Ελάτε μαζί μου λίγο πίσω στο χρόνο, να σας πω για μένα… Ο μικρός Δημήτρης έχει αρχίσει να ανακαλύπτει σιγά σιγά τον θαυμαστό κόσμο του heavy metal, έχει πάρει τα πρώτα του εφόδια, ξέρει τουλάχιστον τα μεγάλα και σημαντικά συγκροτήματα του hard και του heavy ήχου και έρχεται σιγά σιγά η ώρα να τολμήσει να εξερευνήσει χώρους πιο…στοχευμένους. Ήρθε η στιγμή να κινηθεί προς τις Η.Π.Α, και συγκεκριμένα προς το US power metal, το οποίο και έμελλε να αποτελέσει ένα εξαιρετικά αγαπημένο του είδος. Η αρχή γίνεται με τους CRIMSON GLORY και το θρυλικό “Transcendence”. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Διαβάζοντας, ρωτώντας, ανταλλάσσοντας απόψεις, ο μικρός Δημήτρης μάθαινε. Μάθαινε συνεχώς, «ρουφούσε» κάθε πληροφορία, ώσπου έπεσε στα χέρια του ένας, ή μάλλον, Ο ΕΝΑΣ, δίσκος: “Graceful Inheritance” έγραφε το εξώφυλλο. HEIR APPARENT έλεγαν τη μπάντα. “Another Candle”… “The Servant”… Ο δίσκος παίζει, και εκείνη την ώρα ένα συγκρότημα γίνεται αυτόματα αγαπημένο. Έπος, λυρισμός, υψηλές ταχύτητες και αρχοντικές συνθέσεις… Αυτό ακριβώς που μπορεί να κάνει ένα παιδί να ενθουσιαστεί. Δεύτερο ραντεβού μαζί τους, στο “One Small Voice”. Διαφορετική φωνή… Λες να αξίζει; Πόσο μου άρεσε ο πρώτος τραγουδιστής τους. Αυτός πώς να είναι άραγε; Αριστούργημα τελικά και αυτό το άλμπουμ! Μνημείο της μουσικής μας. Περισσότερο progressive, λιγότερο power metal, αλλά εξίσου επικό και λυρικό. Και αν ο Davidson ήταν πολύ καλός, ο Steve Benito ήταν… εξωπραγματικός! Ξέρω παιδιά εκεί έξω που θεωρούν το “One Small Voice” καλύτερο άλμπουμ του US metal. Ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω;
Κάπου εκεί έμαθα πως αυτοί οι δύο δίσκοι ήταν οι μοναδικοί τους. Δύο δίσκοι, και όμως, ένιωθες πως είχες στη δισκοθήκη σου ένα τεράστιο κομμάτι της αγαπημένης σου μουσικής. Κάποια στιγμή, άκουσα το “Triad”. Μια συλλογή με ακυκλοφόρητο υλικό, που περιείχε το αγαπημένο μου ίσως κομμάτι τους, το “Cry for Rome”. Όταν εκεί στα μέσα των 00’s έμαθα πως δραστηριοποιούνται ξανά, τη χαρά μου δεν γινόταν να τη περιγράψει κανείς με λέξεις. Και να τώρα, που μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από το Rock Hard, να γράψω για τον νέο, επερχόμενο δίσκο μιας τόσο αγαπημένης μπάντας. Κάπου εδώ, θα αφήσω τον οπαδό στην άκρη, και θα προσπαθήσω να γίνω συντάκτης. Αν τα καταφέρω, θα το δούμε στο τέλος.
Ο Terry Gorle, ο Derek Peace, ο Ray Schwartz, είναι εδώ. Μαζί τους ο Will Shaw στη φωνή, και ο Op Sakiya στα πλήκτρα. Και το “The View from Below” με γεμίζει άγχος. Θέλω να είναι καλό. Πρέπει να είναι καλό. Πατάω το “play”… Το πρώτο πράγμα που προσέχει κάποιος, είναι αδιαμφισβήτητα η φωνή του Shaw. Εξαιρετικός. Για μένα οι ερμηνείες του, είναι από τις καλύτερες της χρονιάς, ανεξαρτήτου είδους. Με κυριότερο ατού, τον δικό του, προσωπικό χαρακτήρα. Δεν θυμίζει κανέναν, είναι ο Will Shaw. Μπράβο και στη μπάντα που διάλεξε μια τέτοια προσέγγιση και όχι κάποιον «κλώνο» του Steve Benito (πού να τον βρεις άλλωστε…). Για τους υπόλοιπους, δεν χρειάζεται να πει κανείς το οτιδήποτε. Όπως πάντα, είναι υπεράνω κριτικής και αποδίδουν τα μέγιστα.
To εναρκτήριο “Man in the Sky” ανεβάζει ψηλά τον πήχη από την αρχή. Πολύ καλή progressive σύνθεση, με oriental feeling στη κιθάρα… Αλλά τo “The Door” που ακολουθεί είναι από άλλο πλανήτη φίλοι μου… Καταπληκτικό. Πρόκειται και για την αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, μαζί με άλλη μια που θα σας πω παρακάτω. Ερμηνεία για Oscar από τον Shaw ο οποίος φτάνει με ευκολία ψηλά αλλά κρατά ταυτόχρονα και ένα θαυμαστό γρέζι και τρομερές κιθάρες από τον Gorle… o παράδεισος μου! Instant classic! “Here We Aren’t” για τη συνέχεια, μια συναισθηματικά πολύ φορτισμένη σύνθεση. Άψογο. To “Synthetic Lies” έχει τη πιο σύγχρονη «οπτική» από όλα τα κομμάτια του δίσκου. Αργό κομμάτι, ατμοσφαιρικό αρκετά, με εξαίσιο solo από τον Terry Gorle ο οποίος γενικά είναι σε μεγάλη φόρμα σε ολόκληρο το δίσκο. Η power συνέχεια του “Savior” στην ουσία χωρίζει το δίσκο στα δύο, σύντομο και άκρως δυναμικό, να που οι HEIR APPARENT το έχουν ακόμη το dna του “The Servant” στο αίμα τους! Το λυρικό “Further and Farther” μου θυμίζει πολύ σύγχρονους FATES WARNING, και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. “The Road to Palestine” για τη συνέχεια, ένα βήμα πριν το τέλος… Oriental έπος, με ακουστική εισαγωγή, βαρύ riff και ωραία πλήκτρα από πίσω. Ο Shaw ξανά σε τρομερή ερμηνεία, έχω μείνει άφωνος με την απόδοσή του. Τελευταία σύνθεση του δίσκου, το απίστευτο “Insomnia”. H «άλλη στιγμή» που λέγαμε στην αρχή. Ο λυρισμός «χτυπάει ταβάνι», το κομμάτι μου θυμίζει εποχές DREAM THEATER του “Scenes from a Memory”, τα κουπλέ «δαγκώνουν», το refrain είναι πιθανότατα το καλύτερο που γράφτηκε μέσα στο 2018. Διάολε, πόσο τεράστιο κομμάτι! Δεν μπορώ να φανταστώ ιδανικότερο τρόπο για να κλείσει αυτός ο δίσκος… ειλικρινά.
Τώρα που τελείωσε η «μελέτη» του άλμπουμ, μπορώ να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: οι HEIR APPARENT κυκλοφορούν έναν δίσκο, που ακούγεται «φρέσκος» και φέρνει τη μπάντα στο 2018 με χαρακτηριστική άνεση. Δεν είναι απλά καλός. Είναι ένας δίσκος που αξίζει να έχει το όνομα των HEIR APPARENT, μια κατάθεση προοδευτικού metal που περικλείει 35 χρόνια ιστορίας, και ταυτόχρονα ωθεί τη μπάντα να ακούγεται εντελώς διαφορετική, αφού δείχνει να ακολουθεί τις εξελίξεις και να μη μένει κολλημένη στο παρελθόν. Οι νέες προσθήκες είναι «λίρα εκατό», έχουν βοηθήσει τα μέγιστα και δίνουν τη σιγουριά που χρειάζεται στη παλαιά τριάδα των Gorle – Peace – Schwartz ώστε να συνεχίσει απτόητη. Μια νέα αρχή λοιπόν για το group, μια καινούργια εποχή, λαμπρή και φέρελπις, που μακάρι να κρατήσει για πολύ ακόμη. Ένας από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς, αλλάζει αυτόματα level και περνά σε αυτό των σημαντικότερων της χρονιάς. Οι οπαδοί «δαγκώστε», οι λάτρεις της καλής μουσικής επίσης, όσοι όμως περιμένετε να ακούσετε το νέο “One Small Voice” ή το νέο “Graceful Inheritance”, μη κάνετε καν το κόπο να πατήσετε το “play”… 15/10 όλοι στο αγαπημένο σας δισκάδικο. Thank God for HEIR APPARENT!
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
