Οι HARDLINE συνεχίζουν και κυκλοφορούν δίσκους σε τακτά χρονικά διαστήματα, τουλάχιστον τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια. Το κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των δίσκων της ύστερης περιόδου είναι ότι μπορεί να περνάς ευχάριστα ακούγοντας τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη στόφα ενός εξαιρετικού άλμπουμ που θα κοιτάξει στα ίσα το ανυπέρβλητο ντεμπούτο του 1992. Επιπλέον, από εκείνο το τρομερό line-up του “Double eclipse”, έχει «διασωθεί» μονάχα ο σπουδαίος Johnny Gioeli και έτσι το γεγονός αυτό από μόνο του παίζει έναν σημαίνοντα ρόλο. Ας πάμε να δούμε όμως τι είχε να μας πει το “Heart, mind and soul”…
Καταρχάς, δεν έχω κρύψει ποτέ την απογοήτευση μου από τη σχεδόν μόνιμη παρουσία του Del Vecchio στα projects/κυκλοφορίες της Frontiers που τα μετατρέπουν αυτομάτως σε διεκπεραιωτικές, πλαστικές παραγωγές. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των HARDLINE. Κάποιες ωραίες συνθέσεις με έναν Gioeli να αποτελεί σταθερή αξία και να σώζει κάπως την παρτίδα. Πράγματι, τραγούδια σαν το “Like that” με ένα…άρωμα από Gary Hughes και το “Waiting for your call” είναι πάρα πολύ καλά και σίγουρα υπό άλλες συνθήκες θα ξεχώριζαν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, όταν υπάρχει μια κλινικά αποστειρωμένη ατμόσφαιρα και μία επίπεδη παραγωγή, δυστυχώς ακόμη και ένας Gioeli όσο και να προσπαθεί το αποτέλεσμα σου αφήνει πολλά κενά.
Θεωρώ ότι και αυτή η κυκλοφορία των HARDLINE θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει παρά το γεγονός ότι περιλαμβάνει κάποιες όμορφες στιγμές αλλά αδικείται από τις γνωστές παθογένειες της Frontiers.
6,5 / 10
Σάκης Νίκας
