a
Η αλήθεια είναι, ότι πλέον είναι λίγα, πολύ λίγα αυτά τα live που γίνονται στον υπόλοιπο πλανήτη εκτός της Ελλάδος και για τα οποία με πιάνει μία καλώς εννούμενη ζήλεια. Είναι πάρα πολλά αυτά που εννοείται θα γούσταρα να δω και δεν περνάνε από εδώ, όμως αυτά που ψιλο-«πονάνε» είναι λίγα. Και ένα από αυτά ήταν σίγουρα το reunion των HELLOWEEN! Mιλάμε άλλωστε για ιστορία, για προσωπική αγάπη, για μία μπάντα που έχει προσφέρει ύμνους και ύμνους στο power, αλλά και στο heavy metal γενικότερα. Και μιλάμε για ένα reunion που μέχρι πριν κάποια αρκετά χρόνια ήτανε περισσότερο σαν όνειρο θερινής νυκτός για όλους μας, παρά σαν μία ρεαλιστική μελλοντική προοπτική. Και αν τότε, το 2007, όταν πέρασε από τα μέρη μας η Hellish Rock Tour και βιώσαμε τον Kai Hansen πάνω στη σκηνή με τους HELLOWEEN να μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και βουρκώσαμε, ανάθεμα τι θα γινότανε αν ζούσαμε την περιοδεία Pumpkins United! Kiske, Hansen, Weikath, Grosskopf στην ίδια σκηνή, μαζί με Deris, Gerstner και Loeble. Όσοι κάνατε ταξίδι και το ζήσατε, μπράβο σας!
Όσο επιφυλακτικός και αν είσαι, όσο προκατειλλημένος και αν είσαι (ναι, τα λεφτά ήταν και είναι πολλά, η αλήθεια να λέγεται), ότι και να λες πριν, με το που ξεκινάει η εισαγωγή του “Halloween” και μπαίνει η μπάντα, τα πάντα σταματάνε, παγώνουν και απλά αφήνεις τον εαυτό σου να πάει πίσω, σε μία άλλη εποχή, πιο αθώα, πιο αληθινή, πιο πωρωμένη και αφοσιωμένη ακόμα και γεμίζεις με μία ενέργεια που δε μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Το να ακούς πάλι τον Michael Kiske να τραγουδάει ύμνους που λατρέψαμε με τη φωνή του, παρέα με τον Deris πολλές φορές, να ενώνεται το παρελθόν με το παρόν και μάλιστα να συνυπάρχουν τόσο καλά, είναι σπουδαίο. Πώς να το κάνουμε! Και το ωραίο είναι ότι μοιάζει λες και ο ένας «σπρώχνει» τον άλλο να είναι καλύτερος, σαν ένα είδος άτυπου (;) διαγωνισμού ας πούμε, με στόχο όμως το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ναι, σαφώς και οι δύο δεν είναι στα κορυφαία της καριέρας τους και λογικό. Όμως, για τα δεδομένα, είναι πολύ καλοί! Με τα φαλτσάκια, με τα «κλεψιματάκια», με όλα τα αληθινά όμως και με απόδοση γεμάτη συναίσθημα. Το «χειρότερο» είναι ότι κουμπώνουν πολύ ωραία οι φωνές τους. Από την άλλη, το να ακούς τον Kai Hansen, τον νονό του Ευρωπαϊκού power metal, να παίζει τα δίσολα με τον κάποτε διόσκουρό του Weikath, ε, σου σηκώνει την τριχούλα. Τι να λέμε τώρα. Πόσες και πόσες μπάντες χρωστάνε σε αυτό το δίδυμο; Μην κάτσουμε να μετρήσουμε, δεν έχει νόημα.
Το setlist, παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κάποιος για μεμονωμένα κομμάτια, είναι απολύτως ισορροπημένο, σεβόμενο όλη την ιστορία της μπάντας, μέχρι και το σήμερα. Και πολύ καλά έκαναν. Ναι, μου έλειψε τρομερά ένα “March of time” για παράδειγμα, όμως δε μπορώ να έχω παράπονο. Πέραν των κομματιών που λένε οι Kiske και Deris παρέα (“Halloween”, “Dr Stein”, “Perfect gentleman”, “Forever and one”, “Keeper of the seven keys”, “I want out”), υπάρχουν και κομμάτια που παίρνει ο καθένας πάνω του, από τη δική του εποχή στο συγκρότημα. “If I could fly”, “Are you metal” (αυτό το κομμάτι δε θα μου κάτσει ποτέ καλά στο αυτί), “Waiting for the thunder”, “I can” και “Sole survivor” ο Deris, ενώ ο Kiske μας ταξιδεύει μόνος του πίσω στο χρόνο με τα “I’m alive”, “Rise and fall”, “A tale that wasn’t right”, “Living ain’t no crime / A little time” (ωραίο medley), “Eagle fly free” και “Future world”. Όμως έχουμε και το 14λεπτο σχεδόν αποθέωσης του Kai Hansen με το medley (“Kai’s medley” όπως το έχουν ονομάσει οι ίδιοι) των “Starlight”, “Ride the sky”, “Judas” και “Heavy metal (is the law)” από το θρυλικό “Walls of Jericho”. Έχουμε και τους τρείς παρέα στο “How many tears”. To ντουέτο πάντως στην ακουστική εκτέλεση του “Forever and one” σε κάνει να ριγήσεις λίγο ακόμα παραπάνω! Από όλα έχουμε. Τώρα αν κάπου κάτι χάθηκε με τα κομμάτια κλπ, συγχωρέστε με, αλλά κυριαρχεί η παράκρουση!
Μπορεί να είμαι οπαδός του Deris, επειδή χωρίς αυτόν δε θα υπήρχαν καν οι HELLOWEEN (μη λέμε τα ίδια πάλι), αλλά και επειδή έχει προσφέρει και ο ίδιος κομματάρες στη μπάντα και μαζί του γράφτηκαν τεράστιοι δίσκοι (το “Dark ride” θα μπορούσε να είναι σε αξία το τρίτο “Keeper of the seven keys”, όσο και αν ακούγεται σε κάποιους αυτό), μπορεί ο Kiske να μου έχει προσφέρει οπαδικές κρυάδες είτε με δηλώσεις, είτε με κυκλοφορίες, όμως το να τον ακούς σε πολύ καλή κατάσταση να λέει κάποιους από τους ύμνους που είχε τραγουδήσει τότε, είναι κάτι άλλο. Έκαστος ήταν ο καλύτερος στην εποχή του και είμαστε όλοι χαρούμενοι!
Είπαμε, το setlist έχει κάποια λιγότερο «δυνατά» κομμάτια από άποψη οπαδικής μούρλας συγκριτικά με άλλα, όμως είναι όλα τόσο καλά παιγμένα (η μπάντα είναι μπετό!) που όλα κυλάνε νεράκι. Μέχρι να φτάσουμε εκεί προς το τέλος, που ξεκινάει το “Invitation” και για τα επόμενα (και τελευταία) 38 λεπτά, προσκυνάμε ταπεινά! “Eagle fly free”, “Keeper of the seven keys”, “Future world” και “I want out”… μία τετράδα τραγουδιών που αν υπήρχε σαν έξτρα και το “Rebellion” των GAMMA RAY, θα μιλάγαμε για την απόλυτη Βίβλο αυτού του ιδιώματος. Μία τετράδα τραγουδιών ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Ευρωπαϊκό power metal! Να είσαι στο κοινό, να το ζεις και να μη σου μένει κουράγιο ούτε για να πας τουαλέτα, αφού ξέχασες την πάνα-βρακάκι σου και τα έχεις κάνει πάνω σου από τη συγκίνηση και το δέος.
Δεν με νοιάζει αν είναι ή δεν είναι αρπαχτή. Δεν με νοιάζει το τι και πως, αν και στην ανακοίνωση ήμουν το λιγότερο επιφυλακτικός. Όμως αν είναι έτσι οι αρπαχτές, τότε παρακαλώ να γεμίσουμε με τέτοιες! Γιατί reunion γίνονται πολλά. Πάρα πολλά. Εδώ βλέπουμε reunion ότι να ‘ναι που απλά τα αποθεώνουμε για ένα καλτιλίκι και μόνο (λες και εκείνα δεν έχουν ΚΑΙ τα λεφτά στη μέση, ειδικά από μπάντες που έχουν πάρει την κάτω βόλτα) ή καλλιτέχνες που κάνουν μόνοι τους επετειακά shows χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, ασχέτως αν υπάρχουν τα μέλη ή όχι. Ζούμε άλλωστε και την εποχή της νοσταλγίας όπως φαίνεται. Δεν είναι τυχαίο πως ότι χτυπάει στη νοσταλγία πάει πολύ καλύτερα από το μεγαλύτερο ποσοστό του όσων γίνονται στο σήμερα. Μεγάλο θέμα όμως αυτό. Ο καθένας κάνει ότι θέλει με την ιστορία του και ο καθένας πάει και βλέπει/ακούει ότι θέλει. Εννοείται. Αν όλα τα reunion πάντως είναι σαν αυτό των HELLOWEEN, τότε καλώς να γίνονται. Ή για να είμαι πιο σωστός και δίκαιος, ΕΤΣΙ πρέπει να είναι όλα τα reunion. Τιμιότατο setlist, απόδοση λες και παίζουν για πρώτη φορά τα κομμάτια, τίγκα δημιουργία συναισθημάτων και ανατριχίλας και (το ξαναλέω) η δημιουργία της ανάγκης στον οπαδό να το δει live. Να σου μιλάει ο μικρός εαυτός σου σαν διαβολάκι στο μυαλό και να σε τριβελίζει για να βρεις έναν τρόπο να το καταφέρεις. Να λέει κάποιος “μα δε μου αρέσουν πλέον οι Χ, αλλά αυτό δεν το χάνω”. Γιατί; Γιατί είναι ιστορία και γιατί είναι νοσταλγία. Γιατί ίσως κι εσύ τότε ήσουν αλλιώς, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, μόνο με αυτό που γούσταρες και τέλος, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα άλλο. Τo “United alive” στο προσφέρει αυτό στο μέγιστο βαθμό. Υ Π Ο Κ Λ Ι Ν Ο Μ Α Ι ! ! !
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
