Πέντε χρόνια ύστερα απ’ τον τελευταίο δίσκο τους, οι εκ Ιταλίας ορμώμενοι progsters HEADLESS κάνουν μια δυναμική επιστροφή με τον τρίτο δίσκο τους “Square one”. Ποιοι είναι τούτοι εδώ και, πρωτίστως, γιατί δεν είναι γνωστοί σε πιο mainstream prog/rock και metal κύκλους; Αναρωτιέμαι διότι όχι μόνο είναι πραγματικά άξιοι αλλά και γιατί στις επάλξεις τους έχουμε μερικά πολύ σεβαστά ονόματα: Martin Helmantel (πρώην ELEGY – μπαντάρα) στο μπάσο, Walter Ciancusi και Dario Parente (νυν GEOFF TATE project) στις κιθάρες, Enrico Ciancusi στα τύμπανα, και Goran Edman στα φωνητικά ο οποίος έχει υπηρετήσει σε μερικά σπουδαία άλμπουμ και συγκροτήματα όπως στο “Fire & Ice” του YNGWIE MALMSTEEN (δισκάρα), στους progsters KARMAKANIC, στο project του John Norum και τους BRAZEN ABBOT. Οι κύριοι αυτοί λοιπόν μαζεύτηκαν εν έτει 2021 και κυκλοφόρησαν έναν πολύ όμορφο δίσκο που μαρτυρά την προϋπηρεσία του καθενός καθώς, στο “Square one” αναμειγνύονται άρτια το hard rock των WHITESNAKE και EUROPE με την πιο λυρική και προσβάσιμη εκδοχή αυτού που λέμε prog rock/metal – σαν να ακούς το “Images and words” αλλά μέσα από ένα 80s hard rock φίλτρο με μια διάχυτη μπλουζ διάθεση και χωρίς όσα κάνουν το prog συχνά κάπως δύσβατο. Επομένως AOR θα μου πείτε. Όχι ακριβώς.
Τα κομμάτια στην πλειοψηφία τους θα έλεγα πως κινούνται σε hard rock πλαίσια, ένα μπλουζ και παιχνιδιάρικο hard rock. Έλα όμως που οι δύο κιθαρίστες δεν είναι απλά βιρτουόζοι τύπου John Sykes αλλά φέρνουν και αυτό το πιο jazz/fusion και γενικά πολύπλοκο στυλ και παίξιμο που φέρνει περισσότερο σ’ έναν John Petrucci απ όταν έπαιζε με την Ibanez Picasso και ακουγόταν πιο γήινος (γιατί, ομολογουμένως, σήμερα είναι εντελώς εξωγήινος). Στα instrumental μέρη ειδικά, οι Ciancusi και Parente ζωγραφίζουν και με πιάνουν απροετοίμαστο όντας αρχικά σ’ ένα hard rock πλαίσιο. Το WHITESNAKE meets EUROPE πλαίσιο διανθίζεται και από έναν διάχυτο λυρισμό που φέρνει αρκετά και σε MARILLION και ύστερους GENESIS χάρη στα όμορφα πλήκτρα και κάπως πιο σύνθετα περάσματα που όμως κολλάνε όμορφα με το hard rock περιτύλιγμα αφού ειλικρινά, όλες οι συνθέσεις είναι καλογραμμένες με ίσες δόσεις rock αμεσότητας και πώρωσης, μουσικότητας και fusion τάσεων που σε πάνε από το rock στο prog. Για να καταλάβετε καλύτερα τι παίζεται εδώ, δείτε και το εξαιρετικό “Cipher” των Ελλήνων SL THEORY απ’ το 2019 που, προσωπικά, με συγκλόνισε.
Το αποτέλεσμα, όπως έχετε καταλάβει είναι ένας προσβάσιμος δίσκος, ποιοτικού prog rock με έμφαση στο μεστό και ποιοτικό songwriting. Είναι ένας άμεσος, καλογραμμένος και άρτιος δίσκος που φανερώνει γερή μουσική παιδεία και συνθετική αρτιότητα αφού στα 40 λεπτά χωράνε ακριβώς όση δαιδαλώδη μουσικότητα χρειάζεται πλάι σε μεταδοτικά ρεφραίν και πολυσχιδή κουπλέ που θα ζήλευαν τόσο οι DREAM THEATER όσο και οι EUROPE. Ένα ωραιότατο κερασάκι πάνω στην κατά τα άλλα εξαιρετική δισκογραφική τούρτα του 2021 που με αποχαιρετά προσωπικά με τους HEADLESS.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
