Τρία χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “Tearing Down The Walls” και οι Σουηδοί hard rockers HEAT επιστρέφουν με την πέμπτη στούντιο κυκλοφορία τους. Δεν θέλω να χρονοτριβήσω και θα μπω απευθείας στο ψητό, στα έγκατα του δίσκου.
Το εισαγωγικό τραγούδι, το “Bastard Of Society” είναι ακριβώς ότι θέλει να ακούσει ένας οπαδός του είδους. Ταχύτητα, μελωδία, πιασάρικο ρεφραίν, τα στοιχεία δηλαδή που κάνουν πετυχημένο ένα τέτοιο κομμάτι. Στη συνέχεια ακολουθεί το “Redefined” που φαίνονται ξεκάθαρα οι επιρροές της μπάντας από συγκροτήματα όπως οι JOURNEY και oι FOREIGNER. Mid tempo κατάσταση σε όλο το τραγούδι, ωραίο ρεφραίν που «μένει» στον ακροατή. Το “Shit City” που ακολουθεί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και κάπου εδώ αρχίζω να «ψάχνομαι» ως προς την ποιότητα του δίσκου, σκεπτόμενος πως σε κάτι τέτοια άλμπουμ τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι δυναμίτες. Ε, εδώ δεν ισχύει. Το “Time On Our Side” είναι μια κάκιστη απόπειρα dance rock που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να κυκλοφορήσει από το συγκρότημα. Το “Best Of The Broken” κάπως φτιάχνει την κατάσταση χωρίς να την ομαλοποιεί σε κάθε περίπτωση. Το τραγούδι είναι καλό αν και σε σημεία μου φάνηκε ότι έχει δανειστεί κάποια riff από τον “Enter Sandman” των METALLICA. Ένα από τα βίντεο του δίσκου είναι το “Eye Of The Storm”. Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο. Βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα τα κουπλέ του τραγουδιού καθώς έχει πολύ ωραία μελωδική στη φωνή, σχεδόν συγκλονιστική η οποία καταλήγει σε ένα πολύ ωραίο ρεφραίν. Αν και power ballad, σαν τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ. Στο “Blind Leads The Blind” το intro θα με παραπέμψει στους SYMPHONY X ενώ το κεντρικό riff του τραγουδιού θυμίζει αρκετά το “In My Dreams” των WIG WAM. Ωραίο τραγούδι χωρίς κάτι το ιδιαίτερο όμως. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι σίγουρα το “We Rule” που έχει όλα τα στοιχεία τα οποία λατρεύουν οι οπαδοί τους αλλά και του hard rock γενικότερα ενώ στο “Do You Want It” ακούμε την πιο A.O.R. πλευρά του συγκροτήματος χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι και αυτό μια power ballad με δυνατό ρεφραίν αλλά κατά την ακρόαση αντιλαμβάνομαι ότι κάτι του λείπει για να γίνει από απλά ένα ωραίο τραγούδι, κομματάρα.
Με αυτά και με αυτά το συμπέρασμα είναι πως ο δίσκος είναι μέτριος. Με πολύ ζόρι περνάει τη βάση καθώς τα μισά και βάλε τραγούδια είναι κυρίως μέτρια προς το αδιάφορα. Προσοχή, δεν είναι κακά κομμάτια αλλά τους λείπουν δύο τρία πραγματάκια για να απογειωθούν. Οι HEAT δεν καταφέρνουν σε καμία περίπτωση να αγγίξουν τα στάνταρ των προηγούμενων κυκλοφοριών τους με το “Into the great unknown”. Συγχωρεμένοι θα πω εγώ μιας και μας έχουν κάνει περήφανους με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Με πολύ επιείκεια ο βαθμός…
6/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
