Όταν βγήκε το πρώτο single του “Tomorrow’s sky” εντελώς απροειδοποίητα, μας έπιασε τους οπαδούς των PARADISE LOST μια ανείπωτη χαρά. Βλέπεις, η πιο πειραματική περίοδος που ξεκίνησε από το “One second” και τελείωσε άτυπα στο “Symbol of life” έχει φανατικούς υποστηρικτές και φανατικότερους εχθρούς. Το ζήτημα είναι ότι πάντοτε υπήρχε η κρυφή επιθυμία σε κάποιους από τους παραπάνω για ένα μικρό revival του συγκεκριμένου ήχου.
Αυτή η επιθυμία έμελλε να γίνει πραγματικότητα εν έτει 2023 κάτω από το όνομα των HOST και όχι των PL, μιας και το πήραν εντελώς πάνω τους οι Nick Holmes και Greg Mackintosh, μαζί με τον παραγωγό τους Jaime Gomez Arellano, από το “The plague within” μέχρι και σήμερα. Και εγένετο “IX”. Ένα άλμπουμ που προδίδει και μόνο από το όνομα του project τη μουσική του κατεύθυνση και τις επιρροές του.
Ότι αγάπησες ή μίσησες στο “Host” θα το βρεις και στο “ΙΧ”. Ελάχιστη ή μηδενική παραμόρφωση στις κιθάρες, ένα παρόμοιο καθεστώς στα τύμπανα, μπόλικες λούπες και πλήκτρα και φανερότατες DEPECHE MODE επιρροές (μια χαρά δηλαδή). Για να είμαι βέβαια ακριβής, έχει πολλές αναφορές και στα άλλα non-metal PL albums, με μεγαλύτερη βαρύτητα στο “One second” και λιγότερη στο “Believe in nothing”, ενώ υπάρχει και μια περιρρέουσα σκοταδίλα που σε πάει μια βόλτα και στο “Symbol of life”. Μπερδεύτηκες;
Τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο νομίζεις. Έναν ήχο για τον οποίο είχε φάει ΤΟ κράξιμο πριν μια εικοσαετία, τον παίρνει το δίδυμο Holmes/Mackintosh, τον εμπλουτίζει με λίγο electrogoth (βλέπε DIARY OF DREAMS) και λίγο “σκοτεινό” ΕΒΜ (βλέπε VNV NATION) και σου τον προσφέρει σε ένα σύνολο εννέα συνθέσεων, συν μια εκπληκτική διασκευή στο “I ran” των A FLOCK OF SEAGULLS. Με την οποία διασκευή συμβαίνει το παράδοξο της μεταμόρφωσης ενός ματζόρε ύμνου στη χαρά της ζωής, σε ένα μινόρε, καταθλιπτικό επίλογο.
Αν θα έπρεπε να διαλέξω όπως και δήποτε ένα και μόνο τραγούδι, αυτό θα ήταν το “My only escape”. Ένα αριστούργημα που θα αποτελούσε το highlight οποιουδήποτε PL δίσκου, με πλήκτρα που σου δημιουργούν συνεχείς ανατριχίλες. Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις του όμως, το “IX” έχει και δύο μειονεκτήματα. Και αυτά είναι τα fillers “Years of suspicion” και “Instict”, τα οποία δεν μπορούν να σταθούν στο επίπεδο των υπολοίπων οκτώ τραγουδιών που υπάρχουν εδώ. Με τον αστερίσκο όμως ότι μπορεί, με περισσότερες ακροάσεις, να αναθεωρήσω, μπορεί και όχι.
Σε γενικές γραμμές, το “ΙΧ” των HOST είναι το ξεχαρμάνιασμα του Nick και του Greg, για το οποίο δεν ήθελαν να βάλουν τα “πρέπει” του συγκροτήματος από το οποίο τους αγάπησε όλος ο κόσμος. Ένα album ειλικρινές και αυθόρμητο, που πρέπει να ακούσεις χωρίς παρωπίδες. Αν δυσανασχέτησες/έβριζες στην πρώτη ακρόαση που έκανες στο “One second” ή αντέδρασες ακόμη χειρότερα στο “Host”, μείνε μακριά.
7,5 / 10
Γιώργος Κόης
Είναι πραγματικά να απορείς για πιο λόγο μουσικοί που εκτιμάμε όλα αυτά τα χρόνια μπαίνουν σε διαδικασία για ανούσια, άχρηστα projects σαν και αυτό, που δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν.
Εμπνευσμένο φυσικά από το δικό τους PARADISE LOST album του 1999 με αυτό τον τίτλο, οι Greg Mackintosh και Nick Holmes δημιουργούν αυτό το άλμπουμ, που το άλμπουμ “Host” σε σύγκριση με αυτό το project ακούγεται σαν αριστούργημα. Ναι, τόσο κακό είναι. Το πλάνο ήταν να κυκλοφορήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό μουσικά, που ως PARADISE LOST δεν θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν (πλέον βέβαια, γιατί το 1999 μια χαρά κυκλοφόρησε το “Host” και ήταν σοκαριστικά διαφορετικό από ότι είχε προηγηθεί).
Θεωρητικά ακουγόταν πολύ ενδιαφέρον ως σκέψη και ξέρεις πως ειδικά οι δυο τους (που δεν είναι κολλήμενοι μεταλλάδες στα ακούσματά τους) θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι συναρπαστικό που πράγματι θα ξεχώριζε. Αντίθετα, αυτό που τελικά παίρνουμε στο “IX” είναι εννιά Synth Pop συνθέσεις της πλάκας (συν την διασκευή-αστείο στο “I ran” των A FLOCK OF SEAGULLS) , που οι MESH και οι DE/VISION στα 90s δεν θα συμπεριλάμβαναν ούτε καν σε b-sides.
4 / 10
Γιώργος Φακίνος
Όταν οι PARADISE LOST έκαναν το “Host” το 1999, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να το δεχτεί. Προφανώς εθελοτυφλούσε από τα δείγματα γραφής που υπήρχαν στο “One second”, η αλλαγή ύφους όμως ήταν ραγδαία. Πλέον, εν έτει 2023, είναι προφανές ότι οι συνθήκες είναι πολύ πιο πρόσφορες, πόσο μάλλον όταν αυτά τα τραγούδια βγαίνουν υπό την ονομασία HOST κι όχι PARADISE LOST. Πότε, σε όλη τους την καριέρα, οι Mackintosh και Holmes, δεν αρνήθηκαν ότι άκουγαν αυτά που παίζουν με τους HOST, Μάλιστα, η επανακυκλοφορία εκείνου του άλμπουμ, πριν λίγα χρόνια, ήταν προφανώς και ο προάγγελος του “IX”.
Εγώ διασκέδασα πάρα πολύ ακούγοντας τον δίσκο αυτόν. Ωραίες μελωδίες, καλλιτέχνες απελευθερωμένοι, πολύ ωραία εκδοχή του αγαπημένου “I ran” των FLOCK OF SEAGULLS, θα έλεγα ότι για τη γενιά μου, που μεγάλωσε στα 80s, πλημμυρισμένη από τέτοιου είδους ακούσματα, είναι ένας δίσκος που ξυπνά τον πιτσιρικά μέσα μου. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έχω ακούσει το “IX”, πολλές φορές από την αρχή μέχρι το τέλος, για εμένα λέει πολλά και είμαι σίγουρος ότι θα περνούσα ακόμα καλύτερα αν τύχαινε να τους δω και live.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
Η αλήθεια είναι ότι οι PARADISE LOST έχουν διχάσει αρκετές φορές τον κόσμο τους. Τι να κάνουμε όμως; Κάποιες μπάντες, έχουν την εξέλιξη μέσα τους, έχουν τον πειραματισμό, έχουν τις ετερόκλητες επιρροές τους, που έχουν ανάγκη να βγουν μέσα από τη μουσική τους. Προσωπικά, πολύ καλά κάνουν! Άλλωστε, πρώτα πρέπει να γράφεις για εσένα και μετά για τον κόσμο. Το “κατά παραγγελία” συνήθως δεν λειτουργεί (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις σχημάτων). Και το δίδυμο Greg Mackintosh – Nick Holmes, έτσι λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί, σ’ ένα βαθμό.
Ένα από τα άλμπουμ που είχαν διχάσει, τότε, στα 90s, ήταν το “Host”. Από τα αγαπημένα μου προσωπικά των μαστόρων του gothic/doom metal, αλλά εγώ είμαι ίσως “ανώμαλος”, αφού ακούω το “Endorama” των KREATOR και λιώνω. Αν τότε συνέχιζαν σε ένα ας πούμε λογικό μουσικά μονοπάτι, μετά το “One second” και το “Host”, μπορεί και να ερχόταν το “IX”, αλλά τελικά ήρθε το “Believe in nothing” (εκ του αποτελέσματος όχι και τόσο καλή επιλογή) και 22 χρόνια μετά, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους, έστω και υπό το όνομα HOST και όχι PARADISE LOST.
Οι Holmes-Mackintosh είχαν την ανάγκη να ξαναπειραματιστούν, πόσο μάλλον αφού οι PL τα τελευταία χρόνια έχουν επανέλθει πλήρως σε πιο κλασικά γι’ αυτούς μονοπάτια. Και πολύ καλά έκαναν και δημιούργησαν μία μπάντα όπου θα έχουν όχι μόνο την απόλυτη συνθετική ελευθερία, αλλά θα γλιτώσουν τη γκρίνια του κοινού τους. Και νομίζω με το “IX”, κανένας οπαδός τους δεν θα μείνει παραπονεμένος. Η μουσική που άκουγαν στα clubs του Λονδίνου στα 80s και early κυρίως 90s, η μουσική που κυλάει μέσα τους όπως φαινότανε και από τα πιο “μεταλλάδικα” χρόνια τους, παράλληλα με το metal, βγαίνει εδώ χύμα και χωρίς κολλήματα και δεσμεύσεις. DEPECHE MODE κατά βάση και άγιος ο Θεός, electro-pop, gothic, new wave, όλα μαζί, απλές αλληλουχίες συγχορδιών, απλές μελωδίες, full ατμόσφαιρα, ταξίδι στο χρόνο και ένα αποτέλεσμα που ναι μεν δεν είναι για όλες τις ώρες και καταστάσεις, αλλά δεν μπορείς παρά να το απολαύσεις. Αν θες, βάζεις μαζί το “How to measure a planet” των THE GATHERING, βάζεις και το “The assassination of Julius Caesar” των ULVER και “χάνεσαι”. Να πω την αλήθεια μου, τα δύο αυτά άλμπουμ τα έχω ψηλότερα από το “IX”, αλλά είναι μία τριάδα απολαυστική.
Δεν είναι όλα τα τραγούδια του δίσκου ισάξια, δεν υπάρχει όμως και κανένα μέτριο τραγούδι εδώ. Ξεχωρίζω προσωπικά το “Years of suspicion” (για κάποιο λόγο μου κάνει τόσο κολλητική η γραμμή του Holmes στο κουπλέ), το “Tomorrow’s sky” φυσικά που ήταν και λογικό να είναι το πρώτο single (με πολύ ωραίο, remix από τον GOST), το “Hiding from tomorrow” (η Blast το πάει εξαιρετικά το σερί σε πετυχημένα singles από τους νέους δίσκους της), το “Troubled mind” (που η εξέλιξή του το κάνει super), το με πολύ TYPE O NEGATIVE από “Bloody kisses” vibes “My only escape”, αλλά και τη διασκευή στο “Ι ran” των A FLOCK OF SEAGULLS, του οποίου έχουν αλλάξει τα φώτα με την καλή έννοια.
Αν και τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν ακόμα πιο κοντά ποιοτικά, θα ήμουν ακόμα πιο ενθουσιασμένος με αυτήν την κυκλοφορία. Αλλά δεν παύει να είναι ένα άλμπουμ που απολαμβάνω να ακούω, έστω και αν προς το τέλος με κουράζει λίγο. Ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και ευελπιστούμε σε συνέχεια από τους HOST. Η ποιότητα άλλωστε, διαχρονικά, δεν έλειψε από τους κυρίους Holmes και Mackintosh. Και το “IX” είναι μία ακόμη απόδειξη αυτού.
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Όταν «έπεσε» το “Tomorrow’s sky” από τους «ουρανούς του αύριο» τα μάτια μου γούρλωσαν. Ήμουν ήδη μεγάλος θαυμαστής του ομώνυμου δίσκου των 90s και το νέο σχήμα των Makintosh – Holmes μου δημιούργησε την αίσθηση ότι δικαιώνεται ένα όραμα το οποίο είχε φάει πολύ hating. Aκούγοντας το δίσκο των HOST δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τη μουσική «βιοποικιλότητα» του βρετανικού σκοτεινού διδύμου. Ο Holmes ξέδωσε με τους BLOODBATH, ο Greg ξέδωσε με τους VALLENFYRE και τους STRIGOI και είπαν: «Ωραία. Μιας και εκτονωθήκαμε σε αιματηρές death metal οιμωγές, ώρα να χαλαρώσουμε.» Για να μην ακούσουν πάλι τα εξ αμάξης από τους σκληροπυρηνικούς μεταλλοπατέρες, απενοχοποιημένα πήραν ένα όνομα – μια ιστορία και δημιουργήσαν το side σχήμα “HOST” με το παραπάνω από προφανές όνομα. Ο δίσκος έχει έναν ατμοσφαιρικό γοτθικό ηλεκτρονικό πυρήνα με έντονα ωστόσο τα κλασσικά στοιχεία των PARADISE LOST τόσο σε ενορχηστρώσεις (πέρα από τα αναμενόμενα φωνητικά). Είναι γνωστό ότι και οι δυο έχουν βαθιά ιστορία στο βρετανικό post punk/goth κίνημα κάτι που έχει εμποτίσει από νωρίς την μουσική των PARADISE LOST. Ο Holmes έχει δηλώσει μάλιστα πως είναι φανατικός ηλεκτρονικών σχημάτων πως ο Carpenter Brut. Όσοι αγαπάτε τις πιο χαλαρές στιγμές των LOST το άλμπουμ θα σας δικαιώσει. Μικρή ένσταση. Αν και μιλάμε για μαύρο διαμαντάκι θέλει περισσότερο HOST, λιγότερο LOST. Oι πιο ηλεκτρονικές ala Boy Harsher στιγμές όπως το “Tomorrow’s sky”, το “Ιnquisition” και η διασκευάρα στο “I run” είναι ο άξoνας που πιστεύω πρέπει να κινηθεί στο μέλλον το σχήμα. Αφού κάνατε το τόλμημα αφήστε τους εαυτoύς σας ελεύθερους.
8 / 10
Άρης Λάμπος
Μπορεί να ηγήθηκαν του doom/death κινήματος ως μέλος της τριάδας της Peaceville, μπορεί να γέννησαν ένα ολόκληρο είδος, το gothic metal, ποτέ όμως, ούτε ο Nick Holmes, ούτε ο Greg Mackintosh αρνήθηκαν την αγάπη τους για την βρετανική electro pop – rock με goth προεκτάσεις σκηνής της περίφημης δεκαετίας των τελών των 80s μέσων 90s.
Την αγάπη τους αυτή, γι’ αυτό το μουσικό είδος, την αποτύπωσαν στο αμφιλεγόμενο και παράλληλα κλασικό “Host”, που κυκλοφόρησαν κάτω από το όνομα των τεράστιων PARADISE LOST. Με το βασικό τους σχήμα να ακολουθεί όμως πολύ διαφορετικά μονοπάτια πλέον, έπρεπε οι δυο σπουδαίοι αυτοί μουσικοί, να εξωτερικεύσουν κάπως την ανάγκη τους να δημιουργήσουν μουσική εκτός του μεταλλικού φάσματος.
Και έτσι γεννήθηκαν οι HOST. Μπορεί το όνομα τους να παραπέμπει στο ομώνυμο άλμπουμ (και μάλλον εσκεμμένα), όμως όχι, το “ΙΧ”, το ντεμπούτο των HOST, δεν αποτελεί φυσική συνέχεια του.
Το “ΙΧ” αποτελεί έναν φόρο τιμής στις παραπάνω δεκαετίες και στα παραπάνω μουσικά είδη, δοσμένος με απόλυτο σεβασμό, μεγάλη δόση νοσταλγίας και σίγουρα με στοιχεία που παραπέμπουν άμεσα στους δημιουργούς του, αλλά ταυτίζονται και με την ούτως ή άλλως υπάρχουσα goth αισθητική των προαναφερθέντων ειδών. Κάτι γκρίζο είναι αυτό που μένει ως συναίσθημα στον ακροατή μετά την ακρόαση του άλμπουμ. Μέσα του θα βρει πιο έντονα σημεία, πιο μαλακά, κάποια σχεδόν χορευτικά. Πολλά (φυσικά) πλήκτρα και αρμόνια, ΜΟΝΟ καθαρά και ιδιαίτερα μαλακά φωνητικά, ελάχιστες παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες και πολύ, πάρα πολύ μελαγχολία. Βγαλμένο θαρρείς από κάποιο στούντιο της βρετανικής επαρχίας όπου αυτό το electro είδος έζησε την περίοδο της ακμής του, αποκοιμήθηκε και περίμενε τους Holmes και Mackintosh να το ξυπνήσουν το 2023 και μερικές επιπλέον, δικές τους πινελιές, να το κάνουν να ακούγεται νοσταλγικό και παράλληλα φρέσκο και σύγχρονο.
ΔΕΝ είναι metal, μην ψάξετε τους σύγχρονους ή τους πρώτους PARADISE LOST εκεί μέσα μουσικά. Θα τους βρείτε όμως αν κοιτάξετε στην ψυχή του “IX”. Εκεί, οπωσδήποτε θα τους συναντήσετε.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
