικό του ρεσιτάλ στα αριστερά της σκηνής αλλάζοντας συνεχώς μπλουζάκια και κιθάρες (η φωσφοριζέ κιθάρα-σφυρί ήταν όλα τα λεφτά) και τα υπόλοιπα μέλη παρουσιάζουν ένα αψεγάδιαστο show.
Tα “Bloodbound”, “Let the hammer fall”, “Threshold”, “Last man standing” αλλά και το instrumental medley με αποσπάσματα από κλασικούς ύμνους του παρελθόντος αποτελούν highlights ενώ το ομώνυμο κομμάτι (“Hammerfall”) καθώς και η έκπληξη για τους Έλληνες οπαδούς με το “Child of the danmned” των WARLORD θύμισε εκείνο το μοναδικό live στο Ρόδον. Το κλείσιμο με το “Hearts on fire” και τον κόσμο να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη στο ρεφραίν, έκανε σαφές ότι οι HAMMERFALL θα επιστρέψουν πολύ σύντομα στη χώρα μας.
Θα ήθελα να κλείσω με το εξής: οι HAMMERFALL έχουν ακούσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Έχει βγει ο καθένας και τους έχει χαρακτηρίσει με άπειρα αρνητικά κοσμητικά επίθετα ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που σταμάτησαν να τους ακούν στο (ανυπέρβλητο, η αλήθεια είναι) “Glory to the brave”…πάλι καλά που δεν σταμάτησαν στο demo του 1996! Ο κακώς εννοούμενος true χαρακτήρας ορισμένων καλό θα είναι να επαναπροσδιοριστεί καθώς δε νομίζω ότι θα έβλεπαν μία πιο TRUE μπάντα από τους HAMMERFALL εκείνο το βράδυ, αρκεί να έμπαιναν στη διαδικασία αλλαγής της αρτηριοσκληρωτικής τους στάσης. Ήδη ανυπομονώ για την επιστροφή των Σουηδών Templars και μέχρι τότε…Let the hammer fall!
Υ.Γ.: Συγχαρητήρια στη διοργανώτρια εταιρεία για την τήρηση του προγράμματος. Αυτονόητο αλλά σπάνιο στη χώρα μας.
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας – Έλενα Βασιλάκη
