Οι Αυστραλοί HANSEL αποτελούν μια μίξη POISON, TUFF, DEF LEPPARD, MOTLEY CRUE, STEEL PANTHER με τα καλά στοιχεία των παραπάνω σχημάτων. Μελωδικοί όσο χρειάζεται, αλλά με πολύ καλή αίσθηση της ισορροπίας, ώστε να μην καταλήγουμε στο δακρύβρεχτο. Σκληροί, τόσο, όσο χρειάζεται να παραμένουν σχήμα του πεζοδρομίου, αλλά να μην αγγίζουν τα χωράφια του καθαρόαιμου metal, που άλλοι παίζουν καλύτερα.
Η μουσική τους έχει την τύχη, να έχει από πίσω της για να την υποστηρίξει έναν παραγωγό σαν τον Anton Hagop (SILVERCHAIR, POWDERFINGER, Natalie Imbruglia) που δίνει έναν ήχο καθαρό, διαυγή αλλά από την άλλη δίνει τον αναγκαίο όγκο ,ειδικά στις κιθάρες και το μπάσο, που κάνει το άλμπουμ να αποδίδει τα μέγιστα του σχήματος.
Στο “69 minutes with Hansel” ο ακροατής θα έρθει σε επαφή με τα δύο πρώτα δυσεύρετα ep τους και το μοναδικό μέχρι τώρα άλμπουμ τους το “Never say die”. Το κυριότερο άκουσμα που θα του έρθει στην ακουστική μνήμη θα είναι οι χρυσές μέρες του πλατινένιου Alice Cooper του “Trash”. Τα μουσικά πονήματα των HANSEL αποδεικνύουν ότι η Αυστραλία μαζί με τους WHITE WIDDOW έχει μια πολύ δημιουργική και παραγωγική σκηνή μελωδικού ροκ, που κοιτάει στα μάτια τις καλύτερες στιγμές της Αμερικάνικης σκηνής του τέλους της δεκαετίας του 80.
Για όσους δε, θεωρούν ότι το Hair metal είναι μουσική ατόμων, με τα μυαλά στα κάγκελα, η κινητήρια δύναμη των HANSEL είναι γιατροί, επιτυχημένοι στο αντικείμενο τους, αλλά με εξίσου μεγάλη αγάπη για τα σπάντεξ, τις μπαντάνες και τις αιχμηρές κιθάρες και τον ήχο του τσάμπουρου, που δονεί το μικρό κλαμπ, με τις ξανθιές στο μπαρ, τα φουλάρια, τα παλιά τζιν και την παρακμή, που αγαπήσαμε και ας μην μεγαλώσαμε στο Sunset strip.
7,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
