Me: Ωπ, κολλητέ! Δεν περίμενα να σε πετύχω εδώ. Ψάχνεις καμιά μουσική βιογραφία;
Real Me: Όχι, ρε συ…έχω έρθει να ρωτήσω αν θα φέρουν μία ειδική έκδοση από το επερχόμενο Record Store Day.
Me: Φέρνουν και τέτοια εδώ; Νόμιζα ότι είχαν μόνο βιβλία…
Real Me: Ναι φέρνουν, αλλά δύσκολο να έρθει αυτό που ζητάω.
Me: Άσε με να μαντέψω: box set με ακυκλοφόρητα demos των POISON!
Real Me: Κοντά έπεσες! Βox set με κασέτες MOTLEY CRUE…τα πέντε πρώτα κλασικά άλμπουμ.
Me: Κασέτες, ρε φίλε! Άλλο επίπεδο καλτίλας! Καλά…δεν τα έχεις αυτά;
Real Me: Σε δίσκους, κασέτες και CD αλλά πρώτον είναι φοβερή δουλειά και δεύτερον είναι οι MOTLEY, φιλαράκι. Ξέρεις τώρα…
Me: Κοίτα… δεν σε παρεξηγώ. Ξέρω την πετριά που έχεις φάει με εκείνη την εποχή και εκείνα τα συγκροτήματα αλλά ρε φίλε ποτέ δεν χώνεψα τους MOTLEY CRUE. Πολύ υπερτιμημένοι.
Real Me: Κλασική αντίληψη χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι φυσικά αγνοούν ή μάλλον χλευάζουν την επιτυχία των MOTLEY και όλου του Hair Metal κινήματος. Θέλεις να μου πεις γιατί είναι υπερτιμημένοι;
Me: Ρε φίλε, έχουν τρεις δισκάρες και από εκεί πέρα μετριότητες και σκόρπια τραγούδια εδώ και εκεί.
Real Me: Κατ’ αρχάς, με συγκινείς που αναγνωρίζεις έστω ότι έχουν τρεις δισκάρες. Απίστευτο για έναν κάγκουρα σαν και σένα. Ξέρω σε ποιες δισκάρες αναφέρεσαι και δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι μιλάμε για δεκάρια με τόνο. Αυτά που εσύ χαρακτηρίζεις μετριότητες, θα σκότωναν χιλιάδες συγκροτήματα να τα έχουν.
Me: Όπως;
Real Me: Το “Girls, Girls, Girls” είναι ένας δίσκος που και μόνο για το ομώνυμο και το “Wild side” συγκαταλέγεται στα ορόσημα του αμερικάνικου hard rock ή το “Theatre of pain” που μπορεί να μην είχε την ποιότητα του προκατόχου του αλλά έχει μέσα το “Home sweet home” που όλοι ξέρουμε τι μουσικό αντίκτυπο είχε τότε.
Me: Και μετά από εκεί το χάος, έτσι;
Real Me: Χάος…βαριά λέξη! Μετά το “Dr. Feelgood”, η συλλογή πούλησε τα κέρατα της και είχε μέσα την υπερκομματάρα “Primal scream” ενώ και ο δίσκος με τον Corabi είναι μέσα στους πολύ αγαπημένους μου και το ξέρεις. Σίγουρα η πιο αδικημένη δουλειά των MOTLEY.
Me: Ναι, ξέρω ότι το γουστάρεις αυτό το άλμπουμ. Πρέπει κάποια στιγμή να το ακούσω. Βέβαια, λείπει ο Vince και έτσι δεν είναι το ίδιο.
Real Me: Ναι…ισχύει αυτό. Όπως έλεγαν τότε οι οπαδοί: “Bring Vince back”!
Me: Όπως και έγινε!
Real Me: Ναι…αναγκαστικά. Άλλωστε οι MOTLEY ήταν πάντα ο Nikki, o Tommy, o Vince και ο Mick.
Me: Και τι έγινε μετά…; Απύθμενο δισκογραφικό σκότος!
Real Me: Γλαφυρότατος. Η αλήθεια είναι ότι η συνέχεια δεν ήταν δα και τίποτα συγκλονιστικό αλλά τουλάχιστον το “Saints of Los Angeles” ήταν αξιοπρεπές.
Me: Με το «αξιοπρεπές» δεν πήγε πουθενά κανένας, μεγάλε.
Real Me: Ρε φιλαράκι, μετά το “Saints…” –και 2-3 χρόνια νωρίτερα- η επιτυχία των MOTLEY ήταν ανεπανάληπτη. Μιλάμε για τεράστια sold out shows με αποκορύφωμα την THE END Tour.
Me: Η οποία δεν ήταν και το…τέλος, έτσι; Να τα λέμε και αυτά!
Real Me: Ξέρεις την άποψη μου για τα λεγόμενα farewell tours. Ποτέ δεν τα πίστεψα και ξέρεις κάτι…δεν θέλω να σταματήσουν οι MOTLEY. Είναι σημαντικό κομμάτι της μουσικής και τα shows είναι απίστευτα.
Me: Απίστευτο, φίλε, είναι πόσο χοντρός είναι ο Vince MEAL…εεε….Neil!
Real Me: Λέγε τα δικά σου. Αλλά θέλεις να σου πω κάτι που μάλλον αγνοείς ή καλύτερα επιλεκτικά αγνοείς για τους MOTLEY;
Me: Και δεν το λες, καημένε;
Real Me: Από τους MOTLEY ξεκίνησαν τα πάντα στο Los Angeles και το Hair Metal κίνημα των 80s. Ναι, υπήρχαν οι προπάτορες KISS, AEROSMITH, VAN HALEN κτλ. αλλά με τους MOTLEY συμπυκνώθηκαν όλα αυτά σε ένα κανονικό lifestyle.
Me: Δεν ήταν η μουσική, δηλαδή, μόνο. Αυτό λες;
Real Me: Αυτό ακριβώς. Ήταν τα ρούχα, το στυλ, ο τρόπος διασκέδασης, οι συναυλίες και το κυριότερο το αυθεντικό attitude!
Me: Τι εννοείς;
Real Me: Αυτό που έβλεπες, αυτό που άκουγες ήταν αυθεντικό. Ήταν ασυμβίβαστο hard rock, ήταν επανάσταση, ήταν MOTLEY.
Me: Κάποιοι θεωρούν ότι το “Too fast for love” είναι για το Hair Metal ό,τι ήταν το “The number of the beast” για το Heavy Metal. Συμφωνείς;
Real Me: Και ναι και όχι. Ναι, γιατί ο αντίκτυπος ήταν τεράστιος αλλά όχι γιατί δεν ξεκίνησε το Heavy Metal με το “Number…”. Αντίθετα, το Hair Metal ξεκίνησε από το “Too fast for love”.
Me: Κάτι μου είχες πει ότι ψάχνεις την πρώτη έκδοση από “Leathur Records”. Θυμάμαι καλά;
Real Me: Ναι… Εγώ και εκατομμύρια άλλοι. Πιο πιθανό είναι να βρω τον Nikki Sixx να πίνει καφέ στα Πετράλωνα παρά την πρώτη έκδοση του “Too fast…”. Δεν βαριέσαι!
Me: Κάτι έλεγες για τη στυλιστική καινοτομία των MOTLEY…
Real Me: Ωραίος… Με παρακολουθείς! Σε κάθε τους δίσκο οι MOTLEY άλλαζαν look και μουσικό στυλ. Ξέρεις τι γινόταν; Όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Από το punk/πρωτόλειο glam look του “Too fast…”, το leather/metal look του “Shout…”, το full-blown glam look του “Theatre…” μέχρι το αμιγώς street/biker look του “Girls…” και το πιο mainstream denim & leather look του “Dr. Feelgood”, οι MOTLEY έφτιαχναν μόδες.
Me: Δεν έχεις και άδικο. Πάντως για κάποιον που έχω μία επιφανειακή σχέση με τη μπάντα, με έκανες να θέλω να τσεκάρω τη δισκογραφία τους ή έστω τα πέντε πρώτα.
Real Me: Μην ξεχνάς και το άλμπουμ με τον Corabi.
Me: Α, ναι…και αυτό.
Real Me: Και το timing δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο…φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την πρώτη συναυλία τους στο Starwood Club.
Me: Έλα ρε…καλή φάση.
Real Me: Μιας και είσαι και του καψίματος με Netflix, να τσεκάρεις και το “The dirt” που είναι η ταινία για τους MOTLEY.
Me: Μου το βγάζει στα προτεινόμενα.
Real Me: Και εσύ φυσικά επιλέγεις να δεις το “The sinner”, έτσι;
Me: Ναι!
Real Me: Ε, δες και αυτό, διάολε!
Me: Διάολε! Shout at the devil!!!
Real Me: Είδες; Γίνεσαι κανονικός Cruehead.
Me: Υπερβολές αλλά θα πάω να ακούσω τώρα το “Too fast…”.
Real Me: Αυτός είσαι. Πάω και εγώ να συνεχίσω την έρευνα στα μαγαζιά μπας και φέρει κανένας χριστιανός το box set με τις κασέτες και δεν το χρυσοπληρώσω μετά.
Me: Καλή τύχη…be strong and laugh and…
Real Me: Shout at the devil, διάολε!!
Σάκης Νίκας
