a
Αυτό κι αν είναι αναπάντεχο νέο. 22 ολόκληρα χρόνια μετά τον δεύτερο δίσκο τους “Liberation”, οι ICE AGE επανακάμπτουν, υπογράφουν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Sensory και θέτουν σε κυκλοφορία το τρίτο τους πόνημα με τίτλο “Waves of loss and power”. Με τρία από τα αρχικά μέλη στην σύνθεσή τους και με μοναδική αλλαγή τον Doug Odell στο μπάσο, οι Αμερικανοί αναζητούν κι αυτοί με την σειρά τους την δεύτερη ευκαιρία, το δικαίωμα να διεκδικήσουν εκ νέου τον ρόλο τους στο σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι. Τα χρόνια που η Magna Carta στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αποτελούσε καταφύγιο για αρκετούς καλλιτέχνες που επέλεγαν το progressive/rock/metal ως όχημα έμπνευσης και δημιουργίας, έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί και είναι δεδομένο πλέον πως το ιδίωμα στην μορφή που το αγαπήσαμε δεν διάγει τις πιο ευχάριστες στιγμές του. Πολλά τα ερωτηματικά, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος, ωστόσο, στο να ξετυλίξουμε τον μίτο της Αριάδνης.
Το “WOLAP” θα προκαλέσει εύλογα χαμόγελα ικανοποίησης στου παλαιότερους οπαδούς τους αλλά και σε όσους εξακολουθούν απρόσκοπτοι από τις εξελίξεις να αναζητούν σχήματα και άλμπουμ που συνωστίζονται γύρω από το prog rock/metal όπως τα μάθαμε στα 90s (κυρίως) αλλά και στις αρχές των 00s. Παίρνοντας ως απαράβατο δεδομένο την εξαιρετική παραγωγή αλλά και την εκτελεστική δεινότητα των μουσικών που συμμετέχουν, είναι επίσης εμφανές πως ηχητικά δεν έχουν μετατοπιστεί ούτε στο ελάχιστο από τις προηγούμενες δουλειές τους. Ακολουθούν πιστά και αφοσιωμένα το αξίωμα παραγωγής σύγχρονου progressive rock με μαγιά που μπορεί να ξεκινά από τους KANSAS, τους STYX (ειδικότερα όσον αφορά τα φωνητικά εύκολα παρατηρείται η ομοιότητα του Josh Pincus με τον σπουδαίο Dennis De Young των σπουδαίων Αμερικανών pomp rockers), τους θεούς RUSH της 80s περιόδου, τους TILES και φθάνουν στις metal παρυφές όπως αυτές έχουν υιοθετηθεί και εκτελεστεί από τους DREAM THEATER. Αρκούντως ενδιαφέρουσα η παράθεση των συγκεκριμένων ονομάτων, άλλο τόσο είναι όμως και η προσέγγιση τους στην δισκογραφική τους επάνοδο.
Αφήνοντας εκ προοιμίου εκτός συζήτησης το υπερβολικά “ροκάδικο” όχι μόνο για τα δικά μου γούστα αλλά και για την ίδια την ροή του άλμπουμ “All my years”, οι υπόλοιπες συνθέσεις έχουν σίγουρα να πουν αρκετά στους θιασώτες του ήχου. Kαι αν οι επιθυμίες μας μένουν ανικανοποίητες με τις πιο μικρές σε διάρκεια συνθέσεις (βλ. “Float away”), το single του δίσκου κρίνεται ως αρκούντως proggy και πιασάρικο λόγω refrain (“The needle’s eye”) , το 8λεπτο “Together now” συγκαταλέγεται εύκολα στα highlights του δίσκου, ένα μικρό σκαλοπάτι πιο πάνω από τα μεγαλεπίβολα “Riverflow” και “To say goodbye, Part V: Water child”) είναι τελικά αυτό το εξαιρετικό prog όργιο που συντελείται στο “Perpetual child, Part II: Forever”, που απογειώνει το υλικό και κατ’ επέκταση όσους το “συνέλαβαν” και υλοποίησαν. Δεκατέσσερα και πλέον λεπτά όπου οι ICE AGE πιστοποιούν το ταλέντο και τις τεχνικές τους ικανότητες και αποδεικνύουν πως διαθέτουν ακόμα εκείνο το χάρισμα που τόσο άδοξα απωλέσαμε από το σχήμα στα τέλη 90s – αρχές 00s… Είναι σχήμα οξύμωρο –περισσότερο λόγω ηλικίας- να ισχυριστούμε ότι το μέλλον είναι δικό τους αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τι περισσότερο θα μπορούσα να ευχηθώ μετά και την μη αναμενόμενη έκπληξη που βίωσα με την ακρόαση του “Waves of loss and power”…
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
