Θα το πω όσο πιο απλά και «λαϊκά» γίνεται. Κατά την προσωπική μου άποψη, το “The dark ride” είναι μέσα στην πρώτη τριάδα των αγαπημένων μου δίσκων των HELLOWEEN, μαζί με τα δύο “Keepers…”. Με το “Keeper of the seven keys part II” να κρατά σταθερά την πρώτη θέση, εναλλάσσεται με το πρώτο μέρος εκείνου του δίσκου, συνεχώς στην κορυφή. Όταν χάνει, αυτό έχει να κάνει κυρίως με την επιδραστικότητα, αλλά και με το ότι μ’ εκείνους τους δύο δίσκους αγάπησα τις «κολοκύθες» και τους είχα ακούσει εκατοντάδες φορές.
Πάμε λοιπόν στην προσπάθεια να βάλουμε σε αξιολογική σειρά τα τραγούδια του “The dark ride”, του τελευταίου δίσκου με τον Roland Grapow και τον Uli Kusch στην κιθάρα και τα ντραμς αντίστοιχα. O λόγος που έφυγαν, μάλλον είχε να κάνει με το ότι είχαν δημιουργήσει τους MASTERPLAN και λίγα χρόνια μετά, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Οι διαφορές που είχε το “The dark ride” από τους προηγούμενους, αλλά και τους επόμενους δίσκους των HELLOWEEN ήταν η πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, η έλλειψη των “happy-happy Halloween” τραγουδιών με την ασταμάτητη δίκαση και την προσπάθεια να γράψουν το νέο “Eagle fly free” και η εντελώς διαφορετική προσέγγιση του Roy Z και του Charlie Bauerfeind στην παραγωγή, που ταίριαξε απόλυτα με το μουσικό τους ύφος.
Ας πάμε όμως να δούμε τη σειρά των κομματιών, σύμφωνα πάντα, με τη δική μου οπτική γωνία που βλέπω το άλμπουμ.
“The dark ride” countdown
12. “Behind the portal” (0.45) (Deris)
Ευκολάκι. Εισαγωγή χωρίς καν μουσική, φτιαγμένο για τη χαμηλότερη θέση. Έντεκα ακόμα.
11. “All over the nation” (4.54) (Weikath)
Το τραγούδι δεν είναι κακό, τουναντίον. Όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στα άλμπουμ που διαλέγουμε να γίνει η διαδικασία του Worst to best, τα καλά τραγούδια είναι πολλά, πάρα πολλά, οπότε κάποια αδικούνται από την τελική τους κατάταξη. Το βασικό μειονέκτημα του “All over the nations”, για εμένα, έχει να κάνει με το ότι μου ακούγεται σχετικά παράταιρο σε σχέση με το σύνολο. Δηλαδή είναι το “Eagle fly free” του δίσκου, χωρίς όμως να το ακουμπάει. Ο Weikath, μου έχει πει άπειρες φορές πόσο ΔΕΝ γουστάρει το “The dark ride” και αν κρίνει κανείς από τα δύο τραγούδια που έγραψε, είναι προφανές. Εκείνος πήγαινε σε μία πιο uptempo φάση και οι υπόλοιποι βρίσκονταν αλλού.
10. “Salvation” (5.42) (Weikath)
Ακριβώς ίδια περίπτωση με το “All over the nations”. Δεύτερο και τελευταίο τραγούδι του Weiki για το δίσκο, δεύτερο uptempo τραγούδι που θα ταίριαζε σε προηγούμενες δουλειές των HELLOWEEN, όχι όμως στην περίπτωσή μας. Ένα κλικ καλύτερο, γλιτώνει οριακά την τελευταία θέση, λόγω ρεφρέν και δισολίας.
9. “We damn the night” (4.06) (Deris)
Τυπικό τραγούδι των HELLOWEEN εποχής Deris, γρήγορο, αλλά και αρκετά πιο βαρύ, με ήχο κιθάρας που «σκοτώνει» και μεσαίο μέρος με σόλο που ανεβάζει επίπεδο στο τραγούδι. Παρότι φαινομενικά, είναι ένα «χαρούμενο» τραγούδι των HELLOWEEN, ο ήχος του και η παραγωγή του, το κάνει να διαφέρουν.
8. “Mr. Torture” (3.27) (Kusch)
Δεύτερο single του δίσκου και είναι η στιγμή που πραγματικά αρχίζουν τα δύσκολα για την κατάταξη. Μιλάμε για ένα τραγούδι που ακούγεται πολύ τακτικά στις συναυλίες τους και το δεύτερο single του άλμπουμ. Γουστάρω πάρα πολύ την εισαγωγή με τα πλήκτρα και το κιθαριστικό riff που μοιάζει μέχρι και με ICED EARTH και το σημείο που μπαίνει το σόλο να είναι υποδειγματικά heavy. Σκληρό, μοντέρνο, προσπαθεί και κρατά και τον HELLOWEEN χαρακτήρα του και μέσω των χαβαλετζίδικων στίχων που μιλούν για έναν τύπο που πρόσφερε ηδονή σε κυρίες μέσω του BDSM!!!
7. “I live for your pain” (3.59) (Deris)
Πολύ ωραίο mid-tempo τραγούδι, με το μπάσο του Grosskopf να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, σκοτεινή ατμόσφαιρα και ρεφρέν που ξεσπά. Αν ήθελαν/μπορούσαν να γίνουν πιο τολμηροί, έχω υπόψη μου κάποια σημεία που θα μπορούσαν να έβαζαν και πιο «ακραία» φωνητικά στο pre-chorus, καταλαβαίνω όμως ότι ήδη αυτή η στροφή που έκαναν στο άλμπουμ, γενικώς, ήταν too much. Κομμάτι “out-of-the-box” και όχι ό,τι πιο συνηθισμένο.
6. “Mirror mirror” (3.43) (Deris)
Μία ακόμα αποκλειστική σύνθεση του Andi Deris, ακόμα πιο σκοτεινή από τις προηγούμενες, με ακόμα πιο αργό tempo, groovy, με τρομερό κουπλέ (κάτι που εκτιμώ πάρα πολύ στα τραγούδια). Μελανό σημείο; Αυτοί οι στίχοι στο ρεφρέν “Mirror mirror on the wall / Who’s the master of them all? / Mirror mirror split in two / Look at me, who are you?”. Αυτά καλό είναι να λείπουν.
5. “Escalation 666” (4.24) (Grapow)
Εδώ καταλαβαίνω ότι ο μέσος οπαδός των HELLOWEEN σίγουρα θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί αυτό το τραγούδι. Ο Roland Grapow έχει γράψει ένα τραγούδι που με διαφορετική παραγωγή θα μπορούσε –αν εξαιρέσει κανείς το ρεφρέν- να ανήκει σε γκρουπ όπως οι GOJIRA (με λίγη φαντασία, αλλά για σκεφτείτε το). Χαμηλό κούρδισμα, φωνητικά απόκοσμα από τον Deris και γενικότερα πάρα πολύ διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, με τις τριπλές στις κιθάρες να δίνουν και να παίρνουν. Τις πρώτες φορές που το άκουσα, μου φάνηκε περίεργο και μέτριο. Με τα χρόνια, είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια, όπως φαίνεται και από τη σειρά που κατέχει.
4. “If I could fly” (4.09) (Deris)
Τι τραγουδάρα!!! Τι απίστευτο τραγούδι, πραγματικά! Power ballad θα μπορούσε να το πει κανείς, με τα πλήκτρα να παίζουν κάτι τόσο απλό, μα τόσο κολλητικό. Ασύλληπτο ρεφρέν, τρισαγαπημένο τραγούδι να το βάζω στα dj sets επί χρόνια, αφού ο κόσμος πάντα αντιδρά πάρα πολύ θετικά στο άκουσμά του. Πολύ περίεργη επιλογή για leading single, τολμηρή, αλλά τελικά επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος.
3. “Immortal” (4.05) (Deris)
Ρε ΤΙΤΑΝΑ Deris, τι κουπλεδάρα είναι αυτή που έγραψες ρε μεγάλε; Γράφω τις σειρές αυτές, ακούω το τραγούδι και ανατριχιάζω σύγκορμος. Κι εκεί που λες μετά το πρώτο ρεφρέν «τι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα ρε παιδιά;», πάνε κι «εμπλουτίζουν» το κουπλέ στην επανάληψή του και το …τερματίζουν. Τραγούδι που το κουπλέ του, αξίζει όσο 10 ρεφρέν και με κάνει να το βάλω τόσο ψηλά στη σειρά, παραβλέποντας και τους καρα-cheesy στίχους στο ρεφρέν (κι όχι μόνο).
2. “The dark ride” (8.48) (Grapow)
Από τα αγαπημένα μου έπη των HELLOWEEN (κι έχουν και πολλά από δαύτα). Ένα μουσικό και συναισθηματικό rollercoaster, που περιέχει όλα τα στοιχεία που αγαπάμε στους HELLOWEEN, αργά και γρήγορα σημεία, λατρεμένες δισολίες, ψιλά φωνητικά, συνεχόμενες αλλαγές και πολλά σημεία που ταιριάζουν απόλυτα με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου συνολικά. Πολύ κοντά σε τραγούδια τύπου “Skyfall”, “The king for a thousand years” και “Occasion avenue”, τα οποία και ψοφάω να ακούω.
1. “The departed (sun is going down)” 4.37 (Kusch)
Σε απλά ελληνικά, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των HELLOWEEN, ever. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρασυρθείς στον ρυθμό του. Καμία όμως. Το συγκλονιστικότερο είναι, πάντως, πως πρόκειται για σύνθεση του ντράμερ, Uli Kusch!!! Ούτε κατά διάνοια δεν έχει γράψει κάτι παρόμοιο στη ζωή του και απόδειξη γι’ αυτό, είναι ότι σ’ ένα από τα ύστερα συγκροτήματά του (που κανένα δεν έκανε επιτυχία), τους BEAUTIFUL SIN, το μοναδικό άλμπουμ τους, με τίτλο “The unexpected”, ξεκινά με το τραγούδι “Lost”, που δεν είναι άλλο από το “The departed”, με αλλαγμένους στίχους και φωνητικά από τη Magali Luyten. Από τις περιπτώσεις Worst to best, όπου γνωρίζεις εδώ και πολλά χρόνια, πιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι.
Σάκης Φράγκος
