Το όνομα THE HAUNTED θα συνοδεύεται για πάντα από το βάρος της ιστορικής παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους τα αδέρφια Björler (Anders και Jonas) που είχαν μόλις βγει από τους AT THE GATES το 1996, και ο κιθαρίστας Patrick Jensen οι οποίοι το έτος 1998 (πάνε σχεδόν 20 χρόνια ανάθεμά με) πήραν τη ρόδα και της άλλαξαν τα φώτα και ανέστησαν το thrash metal με τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους. Είναι από τις περιπτώσεις όπου μιλάμε για ένα ξεκάθαρο δεκαράκι, ένα ανεξίτηλο διαμάντι που έδωσε επίσης καινούργια πνοή στην ιστορική Earache. Από την έκρηξη του ντεμπούτου όμως θα ακολουθούσαν πολλές αναταράξεις καθώς ο τραγουδιστής Peter Dolving, μία από τις πιο οργισμένες φωνές στην ιστορία του metal, έφυγε παρέα με τον τεράστιο Daniel Erlandsson στα τύμπανα. Παρόλες τις δραματικές αλλαγές στο line-up, η μπάντα κυκλοφόρησε άλλο ένα αριστούργημα, το “Made me do it” με τον hard-κορά Marco Aro στα φωνητικά. Πιο κοντά στο στυλ της Gothenburg σκηνής, με διάχυτα μελωδικά ριφ, το “Made me do it” ήταν ραμμένο και κομμένο στην πιο death χροιά του νέου τραγουδιστή. Και έτσι, οι THE HAUNTED κατάφεραν κάτι αδιανόητο στο κλείσιμο των 90s – να εφεύρουν ξανά τη ρόδα, αναμειγνύοντας το thrash με το hardcore και το Σουηδικό death metal.
Μ’ αυτά και με κείνα, οι THE HAUNTED θα φτάσουν το 2012 ένα βήμα πριν τη πλήρη διάλυση μετά από τη φυγή του Anders Björler και του Marco Aro (αντικαταστάθηκε από τον Peter Dolving ο οποίος επίσης έφυγε για δεύτερη και τελευταία φορά μετά από το “Unseen” του 2012). Η σωτηρία ήρθε από τον Patrick Jensen και τον ταλαντούχο lead κιθαρίστα Ola Englund. Με τον Marco Aro (πάλι) στα φωνητικά, η μπάντα ήταν έτοιμη για νέο δίσκο. Δυστυχώς όμως, το comeback της μπάντας το 2014 με τίτλο “Exit Wounds” ήταν μετριότατο, με την απουσία του Anders Björler να είναι πολύ εμφανής. Αυτό που φαινόταν να απουσιάζει ήταν τα εμπνευσμένα ριφ και songwriting μιας και τα 14 κομμάτια του δίσκου κουράζουν και βασίζονται σε αναμασημένες συνταγές. Με τον πιο πρόσφατο δίσκο “Strength in Numbers”, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα αλλά η απουσία του Anders Björler, του Dolving και της έμπνευσης είναι αισθητή παρόλη τη βελτίωση από τον προκάτοχο.
Το “Strength in Numbers” ανοίγει με το τυπικό σύντομο instrumental intro και λέω τυπικό διότι κάθε δίσκος με τον Aro στα φωνητικά ξεκινά έτσι – πράγμα που με βάζει σε σκέψεις σχετικά με τη δοκιμασμένη και πλέον προβλέψιμη «συνταγή» που ακολουθεί η μπάντα και που αποτελεί ένδειξη κορεσμού. Παρόλα αυτά, το intro είναι καλό και ακόμα καλύτερο είναι το επόμενο κομμάτι “Brute Force”. Thrash οδοστρωτήρας, επιθετικός τίγκα στους SLAYER αλλά και το πνεύμα των AT THE GATES. Τα leads και οι εναλλαγές είναι γρήγορες και ακριβείς και το ρεφραίν είναι γροθιά με τον Aro να αποδεικνύει πως μπορείς να κάνεις brutal φωνητικά και να έχεις μελωδία και σωστή άρθρωση (ε, ναι!). Κάπως έτσι έχω την εντύπωση πως εδώ οι THE HAUNTED κάνουν μια επιτυχημένη προσπάθεια να κοπιάρουν το “Made me do it” καθώς το “Brute Force” θυμίζει λίγο to “Bury Your Dead” πάνω απ όλα διότι δεν είναι γραμμένο για τη φωνή του Dolving αλλά περισσότερο του διαδόχου του – και εδώ φαίνεται το έξυπνο songwriting.
Συνεχίζοντας, το “Strength in Numbers” δε σταματά να εντυπωσιάζει μιας και μέχρι και το έκτο κομμάτι (πέμπτο αν δεν υπολογίζεις το intro), το “Tighten the Noose”, η γενεσιουργός δύναμη του “Made me do it” δηλώνει παρόν: η μελωδία δηλαδή των AT THE GATES, thrash επιθετικότητα και ευθύτητα που σερβίρεται πάνω στα κοφτά και ρυθμικά ριφ του Patrick Jensen που κρατάει το ρυθμό πίσω από τα δυνατά σόλο του Englund. Και όπως συνέβη και με το δεύτερο δίσκο της μπάντας, έχουμε και δω μερικούς πειραματισμούς με σκοτεινά ριφ, καθαρά μέρη και αργόσυρτα tempo που θυμίζουν “Dead Skin Mask”. Το ομώνυμο κομμάτι ειδικά είναι εξαιρετική δοκιμή αυτού του συνδυασμού.
Μέχρι εδώ όμως. Οι κακοί πειραματισμοί και η γενικότερη απουσία έμπνευσης φαίνονται περίπου στο δεύτερο μισό του δίσκου ειδικά με το απαράδεκτο “This is the End” που δεν είναι συνεπές στο μεστό και ουσιαστικό songwriting, με φωνητικές γραμμές που δεν ταιριάζουν καθόλου στη μελωδία και τα leads. Κάπου εδώ επίσης φαίνεται η παρεξήγηση περί επιθετικότητας και «σκοτεινής» μουσικής που πολλοί νομίζουν ότι δεν απαιτεί δουλειά και γνώση. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι μάλλον η δομή των συνθέσεων μιας και εδώ ακολουθείται (περισσότερο απ’ ότι στα δύο πρώτα άλμπουμ) η συνταγή ριφ, κουπλέ, πιασάρικο ρεφραίν σφήνα που ξεχωρίζει απ’ το υπόλοιπο κομμάτι δίνοντας χώρο για επανάληψη και τη πιθανότητα να κολλήσει ο ακροατής απλά με το ρεφραίν (βλέπε το single “Preachers of Death”). Το “The Fall” επίσης πάσχει από το ίδιο πρόβλημα μιας και το ρεφραίν είναι τελείως ξέμπαρκο και δεν ακολουθεί καθόλου απ’ το υπόλοιπο κομμάτι και, πάλι, η φωνητική γραμμή δεν κολλάει, με τον Aro απλά να γκαρίζει.
Ο δίσκος κλείνει με κομμάτι τύπου «μπαλάντα», το “Monuments”, σκοτεινό και ελαφρώς πειραματικό. Και εδώ πραγματικά εκνευρίζομαι με τη «συνταγή» που επιτάσσει instrumental intro και μπαλαντοειδές κλείσιμο – ειδικά από μία μπάντα σαν τους THE HAUNTED που έκλειναν τους δύο πρώτους δίσκους τους με επιθετικά κομμάτια που σε κολλούσαν στο τοίχο και σε κάνανε να θέλεις και άλλο πόνο (κάτι σαν τους «γάμους» στο Game of Thrones).
Εν ολίγοις λοιπόν, το “Strength in Numbers” ξεκινά με πολλές υποσχέσεις, περισσότερες από το “Exit wounds”, οι οποίες διατηρούνται και με το παραπάνω. Από τη μέση και μετά όμως κάνει μια αρκετά μεγάλη κοιλιά και σε αφήνει με το πουλί στο χέρι αντί για τη μούρη στο τοίχο όπως πρέπει να κάνει ένας δίσκος υπό την επωνυμία THE HAUNTED. Αναπόφευκτα θα γυρνάς συνέχεια στα παλιά (και κυρίως στη φωνάρα του Peter Dolving και τα ριφ του Anders Björler) γιατί, όπως και να το κάνουμε, ΑΥΤΟ είναι οι THE HAUNTED. Αναμένω πάντως το επόμενο βήμα τους.
7 / 10
Φίλιππος Φίλης
