Το μακρινό 1997 ήταν η τελευταία φορά που είχε πατήσει το πόδι του σε Ελληνικό έδαφος ο ευφυέστατος Νορβηγός μουσικός Ihsahn (aka Vegard Sverre Tveitan), με τους θρυλικούς EMPEROR στο Open Air Fest του οποίου headliners ήταν οι VENOM. Η μπάντα έπαψε να υπάρχει δισκογραφικά τουλάχιστον, ο ίδιος έχει το δικό του ομώνυμο project, με το οποίο συνεχίζει να μας κάνει να τον λατρεύουμε μουσικά στη πιο progressive μορφή του. Ήρθε η ώρα λοιπόν, το περασμένο Σάββατο να τιμήσει ξανά τη χώρα μας με τη παρουσία του, στο Fuzz Live Music Club. Προσωπικά το ’97, στα 16 μου δεν είχα καταφέρει να πάω αφού το χαρτζιλίκι δεν έφτανε. Θα κινούσα γη και ουρανό λοιπόν να τον δω live για πρώτη φορά, αφού τον ακολουθώ και τον θαυμάζω κοντά στα 25 χρόνια. Τη συναυλία θα άνοιγαν οι δικοί μας blacksters ORDER OF THE EBON HAND, οι οποίοι φέτος επέστρεψαν στα μουσικά δρώμενα μετά από αρκετά χρόνια.
Με το ρολόι να δείχνει 21.00 και το Fuzz να είναι… απογοητευτικά άδειο εκείνη τη στιγμή, βγήκαν στη σκηνή οι ORDER OF THE EBON HAND. Θυμάμαι το 1997 που είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους “The mystic path to the netherworld”, το είχα σε μια αντιγραμμένη TDK από έναν φίλο, αλλά για να είμαι ειλικρινής η συγκεκριμένη black metal φάση δεν κράτησε για πάνω από 2-3 χρόνια, όποτε δεν είχα ασχοληθεί περαιτέρω με τη μπάντα. Από το ξεκίνημά τους φαίνονταν πολύ δεμένοι, ενώ ο ήχος τους βοήθησε αρκετά, αν εξαιρέσεις τα πλήκτρα, τα οποία παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες, κανείς μας δεν τα άκουσε. Ωραία σκηνική παρουσία στο ύφος του είδους, μας πήγε αρκετά χρόνια πίσω. Το κοινό, που σιγά σιγά κατέφθανε στο venue, παρόλο που ήταν σχετικά «μουδιασμένο», αναγνώρισε την καλή τους εμφάνιση, δείχνοντάς το με το χειροκρότημα του.
Μισή ώρα μετά το τέλος του 45λεπτου setlist των ORDER OF THE EBON HAND, ήρθε η ώρα για την μουσική διάνοια, που ακούει στο όνομα Ihsahn να ανέβει στη σκηνή (χωρίς μπασίστα!), υπό τους ήχους της εισαγωγής του “Lend me the eyes of millenia” από το τελευταίο του δίσκο “Àmr”. Δυστυχώς, το Fuzz μετά βίας είχε γεμίσει… το μισό, με τον εξώστη κλειστό! Επικράτησε φαίνεται η ατάκα «δεν είναι EMPEROR”. Αισθάνθηκα ντροπή προς αυτό τον άνθρωπο, μια τεράστια προσωπικότητα, ένας τρομερός καλλιτέχνης που σε ηλικία μόλις 44 ετών έχει κάνει εκπληκτικά πράγματα στη καριέρα του, αναγνωρίσιμα παγκοσμίως κι εδώ κολλάμε στο… όνομα.
Πάμε πίσω όμως στα μουσικό της υπόθεσης, γιατί θα μελαγχολήσω. Τα samples από το κομμάτι ήταν δυστυχώς πολύ δυνατά και κάλυπταν κιθάρες και φωνή, οπότε δεν ευχαριστηθήκαμε τη στιγμή όσο της άρμοζε. Άλλο αν εγώ προσωπικά μόνο που έβλεπα τον Ihsahn επί σκηνής χαμογελούσα! Γενικά, ο ήχος στα πρώτα τρία κομμάτια, όλως τυχαίως και τα τρία από το “Àmr”, αφού ακολούθησαν τα “Arcana Imperii” και “Sámr”, ήταν σχετικά προβληματικός, κάτι που ευτυχώς διορθώθηκε με το πήγαμε πίσω στο 2016 και το “Arktis”, με το “Pressure”. Εδώ πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθώ στον ντράμερ. Όλοι όσοι περιστοιχίζουν τον Ihsahn είναι πάντοτε ταλαντούχοι, αλλά ειλικρινά ο ντράμερ τους (πρώην των LEPROUS), με ένα μινιμαλιστικό drumkit, είχε φοβερή απόδοση, κάτι που συζητήθηκε απ’ όλους μας. Επόμενο ήταν το “Hiber” από το ίσως πιο αδιάφορο άλμπουμ του Ihsahn, “Das Seelenbrechen”, το οποίο τίμησε αρκετά παίζοντας στο καπάκι “Pulse” και “Tacit”. Ακολούθησε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς με το “Until too I dissolve”, το οποίο μας πώρωσε αρκετά, πριν μπει το εξίσου ξεσηκωτικό “Mass darkness”. Όπως θα καταλάβατε μέχρι τώρα, τίμησε αρκετά το “Arktis”, συνεχίζοντας με το “My heart is of the North” πριν πάμε πίσω στο “Eremita” του 2012 και το “The paranoid”, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα του δίσκου.
Εδώ, αφού μας ζήτησε 1 λεπτό να πάρει μια ανάσα (λογικό για το τι θα επακολουθούσε), αναφέρθηκε στον Einar των LEPROUS, για το ντουέτο που είχαν κάνει για το κατ’ εμέ καλύτερο κομμάτι της καριέρας του Ihsahn (και EMPEROR βάζω μέσα!), “Celestial violence” και ότι θα «προσπαθήσει να τραγουδήσει το μέρος του Einar ο ίδιος”, το keyboard άρχισε το μελαγχολικό παίξιμο του κομματιού. Προσωπικά, με τρεις δρασκελιές, άφησα την παρέα μου και βρέθηκα κάγκελο. Ο Ihsahn, οκ δεν είναι Einar στα καθαρά φωνητικά, αλλά απέδωσε το κομμάτι τέλεια, σε μια άκρως συναισθηματική στιγμή, η οποία ήταν και η καλύτερη του live. H μπάντα έκλεισε το κανονικό setlist με το “Wake” από το “Àmr”. Στο encore ευτυχώς, τίμησαν και το προσωπικά αγαπημένο μου άλμπουμ “The after” του 2010, με τα “Frozen lakes on Mars” και “A grave inversed”, με το ρόλο του σαξόφωνου να αναλαμβάνουν τα πλήκτρα, κάτι που δε με ενόχλησε καθόλου. Την υπέροχη αυτή βραδιά έκλεισαν με το “The grave”, στο οποίο οι κραυγές του Ihsahn μας έφεραν στο μυαλό εποχές EMPEROR. To κοινό, εμφανώς ικανοποιημένο από τη βραδιά, χειροκροτούσε ασταμάτητα όλη τη μπάντα, η οποία πραγματικά έδωσε τα μέγιστα επί σκηνής. Ο Ihsahn δίδαξε και «δίκασε» κάθε πικρόχολο και κολλημένο οπαδό. Όσοι δεν ήρθατε λόγω κολλήματος εγκεφάλου… καλά να πάθετε! Χάσατε μια ιστορική βραδιά. Για τους υπόλοιπους σας εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσετε να δείτε αυτόν τον άνθρωπο επί σκηνής. Εγώ τα κατάφερα στα 38 μου. Ποτέ δεν είναι αργά! “Celestial violence… The still anticipation of a scream”.
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
