Να ξεκινήσω με μια πραγματική ιστορία. Στις αρχές των 90’s αλληλογραφούσα με έναν τύπο από την Αμερική που μου έστελνε λίστες με όλα τα σπάνια NWOBHM και US metal. Εκεί είχα την ευκαιρία εκτός από πληροφορίες να δω και κάποια εξώφυλλα δίσκων που δεν μπορούσες να δεις πουθενά αλλού, μιλάμε για προ internet εποχή, εντελώς διαφορετικές καταστάσεις.
Έτσι μια ωραία μέρα έστειλα ένα γράμμα στον Αμερικάνο φίλο μου λέγοντας του ότι θέλω να του δώσω για ανταλλαγή από την πλευρά μου το σπάνιο –και τότε αλλά και σήμερα- βινύλιο του “Live +1“ των ΙRON MAIDEN που είχε κυκλοφορήσει μόνο στην Ελλάδα. “Βεβαίως το θέλω, πες μου με τι θες να το ανταλλάξουμε” ήταν η απάντηση του, με το “The nightcomers” των HOLOCAUST του απάντησα τάχιστα και η ανταλλαγή ολοκληρώθηκε μια χαρά. Με τους σημερινούς Discogs όρους, θα λέγαμε ότι η ανταλλαγή αυτή δεν ήταν και πολύ συμφέρουσα για μένα αλλά who cares. Ήταν τέτοια η χαρά μου όταν έπιασα το “The nightcomers” στα χέρια μου, χίλιες φορές μεγαλύτερη από αυτούς που βγαίνουν σήμερα και πουλάνε σπάνια βινύλια σε εξωφρενικές τιμές. End of story.
2015 πλέον και οι ΗΟLOCAUST ανασυντάσσονται μετά από μερικά χρόνια αδράνειας και κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο “Predator” με τον John Mortimer να σέρνει πλέον το άρμα της μπάντας σε αυτήν την δεκαετία. Αυτό που παρουσιάζουν πλέον οι HOLOCAUST στην νέα τους δουλειά έχει ελάχιστη σχέση με την μπάντα που ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘80. Εδώ πλέον ο ήχος τους έχει γίνει πιο ατμοσφαιρικός και πιο σύγχρονος σε πολλά σημεία, θυμίζοντας πρωτίστως τους VOIVOD του “Angel rat” και “The outer limits” όπως μπορείτε να διαπιστώσετε σε κομμάτια σαν τα “Expander”, “Shiva” και “Lady Babalon”, σχήματα όπως οι GODSMACK δείχνουν να τους έχουν επηρεάσει επίσης όπως φαίνεται στο ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο. Επίσης συναντάμε συνθέσεις με πιο progressive “χαρακτήρα” όπως τα “Observer one” και “Shine out” που τους πάνε μια χαρά.
Γενικότερα είμαι πολύ επιφυλακτικός στο κατά πόσο οι οπαδοί του πρώιμου ΝWOBHM ήχου τους θα είναι δεκτικοί σε αυτόν τον ήχο που ακολουθούν πλέον οι Σκωτσέζοι. Αν όμως ξεχάσουμε τα περασμένα μεγαλεία, αποφύγουμε τις συγκρίσεις που έτσι και αλλιώς δεν οδηγούν πουθενά, αφιερωθούμε καθαρά στο θέμα της μουσικής, θα δούμε ότι η μπάντα εδώ προσφέρει ένα αξιόλογο δίσκο σε έναν ήχο της δικής της επιλογής ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά.
Το εγχείρημα από την πλευρά τους είναι αρκετά τολμηρό αλλά κατά την άποψη μου πολύ πιο ειλικρινές και τίμιο από αυτούς που σαν τυμβωρύχοι σκαλίζουν το όποιο παρελθόν τους για να επιστρέψουν ετεροχρονισμένα να μας πουλήσουν μεταλλική αξία, εντελώς δυσανάλογη της όποιας προσφοράς τους.
7 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
