Τρίτος δίσκος για τους Έλληνες metallers, ILLUSORY, αυτή τη φορά από την ιταλική Rockshots Records, μουσικά όμως δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα, αφού η εξάδα από την Αθήνα φροντίζει να τιμά συγκροτήματα όπως οι IRON MAIDEN και καλλιτέχνες όπως ο Dio με πολύ ωραίο τρόπο, οπότε γιατί να αλλάξουν κάτι; Αυτό που μου αρέσει όμως, είναι ότι έχουν προστεθεί κάποια πιο «προοδευτικά» στοιχεία, που εμπλουτίζουν τον ήχο τους και δίνουν το κάτι παραπάνω, κάτι που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και σε μελλοντικές δουλειές τους, ίσως.
Ο Παναγιώτης Γιώτας, είχε γράψει μία αρκετά αναλυτική προακρόαση του δίσκου, ενώ είχα την ευκαιρία να ακούσω το άλμπουμ και αρκετά νωρίτερα, οπότε πλέον το έχω εμπεδώσει για τα καλά. Το εγχείρημά τους να ασχοληθούν με «βαριά» θεματολογία, ήταν πολύ τολμηρό. Τι εννοώ; Όταν κάνεις έναν δίσκο που σ’ ένα μεγάλο μέρος του είναι αντιπολεμικός αλλά και στο τέλος υπάρχει μία τριλογία για τον χαμό αγαπημένων προσώπων μέσα στους κύκλους του συγκροτήματος, αυτό το γεγονός, από μόνο του, είναι απαιτητικό και ίσως και λίγο περιοριστικό. Όσο περιοριστικό, είναι βέβαια να ακολουθείς τις επιταγές ενός concept.
Οι ILLUSORY, έχουν πάρει καλό βαθμό σ’ αυτό. Είναι όλοι τους καλοί μουσικοί, ο Δημήτρης Θεοδώρου έχει πολύ καλή φωνή και στήριξαν το «βαρύ» concept. Πολύ σημαντική, θεωρώ και τη συμμετοχή του σπουδαίου ηθοποιού Γρηγόρη Βαλτινού, που απαγγέλει ένα αρχαίο κείμενο στο “Ashes to dust”. Διαβάστε στη συνέντευξη που κάναμε με το συγκρότημα, όλες τις λεπτομέρειες πίσω από αυτή τη συνεργασία, που δεν θυμάμαι να έχει συμβεί και πάρα πολλές φορές στο παρελθόν από εγχώριο metal σχήμα.
Σε ότι αφορά τα τραγούδια, αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι το πιο ευθύ και αρκετά μικρό σε διάρκεια (σε σχέση με τα υπόλοιπα), “A poem I couldn’t rhyme” (αρκετά παράδοξο, ίσως, για να μουσικά μου γούστα. Μου άρεσε και το επίσης ευθύ, “Immortal no”, που βγάζει την πιο ICED EARTH πλευρά των ILLUSORY, αλλά και το “S.T. Forsaken”, που έχει αρκετά προοδευτικά στοιχεία. Και το “Ashes to dust”, συμπεριλαμβάνεται στα αγαπημένα μου, σίγουρα.
Από την άλλη, δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι στα σχεδόν 80 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, βρήκα σημεία που έκανε κοιλιά κι αυτό δεν είχε να κάνει κυρίως με τραγούδια καθ’ αυτά, αλλά ίσως με σημεία μέσα σε τραγούδια που τα πλάτειαζαν, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εξ ου και προτιμώ τα πιο «ευθεία» και μικρότερα –ως επί το πλείστον- σε διάρκεια. Όπως και θα προτιμούσα τα γυναικεία φωνητικά στο “Fortress of sadness” να έλειπαν. Ή να ήταν διαφορετικά. Τέλος πάντων…
Από την άλλη, το σχήμα κατάφερε να ανταπεξέλθει και μουσικά και συναισθηματικά στην πολύ δύσκολη τριλογία “An opus of loss and sorrow” και σε τελική ανάλυση, τα καλά στοιχεία του δίσκου, υπερισχύουν άνετα αυτών που χρειάζονται κάποια βελτίωση. Μιας και ανέφερα και τη λέξη «βελτίωση», θα πρέπει να επισημάνω και την αισθητή διαφορά στην παραγωγή σε σχέση με το “Polysyllabic”.
Δεν χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα. Το “Crimson wreath”, είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος, που αν ήταν 15 λεπτά μικρότερος, έχω την εντύπωση ότι θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο. Όπως και να έχει, όμως, πρέπει να τον ακούσετε όπως και να έχει και να βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα. Άποψή μου είναι, πως προστίθεται άνετα, μέσα στους λίγους, αλλά πολύ καλούς δίσκους classic, power και prog metal που έχω ακούσει φέτος από εγχώρια σχήματα και αυτό το γεγονός με ικανοποιεί αφάνταστα.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
