ICED EARTH – “Night Of The Stormrider” – Worst to best

Η Νύχτα του Καταιγιδοκαβαλάρη

Σαν σήμερα το 1991 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος των Αμερικανών ICED EARTH του Jon Schaffer.

Σήμερα είναι 11 Νοεμβρίου 2025, κι εγώ αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη θέση να πρέπει να μιλήσω για ένα δίσκο που αγαπώ πολύ, μου κράτησε παρέα για αρκετό καιρό, μου έμαθε πράγματα, η αλήθεια είναι ότι τον επισκέπτομαι αρκετά συχνά παρόλο που έχει γίνει πλέον η ένοχη απόλαυση μας (θα αναφερθούμε αργότερα σε αυτό), και δεν ξέρω αν πρέπει να γράψει ο Μίμης του σήμερα ή ο Μιμάκος του γυμνασίου…

Βέβαια worst to best έχουμε να κάνουμε, αλλά αν δεν βάλουμε και a day to remember μαζί, τι κάνουμε.

Το λοιπόν.

Ο αρχηγός Jon μετά το ντεμπούτο την προηγούμενη χρονιά, παίρνει μαζί του το hype που κατάφερε να δημιουργήσει, ένα καλό συμβόλαιο με την τεράστια Century Media η οποία έβγαλε ένα σκασμό λεφτά από τους ICED EARTH, τον κιθαρίστα Randall Shawver και τον μπασίστα Dave Abell, αλλάζει φωνή και τύμπανα με τους John Greely και Rick Secchiari αντίστοιχα να αναλαμβάνουν δράση και ηχογραφούν το ιστορικό “Night Of The Stormrider”, ένα δίσκο ο οποίος στην ουσία είναι concept, μιλώντας για έναν άνθρωπο που αισθάνεται προδομένος από την θρησκεία και στρέφεται εναντίον της με τρομερή οργή και μίσος. Κακά πνεύματα τον εξουσιάζουν, ο φίλος μας γίνεται ο Καταιγιδοκαβαλάρης, βρίσκεται στην έρημο όπου του αποκαλύπτονται οράματα με το μέλλον της ανθρωπότητας, φέρνει το τέλος του κόσμου, έπειτα τα Κακά Πνεύματα τον πετάνε στα Ύδατα της Στυγός που ήταν συνώνυμο του Άδη και εκεί συνειδητοποιεί ότι έχει κάνει μέγιστη βλακεία αλλά είναι αργά για δάκρυα δικέ μου και μένει καταραμένος να υποφέρει στην αιωνιότητα.

Οι περισσότεροι από εμάς, της ηλικίας μου δηλαδή, ανακαλύψαμε και ακούσαμε τον δίσκο αφού είχαμε πάθει ζημιά με το “Burnt Offerings” που ακολούθησε, οπότε η σύγκριση ήταν αναμενόμενη και το αποτέλεσμα προτετελεσμένο. Βέβαια, σαν παιδάκια τότε δεν μας ένοιαζε και πολύ, μιας και είχαμε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την μπάντα και απλώς περιμέναμε να έρθει η στιγμή να βάλουμε τα κουρέλια μας, να γίνουμε ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ και να ξεφωνίζουμε από γκάβ- εεε από ενθουσιασμό κάθε φορά που το μοτοράκι στο δεξί χέρι του Jon έπαιρνε μπρος και οι τσιρίδες του Matt έσκιζαν τον ουρανό της Θεσσαλονίκης.

Η δουλειά που ξεκίνησε εδώ ο μαέστρος Schaffer συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε στον επόμενο δίσκο, υπάρχουν αρκετά στοιχεία κοινά μεταξύ των δύο τους όσον αφορά δομές ιδέες και στήσιμο τραγουδιών και γραμμών κι ακριβώς επειδή έπειτα έγινε τρομερό upgrade στις μονάδες, εκεί φαίνονται και οι ατέλειες του “…Stormrider”. Φυσικά μικρή σημασία είχε τότε, βασικά ακόμα μικρή σημασία έχει, είναι αυτό που είναι, άσχετα αν ο Jon έβγαλε κόμπλεξ στο μέλλον και όταν είδε ότι βρήκε παρεάκι που φυσάει, μπήκε στη διαδικασία να ξαναγράψει σχεδόν όλα τα παλιά κομμάτια από την αρχή, άλλο mix, άλλο master, άλλες φωνογραμμές κτλ κτλ. Εμείς θα το αγαπάμε με την μετριότητα στα φωνητικά του Greely και με τα αμήχανα τύμπανα του Secchiari.

Δεν έχω ιδέα τι worst to best να κάνω σήμερα εδώ, το μυαλό και η ψυχή μου είναι γεμάτα από αναμνήσεις, τόσο από τις πολλές συναυλίες που είχαμε την τύχη να είμαστε παρόντες, όπως είπα όλη η πόλη μια παρέα, μιλάμε για παιδιά που ήταν στριμωγμένα ΕΞΩ από την Υδρόγειο και τον Μύλο, από τις 12 η ώρα το πρωί, όσο και από τις ακροάσεις με φάτσες και άτομα που αγαπώ… Ό,τι και να έχει γίνει πλέον με το ανέκδοτο που λέγεται ICED EARTH και κυρίως Jon Schaffer, κανείς ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι από τα μέσα ως τα χασομέρια των 90’s, αυτό το συγκρότημα ήταν κοινός παρονομαστής και πόλος έλξης σχεδόν όλων των οπαδών αυτής της μουσικής, έτσι τουλάχιστον το βιώσαμε εμείς εδώ στην πόλη μου, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα θεωρώ.

“Night Of The Stormrider” countdown:

9. “Before the vision” (1:35)

Ο δίσκος έχει δύο μικρά σε διάρκεια κομμάτια, ακουστικά, τα οποία και τους έμελλε να βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις του ανακατώματος, για να μην κλέψουν άδικα θέσεις από τα υπόλοιπα κανονικά σε διάρκεια τραγούδια. Όσον αφορά την ιστορία, βρισκόμαστε στο σημείο πριν ο ήρωάς μας βρεθεί στην έρημο και του αποκαλυφθούν τα οράματα για την καταστροφή. Αν δεν κάνω λάθος, είναι και το μοναδικό κομμάτι όπου δεν έβαλε καθόλου το χεράκι του ο Jon.

8. “Reaching the end” (1:11)

Ομοίως, ακουστικό, εισαγωγικό του φινάλε του δίσκου, τρικ που έκανε ο Jon και στον επόμενο (“The pierced spirit” / “Dante’s inferno”). Είναι αυτό που λέει, ένα βήμα πριν το τέλος, πριν ο φίλος μας κάνει το ταξίδι προς τον Άδη. Εκεί που έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει κάνει κάτι πολύ καλό και προσπαθεί να μετανιώσει για τις πράξεις του.

7. “Mystical end” (4:43)

Αυτό είναι μια extremely awkward John Greely στιγμή. Τόσο οι στίχοι που σε σημεία αισθάνομαι ότι έβαλε το χεράκι του ο αξιότιμος κύριος Θωμάς Μάτσιος, πρώην αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού, όσο και ο τρόπος που τους ζωντανεύει ο Greely, δεν ξέρω, σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Ωστόσο το τραγούδι μουσικά είναι καλό, με ενδιαφέροντα riffs. Δεν βρήκε ποτέ θέση σε συναυλιακό setlist της μπάντας.

6. “Pure evil” (6:33)

Λοιπόν. Από εδώ και πέρα τα πράγματα σοβαρεύουν, και φυσικά οι θέσεις στο ανακάτεμα κρίνονται στις λεπτομέρειες. Δεν θα διαφωνήσω με κανέναν αν έβαζε το “Pure evil” πιο ψηλά. Σήμα κατατεθέν Jon Schaffer τα ρυθμικά στην κιθάρα, με το μοτοράκι να παίρνει μπρος μέχρι να σπάσει το κομμάτι εκεί στη μέση και να πέσουν οι τόνοι. Αυτό για παράδειγμα, έβρισκε συχνά θέση στα setlist, με αποκορύφωμα την εκτέλεση του Matt Barlow στο τριπλό λάιβ των ICED EARTH στην Αθήνα το 1999.
– Pure…?
– EVIL!
– PURE…?
– E V I L ! ! !
– this one is called Pure Evil!

5. “Desert rain” (6:56)

Κλέβει τη θέση παρά γουρουνότριχα από το προηγούμενο διότι και καθότι έχω προσωπική ιστορία και βίωμα με αυτό το κομμάτι, που περιλαμβάνει διακοπές, παραλία, φωτιές στην αμμουδιά, αλκοόλ, κιθάρες, παρέα, και το ακουστικό σημείο του “Desert rain”. Δύο συγχορδίες στην ουσία, και όπως όλες οι μεγάλες μπάντες πήραν ένα συγκεκριμένο μοτίβο και το έκαναν δικό τους με τον τρόπο που το χρησιμοποίησαν, θα έλεγα ότι σε αυτό που έκανε εδώ ο Jon, βασίστηκαν σχεδόν όλα τα ακουστικά σημεία του “The Dark Saga” λίγα χρόνια αργότερα.
(σ.σ. Παράδειγμα αυτού που λέω, όπως είπε κι ένας σοφός κατά το παρελθόν, “Φασολάδα έπαιξαν πολλοί, αλλά σαν τον Blackie και τους WASP, κανείς”.)

4. “The path I choose” (5:52)

Κάποιες μέρες, αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο. Ξεκινάει εντελώς αμήχανα απότομα, σε σημείο που έχω την εντύπωση πως ο Schaffer θα ήθελε να είναι συνέχεια του προηγούμενου αλλά δεν τους βγήκε στο τελικό αποτέλεσμα. Καμία σημασία δεν έχει όμως, γιατί είναι εξαιρετικό κομμάτι, το δεξί χέρι του Jon γαζώνει ασταμάτητα κάνοντάς το σχεδόν αδύνατον να το αναπαράγεις. Κι αν τα φωνητικά του Greely είναι κάπως αδύναμα, μας αποζημίωσε πλήρως ο Barlow κάθε φορά που το ακούσαμε ζωντανά στις συναυλίες των ICED EARTH.
“Temptation befell me,
Darkness is calling for me…”

3-2. “Angels Holocaust” / “Stormrider” (4:52 / 4:47)

Δεν θα γινόταν ποτέ και σε καμία περίπτωση αυτά τα δύο να πάνε χωριστά.
Τι εννοείς είναι δύο διαφορετικά τραγούδια;; Όχι βέβαια! Κι αφού είσαι τόσο μάγκας, που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο; Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν 2 ή 3 διαφορετικά σημεία που αλλάζει το track στην πραγματικότητα, ανάλογα ποια version ακούς, άλλο η κανονική, άλλο η remastered. Και πάλι δεν έχει σημασία όμως, γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια των ICED EARTH, ανέκαθεν γίνονταν και ο παραλληλισμός με ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου λόγω “O Fortuna” από την “Carmina Burana” του Carl Orff, και φυσικά τον Jon να το παίζει και να τραγουδάει ο ίδιος στα λάιβ, όπως έκανε και στον δίσκο άλλωστε. Επίσης, ίσως και το πιο χαρακτηριστικό μοτοράκι του καρπού του Jon. Δίκαια ή άδικα σε αυτή τη θέση στον σημερινό αχταρμά μας, ό,τι και να μου πεις, θα το δεχτώ. Πλην όμως, μην ξεχνάς ότι σε αυτόν τον δίσκο, το τελευταίο τραγούδι λέγεται…

1. “Travel in Stygian” (9:31)

…και κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι και το καλύτερο! Όπως ακριβώς ήταν και το “Dante’s Inferno” για το Burnt Offerings, έτσι και το “Travel in Stygian” είναι το magnus opus του δίσκου. Το πιο μεγάλο σε διάρκεια, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσε ο Jon να χωρέσει το μεγαλείο που σκέφτηκε και έγραψε. Και φυσικά ένα παραπάνω, που ως Έλληνες χαιρόμαστε διπλά όταν στην μουσική που αγαπάμε και ακούμε βρίσκουμε αναφορές από την δική μας μυθολογία και ιστορία. Τα Ύδατα της Στυγός που οδηγούσε στον Άδη και τον Κάτω Κόσμο, η δικιά μας ελληνική κόλαση. Εκεί όπου ο ήρωάς μας καταλήγει μετανιωμένος για τις πράξεις του, αλλά καταδικασμένος να υποφέρει αιώνια.
Για το κομμάτι αυτό καθ’ αυτό δεν έχω να πω πολλά, είναι ένα μεγαλειώδες αριστούργημα, από αυτά που ο Schaffer μας έδινε απλόχερα όταν είχε κέφια. Από αυτά που λατρεύουμε να τον κράζουμε σήμερα που τα έχει κάνει όλα σκατά σαν τα μούτρα του και πιθανότατα δεν θα μας δώσει άλλα. Βασικά, δεν θέλουμε άλλα. Μας φτάνουν αυτά. Ένα reunion όμως θα ήταν αρκετά καλή ιδέα, έτσι δεν είναι;

Μίμης Καναβιτσάδος