“Night and day will be the same, underneath the evil reign!”
HELSTAR. Ένας ζωντανός θρύλος, ένας ζωντανός μύθος. Συγκρότημα – λατρεία, συγκρότημα – φετίχ. Κάθε τους κυκλοφορία, είναι αφορμή για τις ίδιες και τις ίδιες συζητήσεις, περί του πόσο αδικημένη αλλά και εκπληκτική μπάντα είναι. Κάθε τους κυκλοφορία, γεννά την ίδια προσμονή για μια ακόμη συναυλία όπου θα βιώσουμε την απόλυτη υπεροχή του US (power) metal, από πρώτο χέρι. Με αφορμή λοιπόν την επικείμενη εμφάνισή τους στο ΑΝ club, στις 30 του μηνός Νοεμβρίου, οι Σάκης Νίκας και Δημήτρης Τσέλλος ακούν ξανά τους δίσκους τους, «ξεσκονίζουν» αναμνήσεις, συμφωνούν, διαφωνούν και στο τέλος φτιάχνουν το “worst to best” της δισκογραφίας των μεγάλων Τεξανών.
- “This wicked nest” (AFM, 2014)
Κάθε μπάντα δικαιούται μία μέτρια δισκογραφική στιγμή. Για μένα προσωπικά εδώ οι HELSTAR πιάνουν ένα συνθετικό ναδίρ καθώς τα κομμάτια κινούνται σε ασφαλείς, θα λέγαμε, περιοχές με απολύτως προβλέψιμα χαρακτηριστικά. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι δεν είναι τόσο κακό άλμπουμ απλώς δεν ενέχει το στοιχείο της έκπληξης, δεν συναρπάζει και σε τελική ανάλυση δεν πάει το χέρι σου στη δισκοθήκη, βρε αδερφέ! Παρόλα αυτά, κανένας fan της μπάντας δεν γίνεται να αγνοήσει τραγούδια σαν τα “Fall of dominion” και “Eternal Black” γεγονός που φανερώνει ότι ακόμη και σε μία…κακή μέρα οι HELSTAR κάτι μπορούν να δώσουν.
Σ.Ν.
- “Glory of chaos” (AFM, 2010)
Έχω συνδυάσει με πολλές και καλές αναμνήσεις την περίοδο κυκλοφορίας του “Glory of Chaos” καθώς η tour για την προώθηση του δίσκου πέρασε από τη χώρα μας σε ένα αλησμόνητο live στην υπόγα στην Κάνιγγος. Ναι, μπορεί να μην είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος της μπάντας αφού τα thrashy στοιχεία υπερτερούν έναντι της US power αισθητικής αλλά μιλάμε για το πνευματικό παιδί των Barragan & Trevino, οι οποίοι ξαναδούλεψαν μερικά τραγούδια από την εποχή των ETERNITY BLACK (απίστευτο project της περιόδου 2004-2005) και ο Rivera ακολούθησε προσθέτοντας μάλιστα μία πιο…black metal χροιά στην ερμηνεία του (ειδικά στο κομμάτι “Alma negra”).
Σ.Ν.
- “The devil’s masquerade” (Massacre Records, 2025)
Το τελευταίο άλμπουμ, που ήρθε μετά από μια μακρά δισκογραφική παύση εννέα (!) ετών. Όλα ωραία, όλα καλά, οι HELSTAR μας επισκέπτονται τακτικά πλέον και παράπονο δεν έχουμε αλλά βάσει των συνθετικών ικανοτήτων τους, οι οποίες ΔΕΝ τους έχουν αφήσει ακόμη, θέλουμε συχνότερα νέο υλικό! Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, οι Τεξανοί είναι από τις λίγες τόσο παλαιές μπάντες από τις οποίες θέλουμε ακόμη νέους δίσκους. Και αυτό, διότι τα τραγούδια μας αποζημιώνουν! «Αποζημίωση» που λαμβάνουμε παχυλή και με το φετινό “The devil’s masquerade” που ηχητικά, θα το βρεις κάπου μεταξύ “Vampiro” και “The king of Hell”. Το ομότιτλο κομμάτι, το “Carcass for a king”, το “Seek out your sins” και φυσικά το εντυπωσιακό “I am the way” με τις συμμετοχές σπουδαίων Τεξανών φωνών, είναι τα απόλυτα highlights μέσα από μια πλειάδα ΜΟΝΟ καλών συνθέσεων. Δίσκος που πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα, φέτος.
Δ.Τ
- “Vampiro” (EMP Label Group, 2016)
Η ώρα της επιστροφής στα ένδοξα μουσικά εδάφη του “Nosferatu”. O Rivera θα φορέσει την κάπα του, την τροχισμένη του οδοντοστοιχία, τα μεγάλα spiked bracers του και θα μας εξιστορήσει για μια ακόμη φορά βαμπιρικές ιστορίες. Μόνο που εδώ, δεν έχουμε ούτε ρομαντζάδες, ούτε συναισθηματισμούς, ούτε μετάνοιες… Ο κόμης των HELSTAR έχει έτσι κι αλλιώς πολύ μεγαλύτερη σχέση με τον Orlok παρά με τον Dracul, στο “Vampiro” είναι ακόμη πιο σατανικός από αυτόν του “Nosferatu” και κομματάρες όπως είναι τα “Awaken unto darkness”, “Blood lust”, “From the pulpit to the pit”, “To their death beds they fell” και “Black Cathedral”, οδηγούν σε ένα ηχητικό λουτρό αίματος το οποίο όσο και να θες, δεν καθαρίζεται με τίποτα.
Δ.Τ
- “The king of hell” (AFM, 2008)
Το reunion των HELSTAR ήταν γεγονός. Η πρόσκληση του Robb Chavez για μία συναυλία το 2006 οδήγησε σε εκδήλωση ενδιαφέροντος από την AFM η οποία μετά την εξαιρετική συλλογή “Sins of the past” έβαλε τους Αμερικανούς στο studio και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Ο κλασικός ήχος των HELSTAR είχε επιστρέψει για τα καλά αφού μιλάμε ουσιαστικά για τη σύνθεση του “Remnants…” (χωρίς τον Rene Luna). Τα κομμάτια είναι αψεγάδιαστα, η παραγωγή πεντακάθαρη και ευτυχώς για όλους μας ο κόσμος το υποδέχτηκε με θέρμη «υποχρεώνοντας» τους Barragan & Rivera να δουν την όλη φάση υπό ένα πρίσμα μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
Σ.Ν.
- “Multiples of black” (Massacre Records, 1995)
Ξέρω…οι περισσότεροι εκεί έξω δεν γουστάρουν το συγκεκριμένο δίσκο. Ωστόσο, αν αφήσουμε κατά μέρος την κακή παραγωγή (στα μισά τραγούδια) και το γεγονός ότι από την κλασική σύνθεση έχουν μείνει μονάχα οι Rivera & Abarca το ύφος των τραγουδιών και το συνθετικό επίπεδο δεν είναι καθόλου κακό. Το αντίθετο. Προσωπικά, το γουστάρω πολύ και ας μην είναι κλασικό HELSTAR. Άλλωστε μιλάμε για ένα δίσκο που περιλαμβάνει τα “No second chance” και “Black Silhouette skies” που ενέχουν όλα τα trademark HELSTAR στοιχεία και φυσικά μία διασκευή σε ένα από τα καλύτερα (και για τον Δημήτρη, το καλύτερο, το ξέρω καλά αυτό) heavy metal κομμάτια όλων των εποχών, το “Beyond the realms of death”.
Σ.Ν.
- “Burning star” (Combat Records, 1984)
Από εδώ ξεκίνησαν όλα… έτσι δεν είναι; Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των HELSTAR αλλά είναι 100% ο ιδανικός δίσκος για όλους τους φίλους του παραδοσιακού metal καθώς οι επιρροές από IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Εδώ έχουμε τουλάχιστον δύο κλασικά τραγούδια (το ομώνυμο και το “Run with the pack”) ενώ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι για τον Δράκουλα (“Dracula’s castle”). Πέντε χρόνια μετά η μία πλευρά του βινυλίου του “Nosferatu” θα ήταν αφιερωμένη στον απέθαντο βρικόλακα ενώ 32 χρόνια μετά το “Vampiro” θα ήταν ένα κανονικό concept άλμπουμ για αυτόν.
Σ.Ν.
- “Remnants of war” (Combat Records, 1986)
Σε κάποια από τις πάμπολλες συζητήσεις περί μουσικής με τον Σάκη, όταν αυτή έφτασε στους HELSTAR, θυμάμαι να μου λέει: «Το ‘A distant thunder’ είναι το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας, το ‘Nosferatu’ είναι 100 χρόνια μπροστά από την εποχή του, αλλά το πιο αντιπροσωπευτικό είναι το ‘Remnants of war’». Τώρα πως αυτό μεταφράζεται, θα το δούμε και παρακάτω αλλά έτσι κι αλλιώς, μικρή σημασία είχε για τον 16χρονο Δημήτρη, όταν πρωτάκουσε τους Τεξανούς μέσω αυτού του δίσκου. Μιλάμε για σοκ επιπέδου «το ακούω όλη μέρα και δεν ακούω τίποτα άλλο για καμιά βδομάδα»! Καλές όμως οι προσωπικές αναμνήσεις και τα βιώματα, δε λέω, αλλά αν δούμε τον δίσκο αντικειμενικά, καταλαβαίνουμε αμέσως γιατί θεωρείται το πιο αντιπροσωπευτικό. Στο “Remnants of war” λοιπόν, οι HELSTAR έχουν τα πρωτόλεια στοιχεία του ντεμπούτου, τα τεχνικά στοιχεία και το σκοτάδι του “Nosferatu” (κι ας μην έχουν το ίδιο line-up με τότε, η σύνθεση εδώ παίζει «παπάδες») και ορισμένη από την αμεσότητα του “A distant thunder”. Η ποιότητα πιάνει επίπεδα που άλλοι καλλιτέχνες ούτε καν μπορούν να ονειρευτούν και χαρά με γεμίζει το γεγονός πως αρκετοί εκεί έξω, ενστερνίζονται μαζί μου τη μάλλον καθόλα αιρετική άποψη πως ΑΥΤΟ, είναι το καλύτερο HELSTAR δημιούργημα και ίσως το πιο αδικημένο άλμπουμ ολόκληρου του US metal.
Δ.Τ
- “A distant thunder” (Metal Blade Records, 1988)
«Και γιατί τούτο δω είναι το πιο ολοκληρωμένο;» ρωτάς. Και σου απαντώ: 1) Γιατί η παραγωγή είναι, αν όχι καλύτερη, πιο ισορροπημένη. 2) Γιατί το line up έχει δύο προσθήκες που το ανεβάζουν ένα επίπεδο, τουλάχιστον. Πολύ καλός ο René Luna αλλά Frank Ferreira δεν ήταν. Ακούς τον Frank στο σαρωτικό “The king is dead” και τα vibes που παίρνεις, είναι ίδια με αυτά της πρώτης σου γνωριμίας με τον Nicko, στο “Where eagles dare”. Ομοίως, τεχνίτης από τους λίγους ο Rob Trevino μα ο Andre Corbin ήταν από άλλο σύμπαν. 3) Γιατί οι συνθέσεις, χωρίς να χαθεί η μοναδική «ταυτότητα» του γκρουπ, έγιναν πιο άμεσες και «ευκολοχώνευτες», κατά την προτροπή του παραγωγού Bill Metoyer ο οποίος είχε να διαχειριστεί όπως έπρεπε μια μπάντα με τρομερή «χημεία» και ασύλληπτες δυνατότητες. 4) Γιατί υπάρχει ένα “Winds of war” τον στανιό μου μέσα, το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι που έγραψε ποτέ το γκρουπ! «Ωραία, κάτι άλλο που το κάνει να ξεχωρίζει;» Ναι, τα δύο του εξώφυλλα, με τα «άκυρα» χέρια της Alex Jai, με μανικιούρ στην «πένα», να ποζάρουν και στα δύο, αλλά μόνο στο ένα εξώφυλλο να υπάρχουν κεραυνοί!
Δ.Τ
- “Nosferatu” (Metal Blade Records, 1989)
Ο καλύτερος δίσκος των HELSTAR ή αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε λιγότερο πομπώδεις χαρακτηρισμούς, ένας δίσκος που ήταν 100 χρόνια μπροστά από την εποχή του (σ. Δ.Τ: Σάκη σε πρόλαβα, το έγραψα χεχε)! Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το δεύτερο είναι πιο πομπώδες… ας είναι! Οι Αμερικανοί βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό, η έμπνευση χτυπάει «κόκκινο» και η κιθαριστική επίθεση των Barragan/Corbin είναι απαράμιλλη. Η τεχνική power/thrash αισθητική συνδυασμένη με μία εξωπραγματική ερμηνεία του Rivera αλλά και ένα rhythm section που χτίζει ουρανοξύστες δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Μακάρι ο κόσμος να είχε πιστέψει τότε περισσότερο σε αυτό το αριστούργημα αλλά έστω και η ετεροχρονισμένη αναγνώριση είναι μία δικαίωση. Το US metal στα καλύτερα του!
Σ.Ν.
ΕΙΔΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
“Demolition” (demo, 1990)
Θυμάμαι να συνομιλώ με τον Barragan όταν είχε αποσυρθεί από τη μουσική και έπαιζε για ένα διάστημα Tex-Mex μουσική (χωρίς πλάκα) ότι ο λόγος που τα είχε παρατήσει ήταν διότι είχε απογοητευτεί από την απαξίωση όλων των δισκογραφικών στο εν λόγω υλικό. Ο ίδιος θεωρούσε ότι τα κομμάτια σε αυτό το demo ήταν όχι μόνο τη φυσική συνέχεια του “Nosferatu” αλλά τέσσερεις από τις καλύτερες συνθέσεις των HELSTAR. Εμείς συμφωνούμε και επαυξάνουμε! Είναι απορίας άξιο πως διάτανο δεν τους επέλεξε καμία εταιρεία εκείνη την εποχή που ο πιο ακραίος ήχος βρισκόταν σε ένα εμπορικό απόγειο. Τέλος πάντων. Ευτυχώς κυκλοφόρησε επίσημα το 2001 μαζί με τα ακυκλοφόρητα (τότε) τραγούδια των VIGILANTE (βραχύχρονο project του Rivera), στην εκπληκτική συλλογή “The James Rivera legacy”.
Σ.Ν.
“Sins of the past” (AFM, 2007)
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει κάποιος για τις επανηχογραφήσεις τραγουδιών ή και ολοκλήρων δίσκων, στην περίπτωση των HELSTAR και του “Sins of the past”, οι προσωπικές γνώμες δεν έχουν ουδεμία σημασία. Και αυτό διότι τούτη η συλλογή ήταν τόσο καλή, που αφενός οδήγησε σε μόνιμη δισκογραφική και συναυλιακή επάνοδο (αν εξαιρέσουμε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, εκεί κάπου στο 2001, η μπάντα ουσιαστικά δεν υπήρχε από το 1995), αφετέρου δεν έχω ακούσει ούτε έναν (1) οπαδό του γκρουπ, που αυτών η γνώμη είναι η πλέον βαρύνουσα, να μην τη θεωρεί εξαιρετική! Το ίδιο το συγκρότημα τη θεωρεί κανονική δισκογραφική δουλειά κι όχι “best of”. Τυχαίο; Απίστευτο σκότος κυριαρχεί στα δεκατρία παλαιά κομμάτια (άκου πχ τη νέα μορφή του “Baptized in blood”, παιγμένη μαζί με την εισαγωγή “Rhapsody in black”) τα οποία είναι παιγμένα με τον γνωστό, εντυπωσιακό HELSTAR τρόπο, ένα σκότος που γίνεται ακόμη πιο βαρύ στα δύο ολοκαίνουργια τραγούδια, τα “Tormentor” και “Caress of the dead”. Δύο συνθέσεις που τελικά μας έδειξαν και προς τα πού θα κινηθεί το συγκρότημα στην επανένωσή του.
Δ.Τ
