Όση αγάπη κι αν έχω για τους Γερμανούς deathcorάδες, τρέφοντας αμέριστο σεβασμό τόσο μουσικά, κυρίως για την μετά-Antigone εποχή, όσο και ηθικά για τις πολιτικές τους θέσεις, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι βλέπω με μισό μάτι οτιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει μετά το “Iconoclast” (2007). Βλέποντας ειδικά τόσες και τόσες μπάντες που ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία με τους HEAVEN SHALL BURN, να εξελίσσονται προς το καλύτερο όλα αυτά τα χρόνια, απορώ πώς έχουν καταφέρει αυτοί να παραμείνουν τόσο μα τόσο στάσιμοι. Γιατί δυστυχώς, το “Wanderer” είναι κυριολεκτικά ένα περιπλανώμενο άλμπουμ που είναι καταδικασμένο να περνάει ξανά και ξανά από το ίδιο μονοπάτι.
Θυμάμαι ότι είχα βρει το “Invictus” (2010) σαν την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αφού ακόμα και το “Iconoclast” που ακολουθούσε την συνθετική πεπατημένη του παρελθόντος, κατάφερνε να ανεβάσει τα επίπεδα της αδρεναλίνης με τον καταιγισμό των riffs/breakdowns και των γνώριμων μελωδιών. Σε αντίθεση με τα παραπάνω το “Invictus” αποτελούσε κακέκτυπο. Στη συνέχεια το “Veto” (2013) απέτυχε για τους δικούς του λόγους, όπου έχουν αναλυθεί αλλού που συμφωνώ και επαυξάνω.
Το “Wanderer” έρχεται να συνεχίσει την παράδοση των κακών κυκλοφοριών. φανερώνοντας έτσι ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με μια μόνιμη κατάσταση, όπου δεν ξέρω αν θα αποτελεί τον κανόνα ή την εξαίρεση. Αυτό όμως που με ανησυχεί περισσότερο, είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια επανάληψη παλιών συνταγών, αλλά το ότι η μπάντα φαίνεται ότι χάνει αρκετά από την δυναμική της χωρίς όμως να ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Διότι κακά τα ψέματα, πολλά από τα συγκροτήματα που παλιότερα έστυβαν την πέτρα με την γροθιά τους, αρχίζουν να χάνουν σε ισχύ και εκεί κάπου σκέφτονται πώς να αξιοποιήσουν όλη αυτή την εμπειρία που έχουν συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια. Ε, οι HEAVEN SHALL BURN, είτε πιστεύουν (τρέφοντας αυταπάτες) ότι αυτή η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα, είτε δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
Το συγκρότημα έχει επαναπαυτεί στη δόξα που του επέφερε η τριάδα των “Antigone”, “Deaf to Our Prayers” και “Iconoclast”, γλύφοντας με βουλιμία το μέλι που έχει μείνει στα δάχτυλά του. Μόνο που δεν βλέπει ότι το βάζο έχει αδειάσει και ότι είναι καιρός πια να το ξαναγεμίσει. Αν φυσικά θέλει να ικανοποιήσει την όρεξη και πείνα του.
5,5 / 10
Νίκος Ζέρης
Υ.Γ. Η διασκευή στο μέγιστο “The Cry of Mankind” μένει απλά ασχολίαστη.
