a
Εδώ θα πούμε αλήθειες, και μόνο αλήθειες. Οφείλουμε άλλωστε να σεβόμαστε τους αναγνώστες μας. Οι Πολωνοί HATE, αποτελούν περίπτωση μπάντας, που μου πήρε καιρό να τους εκτιμήσω. Και αρχικά τους είχα υποτιμήσει πολύ, θα έλεγα. Και όχι, δεν με χαλούσε το ύφος τους. Ίσα-ίσα, είναι ένα συγκρότημα που ακολουθεί τις διδαχές των συμπατριωτών θεών BEHEMOTH και VADER, με τους πρώτους να αποτελούν φωτεινό τους φάρο αισθητικά. Κοινώς, ύφος που λατρεύω. Θυμάμαι να βλέπω video clip τους και να λέω “ΟΚ, δείχνουν σαν BEHEMOTH, παίζουν σαν BEHEMOTH, τα video clip τους μοιάζουν με των BEHEMOTH”. Ως εκ τούτου, δεν τους έδωσα ιδιαίτερη βάση. Αλλά επειδή, έχει ο καιρός γυρίσματα, η αλλαγή στην άποψη μου, ήρθε σε πρώτη φάση με το “Tremendum” (2017) και έπειτα με το “Auric gates of veles” (2019). Το πόσο ωραία απέδιδαν το black/death υβρίδιο τους, και φυσικά το πως διαφαίνεται και ο προσωπικός τους χαρακτήρας μέσα από αυτό, εν τέλει με έπεισαν. Η δε εμφάνισή τους το 2016 με DECAPITATED, και το 2020 με SUFFOCATION και BELPHEGOR, ενίσχυσαν τη πειστικότητά τους. Χώρια που κατ’ αυτό το τρόπο, καλώς ή κακώς, οι BEHEMOTH δεν παίζουν πια.
Δίσκος λοιπόν υπ’ αριθμόν 12, για τους παλαιότατους (ιδρυθέντες το ‘91 παρακαλώ πολύ) HATE, που γιορτάζουν στρογγυλή 30ετία στη πιάτσα, με μόνους παλαιότερους στη χώρα τους, τους VADER. Και το όνομα αυτού; “Rugia” και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Metal Blade. Διάρκεια 35 λεπτά σου λέει, ήτοι πιο σουλουπωμένο από τους προκατόχους του χρονικά…ε ρε τι έχουμε να ακούσουμε! Να τονίσω εδώ ότι ΣΚΟΠΙΜΩΣ δεν άκουσα τα δείγματα, για να μου τα σκάσει ο δίσκος κατακέφαλα. Όπερ κι εγένετο. Χωρίς πολλά-πολλά, το μακελειό αρχίζει με το ομώνυμο, και το “The wolf queen” να διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους, σε 7 λεπτά σύνολο. Ωστόσο, παρά τη μικρή τους διάρκεια, δεν υπάρχει μονοτονία. Απεναντίας, υπάρχει τόση ουσία, τόση τεχνική δεξιότητα, και στη τελική τόσα διαφορετικά πράγματα, που δείχνει ότι εν τέλει, οι Πολωνοί, έκοψαν απλά τις φιοριτούρες εστιάζοντας στο δια ταύτα. Προβλέπω πως ο δίσκος θα αγαπηθεί ειδικά από τους πιο ούγκανους στις συναυλίες που θα μοιράζουν φάπες! To “Exiles of pantheon” (δεύτερο video clip του δίσκου), αγκαζέ με το “Saturnus” αναλαμβάνουν σε πρώτο και δεύτερο χρόνο αντίστοιχα, να κατεβάσουν τα γκάζια, και να δώσουν χώρο στα περίτεχνα σολίδια, αλλά και στις δυναμικές που τόσο έχουν δουλέψει οι HATE να αναδειχθούν. Γερές ενέσεις από black metal σε αυτά τα δύο, που ούτως ή άλλως αποτελούσαν ένα 40-50% του DNA αυτής της μπάντας. Σοφά στη μέση του δίσκου, το φονικό “Awakening the Gods within” που τα παίρνει όλα αμπάριζα!
Το “Resurgence”, πρώτο video clip του δίσκου, βγάζει θα έλεγε κανείς και μια μελαγχολία, μέσα στην επιθετικότητα του. Δείγμα της ποικιλίας που επιτυγχάνεται μέσα στην λιτή και απέριττη διάρκεια του δίσκου. Το πιο ισορροπημένο και πιο ατμοσφαιρικό σε σημεία “Velesian guard”, πότε σου σπάει το σβέρκο στη μέση με τα λυσσασμένα γρήγορα σημεία του, πότε σε κάνει να ανατριχιάζεις, πότε πάλι σου δημιουργεί δέος με τα σαρωτικά στα πρότυπα των MORBID ANGEL mid-tempo περάσματα. Η ατμόσφαιρα στο “Sun of extinction” γίνεται πιο έντονη, με το σιδηροδρομικό riffing τους, να χτίζει σκοτάδι και να εκπνέει θάνατο. Όλα αυτά, για να έρθει το “Sacred dneiper”, να σε περάσει από τη μηχανή του κιμά και να σε στείλει πεσκέσι στο διάολο, με το σαρωτικό του ρυθμό, τα περίτεχνα riffs του και μέσα σε όλα το χώρο για μερικά αρπίσματα, μελωδικά περάσματα, ίσα-ίσα για να πάρει μικρές ανάσες επιβίωσης ο ακροατής!
35 λεπτά μετά, οι HATE αποδεικνύουν για δωδέκατη συναπτή φορά, τη θέση τους στο μοντέρνο death/black ιδίωμα, ειδικά στη Πολωνική του έκφανση, εδραιώνοντας έτι περαιτέρω εαυτούς ως μια από τις πλέον σταθερές, συνεπείς και εξελισσόμενες μπάντες του ύφους τους. Οι οπαδοί έχετε ήδη κάνει χώρο στη δισκοθήκη σας για αυτό εδώ, οι υπόλοιποι έχετε ήδη φύγει να το ακούσετε ΧΘΕΣ. Δεν θα χάσετε, σας το εγγυώμαι προσωπικώς!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
