Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε τη μία ντουζίνα δίσκους ICED EARTH!
Πρόλογοι ιδιαίτεροι δε χρειάζονται. ΑΪΣ ΝΤΕΡΘ, μία μπάντα που έχει αγαπηθεί όσο λίγες στην Ελλάδα, ακόμα και όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη ήτανε κατά πολύ πιο άγνωστοι, ενώ ακόμα και στις μέρες οι Αμερικάνοι έχουν φανατικότατο fan base στη χώρα μας. Φανατικότατο και πιστό, που ειδικά στις συναυλίες θα τους τιμήσει ιδιαιτέρως. Kαι αυτή η σχέση αγάπης είναι αμφίδρομη, αν σκεφτεί κανείς πως και οι 2 επίσημες DVD κυκλοφορίες της μπάντας είναι η μία γυρισμένη στην Αθήνα και η άλλη στην Κύπρο.
Πάμε όμως σε αυτά που ενδιαφέρουν. Και αυτά είναι τα κομμάτια του νέου δίσκου των ICED EARTH. Ο Schaffer έχει δηλώσει πως ο δίσκος στέκεται ισάξια δίπλα στα “Dark saga”, “Something wicked…” και “Dystopia”. Έπιασε λοιπόν 3 αναμισβήτητα απίθανους (και για τους περισσότερους, τους καλύτερους) δίσκους του σχήματος, θέτοντας τον πήχη πολύ ψηλά από μόνος του. Μην ξανακάνουμε την κουβέντα “Burnt offerings”, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι λέει ο λαός μας. Και άδικο δεν έχει, γιατί έχουμε «καεί» από δηλωσάρες μουσικών κατά το παρελθόν. Όμως αυτή τη φορά, ο «το δεξί μου χέρι μπορεί να ψήσει το αρνί σε 1 λεπτό» αρχηγός της μπάντας, έχει ως ένα βαθμό δίκιο!
Τα πρώτα τρία κομμάτια που διέθεσε το σχήμα και η εταιρεία του στη δημοσιότητα, είναι κατά μεγάλο βαθμό αντιπροσωπευτικά του συνόλου του άλμπουμ. Όχι απόλυτα, καθώς δε θα ξανακούσει κανείς “Seven headed whore”, αλλά ναι, αντικατοπτρίζουν πολύ καλά το ύφος του δίσκου. Για να είμαι ειλικρινής, το “Great heathen army”, που είναι και το πιο «παλιό» από τα νέα κομμάτια, αφού το είχαμε ακούσει και από live εκτελέσεις, συνεχίζει να μη μου λέει κάτι το ιδιαίτερο. Το “Raven wing” το έχεις ξανακούσει πολλάκις από τους ICED EARTH, είναι καλό (εννοείται οι φανατικοί της μπάντας «αρρωσταίνουν» ήδη με αυτό), αλλά όχι κάτι τρομερό προσωπικά, ενώ το “Seven headed whore” με αυτή την SLAYER-ική αισθητική του στο κουπλέ, είναι προσωπικά το καλύτερο από τα τρία πρώτα. Ας τα δούμε όμως όλα με τη σειρά.
Πρώτο το “Great heathen army”, το ξέρουμε όλοι, άρα πάμε παρακάτω. Δεύτερο κομάτι, το “Black flag” που πιστεύω θα γίνει πολύ αγαπητό και καθόλου άδικα! Ξεκινάει mid tempo, με lead, και εξελίσσεται σε ένα πολύ καλό up tempo εξάρι, με ωραίο ρεφραίν! Το “Raven wing” επίσης το ξέρουμε όλοι. Το “The veil” που ακολουθεί όχι, αλλά σίγουρα θα το μάθουμε καλά. Power ballad/mid tempo αλα ICED EARTH, αλλά πάρα πολύ καλό κομμάτι, με εξαιρετική ερμηνεία από τον Stu Block και ωραίες μελωδικές γραμμές. Προσωπικά ανώτερο του “Raven wing”. Το “Seven headed whore” επίσης το ξέρουμε. Και ξέρουμε πως κάπου κάτω από το μικρόφωνο υπάρχει κι ένα μικρό κομμάτι από το λαρύγγι του Stu. Το “The relic (part 1)” που το ακολουθεί, εξελίσσεται σε ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου. Αυτό το κλείσιμο να μην είχε μόνο, που ξαφνικά από το πουθενά νόμιζα ότι κάτι πάτησα και έπαιζε το κουπλέ του “Melancholy”. Groove-άτο, μελωδικό, όχι «βαρύ και ασήκωτο», με το υπέροχο κουπλέ ειδικά να μπορούσε να είχε γραφτεί και από τους WASP (μη βαράτε), είναι κομμάτι από αυτά που αθόρυβα γίνονται αγαπημένα. Το αντίθετο με το instrumental ουσιαστικά “Ghost dance”, που περνάει και δεν ακουμπάει. Το “Brothers” είναι καλύτερο μεν, αλλά αυτά τα δύο είναι τα πιο αδιάφορα κομμάτια του δίσκου για μένα. Άλλο ένα mid tempo κομμάτι, με τους στίχους να αφορούν τη σχέση αγάπης του Schaffer και του Block. Ελπίζουμε μόνο να μην αλλάξει ξαφνικά διάθεση και τον διώξει, γιατί θα έχει κάνει έγκλημα. Το “Defiance” μας ζωντανεύει και πάλι και μας αποδεικνύει με τη μία γιατί θα ήταν έγκλημα μία απομάκρυνση του Stu από τη μπάντα. Up tempo και groove-άτο από την εποχή των “Dark saga” και “Something wicked”. Τέλος, το “Clear the way (December 13th, 1862)”, ένα κομμάτι για τη μάχη του Fredericksburg (καλοί και έκπληξη οι στρατοί των Δανών Βίκινγκς, αλλά Schaffer είναι αυτός και όσο και να προσπαθεί δε μπορεί να κρύψει κάποια πράγματα), θα ήτανε super κομμάτι αν αντί για 9:30 λεπτά διαρκούσε κάπου στα 4-5 και δεν είχε αυτό το American patriotic θέμα στη μέση και το γενικότερο σημείο, που το κρατάει αρκετά. Και πάλι, είναι ένα ιδανικό κομμάτι για κλείσιμο.
Σε αυτό το άλμπουμ ο Schaffer έχει καταλάβει το λάθος του “Plagues of Babylon” σε πολλούς τομείς. Ξεκινώντας από την παραγωγή που επιτέλους είναι και πάλι στα εξαιρετικά επίπεδα που πολλάκις μας έχουν προσφέρει οι ICED EARTH και όχι αυτό το βαλτωμένο πράγμα του προηγούμενου δίσκου. Ξέρει καλά τι μπορεί και τι δε μπορεί (τουλάχιστον αυτή τη χρονική στιγμή) να κάνει και πάει safe. Αν προσέξετε, είναι τεράστια η απουσία των πασίγνωστων τρίηχων που ήταν το σήμα κατατεθέν του! Ακόμα και το “Seven headed whore” που είναι το πιο επιθετικό κομμάτι του άλμπουμ, δεν τα έχει στο βαθμό που ξέραμε. Έλλειψη έμπνευσης σε τέτοια τραγούδια; Ε δε βάζει και καλύτερα. Από αυτά που έμπαιναν και δεν είχαν κάτι να μπουν, χίλιες φορές. Επίσης, βασίζεται στα mid tempo, power ballads αλλά και τα γρήγορα με βάση όμως τη groove-α τραγούδια στο πνεύμα αντίστοιχων επιτυχιών του παρελθόντος. “Burning times” και “Depths of hell”, αντί για “Stand alone” και “Vengeance is mine”. Ακόμα και ο ήχος είναι πολύ κοντά στην περίοδο 1996-1998, δηλαδή των “Dark saga” και “Something wicked”. Μπορείς να το πεις κάλλιστα και μια βουτιά στο παρελθόν, που όμως μια χαρά του βγήκε. Η σύνδεση με το “Dystopia” είναι περισσότερο ο Stu Block και οι πιο mid tempo στιγμές. Μιλώντας για τον Stu, είναι ο άνθρωπος που μετά τον Matt Barlow, o Schaffer πρέπει να στήσει ένα μικρό έστω αγαλματάκι κάπου στο σπίτι του. Τα έχουμε ξαναπεί. Εξαιρετικός τραγουδιστής και όσο πιο «ελεύθερο» τον αφήνεις, τόσο θα σε εντυπωσιάσει. Το περίεργο είναι ότι όσοι τον ήξεραν από την εποχή των INTO ETERNITY ξέρουν ότι έχει κι άλλο. Από την άλλη, τα «λουριά» που του πέρασε σε κάποια πράγματα ο Schaffer, του έκαναν και πολύ καλό επίσης, καθώς τα χαμηλά του έχουν βελτιωθεί ακόμη περισσότερο.
Ήμουνα πολύ δύσπιστος για το δίσκο. Μία η απογοήτευση με τον προηγούμενο (ειδικά όταν έχει προηγηθεί το εξαιρετικό “Dystopia” που μας είχε κάνει να ξαναπούμε «επιτέλους» μετά από πολλά χρόνια), μία που με εξαίρεση το “Seven headed whore” δεν είχα τρελαθεί με τα άλλα δύο κομμάτια που είχαμε ακούσει πρώτα και μία με τις δηλώσεις περί αντίστοιχου δίσκου με 3 από τους καλύτερούς τους, ε δε θες και πολύ. Στο πρώτο άκουσμα τα πράγματα ήτανε απλά ΟΚ. Όμως άκουσμα με το άκουσμα, το “Incorruptible” σε κερδίζει. Δε μπορώ με τίποτα να το βάλω δίπλα σε κανένα από την τριάδα “Dark saga” – “Something wicked” – “Dystopia”, όμως είναι μια χαρά δίσκος ICED EARTH, πολύ ανώτερος από ότι έβγαλαν μετά το “Horror show” και πριν το “Dystopia” και σίγουρα καλύτερος του προηγούμενου. Αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερος, όμως ακόμα και έτσι μια χαρά είναι. Δεν το συζητάω ότι οι φανατικοί και ειδικά οι νεότεροι οπαδοί της μπάντας θα πωρωθούν για τα καλά!
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
