Οι Αυστραλοί progsters HEMINA, επέστρεψαν το 2019, με το τέταρτο full length άλμπουμ τους, “Night echoes”. Οι Αυστραλοί, εκπροσωπούν το σύγχρονο progressive metal των HAKEN, PERIPHERY, FROST, PLINI, TERAMAZE και άλλων, επομένως εδώ, θα βρείτε τις πλέον γνώριμες εφτάχορδες κιθάρες, την ογκώδη παραγωγή και ενίοτε growls και πιο brutal περάσματα με ambient «φωτεινά» πλήκτρα. Παρών δηλώνουν και οι DREAM THEATER και ιδιαιτέρως η trademark ανάμιξη μελωδίας και δεξιοτεχνίας/επίδειξης progressive ισχύος.
Οι HEMINA αποτελούνται από σπουδαγμένους μουσικούς, που γνωρίζουν πολύ καλά το είδος και έχουν αρκετά να επιδείξουν. Δεν είμαι σίγουρος όμως και κατά πόσο έχουν πολλά να μας προσφέρουν με το σχετικά τυπικό progressive τους, που πιστεύω πως και εδώ απευθύνεται στην ελίτ που ακούει αποκλειστικά σύγχρονο progressive metal και πηγαίνει τακτικά στα progressive φεστιβάλ. Ειδικά το 2019, που είδαμε νέες κυκλοφορίες από DREAM THEATER και TOOL, ένα πολύ δυνατό THANK YOU SCIENTIST, τα αριστουργήματα των SOEN και TERAMAZE και άλλον έναν δίσκο OPETH, δεν είμαι σίγουρος πόσο μπορούν οι νέοι εδώ να λάβουν την προσοχή μας.
Το “Night echoes” δεν παρουσιάζει κάτι καινούριο στο ύφος και τον ήχο της μπάντας. Τα εννιά κομμάτια του δίσκου είναι ωραία σε γενικές γραμμές, με πολλά όμορφα περάσματα, που κεντρίζουν τη προσοχή μου για τη δεξιοτεχνία και το πηγαίο συναίσθημα. Σε αυτό το πλαίσιο, το πιο σκοτεινό και ιδιαίτερο “Flat”, είναι ίσως το μοναδικό highlight ενός δίσκου που δεν καταφέρνει να με κρατήσει πλήρως μέχρι το τέλος. Μετά από πολλές ακροάσεις του “Night echoes” και της δισκογραφίας τους, μπορώ άνετα να πω πως οι HEMINA είναι μία τίμια και άξια μπάντα, με όλα όσα αρμόζουν σε μία σύγχρονη progressive μπάντα, αλλά μέχρι τώρα βρίσκω μόνο μεμονωμένα μέρη σε κομμάτια τους που πραγματικά ξεχωρίζουν. Στο “Night echoes”, επιπλέον, με ενοχλούν τα πλήκτρα, που στερούνται προσωπικότητας, τα σόλο/μονομαχίες με την κιθάρα, τα τετριμμένα ογκώδη riff, που ακούγονται κάπως κλισέ και εκτός τόπου. Το χειρότερο είναι μάλλον η εναλλαγή αντρικών και γυναικείων φωνητικών, που βγάζουν το “beauty and the beast” συνδυασμό αιθέριων γυναικείων φωνητικών γραμμών με πιο έντονα αντρικά φωνητικά και μαζί σε κάπως γλυκανάλατα ρεφραίν. Ξαναλέω, πως υπάρχουν αρκετά μεμονωμένα σημεία που μου κεντρίζουν την προσοχή, αλλά όχι για πολύ. Στο τέλος λοιπόν, βρίσκω πως το “Night echoes” είναι σχετικά χλιαρό, καλό σε φάσεις, αλλά συνολικά λίγο για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του ακροατή.
6/10
Φίλιππος Φίλης
