Για κάποιον αλλόκοτο λόγο, ενώ το άλμπουμ αυτό το έχω λιώσει στην κυριολεξία εδώ και αρκετούς μήνες, δεν έβρισκα τις λέξεις να το περιγράψω… Εκτιμούσα απεριόριστα τον πρώην frontman των EMPEROR, καθ’ όλη τη διάρκεια της solo καριέρας του, παρότι δεν υπήρξα και αυτό που θα ονομάζαμε «φίλος» της μουσικής των EMPEROR. Έβρισκα πολύ υγιές, το γεγονός ότι προσπαθούσε σε κάθε σόλο προσπάθειά του, να εξερευνήσει καινούργιες μουσικές, να πάει ένα βήμα παραπέρα. Στο προηγούμενο άλμπουμ του, το “Das Seelenbrechen”, με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι δεν φοβήθηκε να κάνει ένα άλμπουμ το οποίο άφηνε τεράστιες αποστάσεις από το ένδοξο παρελθόν του, πηγαίνοντας καθαρά στα χωράφια του prog metal, χωρίς να φοβάται τους πειραματισμούς.
Ε, στο “Arktis”, το ξεφτιλίζει τελείως. Κάνει τους σύγχρονους καλλιτέχνες που πολλές φορές καταχρηστικά τους ονομάζουμε “prog”, να πάνε να μαζέψουν σέσκουλα… Μέσα από μία πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα που υπάρχει σε όλο το άλμπουμ, τολμά να βάλει ηλεκτρονικά στοιχεία στο “South winds”, να παίξει σχεδόν κλασικό heavy metal στο μαγικό “Mass darkness”, να δώσει μία δική του οπτική στη μουσική των OPETH στο εναρκτήριο “Disassembled”, να progάρει μελωδικά, στο ύφος των LEPROUS (με τους οποίους συνεργάζεται χρόνια και ο τραγουδιστής τους, Einar Solberg συμμετέχει και στο δίσκο) στο “In the vaults”. Υπάρχουν στιγμές, όπως στο “Until I too dissolve”, πηγαίνει στα μονοπάτια του hard rock, ιδιαίτερα στο εισαγωγικό riff (άσχετα αν έχει κάποια black φωνητικά στο ίδιο τραγούδι), ενώ στο “Pressure” φλερτάρει απροκάλυπτα σε σημεία με τους VOIVOD. Το “Frail”, είναι εντελώς «αλλοπρόσαλλο», prog κομμάτι, με εναλλαγές φωνητικών, ηλεκτρονικούς ρυθμούς, PORCUPINE TREE feeling και ψυχωτικά σημεία, μέχρι που φτάνουμε στο “Celestial violence”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος, με κλιμακούμενο συναίσθημα και φοβερή αισθητική, που δείχνει πόσο βαθιά προοδευτικός καλλιτέχνης είναι ο Ihsahn.
O Νορβηγός καλλιτέχνης, δημιουργεί ένα δίσκο που μέσα στην πολυπλοκότητα και τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, μπορεί κι έχει φοβερή ροή, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος κι εν τέλει βάζει τα γυαλιά σε όσους έχουν στρογγυλοκάτσει κάτω από την ταμπέλα του –και καλά- “prog”. Όσοι δεν είστε λάτρεις του black metal, αγνοείστε το παρελθόν του και δώστε ακούσματα στο δίσκο αυτό. Όσοι από την άλλη γουστάρετε το παρελθόν του Ihsahn με τους EMPEROR, μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι έχει προχωρήσει σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια και να προσπαθήστε να κατανοήσετε το “Arktis”, με την ίδια λογική που και οι EMPEROR έκαναν δίσκους όπως το “Prometheus…” (τον οποίο συνέθεσε σχεδόν εξ ολοκλήρου, άλλωστε), που ήταν τόσο ρηξικέλευθοι για το μαυρομεταλλικό ιδίωμα.
Το 2016 μας έχει επιφυλάξει στο πρώτο εξάμηνό του αρκετές καταπληκτικές δουλειές, από το DREAM THEATER και το VOLBEAT, μέχρι το FATES WARNING και τούτο εδώ το άλμπουμ. Δύσκολη η κατάταξη στο τέλος της χρονιάς, αλλά αν κρίνω από τις συνεχόμενες ακροάσεις του “Arktis”, σίγουρα θα συγκαταλέγεται σε πολύ υψηλή θέση.
9 / 10
Σάκης Φράγκος
Υ.Γ. Είμαι πραγματικά πολύ περίεργος τι θα μπορούσε να συμβεί, αν ο Νορβηγός συνεργαζόταν με τους OPETH ή ακόμα καλύτερα τον Steven Wilson. Πραγματικά με ιντριγκάρει η ιδέα…
