Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια παρέα από μια μικρή πόλη, κοντά στο Αννόβερο. Βρέθηκαν με συμβόλαιο σε μια μικρή, αλλά ανερχόμενη δισκογραφική εταιρία, που προσπαθούσε να καταξιωθεί και να καταξιώσει τους καλλιτέχνες της. Λεγόταν No Remorse (καμία σχέση με την σύγχρονη Ελληνική συνονόματη).
Σε αυτό το παραμύθι, πρωταγωνιστούν οι HEAVENS GATE. Μετά την παραμυθένια Ουράνια πόρτα του πρώτου δίσκου, είπαν να βάλουν και δράκους στην ιστορία τους (αγοράζοντας το εξώφυλλο, από έναν κατάλογο του διάσημου Richard Corben). Βέβαια, έπρεπε να γράψουν και μερικά τραγούδια. Με την εμπειρία που τους είχε δώσει το ντεμπούτο τους, τελικά μας έγραψαν πολλά και καλύτερα κεφάλαια στην δική τους ιστορία. Έτσι, το “Livin’ in hysteria” έμελλε να γίνει, ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα power metal άλμπουμ της Γερμανικής σκηνής και να παραμένει μέχρι σήμερα, ως σημείο αναφοράς. Αν οι μπαμπάδες τους οι HELLOWEEN, το είχαν κυκλοφορήσει μετά από τα “Keepers…” θα είχε γίνει πολυ-πλατινένιο.
Αν θέλετε να θυμηθείτε, τι μας είχαν πει οι ίδιοι οι συντελεστές, στην τριακοστή επέτειο κυκλοφορίας του “Livin’ in hysteria”, κάνετε κλικ εδώ
The “Livin’ in hysteria” countdown:
- “Fredless” (2.20)
Τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος αυτός; Είναι το μοναδικό κομμάτι χωρίς φωνητικά. Ε, και ποιο ήταν το ψευδώνυμο τους τραγουδιστή; Fredl, οπότε Fredless, σημαίνει ουσιαστικά «δίχως τον Fredl». Έξυπνο, όπως και τα σολαρίσματα των Paeth/Bilski και άπειρες δισολίες.
- “Can’t stop rockin’” (5.21)
Ναι, ναι ξέρω θα μπορούσε να είναι και δέκατο. Από τα πιο ροκ κομμάτια τους, με έντονο Αμερικάνικο ύφος, από ένα συγκρότημα που ποτέ δεν δίστασε να πειραματιστεί. Αποπηράθηκαν και στον επόμενο δίσκο να γραψουν κάτι τέτοιο, αλλά για μένα δεν τους πάει. Εδώ βέβαια, έχει και περισσότερο χώρο ο Manni Jordan, ο μπασίστας τους. Ο Charlie Bauerfeind, κατάφερε να φέρει το μπάσο του αρκετά μπροστά, σε όλο τον δίσκο, με έξοχο αποτέλεσμα και του αξίζουν συγχαρητήρια.
- “We want it all” (5.21)
Και αυτό είναι αρκετά ροκ, αλλά σίγουρα πολλά σκαλοπάτια ανώτερο. Ροκάρει και τα σπάει. Αν ψάξετε τους στίχους του, θα βρείτε αναφορές σε παλαιότερα, αλλά και μελλοντικά κομμάτια, κάτι που δεν έγινε επιτηδευμένα. Το ρεφραίν είναι απόλυτα συναυλιακό, αλλά για μένα, είναι το καλύτερο από τα τρία χειρότερα του δίσκου.
- “We got the time” (4.32)
Kαλπάζων, mid tempo, με εξαιρετικά κοψίματα στα τύμπανα, που μπορεί σήμερα να ακούγεται κάπως ξεπερασμένο, όμως για την εποχή του είναι τραγουδάρα ολκής.
H γέφυρα, είναι ιδανική για να σε ξεσηκώσει.
“Βut you will find a way, you had time enough to worry,
Watch out for the future, it has something to say”
Μετά μπαίνει το ρεφραίν, με τα χορωδιακά, α λα SCORPIONS φωνητικά, ενώ το έξυπνο κόψιμο πριν έρθουν τα σόλο ήταν πρωτοποριακό (και μετά το επανέλαβαν στο “Hell for sale”). Ναι, ξέρω, θυμίζει “A little time”….
- “Flashes” (3.22)
Εκρηκτικό, γρήγορο:
“We’re human dynamite, exploding everywhere”
και γεμάτο κλισέ:
“We rock, we roll, we’re taking control”
Όμως με δυο ύμνους όπως το ομώνυμο και το “Gate of Heaven”, δεν μπορεί παρά να πέσει πιο χαμηλά. Πραγματικά, το “Flashes” άλλοι θα ονειρεύονταν να το έχουν κυκλοφορήσει ως το καλύτερο τραγούδι τους. Ονόματα δεν λέμε. Το δίδυμο των Bonny Bilski και Sascha Paeth ηχούν σαν το ξανθό δίδυμο των JUDAS PRIEST με πολυβόλα! Από τα πιο γρήγορα τραγούδια τους
- “Empty way to nowhere” (4.51)
Μάλλον το πιο JUDAS PRIEST ριφ του δίσκου, με αρκετή διπλομποτιά από την αρχή μέχρι το τέλος. Το “Empty way to nowhere” έγινε συναυλιακό αγαπημένο του κοινού, που περισσότερο κλίνει προς GAMMA RAY, παρά προς HELLOWEEN. Ακόμα και στο a capella ρεφραίν, το τραγούδι υπερχειλίζει από ενθουσιασμό και πάθος. Ο Thorsten Müller, σε όλο τον δίσκο, φανερώνει την πρόοδό του στα τύμπανα. Είναι ο τρόπος που κάνει break, όπως και ο τρόπος που αλλάζει μέτρημα. Έχει βελτιωθεί αισθητά τόσο στα πόδια, όσο και στα χέρια. Τραγουδάρα!
- “The neverending fire” (5.28)
Το πιο επικό κομμάτι του δίσκου που απογειώνεται με τα παθιασμένα φωνητικά του Thomas Rettke – του Fredl που λέγαμε – έρχεται τρίτο στην ροή του δίσκου, για να επιβεβαιώσει την διευρυμένη προσαρμοστικότητα των Γερμανών. Όντας η συνέχεια του επίσης επικού “Path of glory”, που βρισκόταν στο προηγούμενο “In control”, παραπέμει σε αυτό τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά. Είναι τόσο κλασικό, που αν διάλεγα μόνο ένα τραγουδι με πιο χαμηλή ταχύτητα, για να παρουσιάσω από όλη τους την δισκογραφία, μάλλον θα διάλεγα αυτό.
- “Best days of my life” (5.52)
Οι πιο παραδοσιακοί θα ξαφνιαστούν που βρίσκεται η μπαλάντα τόσο ψηλά. Όμως το “Best days of my life”, είναι πραγματικά ανατριχιαστικό. Ρεαλιστικοί στίχοι, γήινη ατμόσφαιρα αλλά θεϊκό τραγούδι. Παράτολμα θα το βάφτιζα ως το “More than words” των HEAVENS GATE. Οι μπαλάντες δεν απουσίαζαν από τους συνοδοιπόρους τους, όμως η συγκεκριμένη, είναι πιο περιπετειώδης και κλείνει το μάτι στο ραδιόφωνο (αν και ποτέ δεν κυκλοφόρησε ως single). Ένας ύμνος στο σήμερα και την ίδια την ζωή:
“Believing in the best days of my life”
- “Gate of Heaven” (4.35)
Ο δίσκος ολοκληρώνεται, με ένα τραγούδι που συγκρίνεται με αυτό που τον εκκινεί. Το “Gate of Heaven”, είναι ο ορισμός του Γερμανικού power. Βλέπετε, οι HEAVENS GATE, είχαν πλέον κατεβάσει όλο το μπουκαλάκι με το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ και ήταν άτρωτοι. Πατάνε γκάζι και θερίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους, λες και είναι Ρωμαίοι που τρέχουν να σωθούν. Η τραγουδάρα αυτή, έχει μια έξυπνη εναλλαγή στο μέτρημα, που για εκείνη την εποχή, ήταν πολύ μπροστά! Μετά, ανάλογα έπραξαν τόσοι άλλοι. Προσέξτε τον πόλεμο στις κιθάρες, που σαν τα μουστάκια του Αστερίξ, τρομάζουν ακόμα και τους Γαλάτες.
- “Livin’ in hysteria” (4.38)
Είναι το ομώνυμο τραγούδι, ένας από τους πιο διαχρονικούς ύμνους του power metal; Είναι. Είναι υπόδειγμα και σημείο αναφοράς και σίγουρα το ένα και μοναδικό τραγούδι, που γνωρίζουν ακόμα και αυτοί που αγνοούν την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Δεν είναι απλά ένας ύμνος. Έχει και τις καινοτομίες του, το μέρος στην μέση που σκάει αναπάντεχα και προσδίδει άλλη διάσταση.
Αυτός ο δυναμίτης, σε ξεσηκώνει και την εκατομμυριοστή φορά που θα βάλεις να το ακούσεις. Υποκλίνονται στην μεγάλη των HELLOWEEN σχολή, όμως ταυτόχρονα θέτουν το δικό τους επίπεδο. Για αυτό το τραγούδι, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι, που θα ταξίδευαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να τους δουν να το παίζουν ζωντανά (λέμε τώρα!). Είναι η επιτομή της γρήγορης, μελωδικής και ξεσηκωτικής σύνθεσης. “We’re all living in hysteria, we’re the children of the night”!
Γιώργος “The neverending” Κουκουλάκης
