Διαβάζω πολλές φορές τα δελτία τύπου και γελάω με αυτά που γράφουν προκειμένου να πείσουν τους δημοσιογράφους είτε τους ακροατές για την ποιότητα της εκάστοτε κυκλοφορίας. Λες και απευθύνονται σε χαζούς… Οι HOUSTON με το ντεμπούτο άλμπουμ το 2010 τους δημιουργήσαν πολλές προσδοκίες και έθεσαν για τους ίδιους τους εαυτούς τους τον πήχη πολύ ψηλά. Έκτοτε παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν ακόμα τέσσερα άλμπουμ δεν έκαναν το παραμικρό βήμα μπροστά. Η υπόθεση πάντα για μια μπάντα που σε εντυπωσιάζει με την πρώτη της δουλειά είναι είτε να την ξεπεράσει, είτε να είναι τουλάχιστον σταθερή σε αντίστοιχο επίπεδο. Εδώ δεν πέτυχαν ούτε το ένα, ούτε το άλλο και μοιραία για τους οπαδούς του AOR, FM Rock, διέψευσαν τις ελπίδες προς επρόκειτο για το νέο big thing του χώρου. Τα μειονεκτήματα των προηγούμενων άλμπουμ υπάρχουν και εδώ ατυχώς, αν και θα χαρακτήριζα το “IV” ως το δεύτερο καλύτερο τους άλμπουμ, άσχετα αν απέχει έτη φωτός από την ποιότητα του ξεκινήματος τους.
Ο FM rock ήχος, ή AOR αν θέλετε, ναι μεν είναι σχετικά ήπιος, αλλά για να είναι πειστικός, πρέπει να έχει και τσαγανό, ένταση και δυναμισμό. Δεν υπάρχει ούτως ή αλλιώς καλή μπάντα του συγκεκριμένου χώρου που εκτός από την μελωδία και τα πλήκτρα δεν έχει μπροστά την κιθάρα, κλασικές μπάντες όπως οι BON JOVI, FOREIGNER, JOURNEY, STYX, REO κλπ ποτέ δεν υποτίμησαν την ένταση της ηλεκτρικής κιθάρας αλλά και των φωνητικών στον ήχο τους και αυτό το πάντρεμα, μαζί με απίστευτες μελωδίες, τις έκανε άλλωστε τόσο πετυχημένες. Δυστυχώς για τους HOUSTON αυτό δεν έγινε τους μάθημα. Στην προσπάθεια τους να μιμηθούν (γιατί όλοι οι Σουηδοί αυτής της σκηνής, αυτό κάνουν, μιμούνται πετυχημένα τις πιο πολλές φορές) και να πείσουν ότι μπορούν να αναβιώσουν σήμερα αυτόν τον ήχο, χάνουν βασικά στοιχεία για ακόμα μια φορά. Όλα τα τραγούδια είναι flat, ομοιόμορφα και δεν ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Όπως άλλωστε και τα φωνητικά τα οποία είναι συνεχώς άνευρα και …κλαψιάρικα. Οι κιθάρες στο βάθος δεν βοηθάνε την όλη κατάσταση και το χειρότερο είναι ότι οι συνθέσεις, ναι μεν μελωδικές, όλες είναι ίδιες χωρία καμία απολύτως να ξεχωρίζει.
Επιχείρησα να ακούσω το άλμπουμ χωρίς καν να δώσω σημασία σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, χωρίς καν να κοιτάω τίτλους. Ομολογώ πως τελικά ήταν μια βαρετή διαδικασία γιατί είτε ακούς το πρώτο τραγούδι είτε το πέμπτο, είτε το τελευταίο δεν αλλάζει το παραμικρό. Βαρεμάρα και άνευρα όλα. Λυπάμαι αλλά αν κάποιοι νομίζουν πως αυτά είναι άλμπουμ που θέτουν standards στο AOR του 2021 τότε παραδέχομαι πως ο ήχος αυτός έχει πεθάνει. Ελπίζω όχι οριστικά μόνο…
3 / 10
Δημήτρης Σειρηνάκης
